10

Hamburg, 22 juni 1985

Ze zat in de keuken en keek verwachtingsvol naar de overkant van de Friedenstrasse. Het huis recht tegenover haar had een lichte gevel en was zes verdiepingen hoog. Ze hoefde niet meer de rijen ramen te tellen om te weten waar hij woonde. Gotthard Westenfelder - ze proefde zijn naam. Zei hem hardop. Nooit eerder in haar twintigjarige leven was ze zo verliefd geweest. Ze hadden elkaar ontmoet op de universiteit, waar ze net haar eerste jaar had afgesloten. Ze volgden allebei een opleiding tot leraar en zaten in dezelfde klas. Vanaf de allereerste dag had ze gevonden dat er iets bijzonders aan hem was. Niet alleen qua uiterlijk, ook al zag hij er goed uit met zijn blonde haren en zijn groene ogen. Het had een week geduurd voordat ze iets tegen elkaar hadden gezegd. Hij had haar gevraagd of ze wist waar je een van de boeken die op de literatuurlijst stonden kon krijgen. Ze begreep meteen dat zijn vraag niet louter het boek betrof. Ze gingen iets drinken in een café en de dag daarna naar de bioscoop, en toen had hij haar gekust. Het was nu twee weken later en ze was zo verliefd dat ze aan niets anders kon denken. Wanneer ze niet bij hem was, zag ze toch zijn gezicht, overal.

Nu zat ze daar en ze probeerde zich te concentreren op het laatste tentamen voor de zomervakantie, maar haar blik gleed de hele tijd naar zijn huis. Helaas lag zijn slaapkamerraam aan de achterkant.

Vera staarde in haar boek, maar de letters begonnen voor haar ogen te dansen, ze gleden naar elkaar toe en weer uit elkaar en leidden hun eigen leven. Ze zuchtte en keek een laatste keer naar de straat voordat ze opstond en naar de wc ging.

Ze bleef voor de spiegel staan. Bestudeerde haar gezicht. Vera was redelijk tevreden met haar uiterlijk, ook al vond ze haar zus Tanja knapper. Tanja had de schoonheid van haar moeder, terwijl Vera de trekken van het Russische geslacht van haar vader had geërfd. Haar ouders hadden elkaar in West-Berlijn ontmoet en na er een paar jaar gewoond te hebben, verhuisde het gezin naar Hamburg, waar haar vader Oleg een nieuwe betrekking kreeg als bioloog bij een grote onderneming, terwijl haar moeder Sabine lesgaf op een middelbare school.

Vera streek met haar vinger langs haar voorhoofd, volgde de ronding van haar jukbeenderen naar het puntje van haar kin. Haar ogen waren groot en grijs met donkere wimpers en wenkbrauwen. Ze werd uit haar overpeinzingen gehaald toen de deur op de benedenverdieping dichtsloeg en de stem van haar jongere zusje klonk.

'Hallo?'

Vera nam haar plaats aan de keukentafel weer in.

'Wat heb ik een honger!'

Tanja rukte de koelkastdeur open en begon er het ene na het andere uit te halen: kaas, salami, Sabines zelfgemaakte vleespudding van het middagmaal van gisteren.

'Heb je vandaag niets gegeten?' vroeg Vera terwijl ze ongerust toekeek hoe de berg eten op tafel groter werd.

'Geen tijd voor gehad.'

Tanja stopte midden in haar bewegingen en glimlachte geheimzinnig naar haar oudere zus; ze knipoogde.

'Wat is er - zeg het maar,' verzuchtte Vera. 'Wie is het deze keer?'

De charme van haar jongere zus was betoverend, en dat wist ze uit te buiten. Ze zag het als een sport om mannen voor haar te laten vallen.

'Dat wil je niet weten,' zei ze triomfantelijk, plofte neer op de stoel recht tegenover haar en begon pindakaas op een boterham te smeren.

'Ach hou op, zeg het nu,' drong Vera aan. 'Ik zeg niets.'

Tanja boog vertrouwelijk naar haar toe.

'Beloof het.'

'Ja, ik beloof het.'

'Peter.'

'Welke Peter, verdomme?'

'Peter Hartmann, mijn filosofieleraar.'

'Ben je helemaal gek geworden? Je bent niet goed wijs, een leraar! Hoe komt dat zo?'

