66

De kade bij Fårösund stond vol mensen gekleed in shorts, met wandelschoenen aan en rugzakken op hun rug, op weg naar de natuur van Gotska Sandön. Toen Karin aan boord ging, zag ze dat de kapitein vrolijk zijn hand naar haar opstak en haar naar de stuurhut wenkte. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem eerder had gezien, maar blijkbaar had hij haar wel herkend.

'Ik weet dat je van de politie bent, ik heb je op de tv gezien,' legde hij uit toen ze binnenstapte en haar hand uitstak.

Hij stelde zich voor als Stefan Norrström.

Het eerste wat Karin opviel was dat ze veel gemeen hadden. De kapitein was niet veel langer dan zij, en hij was van dezelfde leeftijd. Hij had ook donker haar en wanneer hij lachte, werd er een tussenruimte tussen zijn tanden zichtbaar. Het enige verschil was dat hij gezet was, terwijl zij juist een fijne bouw had.

Stefan Norrström bleek iemand te zijn met wie je gemakkelijk in gesprek kwam en hij vertelde levendig over Gotska Sandön tijdens de twee uur durende overtocht. Beeldend beschreef hij hoe er schepen waren vergaan in de stormen die om het eiland raasden, over ongelukken en over de beproevingen van de vuurtorenwachters. Vroeger waren er meerdere vuurtorens in gebruik, maar in de jaren zeventig waren ze geautomatiseerd. Er werkten nog steeds het hele jaar door vier opzichters en gedurende het toeristenseizoen, van mei tot september, waren er kampbeheerders aanwezig om de toeristen van dienst te zijn. 's Winters lag het eiland er meestal verlaten bij. Door zijn ligging midden in de zee stond het bloot aan extreme weersinvloeden, waardoor het vrijwel onmogelijk was om er permanent te wonen.

Terwijl de kapitein praatte, bewonderde Karin het uitzicht. Ze hadden Fårö en Gotland achter zich gelaten en voeren nu op open zee. Alleen maar glinsterend water zover het oog reikte.

'Nu is het niet zo ver meer,' zei hij na ruim een uur en Karin zag vaag een eenzame strook land midden in de zee die, naarmate ze dichterbij kwamen, een groene band werd zonder zichtbare hoogten en heuvels.

Toen ze nog dichterbij kwamen zag ze het zandstrand, dat opdoemde als een lange lichte bies op het afgelegen eiland. Ze was verbaasd dat er zoveel bos leek te zijn.

Karin had nog nooit een voet op Gotska Sandön gezet en ze had het zich voorgesteld als een platte strook zand, meer niet. Nu ze dichterbij kwamen, veranderde dat beeld.

De boot rondde de laatste landtong en voer daarna naar het strand waar ze aan land zouden gaan. Stefan Norrström reikte haar zijn verrekijker aan.

'Kijk maar. Daar verderop heb je de landtong van Bredsand, zie je de vogels daar? Daar zitten eidereenden, grote zaagbekken, parelduikers en dan natuurlijk nog mantelmeeuwen en andere soorten meeuwen.'

Karin bracht de verrekijker naar haar ogen. Het duurde even voor ze had scherpgesteld, maar toen dat gelukt was, hapte ze naar adem.

In haar blikveld waren duizenden en nog eens duizenden zeevogels te zien die op verschillende hoogten naar en van de landtong af door elkaar heen vlogen. Het was een indrukwekkend schouwspel.

'Daar moet je naartoe om naar de zonsondergang te kijken. Dat is echt de moeite waard. En helemaal niet ver van het kamp af, maar vijf minuten. Het strand is zo licht en breed, je denkt dat je op Bali of zoiets bent.'

'Hoe vaak kun je zelf eigenlijk van boord en op het eiland zijn?'

'Zelden. De boot vaart voortdurend heen en weer tussen Nynäshamn, Gotska Sandön en Fårösund. Maar ik ben vroeger assistent van de opzichter geweest. Daarom ken ik het eiland op mijn duimpje.'

Karin haalde de pasfoto van Morgan Larsson tevoorschijn.

'Herken je deze man? Hij heet Morgan Larsson en kwam met regelmatige tussenpozen naar Gotska Sandön.'

Stefan Norrström hield de foto tussen zijn vingers en bekeek hem peinzend.

'Nee, hem heb ik nog nooit gezien. En de naam zeg me ook niets. Maar je ziet ook zo veel mensen. Het is onmogelijk om alle gezichten te onthouden.'