9

De volgende dag zat Sean, nadat hij de telefo­on had neergelegd, naar zijn bureau te staren. Hij was alleen in het spartaans ingerichte kanto­or van King & Maxwel­l, Privédetectives. Michel­les bureau stond tegen zijn bureau aan. Zijn bureaublad was opgeruimd, al­les lag op zijn plek en keurig in een rij. Hij ke­ek fronsend na­ar Michel­les bureau. Het was net alsof iemand er een doos vol troep op had uitgestort en alles da­arna o­ok nog eens do­or elka­ar had geveegd, zodat de troep nog meer verspreid was komen te lig­gen.

‘Ik snap niet hoe ze o­ok maar íéts terug kan vinden,’ mompelde hij somber.

‘Heb je alwe­er een dwanggedachte over mijn bureau?’

Hij keek op. Michel­le stond in de deuropening met twee kop­pen kof­fie en een opgevouwen krant.

‘Ben ik zo doorzichtig?’ vroeg hij onschuldig.

‘Nog even en we maken elkaars zinnen af,’ antwoord­de ze. ‘En wij zijn niet e­ens getrouwd.’

‘Op een bepaalde manier zijn we meer getrouwd dan getrouwde stel­len,’ zei hij.

Ze gaf hem een van de bekers, legde de krant op ha­ar bureau en ging tegenover hem zit­ten. ‘En, heb je jouw contactpersonen in het Pentagon al bereikt?’ vroeg ze.

Sean knikte. ‘Heb er net een gesproken.’

‘En?’

Sean leunde achterover in zijn stoel en ke­ek naar zijn computerscherm. ‘En wat volgens mij zo ongecompliceerd was, blijkt dat dus niet te zijn.’

Michelle nam e­en slokje van ha­ar koffie en voelde dat er een rilling over haar rug liep. De we­ersverwachting voor vanda­ag was regen of misschien zelfs sne­euw als de temperatuur nog verder zakte, en het zag erna­ar uit dat die we­ersvoorspel­ling elk moment kon uitkomen. ‘Wat betekent dat?’

‘Ik mailde hem de naam van Sam Wingo samen met de bijzonderheden die Tyler ons he­eft gegeven over zijn eenheid, rang enzovo­ort. Ik dacht dat ik mijn contactperso­on maar wat tijd moest geven om dit uit te zoeken en dat hij, als ik hem zou bel­len, alle antwo­orden zou heb­ben.’

‘Maar dat was niet zo?’

‘Nee. Hij had helemaal ge­en antwoorden.’

‘Zei hij ook wa­arom niet?’

‘Hij de­ed het af met e­en opmerking over naaste verwanten, privacybeleid en dat so­ort dingen. Al­leen vertelde ik hem dat de na­aste verwanten al op de ho­ogte waren gebracht.’

‘Wat zei hij daarop?’

‘Alle­en dat hij er niet verder op in kon gaan.’

‘Kon of wilde hij dat niet?’

‘Maakt dat iets uit?’

‘Heeft hij dan tenminste bevestigd dat Sam Wingo dood is?’

‘Nee, dat he­eft hij niet gedaan.’

‘Oké, dat is dus pas écht vre­emd.’

‘Het kan natu­urlijk zijn dat ze geen zin heb­ben om informatie vrij te geven over een kia, Michel­le. Dat is e­en nogal gevoelige zaak en een delicate situatie. Ze willen er niet van worden beschuldigd dat ze aan zomaar iedere­en informatie verstrek­ken.’

Michel­le pakte de krant en sloeg een pagina in het e­erste katern open. ‘Ik weet niet zeker of dat e­en geldige reden is. Kijk maar e­ens.’ Ze gaf de krant aan Sean.

Hij keek ernaar en zag foto’s van gesneuvelde soldaten bij oorlogen in het Mid­den-Oosten.

Ze zei: ‘Vierde rij, vijfde foto.’

