35

Knutas belde onmiddellijk de alarmcentrale.

'Rij er zo snel mogelijk met een ambulance heen. Er ligt een vrouw, levenloos en haar kleine kinderen zijn alleen bij haar.'

Na er zelf een auto van de geüniformeerde politie naartoe te hebben gestuurd, smeet hij de hoorn erop, pakte zijn dienstwapen en riep Karin. Twee minuten later zaten ze in de auto en waren ze met loeiende sirenes op weg naar Slite. Als ze maar op tijd kwamen, dacht Knutas in de auto op weg naar het noorden. Als ze maar niet dood is.

'Wat gebeurt er?' mompelde Karin verbeten. 'Wat is er met dit gezin aan de hand?'

'Als Vendela Bovide nog leeft, krijgen we daar misschien vrij snel een antwoord op.'

Toen ze het erf van de familie Bovide op reden was zowel de politie als de ambulance al ter plaatse. De deur stond wagenwijd open en ze stoven naar binnen. Geschokt bleven ze staan. Het hele huis was ondersteboven gehaald. Laden waren uitgetrokken, kasten opengebroken, papieren, serviesgoed en kussens waren her en der op de grond gesmeten. In de slaapkamer waren twee broeders bezig Vendela Bovide op een brancard te tillen. De kinderen zaten op de bank in de woonkamer en keken met grote ogen naar de politie. Een pak koekjes lag tussen hen in. De televisie stond aan en vertoonde tekenfilms.

'Wij hebben die rommel niet gemaakt,' zei William.

'Nee, dat is wel duidelijk,' zei Knutas. Hij bleef staan in de deuropening tussen de slaapkamer en de woonkamer en keek radeloos naar Vendela. Haar gezicht vertoonde meerdere blauwe plekken en ze had een zwelling rond haar ene oog. Ze leek in diepe slaap.