'Ja, weet je, ik bleef vandaag na de les nog even in het lokaal hangen om wat meer te horen over wat er morgen op het proefwerk gevraagd zou worden. Toen we daar stonden te praten, voelde ik plotseling een spanning tussen ons. Hij moet hetzelfde hebben gevoeld, want hij streelde mijn arm en vroeg of we ergens een kopje koffie zouden gaan drinken. En toen...'

Ze werd onderbroken doordat de deur openging. Hun vader kwam vrijdags altijd eerder thuis en het was uitgesloten om hem iets over haar amoureuze avontuurtje te vertellen. Vooral omdat het een leraar betrof.

'Ha meisjes!' riep Oleg vrolijk, hij bleef staan in de deuropening naar de keuken en glimlachte. In zijn hand hield hij een envelop.

'Wat is dat, Vati?' vroeg Tanja. 'Is er iets leuks gebeurd?'

Oleg tikte met de envelop tegen de deurpost.

'Dat zou je misschien kunnen zeggen,' zei hij triomfantelijk. Hij liep naar binnen, gaf zijn dochters ieder een kus op hun wang en ging daarna zitten op de stoel naast Tanja.

'Hoewel ik eigenlijk wil wachten tot jullie moeder thuiskomt,' zei hij.

'Nee,' protesteerden ze allebei. 'Zeg wat er is!' 'Oké.'

Ze hielpen hem het eten opzij te schuiven zodat het tafelblad vrijkwam.

Oleg opende de grote envelop en pakte er een brochure en een paar foto's uit.

Hij hield de brochure omhoog voor de meisjes. Vera boog naar voren om het beter te kunnen zien.

Op de foto stond een zandstrand met een paar rietstengels op de voorgrond. De lucht op de foto was korenblauw. Het leek een heerlijk strand ergens op de Canarische eilanden. Daarna lazen ze de tekst. Gotska Sandön.

'Wat betekent dit? Gaan we daarnaartoe?' vroeg Tanja enthousiast.

Zonder antwoord te geven liet hij de foto's zien, één voor één. Zonsondergang boven een glinsterende zee, lange, brede zand- en kiezelstranden, een desolaat bos, enorme zwermen exotische vogels, een ravijn en mollige grijze zeehonden die lagen te luieren op de rotsen in de zon.

'Ja,' zuchtte hij. 'Eindelijk.'

'Maar daar mogen geen buitenlanders komen,' wierp Vera tegen. 'Je hebt immers gezegd dat het verboden militair terrein is.'

'Ja, maar ik heb ontheffing gekregen. Het provinciebestuur op Gotland heeft me toestemming gegeven om ernaartoe te reizen omdat mijn overgrootvader daar begraven ligt.'

'Maar papa, dat is fantastisch!'

Tanja omhelsde hem. Vera nam haar vader op. Oleg had over Gotska Sandön gepraat zolang ze zich kon herinneren. Hij werkte als bioloog, was actief lid van een ornithologische vereniging en in haar ogen onbegrijpelijk in de natuur geïnteresseerd. Gotska Sandön was een natuurreservaat en hij had ontelbare keren verteld over de fantastische natuur en het rijke planten- en vogelleven op het eiland. Ze wist er nauwelijks iets van. Alleen dat het in Zweden lag, boven een eiland dat Gotland heette.

'Mogen we ook mee?'

'Ja, uiteraard. Ik heb nog niets tegen mama gezegd, ik wilde haar verrassen.'

'O, wat leuk,' zei Tanja. 'Wanneer vertrekken we?'

'Over drie weken ongeveer. Op 16 juli reizen we naar Zweden, we slapen een nacht in Stockholm. Dat moet immers zo'n mooie stad zijn. Daarvandaan nemen we het vliegtuig naar Visby op Gotland en daar blijven we een nacht. Daarna nemen we de boot naar Gotska Sandön, waar we een week blijven.'

'Maar waar gaan we dan wonen?' vroeg Tanja. 'Zijn daar hotels?'

'Nee,' lachte Oleg. 'Het is een beschermd natuurgebied. Er zijn daar alleen maar een paar zomerhuisjes. De rest van het eiland is helemaal verlaten. Er wonen daar niet het hele jaar door mensen.'

Vera was ontroerd toen ze zag hoe gelukkig hij was. Over deze reis had hij zijn hele leven gedroomd.

Nu zou die droom eindelijk in vervulling gaan.