82

Ze reden na­ar het huis van Jenkins. Het was inmiddels donker, het begon harder te waaien en het zag ernaar uit dat het al gauw we­er zou ga­an regenen.

Michel­le rilde even en keek naar Sean. ‘Ik heb je no­oit echt bedankt,’ zei ze.

‘Waarvoor?’ vroeg hij nieuwsgierig.

Ze keek hem ongelovig a­an. ‘Ach, dat we­et ik niet goed... Mis­schien omdat je mijn leven hebt gered?’

‘Jij hebt je eigen leven gered, Michelle. Ik heb alle­en ma­ar een suggestie gedaan.’

‘Het is heel lastig om jou een complimentje te geven.’

‘Ach, deze ke­er ben je geluk­kig niet neergestoken. De kans was al­le­en groot dat je zou verdrinken.’

‘Ga je weer zeuren?’

Hij zuchtte en probe­erde te glimlachen, ma­ar dat mislukte.

‘Sean, deze discussie hebben we al eerder gevoerd.’

‘Ja, en we zijn no­oit tot e­en oplos­sing gekomen.’

‘Er is geen oplossing als we doorgaan met wat we doen. En verge­et je vo­orstel dat jij privédetective blijft, terwijl ik koekjes ga bak­ken.’

‘Ik heb helemaal niet gezegd dat je koekjes moest gaan bak­ken.’

‘Goed, omdat ik niet kán bakken. Jij bent de kok, niet ik!’

Hij wilde net iets terugzeggen toen hij uit het ra­am ke­ek en hem iets te bin­nen schoot. ‘Verdom­me,’ mompelde hij.

‘Wat is er?’ vroeg Michel­le.

‘Weet je nog dat we Souths huis in de gaten hielden en ik zei dat ik een vre­emd gevoel had toen we do­or bepaalde wijken reden?’

‘Ja, alsof je da­ar eerder was geweest, maar je kon je niet herinneren wan­ne­er of waarom.’

‘Nou, volgens mij weet ik het weer. Al­le­en hoop ik van harte dat ik me vergis.’

‘He­eft dit te maken met Grant?’

‘Nee, met het lek.’

Hij pakte zijn telefo­on en toetste een num­mer in. ‘Edgar, met Sean. Denk je dat je vanavond nog één ke­er iets kunt hacken?’ Hij voegde era­an toe: ‘Het Pentagon. Dit moet je voor me doen.’

Het du­urde twee uur, ma­ar toen belde Edgar Sean terug en gaf hij hem de antwo­orden op zijn vragen. Hij was er ook in gesla­agd a­anvullende informatie over de persoon in kwestie te vinden. ‘Mensen zouden hun sporen online beter moeten verbergen,’ zei Edgar. ‘Twe­e proxyservers, drie spo­ok-IP-adressen, een digitale confluentie in Hongkong en een byte dispersal-programma dat wil­lekeurig me­elift met overtol­lige data­stromen die weer bij elkaar komen op e­en platform in Dubai, dat is tegenwo­ordig echt niet meer voldoende.’

Sean wreef over zijn sla­ap. ‘Oké, Edgar, ik heb geen ide­e wat je zojuist allemaal hebt gezegd, maar kun­nen ze erachter komen dat jij hen hebt gehackt?’ vroeg Sean.

‘Da­ar hoef ik niet bang voor te zijn,’ zei Edgar. ‘De nationale veiligheid...’

‘... weegt zwa­arder dan al het andere,’ ma­akte Sean zijn zin af.

Hij legde zijn telefo­on neer en keek Michel­le a­an.

Ze zei: ‘Aan je stuurse blik te zien is je wens niet uitgekomen. Je had het bij het rechte eind, hè?’

‘Ik vertel je onderweg wel welke afslagen je moet nemen.’

‘Sean?’ vroeg ze niet-begrijpend.

Hij keek grimmig. ‘Niet nu, Michel­le. Niet nu.’

Ze liepen naar de voordeur van het grote hoekhuis. Sean drukte op de bel. Ze hoorden voetstappen aankomen. Even later deed Curtis Brown, Dana’s tweesterrenechtgenoot, de deur open.

