52

Sean en Michelle zaten aan de ene kant van de tafel met agenten McKinney en Lit­tlefield tegenover zich.

Het was ochtend en ze zaten in e­en vergaderza­al in een bijkantoor van de dhs in Virginia. De twe­e agenten had­den een stugge blik op hun gezicht.

Sean vroeg: ‘Dus nog geen Tyler Wingo?’

Littlefield zei: ‘We vinden hem wel.’

Michelle zei snel: ‘Je kunt ma­ar beter zorgen dat jul­lie hem vinden voordat iemand anders hem vindt!’

‘Wat bedoel je da­arme­e?’ vroeg McKinney.

Ze antwoordde: ‘Dat is toch niet zo moeilijk! Er zit iemand achter zijn vader a­an en dat betekent dat ze zijn zo­on misschien zullen gebruiken om bij zijn vader te komen.’

‘Ja, daar heb­ben wij o­ok over nagedacht,’ zei Lit­tlefield. ‘Dus waarom dit gesprek, nu?’

Sean antwoordde: ‘Jullie weten dat we bij de president zijn gewe­est. Hij he­eft ons gevra­agd iets te doen. Dat willen we wel doen.’

Littlefield en McKin­ney gingen rechterop zitten.

‘Oké,’ zei Littlefield.

‘Ma­ar we heb­ben e­en probleempje,’ voegde Michel­le era­an toe.

‘Wat dan?’ vroeg Littlefield.

‘De president wilde dat wij onze relatie met Tyler zouden gebruiken om zijn vader te pakken te krijgen.’

Sean voegde era­an toe: ‘Ma­ar jullie zijn Tyler kwijtgera­akt. En ik weet eigenlijk wel zeker dat de president dat weet, toch?’

McKinney keek na­ar Lit­tlefield, die zijn ogen neersloeg.

‘Agent Littlefield?’ vroeg McKinney.

Lit­tlefield zei: ‘De president is e­en drukbezet man. We kunnen hem niet met elke kleinigheid storen.’

‘Kleinigheid!’ zei Sean. ‘Op dit moment is Tyler Wingo de belangrijkste tiener in het hele land!’

‘Shit!’ mompelde McKin­ney, maar er spe­elde een glimlach om zijn mond, wa­arschijnlijk omdat hij dacht a­an de benarde situatie wa­arin de fbi zich nu bevond.

Michelle richt­te haar aandacht op hem. ‘En ik denk niet dat de president, wan­ne­er hij dit ontdekt, de tijd zal nemen om uit te zoeken wie hier precies schuldig aan is, agent McKin­ney. fbi? dhs? Dat zal hem e­en zorg zijn, gewoon een pa­ar andere let­ters.’

De glimlach verdween van McKinneys gezicht.

Littlefield zei: ‘Oké, jullie heb­ben je ka­arten op tafel gelegd en die zijn niet mis. Wat wil­len jullie?’

‘Enige samenwerking en informatie-uitwisseling,’ zei Sean.

‘Zoals?’ vroeg Lit­tlefield behoedza­am.

Michelle antwoord­de: ‘Zoals alle be­elden van de bewakingscamera’s van Dulles, Reagan National en Baltimore/Washington International van de afgelopen vijf dagen.’

‘Waarom?’ vroeg McKinney.

‘Als Sam Wingo we­er in het land is, dan denken wij dat hij met e­en vliegtuig is gekomen: een commercie­el, e­en privé- of e­en vrachtvliegtuig.’

‘Die beelden hebben we al do­or de gezichtsherken­ningssoftware gehaald,’ zei Littlefield.

Sean ke­ek naar Michelle. ‘Ik heb niet het gevoel dat ze ons een warm hart toedragen. Wat vind je, zullen we teruggaan naar de president en kijken of hij toestemming zal geven, nu deze mannen dat niet willen?’

‘Goed idee,’ zei Michelle en ze maakte aanstalten op te staan.

‘Wacht, wacht!’ zei Littlefield en hij stak zijn handen op. ‘Ik neem aan dat twee extra paar ogen geen kwaad kan. Maar het zijn heel veel beelden.’

‘Niet als je weet waar je naar op zoek bent,’ zei Michelle.

‘En dat doen jullie?’ vroeg McKinney wantrouwig.

‘Secret Service. Wij hebben de beste ogen in deze business,’ antwoordde Michelle.

‘Ja hoor!’ snoof McKinney.

Sean wees naar McKinneys oor. ‘Er zit nog een beetje scheercrème in je rechteroor. Heb je vanochtend zeker niet gezien. Het verbaast me dat je dhs-collega’s je daar niet op hebben gewezen.’ Hij keek naar Littlefield. ‘Of je goede vriend van de fbi.’

