16

Op camping Sudersand op Fårö merkte je amper iets van het moorddrama van de vorige dag. Op het eerste gezicht tenminste. Toeristen bewogen zich tussen de receptie, het voetpad naar het strand en de kantine. Politieagenten of afzettingslinten zag je niet.

Bij de receptie zat een oudere, grijsharige vrouw achter een balie.

'Hallo,' groette ze werktuiglijk. 'Wat kan ik voor jullie doen?'

Johan stelde hen allebei voor, wat voor de vrouw aanleiding was om geïnteresseerd haar wenkbrauwen op te trekken.

'We zouden iets meer willen weten over de man die gisteren is doodgeschoten,' begon Johan. 'Wie was hij en hoelang heeft hij hier op de camping gestaan?'

'De politie heeft gezegd dat ik absoluut niets legen journalisten mag zeggen.'

De vrouw hield demonstratief haar lippen stijf óp elkaar en staarde wantrouwend terug.

'Dat begrijpen we en we respecteren dat. Maar misschien kunt u iets vertellen over wat voor soort reacties u in de loop van de dag hebt gehad. Toen Pia en ik hier aankwamen, waren we erg verbaasd dat je niets kon merken. De mensen hier lijken zo kalm. Het zou toch goed zijn om op de televisie te laten zien dat de camping op zo'n dag na de moord normaal draait, bedoel ik. Hebben jullie annuleringen gehad?'

'Eigenlijk niet zoveel.'

'Maar misschien kunt u dat vertellen terwijl we filmen? Het is toch ook in jullie belang als de kijkers kunnen zien dat alles hier oké is?'

Johan schaamde zich voor zijn bedekte dreigement, maar hij voelde geen enkele sympathie voor deze bitse vrouw aan de andere kant van de balie.

Hij zag dat ze een paar seconden met zichzelf overlegde.

'Nee,' zei ze en ze trok een zuinig gezicht. 'Niks ervan. Jullie kunnen nu naar buiten gaan. En zorg ervoor dat je de camera meeneemt.'

Op hetzelfde moment dat ze haar zin beëindigde, stapte er een man naar binnen. Hij was lang, slungelachtig en had een wilde bos haar.

In zijn armen droeg hij een paar sloffen sigaretten. Hij stelde zich voor als Mats Nilsson, de campingeigenaar.

'Hallo,' zei Johan zonder zich nog iets aan te trekken van de chagrijnige vrouw. 'We zijn van Regionalnytt. Hebt u even?'

'Ja, dat moet wel lukken.'

'Zullen we naar buiten gaan?'

'Graag. Ik wilde toch een sigaretje roken.'

Buiten legden ze uit wat ze wilden en nadat ze een paar minuten met elkaar hadden gepraat, begon de campingeigenaar te stralen.

'Maar nu weet ik wie je bent!' riep hij uit en hij prikte een vinger in Johans buik. 'Ik herken je van de tv.'

'O?'

'Weet je dat jij en ik concurrenten zijn?'

Mats Nilsson grijnsde en ontblootte zijn met nicotinevlekken bedekte tanden. Johan keek hem niet-begrijpend aan.

'Je gaat toch met Emma, hè? Emma Winarve - of niet?'

'Nou...' begon Johan aarzelend.

'Jullie hebben toch zelfs een kind samen? Dat heb ik in de krant gelezen. Ik ging met Emma in de tweede klas middelbare school, ze zat in de parallelklas. Bloedmooi was ze toen, heel wat mooier dan nu. Wel een beetje mager... ja, je weet wel wat ik bedoel.'

Hij wees op zijn eigen borstkas.

Johan vroeg zich af of hij het goed gehoord had. Hij voelde Pia's blik en begreep dat ze op het punt stond iets vernietigends te zeggen tegen de onsympathieke campingeigenaar. Zelf moest hij zich tot het uiterste inspannen om die vent niet een klap te verkopen. Hij nam bliksemsnel een besluit over welke tactiek hij het best kon aanwenden in deze situatie en besloot aan de reportage te denken, de glibberige weg dus. Ook al kostte hem dat veel moeite.

'Zeker, leuk, ja, dan hebben we iets gemeen.'

Hij wist er een geforceerde glimlach uit te persen. Mats Nilsson leek het sarcasme in zijn stem niet op te vangen. Johan benutte het moment om op een ander onderwerp over te gaan.

'Hoe is het nu, de dag nadat die knul is doodgeschoten?'

Het gezicht van de campingeigenaar betrok.

'Knul, knul... Peter was over de veertig. Ontzettend akelig is het.'

Johan luisterde. De politie had de identiteit van het slachtoffer nog niet vrijgegeven. Het was zaak om voorzichtig te werk te gaan.

'Kende u hem?'

'Ja, vrij goed. Zijn vrouw en hij komen hier al een aantal jaren, dus dan leer je je gasten wel kennen. Het is gewoon te vreselijk voor woorden dat hij is doodgeschoten. Je vraagt je af wat erachter zit.'

'Is het goed dat ik film terwijl jullie praten?' vroeg Pia.

'Natuurlijk.'

'Hoe heette Peter verder?'

'Bovide.'

'Hoelang waren ze hier al toen het gebeurde?'