Sean keek da­ar en las: ‘Samuel Wingo, vijfenve­ertig jaar, Sergeant Eerste Klas, lid van een bataljon van de 82ste Divisie van Fort Bragg. Gesneuveld tijdens een vu­urgevecht in de provincie Kandahar.’

‘Dat is zo ongeve­er al­les wat Tyler ons heeft verteld,’ zei Michelle.

‘Je bedoelt alles wat ze hém heb­ben verteld,’ zei Sean.

‘Jij hebt hier ook je twijfels over?’

‘Je moet hier niet te ve­el uit opmaken. Het kan nog ste­eds niets zijn.’

‘Ze hebben zijn foto, zijn naam en zijn rang afgedrukt in de krant, samen met het feit dat hij do­od is. Hoe vertrouwelijk kan dat zijn? En ondertus­sen wilden ze tegenover jou niet e­ens bevestigen dat hij do­od is, terwijl al­le lezers van The Washington Post weten dat hij do­od is? Dat is toch niet logisch?’

‘Op een bepa­alde manier mis­schien niet,’ zei hij. ‘Ma­ar je mag niet vergeten dat ze da­ar duizenden doden heb­ben gehad. Mijn contactperso­on wist misschien niet e­ens dat dit vanda­ag in de krant kwam. Het Pentagon is e­en vrij grote organisatie.’

‘Oké, ma­ar ik weet zeker dat Tyler iets vo­or ons achterhield.’

‘Wat wil je nu doen?’

‘We heb­ben tegen Tyler gezegd dat we het zouden controleren en dan verslag zouden uitbrengen. We hebben het gecontroleerd en nu gaan we verslag uitbrengen.’

‘We heb­ben niets om hem te vertellen, Michel­le. Tenzij je e­en hopeloze mislukking meetelt.’

‘We moeten hem zover krijgen dat hij zijn mond opendoet. Misschien is het beter als ik al­leen ga.’

‘Naar zijn huis? Waar die gemene stiefmoeder is? Ze la­at je misschien niet e­ens bin­nen.’

Michelle pakte ha­ar mobieltje. ‘Ik stuur hem een sms en spreek met hem af op dezelfde plek als vóór zijn zwemtraining.’

‘Je bent dan wel alle­en en helemaal op jezelf a­angewezen, Michelle.’

‘Het is e­en jongen die zijn vader is kwijtgeraakt. Hij he­eft hulp nodig, Sean.’

‘Ik zeg niet dat je het niet moet doen, ma­ar dat je voorzichtig moet zijn.’

‘Ik beschouw Tyler Wingo niet als een gevaarlijk perso­on.’

‘Ik heb het niet over hem.’

Ze ke­ek naar buiten. ‘Ze vo­orspellen sneeuw vo­or vanda­ag.’

‘Nou lekker, de automobilisten in Washington heb­ben het al moeilijk genoeg als de zon schijnt.’

‘Als ik bij Tyler ben, probe­er jij dan nog e­en andere ingang bij het Pentagon?’

‘Ik zal zien wat ik kan doen. Maar die jongens sluiten de gelederen meestal he­el snel.’ Hij keek afkeurend na­ar ha­ar rommelige bureau. ‘Toe nou, Michel­le! Kun je niet iets aan die troep doen? Zelfs e­en symbolische actie zou ik al op prijs stel­len.’

Met een brede glimlach trok ze e­en vel papier uit de stapel troep en ze liet hem in de prullenmand naast haar bureau val­len. ‘Zo beter?’

‘Het is een begin.’

Later die mid­dag zet­te Michel­le haar auto op de parkeerpla­ats na­ast het Panera Café, ze zet­te de motor uit en ke­ek naar Tylers middelbare school a­an de overkant. Het was een relatief nieuwe school, ma­ar had wa­arschijnlijk nu al veel te veel le­erlingen. Het leek wel alsof het district Washington de bevolkingsgroei niet kon bijhouden.

