72

Gotska Sandön, nacht van 22 op 23 juli 1985

De zoektocht naar Tanja ging de hele nacht door. Vanaf het kamp trok men er massaal op uit om naar de verdwenen vrouw te zoeken. De vaste kern van de cultuurhistorische vereniging die ook op het eiland aanwezig was, had een aantal mensen verzameld die uit eigen beweging gingen zoeken. In totaal namen ongeveer honderd personen deel aan de verschillende zoekacties. De politie zou komen zodra het licht werd.

Vera deed mee in de groep die aan de westelijke kant zocht. Ze liep verdoofd rond, staarde naar de grond, scheen met haar zaklantaarn in spleten en tussen struiken. Ze wilde haar zus vinden, maar tegelijkertijd wilde ze haar ook niét vinden. Bij elke stap nam de angst toe. Oleg en Sabine liepen hand in hand ongeveer tien meter voor haar, zochten steun en troost bij elkaar. Ze sloten haar buiten. Het was alsof ze haar niet zagen. De onrechtvaardigheid deed pijn. Alsof het allemaal haar fout was. Haar ouders straften haar door zich op te sluiten in hun eigen wereld, waar zij geen toegang toe had. Ze waren zo volledig in beslag genomen door het zoeken naar hun jongste dochter dat ze haar nauwelijks opmerkten. Ze ging onverdroten verder, riep zich schor, liep en liep, over bosgrond, strand en rolstenen.

Plotseling viel ze over een onzichtbare boomstam op de grond. Ze begon te snikken, bleef liggen in het donker. Kon niet meer opstaan. Het onaangename gevoel bekroop haar dat ze haar zusje nooit meer zou zien. Misschien kon ze het net zo goed nu opgeven. Het liefst wilde ze recht de zee in lopen en verdrinken. Gewoon verdwijnen.

'Gaat het?'

De man dook op vanuit het niets en boog zich over haar heen. Eerst werd ze bang, maar ze kalmeerde op het moment dat ze de uitdrukking in zijn ogen zag.

'I'm sorry. I don't understand.'

'Okay!

Hij praatte verder in het Engels. Hij vroeg hoe het met haar ging, wilde haar helpen. Hij wist niet wie ze was, hield haar waarschijnlijk voor een gewone zomergast die hielp met het zoeken naar de jonge vrouw. Hij hielp haar overeind. Ze stonden midden in het bos en waren helemaal alleen. De anderen waren al verder gelopen. Het maanlicht verspreidde een bleek licht dat door de bomen werd gefilterd en spookachtige schaduwen veroorzaakte.

'Heb je je pijn gedaan?' vroeg hij.

'Nee, het gaat wel.'

Ze borstelde het zand van haar kleren.

'Heb je het koud?'

Ze schudde haar hoofd.

'Waar kom je vandaan - Duitsland?'

'Ja, Hamburg. We zijn hier een paar dagen geleden aangekomen. Het is mijn zus die is verdwenen.'

Hij zei niets, maar pakte haar schouders even stevig beet.

'Kun je nog verder zoeken?'

'Ja, jazeker.'

Zwijgend liepen ze naast elkaar. Hij vroeg niets, waar ze hem dankbaar voor was. Het voelde veilig om daar te lopen met iemand naast zich.

De uren verstreken en af en toe gingen ze even zitten om uit te rusten. Hij had een rugzak met water en crackers bij zich. Toen de zon opkwam, was het tijd om terug te gaan naar het kamp.

In het kamp hadden de mensen zich vanuit alle richtingen verzameld. Er waren agenten met honden gearriveerd en ze waren druk bezig met het organiseren van de verdere zoektocht. Oleg en Sabine waren nergens te bekennen.

'Je moet rusten,' zei haar nieuwe vriend. 'In welk huisje wonen jullie?'

'Ik wil daar niet naartoe.'

De gedachte dat ze in de kamer moest liggen die ze met Tanja had gedeeld, maakte haar bang.

'Wil je met mij mee?'

'Ja, graag.'

Ze liepen voorbij het kampeerterrein. Vera voelde de mensen staren. Geen enkele politieman leek te beseffen wie ze was.

Snel passeerden ze de groep mensen. Hij hield haar bij de arm vast en leidde haar naar de huisjes van de cultuurhistorische vereniging. Ze hielden stil voor een rood houten huisje dat een beetje achteraf stond. Vera was zo moe dat ze nauwelijks meer op haar benen kon staan.

Een smal trapje leidde naar de bovenverdieping. Hij maakte warme chocolademelk en smeerde een paar boterhammen, die hij haar gaf. Ze zaten recht tegenover elkaar aan het tafeltje. Plotseling hoorden ze een brommend geluid voor het raam. Hij keek naar buiten.

'Het is de politiehelikopter.'

Vera was niet in staat om te antwoorden.