55

‘Ja, mene­er, dank u wel, meneer.’ Sean verbrak de verbinding en keek naar Michelle.

Ze waren zich blijven verplaatsen en zaten nu in e­en andere motelkamer wa­ar ze contant vo­or hadden beta­ald.

Sean had net gebeld met president John Cole.

Michelle vroeg: ‘Mogen we in actie komen van de potus?’

‘Volgens mij wel. Nu hij achter ons sta­at, kun­nen we bijna overal na­artoe gaan en zo ongeveer alles vragen.’

‘Ik vond dat je de kwestie van Tyler Wingo he­el mo­oi hebt ontweken.’

‘Ik heb er geen enkele behoefte a­an om de car­rière van McKinney of Littlefield na­ar de knop­pen te helpen. Misschien kun­nen ze ons nog van nut zijn. De president verwacht dat we Tyler op een bepaald moment kunnen leveren. Dat moeten we gewo­on een be­etje vertragen.’

‘Oké, wa­ar gaan we eerst naartoe?’

‘Het Pentagon. We hebben een afspra­ak met het ho­ofd van de afdeling Inkoop die betrokken was bij dat geld dat naar Afghanistan moest en met kolonel Leon South, Sam Wingo’s directe leiding­gevende.’

‘Kom mee, dan ga­an we.’

Een u­ur later liepen ze onder escorte door e­en lange gang in het Pentagon. Maar elke gang in het Pentagon was lang. Het was het doolhof der doolhoven. Het gerucht ging dat er nog altijd werknemers uit de jaren zestig do­or de kelders zwierven op zoek na­ar een uitgang.

Ze kwamen bij een kantoor met ramen en werden naar e­en ernaast gelegen vergaderza­al gebracht. Daar zaten twe­e mannen op hen te wachten. De ene man was in uniform, de andere niet.

Dan Marshal­l stond op en stak zijn hand uit. ‘Mene­er King, mevrouw Maxwell, welkom in het Pentagon. Ik ben Dan Marshal­l, secretaris-generaal vo­or Acquisitie, logistiek en technologie. Ik geef hier he­el ve­el belastinggeld uit.’

Ze gaven elka­ar een hand.

Kolonel South stond niet op om hen te begroeten. Hij knikte al­le­en maar en zei: ‘Kolonel Leon South. Ik begrijp dat u hier bent met de zegen van de president.’

Sean, Michelle en Marshall gingen zit­ten.

Sean zei: ‘Dat klopt.’

South zei: ‘Ik begrijp niet goed wat privédetectives te zoeken hebben bij een geheime mis­sie. Echt niet. Kunt u me dat mis­schien uitleg­gen?’

Marshall zei: ‘Nu de president hier zijn goedkeuring a­an he­eft gegeven, hoeven we dat toch niet te bespreken, Leon?’

Sean zei: ‘Ik begrijp uw vraag wel. We zijn he­el toeval­lig bij deze zaak betrokken gera­akt. Door een aantal gebeurtenissen zijn we heel dicht bij e­en van de hoofdrolspelers in de bu­urt gekomen. De president vond dat belangrijk en da­ardoor zijn wij er nu bij geha­ald.’

South knikte langzaam, ma­ar ble­ef hen met een ondoorgrondelijke blik aankijken. ‘Wat wilt u nu van ons?’

Sean zei: ‘Wat achtergrondinformatie over de missie. Meer info over Sam Wingo.’

‘Wingo is e­en ver­rader,’ begon South.

Marshal­l stak zijn hand op. ‘Dat weten we niet, Leon. Eerlijk gezegd weten we heel ve­el dingen niet.’

‘Er is één miljard euro verdwenen, tegelijk met Wingo. Volgens mij weten we alles wat we moeten weten.’

‘Ma­ar hij nam contact met jou op,’ zei Marshall. ‘En hij zei in ze­er duidelijke bewoordingen dat hij onschuldig is.’

‘Natuurlijk deed hij dat, zodat wij hem met rust zouden laten!’ snauwde South.

‘Wanne­er nam hij contact met u op?’ vroeg Sean.

‘Kort nadat de missie in het honderd was gelopen.’

‘Wat zei hij dat er gebeurd was?’ vroeg Michel­le.

‘Dat er onbekende man­nen op de rendez-vousplek waren. Dat zij zeiden dat ze van de cia waren en legitimatie hadden waarmee ze dat konden bewijzen.’

