11

‘Hoi Kathy.’

Kathy Burnet­t keek op van haar computer en zag dat Michel­le na­ar haar keek.

Ze had een kop koffie in de hand en e­en dienblad met e­en kom soep en e­en broodje.

‘O, hallo.’

‘Mag ik bij je komen zit­ten?’

Kathy ke­ek om zich heen. ‘Ik dacht dat jij en Tyler waren vertrokken.’

‘Hij is wel weg­gegaan. Na­ar zwemtraining. En ik wilde ook weggaan, ma­ar toen beslo­ot ik af te wachten hoe het met de sneeuw zou uitpakken. En nu had ik ope­ens zin in e­en kop kof­fie en soep.’ Michelle ging tegenover Kathy zitten en zet­te in al­le rust haar koffie en soep neer.

Kathy scho­of haar laptop en rugzak opzij.

‘Bedankt,’ zei Michelle. Ze at wat soep en glimlachte. ‘Er zijn maar weinig dingen lekkerder op een koude dag met sneeuw dan een kop soep.’

‘Ik denk het,’ zei Kathy met een ongemakkelijke glimlach.

Michelle keek naar haar computer. ‘Ik hoop dat ik je niet stoor met je huiswerk.’

‘Nee hoor, geen probleem. Dit hoeft volgende week pas af te zijn. Ik probeer gewoon een beetje vooruit te werken.’ Ze klapte haar laptop dicht en keek Michelle vragend aan. ‘Dus je had een gesprek met Tyler over zijn vader?’

Michelle doopte een stuk brood in haar soep en nam een hap. Ze knikte, slikte het brood door en zei: ‘Het is echt heel triest. Er is niets ergers voor een kind dan een ouder verliezen, vooral op die manier.’

‘Zit jij in het leger?’

‘Nee. Dat is niet waarmee ik Tyler hielp. Gewoon met een paar andere dingen. Hij vertelde dat jullie een paar vakken samen doen. Hij zei ook dat je heel slim was en een paar klassen hebt overgeslagen.’

‘Zei hij dat?’ vroeg Kathy, terwijl er een brede glimlach op haar gezicht verscheen.

Michelle nam een slokje koffie en knikte langzaam. ‘Ja, dat zei hij.’

‘Hij is ook een van de beste leerlingen van de klas, heel slim. Maar hij schept er niet over op, zoals anderen doen. Hij is best rustig.’

‘Ik neem aan dat jullie goed bevriend zijn?’

‘We kennen elkaar al sinds de basisschool.’

‘Vrienden zijn nu heel belangrijk voor Tyler. Dat begrijp je vast wel.’

‘Ja, dat geloof ik wel.’

‘Kende je zijn vader?’

‘Hij en Tyler hebben een paar keer bij ons gegeten. En hij heeft Tyler en mij weleens van school gehaald. Hij was altijd heel aardig. Ik wist dat hij uitgezonden was. Mijn moeder was daar twee jaar geleden. Ze is nu weer terug en ik hoop dat ze daar nooit weer naartoe hoeft.’

‘Zit je moeder ook in het leger?’

‘Bij de luchtmacht. Ze is piloot.’

‘Dat is best cool, Kathy.’

‘Ik ben erg trots op haar. Ze kan alles vliegen. Ik heb met haar in een Cessna gezeten. Ze deed een paar dingen die mijn maag ondersteboven deden keren, maar zij had nergens last van.’

‘Dat geloof ik graag.’ Michelle lepelde nog wat soep naar binnen. ‘Ik neem aan dat iedereen op school het weet van Tylers vader?’

‘Ze hebben het vandaag bekendgemaakt. Iedereen was zo verdrietig. Maar volgens mij schaamde Tyler zich dood.’

‘Maar als je Tyler al sinds de basisschool kent, heb je zijn moeder zeker ook gekend?’

Kathy knikte. ‘Inderdaad. Dat was ook heel erg.’

‘Ja, vooral als je nagaat hoe oud Tyler was toen ze stierf. Zij was natuurlijk nog heel jong.’