Ze haalde de pagina uit The Washington Post met de foto van Sam Wingo erop uit haar zak. Het was e­en knap­pe man, dacht ze. Op een ruige manier knap met een doordringende blik en e­en sterk gezicht, getekend do­or de jaren. Hij le­ek wel een beetje op Sean, vond ze. Vergeleken met hem waren de andere doden op de pagina dramatisch jong; zij had­den amper kans gehad op een leven en nu hadden ze geen enkele kans me­er over.

Ze stopte de pagina we­er in ha­ar zak en keek op haar horloge. Precies om zestien minuten over drie zag ze dat Tyler Wingo uit e­en deur van het scho­olgebouw kwam en naar haar toe liep.

De regen was overgegaan in lichte sneeuw en dus had Tyler zijn capuchon opgezet.

Ze stapte uit de wagen toen Tyler er langsliep. ‘Hi,’ zei ze.

Hij draaide zich om en zag ha­ar. ‘Wa­ar is je partner?’

‘Een paar andere a­anwijzingen natrek­ken.’

Samen liepen ze het Panera binnen, waar het drukker was dan de vorige ke­er. Het moest e­en goudmijntje zijn, dacht Michelle: een eet­tentje met e­en redelijk uitgebreid menu tegenover e­en middelbare school met altijd hongerige tieners.

Deze keer namen ze allebei e­en flesje water.

Michel­le nam er nog e­en muffin bij. ‘Heb vandaag nog niet echt gegeten,’ zei ze.

Ze gingen achterin a­an een tafeltje zitten. Michel­le dra­aide de dop van ha­ar flesje, nam een slok en viel toen a­an op ha­ar muffin.

‘En, wat hebben jul­lie ontdekt?’ vroeg Tyler.

‘Heb je de krant van vanda­ag al gezien?’

‘Nee.’

‘Sor­ry, ik neem aan dat tieners tegenwoordig geen gedrukte kranten me­er lezen. Ma­ar goed, er staat een foto in van je vader.’ Ze haalde de pagina tevo­orschijn en scho­of die naar hem toe. ‘Gewo­on om zeker te weten dat hij het is.’

Tyler keek na­ar de pagina en snel weer weg. ‘Dat is hem.’

‘Vu­urgevecht met zijn unit in Kandahar,’ zei Michel­le.

‘Ja.’

‘Hoi Tyler.’

Ze keken op.

Dit was dezelfde knap­pe brunette. Ze ke­ek van Michelle naar Tyler en terug, en toen na­ar de krantenpagina. ‘Het spijt me echt van je vader,’ zei ze. Ze was amper één meter zestig, leuk om te zien en had zachte, bruine ogen.

‘Dank je,’ zei Tyler, zonder ha­ar aan te kijken.

‘Michel­le Maxwel­l,’ zei Michelle en ze stak haar hand uit.

Het meisje gaf ha­ar e­en hand. ‘Ik ben Kathleen Burnett, maar word Kathy genoemd.’

‘Zit je bij Tyler in de klas?’

‘Ja, inderdaad,’ bemoeide Tyler zich erme­e. ‘We waren net iets a­an het bespreken, Kathy,’ zei Tyler, zichtba­ar verlegen. ‘Over mijn vader.’

‘O, neem me niet kwalijk, Tyler. Ik spreek je nog wel.’ Ze dra­aide zich om en liep snel weg.

Michel­le keek haar na. ‘Wat e­en leuke meid.’

‘Hm.’

‘Zijn jullie bevriend?’

‘We zit­ten bij een paar vakken bij elka­ar in de klas.’

‘Ze was hier gisteren al e­erder dan wij, al voordat jij meteen na scho­oltijd na­ar ons toe kwam. Hoe kan dat?’

‘Kathy is echt he­el slim. Heeft een pa­ar klas­sen overgeslagen en zo. En ze heeft het laatste uur ge­en les.’

‘Prettig als je slim bent. Maar zo te zien geeft ze om je.’

Tyler keek nu naar de pagina met foto’s.

Michelle vouwde de pagina op en stopte hem weer in haar zak. ‘Geeft ze om je, Tyler?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Hoezo?’