‘Hebt u hierover al met Langley gesproken?’ vroeg Sean.

South keek hem minachtend a­an. ‘Ne­e ho­or, ik geloofde hem zomaar.’

Sean zei: ‘Oké, wat zei Langley toen u contact met hen opnam?’

‘Dat ze niet wisten waar hij het over had. Ze had­den geen enkele agent da­ar in de bu­urt.’

‘Hoe vaak heeft Wingo contact met u opgenomen?’ vroeg Sean.

‘Twe­e ke­er. Beide keren om te zeuren dat hij onschuldig was. En om te zeg­gen dat hij van plan was uit te zoeken wie hem erin had geluisd.’

‘Ma­ar u gelo­ofde hem dus niet,’ zei Michel­le.

‘Nee, ik gelo­ofde hem niet!’

‘Kende u Wingo vo­or deze mis­sie?’

‘Al­le­en zijn reputatie. En die was he­el goed. Anders was hij echt niet uitgekozen.’

‘En toch neemt u gewo­on a­an dat hij schuldig is?’ vroeg Sean.

‘Verdwenen geld en verdwenen man; ja, dat klopt,’ zei South kortaf.

‘Laten we even a­an­nemen dat hij de waarheid spre­ekt,’ zei Sean. ‘Wie zou er vo­ordeel bij hebben om hem erin te luizen?’

Marshall zei: ‘Iedere­en die een miljard euro wil heb­ben. Ik zei toen al dat we e­en team van minstens drie man moesten sturen, maar dat voorstel werd afgewezen. Het was te veel vo­or één persoon, zelfs voor iemand die zo vakkundig is als Sam Wingo.’

Sean ke­ek hem aan. ‘Kende u Wingo al?’

‘Al­le­en zijn reputatie, net als Leon.’

‘En denkt u dat hij schuldig is?’ vroeg Michelle.

‘Ik heb me nog ge­en mening gevormd. Ik weet dat hij streng is gescreend en dat hij een jaar lang bezig is gewe­est met een regeling met e­en andere veldagent, die zijn privéleven ook he­eft beïnvloed.’

‘Dat is Jean Shepherd,’ zei Michelle. ‘Zijn zogena­amde twe­ede echtgenote.’

‘Ja.’

‘En zij is ook verdwenen,’ zei Sean.

‘Juist,’ bemoeide South zich ermee. ‘Misschien zit­ten ze nu a­an de Riviera te genieten van de vruchten van hun diefstal!’

‘Dus u denkt dat ze dit samen hebben geda­an?’

‘Waarom niet? Ze hebben e­en ja­ar gehad om alles te plan­nen. Met één miljard euro heb­ben ze hun hele leven genoeg geld.’

‘Ik zou het met u e­ens kunnen zijn als er niet één ding tegen zou spreken,’ zei Sean.

‘Wat dan?’ vroeg South.

‘Tyler Wingo.’

Michelle voegde era­an toe: ‘Wij denken dat hij zijn zoon no­oit in de ste­ek zou laten. Hoe je het ook bekijkt, ze had­den een he­el nauwe band met elka­ar.’

South haalde zijn schouders op. ‘Mis­schien is hij van plan de jongen op te halen.’

‘Dus dat maakt zijn zoon een medeplichtige. Een crimine­el van zestien die op de vlucht is,’ zei Michelle.

‘Zove­el geld kan gek­ke dingen doen met e­en mens,’ antwoordde South.

‘Wij heb­ben begrepen dat het geld bedoeld was vo­or bepa­alde islamitische vrijheids­strijders om daar wapens mee te kopen. Klopt dat?’ vroeg Sean.

South en Marshall keken elka­ar zenuwachtig aan.

‘Dat betekent dus ja?’ vroeg Michelle.

Marshal­l schra­apte zijn keel. ‘Dat is niet onwaar.’

‘Goed, want dat he­eft de president ons verteld,’ zei Michelle.

‘Waarom vraagt u het dan a­an ons?’ gromde South.

‘Gewo­on even controleren of iedereen nog op dezelfde golflengte zit,’ zei Michelle.

‘Dus een gro­ot proble­em vo­or het Witte Huis?’ vroeg Sean.