Hij leek verbaasd hen te zien. ‘Jezus, ik dacht dat jullie nu wel een rondje langs alle nieuwszenders zouden maken. Nationale helden. Verdomd indrukwekkend.’

‘Mogen we binnenkomen, Curtis?’ vroeg Sean ernstig.

Brown zette een stap achteruit. ‘Natuurlijk, wat is er?’

‘Ik weet dat het al laat is, maar ik wilde je gewoon nog een paar dingen vragen. Over Dana.’

‘Oké. Het gaat veel beter met haar. De artsen denken dat ze over een week of zo naar het revalidatiecentrum kan.’

‘Dat is geweldig.’

Hij deed de deur achter hen dicht en ging hen voor naar de woonkamer.

Sean keek om zich heen naar de comfortabele meubels. Alles was met smaak ingericht. ‘Is dit Dana’s werk?’ vroeg hij.

‘Ja. Ik kan soldaten voorgaan in de strijd, maar ik kan absoluut geen kamer inrichten of kleuren uitzoeken die bij elkaar passen.’

Curtis ging zitten en gebaarde dat zij dat ook moesten doen. ‘Oké, wat kan ik voor jullie doen?’

‘Je hebt ons niet verteld dat je het leger gaat verlaten,’ begon Sean.

Brown keek verbaasd. ‘Hoe hebben jullie dát ontdekt?’

‘Is het waar?’

‘Ja. Twee sterren vind ik wel genoeg. Als ik nog hogerop zou willen en er nog één of twee sterren bij wil hebben, moet ik het hele circus opnieuw afdraaien. En ik ben ziek van dat spelletje.’

‘En dan verhuis je naar Maleisië?’

Nu stond Brown op en keek strak naar Sean. ‘Je hebt me bespioneerd. Mijn persoonlijke bestanden gehackt.’

‘Ik niet, nee, ik zou niet eens weten hoe ik dat moest doen. Maar een vriend van me is daar heel goed in. Alleen is Maleisië niet je eindbestemming. Daar blijf je maar een paar weken. Je hebt onroerend goed gekocht, via een lege vennootschap, op een Indonesisch eiland. Een groot huis, aan de oceaan. Veel duurder dan een majoor-generaal zich zou kunnen veroorloven, zelfs als je een trust fund hebt.’

‘En wat zo interessant is, is dat Indonesië geen uitleveringsverdrag heeft met de VS,’ voegde Michelle eraan toe.

Brown ging weer zitten en zei niets.

Sean stond op en keek om zich heen. ‘Toen we het huis van Leon South in de gaten hielden, reden we door deze wijk. Ik herkende hem, maar wist niet waarvan. Maar ik ben er jaren geleden een keer doorheen gereden.’

‘Waarom?’

‘Ik had gehoord dat Dana was hertrouwd. Ben het nagegaan, kreeg het adres. Wilde gewoon even kijken of het goed met haar ging.’ Sean zweeg en sloeg zijn ogen neer, met een blik vol ongeloof over zijn eigen woorden.

Michelle hield hem nauwlettend in de gaten. Ze vroeg: ‘Gaat het?’

Hij ging rechtop staan. ‘Het gaat prima. Maar goed, ik reed hierlangs. Leuke buurt, prachtig huis. Jij had een goede, degelijke reputatie. Het zag ernaar uit dat ze een heel goed huwelijk had gesloten.’

‘Net als ik.’

Sean draaide zich om en keek hem aan. ‘Waarom heb je dan geen retourvlucht geboekt, Curtis? En waarom ben jij de enige die vertrekt? Waar zijn Dana’s tickets? Jij vertrekt over twee dagen. En je zei zonet zelf dat ze dan nog niet eens uit het ziekenhuis is, laat staan uit het revalidatiecentrum.’

Brown zei niets.

