65

Johan was geneigd te geloven dat Pia gelijk had toen ze haar voorspelling deed. De beelden van de steengroeve waren niet alleen scherp maar ook onthullend. Een goede cameraman had bovendien geluk. En dat had Pia absoluut. Net toen ze was gaan filmen werd het lichaam uit het kleine schuurtje gedragen, uit wat zoals ze later begrepen het schuilhokje was waar de springmeester altijd stond wanneer hij de springlading tot ontploffing bracht. Ze had eveneens zowel Knutas als Karin Jacobsson en technisch rechercheur Sohlman kunnen filmen toen die de plaats van het misdrijf onderzochten.

De identiteit van het slachtoffer waren ze te weten gekomen via Pia's goede vriend die bij Cementa werkte. Iedereen wist wie het was: Morgan - de springmeester. Eenenveertig jaar oud en alleenstaand. De moordenaar had er dus voor gekozen toe te slaan precies op het moment van de explosie.

'Hij wilde waarschijnlijk het geluid van de pistoolschoten laten overstemmen door de explosie,' opperde Johan toen ze de beelden aan het monteren waren.

'Was het in dat geval niet eenvoudiger geweest om een geluiddemper te gebruiken?' zei Pia. 'Wat is er met je aan de hand, trouwens? Je bent zo vreselijk uitgelaten. Dat is toch niet alleen maar omdat we een primeur hebben?'

'Op zich zou dat al voldoende zijn. Maar je kunt nóg een primeur krijgen.'

'Wat bedoel je?'

Johan stond op en pakte een envelop, die hij haar overhandigde.

'Alsjeblieft.'

'Is dat niet privé?' vroeg Pia aarzelend toen ze zag wat erop stond:

voor johan.

'Ja, maar je mag het wel lezen - het is goed.'

Pia maakte de envelop open, fronste haar wenkbrauwen.

Er viel een kaart uit met een foto van een aardappelveld. Onder de foto stond maar één zin. 'Ja, ik wil. Opnieuw.'

'Ik snap het niet - iemand die aardappels wil verbouwen?'

'Iets meer dan dat, Pia.'

'Hè?' Pia keek haar collega vragend aan. 'Wat bedoel je?'

Toen werd haar blik naar zijn linkerringvinger getrokken.

'Nee, dat meen je niet! Ben je weer verloofd? Jij en Emma. Nee, maar Johan, wat leuk! Gefeliciteerd!'

'Dank je,' lachte Johan. 'Dank je.'