54

Het was zondagavond en Emma lag thuis op de bank in de woonkamer naar een actiefilm op de tv te kijken. Het leek spannend, maar ze kon haar aandacht er niet bij houden.

De beelden flikkerden op het televisiescherm, de achtervolging, de bedreiging met het pistool, mannen die in een menigte achter elkaar aan zaten - klassieke beelden. Over dat alles heen kabbelden de herinneringen aan Johan, als beschadigde stukjes van een droom die nooit werkelijkheid werd. Sombere en vervelende gedachten dienden zich aan en ze draaide tussen de kussens. Ze kon maar geen prettige houding vinden.

Ze was alleen thuis, overgeleverd aan haar gedachten. Hun ruzie een week geleden en de stilte van hem die daarop was gevolgd, had haar geschokt. Eerst was ze boos geworden, omdat hij haar uitschold, daarna kwam de schaamte toen ze zich realiseerde dat hij eigenlijk gelijk had. Hoewel ze gekwetst was omdat hij met een andere vrouw naar bed was geweest, kon ze ergens wel begrijpen waarom het was gebeurd.

Ze zag zijn gezicht voor zich, hoe verdrietig hij daar op de bank had gezeten. Ze had daar alleen maar als een idioot gezeten tot hij Elin aan haar gaf, opstond en wegliep. De afstand tussen hen werd zo nog duidelijker. Het risico bestond dat de deur voor altijd gesloten was.

Toen haar ouders hadden aangeboden om een paar dagen voor Elin te zorgen, had ze dat aanbod dankbaar aangenomen. Ze moest even alleen zijn om bij zichzelf te rade te gaan.

Opnieuw vroeg ze zich af wat haar er toch van weerhield om samen met Johan te zijn. Had ze anders kunnen reageren toen hij het leven van hun kind op het spel zette? Ze had geen enkele steun voor haar handelen gekregen, noch van haar ouders noch van haar vrienden. Iedereen had gevonden dat ze te hard was, inclusief Olle. Hij was aanzienlijk vriendelijker tegenover Johan sinds hij iemand anders had leren kennen, Marianne. Hun vroegere licht ontvlambare relatie was sindsdien gemakkelijker geworden, inclusief het co-ouderschap voor hun kinderen, Sara en Filip, die nu samen met Olle en Marianne twee weken op Kreta waren.

De kinderen hielden van Johan en hij had duidelijk laten zien dat hij ook van hen hield. Zijn werk leverde ook geen enkele belemmering op; hij kon freelancen vanaf Gotland of een baan zoeken bij een van de kranten of de radio.

Ze ging rechtop zitten op de bank. Zette de televisie uit. Waarom had ze zelf een einde gemaakt aan de toekomst met Johan? Was ze bang voor de ware liefde? Vond ze diep vanbinnen dat ze die niet waard was?

Het werd haar ineens duidelijk. Zij was het en niemand anders die koppig doorging met spaken in het wiel te steken, en als ze daar niet onmiddellijk mee ophield zou ze Johan voor altijd kwijtraken.

Ze had opeens haast, stond op van de bank. Nu wist ze wat ze moest doen, ze hoopte alleen maar dat het niet te laat was.