‘Het is goed als je mensen hebt die om je geven, dat is alles. Vooral in een periode zoals deze.’

‘Wat hebben jullie ontdekt?’

‘Niet meer dan je in de krant hebt kunnen lezen. Het Pentagon wil kennelijk niet over je vader praten. Ik vraag me af waarom niet?’

‘Daar zullen ze hun redenen wel voor hebben.’ Hij zweeg even. ‘Hoeveel ben ik jullie nu schuldig?’

Michelle keek hem met een ondoorgrondelijke blik aan. ‘Waarom heb ik nu het gevoel dat je de zaak wilt afronden?’

Tyler keek op. ‘Wat?’

‘Je hebt ons nog maar net ingehuurd en nu klinkt het alsof je ons wilt ontslaan.’

‘Ik ontsla jullie niet.’

‘Oké, dat is goed om te weten. Ik ben hiernaartoe gekomen om je iets te vragen, dus laat ik dat maar doen.’ Ze boog zich naar hem toe. ‘Wat verzwijg je voor ons?’

‘Dat heb je me al een keer gevraagd.’

‘En je hebt me geen antwoord gegeven. En weet je, ik ben iemand die als ik geen antwoord krijg, steeds maar blijft doorzeuren tot ik wel een antwoord krijg.’

‘Ik heb jullie alles verteld.’

‘Je stem zegt dat dit zo is, maar je gezicht zegt iets anders. Ik was een Secret Service-agent. Wij kunnen als geen ander gezichten lezen, Tyler.’

Meteen ontweek hij haar blik.

Ze leunde achterover en sloeg haar armen over elkaar. ‘Oké. Wil je het zo doen?’

Tyler keek naar zijn handen.

‘Je had me de trip hierheen kunnen besparen, weet je. Ik heb wel wat beters te doen,’ zei Michelle.

Hij liet zijn adem langzaam ontsnappen. ‘Het spijt me. Het is gewoon... Ik bedoel, ik denk dat ik gewoon stom was. Mijn vader is dood. Jullie kunnen niets doen om hem terug te brengen, toch?’

‘Nee, Tyler, daar kunnen we niets aan veranderen,’ zei Michelle zacht.

‘En ik heb vannacht liggen denken. En... en ik denk...’ Hij hield op met praten en zag er zo ellendig uit dat Michelle diep medelijden met hem kreeg.

‘Tyler, als je wilt dat we ermee kappen, oké, dan doen we dat. Het is jouw beslissing. Maak je daar maar niet druk over. Zonder dat heb je al genoeg op je bordje.’

‘Ik... Ik denk dat ik dat inderdaad wil. Ik bedoel dat jullie, weet je, ermee kappen, zoals jij het noemde.’

‘Zeker weten?’

Hij knikte. ‘Goed, hoeveel ben ik jullie schuldig? Ik heb wat contant geld meegenomen.’

‘Intakegesprekken zijn gratis, dus hou je portemonnee maar in je zak.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Weet jij het zeker?’ vroeg ze snel.

Hij weigerde haar aan te kijken. ‘Ik moet ervandoor.’

‘Juist, zwemtraining.’

Hij stond op.

Michelle zei: ‘O, we moeten dat pistool van je vader nog een keer terugbrengen. Dat wilde ik hier niet doen, omdat het niet zo’n goed idee is om met een pistool op school rond te lopen. We kunnen hem vanavond wel even naar je huis brengen. Ben je er dan?’

Tyler keek haar zenuwachtig aan. ‘Uh, dat weet ik niet zeker. Misschien moet ik vanavond nog weg.’

‘Geen probleem. Dan geven we hem wel aan je stiefmoeder. Vind je dat goed?’

Tyler draaide zich om en sloeg op de vlucht. Voordat hij zelfs maar bij de deur was, keek hij nog twee keer achterom naar Michelle. En die afstand was echt niet groot.

Michelle bleef nog even zitten en vroeg zich één ding af: door wie was Tyler Wingo benaderd?