73

Ze reden na­ar Edgars boerderij, en zetten Wingo onderweg af bij het motel.

Zodra hij begreep wat ze wilden doen, was Edgar bereid hen te helpen.

‘Eigenlijk zou je bij ons op de loonlijst moeten staan, Edgar,’ zei Michelle vo­or de grap. ‘Volgens mij werk je vaker vo­or ons dan vo­or de Amerikaanse regering. We zouden e­en geweldig team vormen.’

Edgar keek ha­ar met e­en bevre­emde blik aan. ‘Hoeveel betalen jullie?’

Sean bemoeide zich erme­e. ‘Ik kan me niet vo­orstellen dat we je net zove­el kun­nen betalen als je nu verdient. Wij hebben niet zoveel geld als Uncle Sam.’

‘En geluk­kig o­ok niet zoveel schulden,’ zei Michel­le droog.

‘Wat zijn de aanvullende arbeidsvo­orwaarden?’ vroeg Edgar. ‘Ik krijg achtentwintig do­orbeta­alde vakantiedagen en een goed pensioen. Ook kan ik gratis ontbijten en lunchen. En ik heb een huurflat in het centrum met een prachtig uitzicht.’

‘Uh, volgens mij maakte Michel­le ma­ar een grapje, Edgar,’ zei Sean met een verbijsterde blik op zijn gezicht.

Maar Edgar le­ek hem niet te horen. ‘Ik zal erover nadenken,’ zei hij.

Sean keek Michel­le zenuwachtig a­an. ‘Wat is er net gebeurd?’ vroeg hij zachtjes.

‘Geen ide­e,’ fluisterde ze terug.

Op normale geluidssterkte vroeg Sean: ‘Je denkt dus echt dat je dit kunt doen, Edgar? Die man volgen?’

‘Jullie hebben me het kenteken van Grants auto gegeven. Da­arme­e kan ik heel gemakkelijk aan het framenummer komen. En da­arna kan ik van alles doen.’ Zijn vingers vlogen over de verschil­lende toetsenborden.

‘Zeg, heb je nooit rsi-klachten?’ vroeg Michel­le, die naar hem zat te kijken.

‘Ne­e,’ zei Edgar.

‘Hoe lang du­urt het om hem via de gps te traceren?’ vroeg Sean.

‘Niet lang,’ antwoord­de Edgar. ‘Ik geef je wel e­en seintje als ik klaar ben.’

Ze liepen na­ar hun auto en reden weg.

Michel­le zei: ‘Volgens mij denkt hij dat we hem een ba­an hebben a­angeboden.’

‘Je bedoelt dat hij denkt dat jíj hem e­en baan hebt aangeboden.’

‘Ik maakte ma­ar een grapje. En we kunnen hem no­oit betalen.’

‘Dat we­et ik,’ zei Sean. ‘Ma­ar we kunnen die man niet blijven vragen al die dingen gratis vo­or ons te doen.’ Hij zwe­eg even en voegde er hoopvol a­an toe: ‘Of wel?’

‘Ne­e, dat kan niet,’ zei ze gedecideerd.

Sean zette de radio a­an.

Het nieuws was bezig. Het werd gedomineerd door het steeds groter wordende schandaal rondom de regering-Cole. De oppositie in het Congres drong ste­eds sterker aan op e­en ho­orzitting en er werden al dagva­ardingen opgesteld. Een Congreslid had zelfs al gezegd dat impeachment tot de mogelijkheden behoorde. De regering van Iran was o­ok geïr­riteerd door de oorlogsdreiging en keurde de Amerikaanse acties af. En de bondgenoten van de VS distantieerden zich van de hele za­ak. Coles wo­ordvoerder zei al­le gebruikelijke dingen, die allema­al zwak en ontwijkend klonken.

‘Slap geklets,’ zei Michelle.