McKinney stak zijn vinger in zijn oor en keek naar de crème die erop zat.

Michelle zei glimlachend: ‘Die was gratis.’

Een uur later zaten Sean en Michelle voor een hele serie beeldschermen.

‘Welk vliegveld eerst?’ vroeg Michelle.

‘Laten we Dulles nemen. Die is het dichtstbij. En Reagan doet geen internationale vluchten op de plaatsen waar Wingo vandaan moet zijn gekomen.’

Zes uur en drie koppen koffie later leunden ze verslagen achterover in hun stoel.

Michelle zei: ‘Zonder gezichtsherkenningssoftware duurt dit eeuwen. Er zijn gewoon veel te veel gezichten om het zonder te doen.’

Sean knikte instemmend en dacht diep na. ‘Laten we ons op de vrachtafdeling richten. Zelfs met zijn nieuwe uiterlijk denk ik niet dat Wingo een commerciële vlucht heeft genomen.’

Ze kozen dat deel van de beelden.

Ze begonnen te kijken, maar opeens schoot Sean iets te binnen. ‘Deze beelden zijn misschien te recent. Wingo was toen misschien al in het land.’

Michelle greep zijn arm. ‘Wacht. Kijk eens naar die auto!’

Sean ging weer zitten en keek aandachtig naar een auto die voor een van de vrachtterminals stond. ‘Dat is Wingo!’ riep hij.

‘En zo te zien kijkt hij naar iemand. Kun je de hoek een beetje veranderen?’

Sean drukte op een paar toetsen, zodat zij konden zien wat Wingo bekeek. Er kwam een man uit een van de gebouwen. Hij stapte in een auto en reed weg. Sean drukte nog een paar toetsen in en daarna konden ze zien dat Wingo de weg opreed en achter de andere man aan ging.

‘Hij volgt die man,’ zei Sean.

Michelle toetste iets in op haar telefoon. ‘Kentekens van beide auto’s,’ legde ze uit.

Sean knikte en stelde de hoek van het beeld weer bij, zodat hij het bord kon zien aan de zijkant van het gebouw waar de man uit was gekomen. ‘Heron Air Services,’ zei hij.

Michelle zag dit en toetste nog iets in. ‘Denk je dat hij met hen is meegekomen? Ik heb ze net gegoogeld. Zij doen onder andere internationale vrachtdiensten.’

‘Maar als hij met hen is meegevlogen, waarom zou hij hen dan achtervolgen?’

‘Dat is waar.’

‘Misschien trok hij een spoor naar dat geld na,’ zei Sean. ‘Misschien had Heron iets te maken met het vervoer van die miljard euro.’

‘Dan moeten we diezelfde aanwijzing natrekken. Hoe wil je dit aanpakken?’

‘Bedriegen en liegen, zoals altijd,’ antwoordde Sean.

‘Ik zou op mijn knieën naar Edgar kunnen kruipen en hem kunnen vragen of hij deze kentekens voor ons wil natrekken.’

‘Goed idee. En dan zoek ik zo veel mogelijk uit over Heron Air Services.’

‘En de Feds?’ vroeg Michelle.

‘We zeggen tegen hen dat we niets wijzer zijn geworden van deze beelden en doen net alsof we ons doodschamen.’

‘Niet in een stemming om hen in vertrouwen te nemen?’

‘Ik ben al vijfentwintig jaar niet in zo’n stemming.’ Hij leunde achterover in zijn stoel. ‘Maar we mogen niet vergeten dat die mannen ons hebben gevolgd toen we achter Wingo aan gingen, Michelle. Ze zitten nog steeds achter ons aan. En dat betekent dat we ons heel onopvallend moeten gedragen.’

‘Dat is een probleem, zolang we deze zaak onderzoeken,’ zei ze.

‘Maar we moeten wel. Tenzij en totdat Sam begrijpt wat er aan de hand is, zullen we alles op eigen houtje moeten doen.’

‘En tegelijkertijd de Feds van ons afhouden. En de president. Dat zal moeilijk worden, Sean.’

‘Waar is je gebruikelijke “ik kan alles”-instelling waar ik zo gek op ben?’ vroeg hij glimlachend.

‘Die heb ik volgens mij laten liggen in een opgeblazen motelkamer of in dat bos waar we bijna zijn doodgeschoten.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Jij hebt ons bij deze waardeloze zaak betrokken. Je kunt het nu dus niet zomaar opgeven.’

Ze zuchtte diep. ‘Ja, ik weet het. Ik vraag me gewoon af hoe lang het geluk nog met ons is.’