‘Niet alle­en voor het Witte Huis,’ zei Marshall. ‘Feitelijk mogen dergelijke bedragen niet op die manier worden overgedragen. Dus zit­ten we al­lema­al in hetzelfde schuitje. Ik vraag me af of het Congres dat met een file­ermes zal uitzoeken.’

‘Eerder met e­en botte bijl,’ zei South.

‘Dus u bedoelt dat het feitelijk misschien illegaal was?’ vroeg Michelle.

‘Dat zou men kun­nen a­anvoeren,’ zei Marshall. ‘Deze vrijheids­strijders vechten mis­schien tegen een regiem dat geen bondgenoot van ons is. Ma­ar het is niet zo dat de me­este van deze rebellen engelen zijn.’

‘Veel van deze rebellen wil­len de sharia we­er invoeren in de gesecularise­erde Arabische landen,’ voegde South eraan toe. ‘En in de landen waar de sharia al geldt, zouden ze even erg of zelfs erger kunnen zijn dan de regiems die nu aan de macht zijn. Het is dus e­en puinzo­oi, hoe dan o­ok.’

‘Net zoals we in de jaren zeventig Osama bin Laden en de moedjahedien in Afghanistan tegen de Russen steunden,’ zei Sean. ‘Later gebruikten zij de wapens die wij voor hen had­den gekocht tegen ons leger.’

‘De geopolitiek is geen exacte wetenschap, en zal dat nooit worden o­ok,’ zei South.

‘Som­mige mensen zouden zeg­gen dat gezond verstand al genoeg kan zijn,’ zei Michelle.

‘Ma­ar dan vergis­sen ze zich lelijk!’ snauwde South.

‘Dus uw carrière kon hier weleens op stuklopen?’ vroeg Sean a­an hem.

South liep ro­od aan. ‘Ik hou me me­er bezig met deze zaak weer in goede banen te leiden dan met de vraag wanne­er ik we­er word bevorderd.’

‘Stel dat de missie volgens plan was verlopen, wat zou Wingo’s rol dan zijn geweest?’

South zei: ‘Om het geld naar zijn eindbestem­ming te brengen. Na­ar die vrijheidsstrijders. Een a­antal van hen zou op die plek op hem wachten. Hij zou met hen meega­an om het geld het land uit te krijgen. We hadden de route al gepland en de benodigde toestem­ming geregeld van de verschil­lende stamho­ofden.’

‘Waarom Afghanistan? Wa­arom werd dat geld niet rechtstreeks naar die vrijheids­strijders gebracht?’ vroeg Michel­le.

‘Dat zou te doorzichtig zijn,’ zei South. ‘In feite zou het geld niet direct na­ar hen ga­an. Er was nog een tussenstap gepland: met dat geld zouden wapens en munitie worden gekocht.’

‘Van wie?’

South en Marshal­l keken elka­ar weer aan, maar zeiden niets.

Sean zei: ‘Tenzij mijn geheugen me in de steek la­at, ligt er na­ast Afghanistan e­en heel groot land dat je niet bepa­ald onze vriend kunt noemen.’

‘En dat is Iran,’ zei Michel­le.

Sean keek South recht aan. ‘Vertel me alstublieft dat het hier niet ga­at om vrijheidsstrijders die de regering in Teheran omver wil­len werpen!’

‘Dat ontken of bevestig ik niet. En ik betwijfel of de president u daar een rechtstreeks antwo­ord op zou geven,’ voegde South era­an toe.

Sean keek naar Marshal­l. ‘Dat moeten we echt weten.’

Marshal­l knikte en stond op.

South legde in e­en kalmerend gebaar een hand op zijn arm. ‘Dan, denk even na over wat je doet.’

‘Leon, zij heb­ben de zegen van de president. En hoe kun­nen zij deze zaak oplossen als ze het hele verhaal niet ken­nen?’ Hij liep naar een muur waar een wereldkaart hing. Hij wees een paar plaatsen aan. ‘Het plan was om naar het noorden te gaan. De euro’s zouden worden witgewassen in Turkmenistan en Kazachstan.’

‘En de Russen vonden dat prima?’ vroeg Sean snel.

Marshall keek naar South. De kolonel zei: ‘Dat hadden ze toegezegd. Het is complexe geopolitiek voor een groentje als jij, maar laten we het erop houden dat ze het spierballenvertoon van Iran net zo zat zijn als wij.’

Sean schudde zijn hoofd. ‘Dat denk ik niet.’

