55

Het schip was al van een grote afstand te zien. Een op een aak lijkend vaartuig tekende zich af tegen de horizon. Het was acht uur 's avonds, en de ondergaande zon kleurde de hemel rood. Johan en Pia zaten op de rots en keken uit over de zee. Ze hadden gegrilde kip en een paar biertjes bij zich, wilden op een doodgewoon stel lijken dat had besloten om 's avonds te gaan picknicken. Ze aten zwijgend. Pia had een verrekijker bij zich, die ze af en toe naar haar ogen bracht.

'Nu koersen ze deze kant op.'

Johan nam de kijker van haar over. Het schip was inderdaad van koers veranderd en draaide langzaam richting land. Eerder waren ze in de haven geweest om het terrein te verkennen. Het was helemaal stil geweest, de stilte voor de storm. Pia had met haar vriend die in de haven werkte, afgesproken dat ze elkaar om negen uur zouden ontmoeten. Hij werkte als losser en zogenaamd waren ze vrienden die elkaar daar zouden treffen en tegelijkertijd van de gelegenheid gebruik zouden maken om wat drank van het schip te kopen. De vriend, die Viktor heette, had verteld dat er zich bij aankomst van de boot altijd een groep mensen op de kade verzamelde. Ze zouden niet opvallen.

Johan beantwoordde Pia's pogingen om een gesprek te beginnen met eenlettergrepige woorden. Hij dacht aan Emma en had geen zin om te praten.

'Waar denk je aan? Je lijkt heel ver weg,' vroeg Pia en ze maakte de koeltas open. 'Wil je nog een pilsje?'

'Ja, graag.'

Hij nam een grote slok van het koude bier. Stak een sigaret op.

'Wat rook je weer veel. Hoe is het eigenlijk met je?'

Pia pakte het pakje sigaretten en schudde er eentje uit.

'Moet jij nodig zeggen. Jij pruimt ook nog. Ach, het is het oude liedje dat Emma heet.'

'Ik snap niet dat jullie twee het maar niet voor elkaar krijgen. Waar zijn jullie mee bezig? Een blinde kip kan zien dat jullie voor elkaar gemaakt zijn.'

'Ja, maar het is zo ingewikkeld.'

'Maar maak het dan niet nog moeilijker. Ik vind het heel begrijpelijk dat Emma in paniek raakte na die ontvoering, maar wat mij zo verbaast, is dat jij het niet snapt.'

Johan ging rechtop zitten.

'Wat bedoel je? Wat heb ik niet begrepen?'

'Hoe zwaar Emma het heeft gehad, in feite al vanaf het moment dat ze jou tegenkwam. Het is toch logisch dat ze niets met je te maken wilde hebben na de ontvoering? In haar ogen ben jij degene die Elin in gevaar heeft gebracht. Zij blijft daarin hangen en daarom is het voor haar het gemakkelijkst om jou gewoon te mijden. Ze is al een keer gescheiden en jij krijgt je leven maar niet op orde. Ik bedoel, jij lijkt niet te kunnen besluiten of je nu op het vasteland moet blijven of op Gotland moet gaan wonen. En ondertussen moet zij hier zijn en alle verantwoordelijkheid dragen, en het ook nog eens combineren met haar andere kinderen en Olle. Hoeveel moeite heb jij eigenlijk gedaan om haar te begrijpen? In je werk ben je zo verdomde empathisch en ethisch en moet met alles rekening worden gehouden, maar hoe groot is je medeleven als het er echt op aankomt? Wanneer het om je persoonlijke leven gaat en om de mensen die je het meest na staan?'

Pia sloot haar preek af met het naar binnen gieten van een paar flinke slokken bier.

Johan was helemaal perplex en staarde haar alleen maar aan.

'Waarom heb je me dat niet eerder gezegd?'

'Ik heb het voorzichtig geprobeerd, maar je luisterde niet.'

Johan kon niets uitbrengen. Voor hij zich weer had kunnen herstellen ging Pia's telefoon.

'Dat was Viktor,' zei ze toen ze het gesprek had beëindigd. 'Het is zover.'

Ze reden naar de haven en parkeerden op gepaste afstand van de grote ijzeren hekken die aan het begin van het haventerrein stonden.

Pia was voorzien van haar camera en een microfoon die aan de binnenkant van haar dunne blouse zat, onzichtbaar met het jasje eroverheen. Het schip was bezig aan te leggen. Een uur eerder dan de afgesproken tijd. Johan vroeg zich af wat er naast de brandstof nog meer voor lading aan boord was. De havenmeester, met wie hij eerder op de dag had gesproken, had verteld dat de steenkool via pijpen die aan het schip werden gekoppeld uit het schip werd getransporteerd, rechtstreeks in de grote silo's in de fabriek. De operatie nam een paar uur in beslag. Daarna werd het schip volgeladen met cement. Het lag elke keer een of twee etmalen aan wal.

Hij stak een sigaret op en voelde zijn hart sneller kloppen.

Er verschenen meer mensen op de kade. Lossers, de havenmeester en anderen, die waarschijnlijk wachtten om drank te kopen, maar die net als Pia en hij deden alsof ze alleen maar kwamen kijken.

Toen het schip had aangelegd werd er onmiddellijk een luik geopend waardoor enkele grove mannen naar buiten kwamen. Pia stootte Johan aan.

'Rouwdouwers,' fluisterde ze. 'Trouwens, de camera loopt. Ik ga een beetje rondkijken.'

Ze knipoogde naar hem, en tussen twee knopen op haar jasje meende hij het oog van de camera te zien.

De mannen sprongen vanaf het schip aan wal. Eentje stak een sigaret op, waarna hij afwachtend om zich heen keek. Een ander kende kennelijk een paar mensen die op de kade stonden en hij omhelsde hen vriendschappelijk. Ze praatten en maakten grapjes. Rondom het schip ontstond activiteit en de havenmeester deelde orders uit. Een motor begon te dreunen. Johan vermoedde dat het lossen van de steenkool was begonnen.

Hij had zich vermomd met een zonnebril en een pet die hij ver over zijn hoofd had getrokken, aangezien hij niet het risico wilde lopen om herkend te worden. Hij was vrij vaak op tv geweest, ook al was hij verslaggever en geen programmaleider.

Hij keek om zich heen en daar stond inderdaad een groepje mannen die vol verwachting naar het schip keken. Hij kon niet zoveel doen, dus ging hij op een ton zitten en stak een sigaret op. Bij de loopplank stonden twee mannen die zaken leken te doen. De een pakte flessen drank uit een doos terwijl de ander de betaling aannam. De biljetten wisselden van eigenaar en de handel gebeurde volstrekt openlijk. Johan hoopte dat Pia dit filmde en hij keek om zich heen of hij haar zag.

Uiteindelijk zag hij haar bij Viktor staan, die drank kocht van de man bij de loopplank.

Toen de inkopen waren gedaan, liep ze doodgemoedereerd het schip op.