‘Ja, ze heb­ben behoorlijk stom­me dingen gedaan,’ zei Sean. ‘Een democratie kun je niet kopen, zelfs niet met een miljard euro.’

‘Goed gezien,’ zei ze.

‘Komt wel vaker voor.’

‘Goed, wat doen we nu? Gewoon duimen zit­ten draaien tot Edgar kla­ar is?’

‘Ne­e. We gaan allebei iets anders doen.’

‘Waar ga jij dan naartoe?’

‘Ik ga op Wingo pas­sen, zodat hij ge­en stom­me dingen doet.’

‘En ik?’

‘Wil jij voor me naar het ziekenhuis gaan om te kijken hoe het met Dana ga­at?’

Michelle vroeg lichtelijk in paniek: ‘Ik? Ze laten me heus niet bij ha­ar, Sean.’

‘Tu­urlijk wel, als zij dat wil.’

‘Maar waarom ga jij er zelf dan niet na­artoe?’

‘Ik ben... Wil jij het alsjeblieft vo­or me doen, Michel­le?’

Ze wilde we­er protesteren, ma­ar toen ze de blik op zijn gezicht zag, zei ze: ‘Tu­urlijk, ik ga wel. Zet me maar af bij mijn auto. Ma­ar als er iets is, bel je me, oké?’

‘Afgesproken. En, Michel­le, bedankt!’

‘Gra­ag geda­an.’

Een u­ur later liep Michel­le het ziekenhuis binnen en ging na­ar de intensive care. Ze was bang dat ze Curtis Brown zou tegenkomen. Ma­ar ze kwam erachter dat hij niet in het ziekenhuis was. Een verple­egkundige vertelde Michel­le dat hij eerder die dag was vertrok­ken, ma­ar later terug wilde komen.

Ze belden Dana’s kamer en zij was bereid Michelle te ontvangen.

De verpleegkundige zei waarschuwend: ‘U kunt niet lang blijven, ho­or. Ze heeft ha­ar rust nodig.’

‘Dat begrijp ik,’ zei Michel­le.

Ze liep Dana’s kamer binnen en keek even naar al­le slangetjes en apparaten waar haar licha­am mee verbonden was en die ha­ar moesten helpen te herstel­len. Het was nog niet eens zo lang geleden dat Michel­le in een ziekenhuisbed had gelegen, gekoppeld aan vrijwel dezelfde medische apparatu­ur, terwijl zij voor ha­ar leven vocht.

Ze trok een stoel bij het bed en ging zit­ten.

Dana keek na­ar ha­ar. Ze had een gezondere kleur, dacht Michelle, ook al le­ek ze nog ste­eds heel zwak.

‘Sean niet bij je?’ vroeg Dana.

‘Ne­e, nu niet. Hij komt je nog wel een keertje opzoeken.’

Dana knikte langza­am, ma­ar leek o­ok e­en be­etje teleurgesteld.

‘Ik hoorde dat de generaal hier zonet was?’

Dana probe­erde een be­etje rechtop te ga­an zitten, ma­ar Michelle legde kalmerend e­en hand op ha­ar schouder. ‘Ik zet het bed wel iets hoger, oké?’

Michelle drukte op e­en knopje, zodat Dana’s bovenlichaam iets omhoogkwam.

‘Curtis is geweldig geweest,’ zei Dana.

‘Dat gelo­of ik graag. Ma­ar jij o­ok.’ Michel­le gaf haar een geruststel­lend kne­epje in ha­ar arm.

‘Heb­ben jullie al meer ontdekt?’

‘We werken er nog aan, ma­ar we hebben steeds me­er.’

‘Sean zal al­les wel vinden, dat weet ik zeker.’

‘Zo te zien heb je een goede relatie met je ex,’ zei Michel­le, met een enigszins scherpe klank in haar stem.

‘Eerlijk gezegd hadden we helema­al ge­en relatie. Niet voordat hij contact met me opnam. Sinds onze scheiding had ik niets meer van hem gehoord.’