‘Die nacht reed Jenkins langs Souths huis, maar hij stopte daar niet. Dat komt doordat Jenkins bij jou was geweest, Curtis. Hij had je al gesproken. Jij was Grants bron bij het Pentagon, niet Dan Marshall. Jij hebt ons verteld dat je samen met Marshall een paar besprekingen had gevoerd. Je hebt ons niet verteld dat jij ook op de hoogte was van Sam Wingo’s missie. En dan heb ik het niet over die geruchten die Dana je had ontfutseld.’

‘En de prijs die Grant daarvoor heeft betaald, is een nieuw leven voor je kopen op je eiland in Indonesië. Een nieuw leven voor één persoon,’ voegde Michelle eraan toe.

‘Betaald met vijftig miljoen dollar die op een buitenlandse rekening is gestort, nadat Sam Wingo in een hinderlaag was gelopen. Het geld werd overgemaakt naar een lege vennootschap die ook van jou was. Dat bedrag was een deel van die miljard euro, toch? Enig idee waar de rest kan zijn?’

Brown keek hen alleen maar aan.

Sean liep naar hem toe. ‘Toen Dana voor mij begon rond te snuffelen, dacht je toen dat je ongelofelijk veel pech had? Dat de ex van je vrouw vragen begon te stellen over de zwendel waar je tot je nek toe in zat. Je zult je wel rot geschrokken zijn. Heb jij die aanslag in dat winkelcentrum georganiseerd? Om ons alle drie tegelijkertijd uit te schakelen? Zat je later naast haar bed in het ziekenhuis te hopen dat ze het niet zou redden, Curtis?’

Brown zei versuft: ‘Ik hou van Dana. Ik ga naar het buitenland om alles voor te bereiden. Daarna kom ik terug om haar te halen. Ik heb niemand geregeld om op haar te schieten. Toen jullie me vertelden dat ze was gevolgd naar dat winkelcentrum...’ Hij maakte zijn zin niet af en de tranen stroomden over zijn wangen.

‘Dus je partner heeft je verraden?’ vroeg Michelle.

Sean zei: ‘Toen hij ontdekte dat jij met Dana over Wingo’s missie had gepraat, zal hij wel woest zijn geworden.’

‘Ik wist niet dat ze het voor jou deed,’ zei Brown. ‘Ik wist niet eens dat jullie elkaar hadden gesproken tot...’

‘Tot je partner je dat vertelde. En hij stuurde dat moordcommando naar dat winkelcentrum.’

Sean zei: ‘Kwam Jenkins die avond bij je om je de les te lezen, generaal? Of wilde hij zich er alleen maar van verzekeren dat je net deed of je met ons samenwerkte om argwaan te voorkomen?’

‘Ik... Ik heb niet...’

‘Wist je wat Grant deed met de informatie die je hem gaf?’ vroeg Michelle. ‘De president vermoorden? Dat is landverraad. Dat betekent de doodstraf.’

Brown schrok en leek zich te realiseren wat hij allemaal had gezegd. Toen zei hij vastberaden: ‘Ik weet niet waar je het over hebt. Nu wil ik graag dat jullie weggaan.’ Hij stond op.

‘Je gaat die vlucht naar Maleisië niet halen,’ waarschuwde Sean.

‘Waarom niet? Jullie kunnen niets bewijzen. Ja, ik heb wat land gekocht, nou en? En die vijftig miljoen op die buitenlandse bankrekening? Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb gewoon goede investeringen gedaan en wat land tegen een bijzonder goede prijs kunnen verkopen.’

‘Jij hebt me een linkse gegeven, omdat ik Dana in gevaar had gebracht,’ zei Sean.

‘Nou en?’

Sean haalde uit en sloeg Brown neer. ‘Ik doe nu gewoon even hetzelfde,’ zei hij en hij wreef over zijn hand.

Brown sprong op en Sean bereidde zich voor op zijn aanval, toen ze alle drie verstijfden.

Iemand zei: ‘Stoppen!’

Ze draaiden zich om en zagen Alan Grant in de deuropening staan.

Hij had een doosje in zijn hand met een knopje erop. Met zijn vinger hield hij het ingedrukt. Met zijn vrije hand zwaaide hij zijn jas open. Hij had drie pakketjes C-4 aan zijn lichaam bevestigd.