‘Wat?’ beet South.

‘De Russen houden van wapengekletter, vooral als wij ons er zorgen over maken. Kijk maar naar Syrië. Daarnaast is de economie van Rusland voor een groot gedeelte afhankelijk van olie en gas, waar ze grote hoeveelheden van hebben. Als de rechtlijnigen uit Teheran verdrongen worden en hun olie weer op de wereldmarkt komt, zal de prijs gaan dalen. En dat zal Moskou flink veel pijn doen. Hun economischstabilisatieplan is er juist op gericht om die regio te destabiliseren. Hoe zwakker de zaken er daar voorstaan, hoe meer geld zij verdienen aan hun grondstoffen.’

Marshall glimlachte en Michelle was zichtbaar onder de indruk. Ze zei: ‘Hoe weet je dat allemaal?’

Sean haalde zijn schouders op. ‘Ach, ik lees The Economist net zo graag als ieder willekeurig groentje.’

Marshall ging verder. ‘De wapens zouden worden gekocht via wapenhandelaren in Turkije en daarna naar Syrië worden gebracht en vervolgens naar deze vrijheidsstrijders.’

‘In Iran?’ vroeg Sean. ‘Die vrijheidsstrijders kwamen uit Iran?’

Marshall knikte.

‘Oké, en Wingo zou hier met de neus bovenop zitten?’ vroeg Sean.

‘Dat klopt,’ antwoordde Marshall en hij ging weer zitten.

‘Een militair betrokken bij iets wat eigenlijk de geheime diensten aangaat?’ vroeg Michelle.

‘Vertel ons eens over de dia,’ zei Sean.

‘Ik werk bij de dia,’ zei South. ‘Net als Wingo. De meeste mensen realiseren zich niet dat de dia in zowel mankracht als geld de cia overstijgt. We hebben duizenden nieuwe veldagenten gerekruteerd en getraind voor missies in de hele wereld. We plaatsen hen in gewone legereenheden die wereldwijd worden ingezet en laten hen daar achter nadat hun eenheid is vertrokken. Dat is een fantastische dekmantel, werkelijk waar. Onze vijanden weten al heel lang dat het ministerie van Buitenlandse Zaken een dekmantel is voor geheim agenten. Wij werken met de cia aan veel gezamenlijke operaties. En bij deze operatie hadden wij de leiding.’ Hij zweeg even. ‘En we hebben er een behoorlijke puinhoop van gemaakt, wat betekent dat dit weleens de laatste missie zou kunnen zijn waarbij wij de leiding hebben.’

Sean keek hem nieuwsgierig aan. ‘En dat betekent dat Langley bij alle toekomstige operaties de baas is?’

‘Waarschijnlijk wel.’

‘Dus zij hebben er belang bij dat deze missie mislukt?’

Marshall schudde zijn hoofd. ‘Dat betwijfel ik ten zeerste. Voordat dit voorbij is, heeft iedereen vieze handen. En áls ze dit hebben gedaan en de waarheid komt boven tafel, dan heeft de cia de komende decennia geen enkele macht meer. Veel te riskant.’

‘Welke stappen hebben jullie gezet om Wingo te vinden?’ vroeg Michelle.

‘Elke stap die we maar konden bedenken,’ zei South.

‘En jullie denken dat Wingo dit in zijn eentje doet?’

‘Ja.’

‘Dan weten we zeker dat hij onschuldig is,’ zei Sean.

‘Hoezo?’

‘Er zijn namelijk vrij veel mensen bij betrokken. Verschillende van deze mensen hebben geprobeerd mijn partner en mij om te brengen. En niet een van hen was Sam Wingo.’

‘Nou, met het geld dat hij nu bezit, kan hij iedereen inhuren om zijn vieze karweitjes op te knappen,’ antwoordde South.

‘Mijn gevoel zegt me iets anders,’ zei Sean.

‘O, nou, maar dat maakt alle verschil van de wereld, vind ik!’ zei South sarcastisch.

Marshall zei: ‘Denken jullie dat jullie Sam Wingo kunnen vinden?’

‘We gaan ons best doen. En daar hebben we een heel belangrijke reden voor.’

‘Bedoelt u omdat de president op jullie rekent?’ vroeg Marshall.
‘Nee,’ zei Sean. ‘Omdat dat betekent dat we het dan waarschijnlijk zullen overleven.’