'Nog maar een weekend. Ze kwamen vrijdagavond en zouden twee weken blijven. Dat deden ze altijd. En ze wilden altijd dezelfde plek hebben. Bij hun vertrek boekte hij alweer voor het volgende jaar.'

'Waar?'

Hij knikte in de richting van de kampeerplek.

'Het is nummer 53, het verst weg, weet je, en dan het dichtst bij het strand. Er staat een bordje, maar het is nu afgezet zodat je er niet helemaal bij kunt komen. Die plek kregen ze toegewezen in de eerste zomer dat ze hier kwamen en daarna wilden ze met hun caravan nergens anders meer staan. Ondanks dat daar geen elektriciteit is, weet je, ze moesten butagas gebruiken, maar dat gaat ook prima.'

'Hij was dus getrouwd en had kinderen?'

'Zeker. Vendela heet zijn vrouw en ze hebben twee kinderen, een meisje en een jongetje.'

'Hoe oud zijn de kinderen?'

'Niet zo oud, nee. Drie en vijf jaar of zoiets. Ach, ik weet het niet, ik heb geen idee.'

'Waar komen ze vandaan?'

'Slite, dus ze hoefden niet bijzonder ver te reizen, als je dat zo kunt zeggen.'

'Weet u wat voor werk hij deed?'

'Ja, hij was timmerman en had een eigen bouwbedrijf. Hij was ontzettend handig. Behulpzaam, weet je. Timmerde ook wat voor mij, dus gaf ik hem een behoorlijke korting op de huur en zorgde ervoor dat hij zijn geliefde plekje kreeg. Iets moet je toch wel terugdoen. Ik weet dat hij andere mensen hier op de camping ook hielp als er problemen waren. Hij kon bijna alles.'

'Hoe heet zijn bedrijf?'

'Slite Bygg.' 'Hoe was Peter als persoon?'

'Prima kerel, absoluut, maar hij had wat vreemde gewoonten.'

'Zoals?'

'Dat hij elke ochtend hardliep, bijvoorbeeld. En dan zo verdomde vroeg. Soms zag ik hem wanneer ik hier extra vroeg moest zijn, voor de broodleveringen en zo. Voor zessen kon je hem al zien rennen.'

Johan was zo in beslag genomen door alle informatie die uit de man voor hem stroomde dat hij bijna vergat dat hij zich in een interviewsituatie bevond. Hij kwam weer tot zichzelf en gooide het over een andere boeg.

'Wat was uw reactie toen u van de moord hoorde?'

'Weet je, je bent geschokt. Dat hier iemand vermoord wordt. Iemand die je tot overmaat van ramp goed kent. En hoe het is gebeurd. Neergeknald met meerdere schoten. Je reinste gangstertaferelen hier op onze kleine camping.'

'Wat voor uitwerking heeft de moord op de campinggasten?'

'Het is wel duidelijk dat ze ongerust zijn. Ik heb de receptie nonstop bemand. Er zijn al heel veel gasten geweest met vragen.'

'Wat vragen ze zoal?'

'Wat er is gebeurd, hoe het is gegaan en of ze de moordenaar al hebben opgepakt. Ze denken dat ik op alles een antwoord heb. Ik ben een medewerker van de informatiebalie, plaatsvervangend psycholoog en superdetective tegelijk, terwijl ik ook niet zoveel weet. In elk geval geloof ik dat het niet iemand was die hier op de camping stond.'

'Waarom niet?'

'Wie zou dat moeten zijn? Hier staan alleen maar heel gewone mensen die een rustige vakantie willen hebben. Wie zou hier met een pistool rondlopen en mensen doodschieten? Je hoort toch zeker zelf wel hoe onwaarschijnlijk dat klinkt?'

In de stem van de man lag een dringend verzoek, en Johan knikte aanmoedigend opdat hij zou blijven doorpraten.

'U hebt vast en zeker behoorlijk wat kunnen nadenken. Is er hier de laatste tijd iets mysterieus gebeurd dat met de moord in verband kan worden gebracht?'

'Nee, niets. Alles was precies zoals altijd. Het weer had beter gekund, maar volgens mij waren de meeste mensen tevreden. We hebben geen heibel gehad of iets van dien aard.' 'Geen vreemde persoon die zich verdacht gedroeg?'

Mats Nilsson schudde bedroefd zijn hoofd en Johan kreeg het gevoel dat het nu pas echt tot hem doordrong wat er vlak bij zijn vreedzame camping gebeurd was.

'Hebben jullie na de moord veel annuleringen gehad?'

'Een hoop mensen zijn weggegaan zodra ze hoorden wat er was gebeurd en we hebben ongeveer twintig à dertig personen gehad die telefonisch hebben geannuleerd. Hoewel er ook veel mensen zijn gebleven, vooral onze stamgasten. Zeker tachtig procent van onze gasten zijn stamgasten, weet je, velen komen elk jaar weer terug - de meesten zijn Gotlanders en ze snappen wel dat dit een incident is.'

'Hoe zeker bent u daar zelf over?'

'Dat kun je natuurlijk nooit zeker weten, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat er hier een seriemoordenaar rondloopt die het heeft voorzien op de kampeerders hier op Fårö. Of denk jij van wel?'

Johan liet de vraag in de lucht hangen.