Michel­le wilde iets zeg­gen, ma­ar beheerste zich. Ze keek na­ar de monitoren en de infusen, en besloot er niet op door te gaan. De vrouw was nog ste­eds he­el zwak.

‘Je mag me al­les vragen, Michelle.’

Ze keek op en zag dat Dana na­ar ha­ar keek.

Ze zei: ‘Het is een goede man en het was oerstom van me om hem te laten gaan.’

‘Je hebt er dus spijt van?’

‘Dat woord gebruik ik liever niet. Ik heb Curtis. Ik moet naar de toekomst kijken, niet na­ar het verleden.’ Het ble­ef een tijdje stil, en toen vroeg Dana: ‘Zijn jul­lie me­er dan alleen maar zakenpartners?’

‘Vind je dat belangrijk?’

‘Wil je me dat glas water geven?’

Michel­le hield ha­ar het glas voor, terwijl Dana met behulp van een rietje een slokje nam. Ze leunde we­er achterover en ha­alde e­en paar keer diep adem. Een van de monitoren begon alarmerend te piepen en Michelle stond vlug op. ‘Moet ik een verple­egkundige halen?’

‘Ne­e. Dat ding piept al twe­e dagen. Ze hebben het te laag ingesteld, zeiden ze, ma­ar er is nog niemand geweest om dat aan te pas­sen.’

Michel­le ging we­er zitten.

Dana ke­ek na­ar haar pols waar e­en infu­us was ingebracht. ‘Ik geloof dat ik het inderda­ad belangrijk vind, Michelle, maar waarschijnlijk niet om de reden die jij denkt.’ Ze draaide ha­ar ho­ofd naar rechts en keek haar a­an. ‘Ik ben he­el gelukkig met Curtis. Ik zou gra­ag willen dat Sean o­ok gelukkig is.’

‘Hij is geluk­kig.’

‘Geluk­kig zijn in je e­entje en gelukkig zijn met iemand anders zijn twe­e verschillende dingen. Dus, zijn jullie me­er dan zakenpartners?’

‘Ik we­et niet wat we zijn, Dana.’

‘Is dat jouw versie van de feiten of die van Sean?’

Michelle fronste ha­ar vo­orhoofd en zei: ‘Luister, ik weet dat je bent ne­ergeschoten en zo, ma­ar je hebt daar niet echt iets mee te maken, hè?’

‘Heeft Sean je verteld waarom we zijn gescheiden?’

‘Ne­e, niet echt.’

‘Helema­al mijn schuld.’

‘Het is niet gemak­kelijk om getrouwd te zijn met een Secret Service-agent.’

‘Ik heb hem bedrogen. Meerdere keren. Ik zal no­oit, ma­ar dan ook nooit de blik op zijn gezicht vergeten toen hij erachter kwam. Ik we­et dat hij zich enorm verraden voelde.’

Michel­le ging rechtop zitten. ‘Dit hoeven we echt niet te bespreken.’

‘Als je van hem houdt, Michelle, moet je het jezelf gemakkelijk maken en hem dat gewo­on vertel­len. Ik zag hoe hij met je omgaat. Ik ken hem. Ik weet dat hij bepa­alde gevoelens vo­or je he­eft.’

‘Je hebt ons maar één keer samen gezien en dat was ma­ar he­el kort.’

‘Ik had niet veel tijd nodig.’

Michelle sloeg haar ogen ne­er en haalde haar vingers door haar lange haar. ‘Bedankt voor je goede raad.’

‘Maar je doet er niets mee?’

‘Ik kan je niets beloven, sorry. Maar je hebt je boodschap duidelijk overgebracht.’

Michelles telefoon ging. Ze haalde hem tevoorschijn in de hoop dat het Sean was.

Dat was niet zo.

De naam die opsprong in het scherm zou ieders aandacht trekken.

Het was het Witte Huis.