‘Inderdaad.’

‘Had ze kanker, is ze daaraan overleden?’

Kathy keek geschrokken. ‘Heeft Tyler dat gezegd?’

‘Nee, dat zei hij niet. Maar aan jouw blik te zien, is ze niet daaraan overleden.’

‘Luister, als Tyler het je niet heeft verteld, kan ik het je beter ook niet vertellen. Daar heeft hij vast een reden voor gehad.’

‘Tja, weet je, volgens mij kan Tyler op dit moment helemaal niet helder denken. Ze is dus niet aan een ziekte overleden?’

‘Nou, misschien zou je het wel een ziekte kunnen noemen.’

‘Ik begrijp je even niet,’ zei Michelle.

‘Een mentale ziekte. Depressiviteit.’ Kathy zweeg even. ‘Ze heeft zelfmoord gepleegd.’

Michelle at nog wat soep. Ze had veel trek, maar ze had ook even tijd nodig om dit te verwerken en te besluiten hoe ze nu verder moest gaan. ‘O mijn god,’ zei ze ten slotte. ‘Eerst pleegt zijn moeder zelfmoord en nu is zijn vader gesneuveld.’

‘Ja, erg hè?’ zei Kathy. Haar stem trilde nu. ‘Ik vind het zo erg voor hem!’

‘Maar gelukkig heeft hij nog een stiefmoeder,’ zei Michelle snel.

Kathy fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik weet niet zeker of dat wel zo goed is voor Tyler.’

Michelle knikte peinzend. ‘Hij heeft het niet hardop gezegd, maar ik zag wel dat hij niet goed met haar kon opschieten.’

‘Waarom zou hij ook?’ vroeg Kathy met schrille stem. ‘Ik bedoel, meneer Wingo trouwt zomaar met een vrouw die veel jonger is dan hij en ze kenden elkaar nog niet eens zo lang. Tyler kende haar helemaal niet. En heeft hij je verteld dat ze snel getrouwd zijn door naar het gemeentehuis te gaan? Er was niet eens een echte bruiloft. Op een dag kwamen ze gewoon thuis en vertelden ze hem dat ze getrouwd waren. Tyler was vreselijk van slag.’

‘En heeft zijn vader nooit uitgelegd waarom hij dat heeft gedaan?’

‘Dat heeft Tyler me niet verteld.’ Kathy zweeg en keek naar Michelle. ‘Je hebt me nog steeds niet verteld waarmee je Tyler helpt.’

Michelle haalde een visitekaartje tevoorschijn en schoof hem over het tafeltje heen naar Kathy.

Ze keek ernaar en vroeg met grote ogen: ‘Waarvoor heeft Tyler een detective nodig?’

‘Antwoorden. Daarvoor huren de meeste mensen detectives in.’

‘Antwoorden waarop?’

‘Ik betwijfel of hij dat al weet, Kathy. Tyler vertelde me dat zijn vader reservist was, maar dat hij ook in het gewone leger had gezeten.’

‘Ik weet nog dat meneer Wingo een keer bij ons in de klas kwam; ik zat toen in de tweede. Hij vertelde ons over hoe we ons land konden dienen. Hij droeg een uniform. Hij zei dat tegen mijn moeder en zij kwam er ook in de klas over vertellen.’

‘Dus je ouders kenden hem goed?’

‘Mijn moeder kende hem vrij goed, doordat ze allebei in het leger zaten. En zoals ik al zei, na de dood van Tylers moeder hebben ze een paar keer bij ons gegeten. En Tyler heeft weleens bij ons gelogeerd. Hij kan goed koken, hij heeft mijn moeder zelfs een aantal gerechten leren te maken.’

‘Wonen jullie vlak bij elkaar?’

‘Niet in dezelfde wijk... Maar met de auto is het maar vijf minuten.’ Ze fleurde op. ‘Tyler heeft al een voorlopig rijbewijs, maar krijgt binnenkort zijn definitieve. Hij zei dat we af en toe samen naar school konden gaan.’

‘Is hij een jaar ouder dan jij?’

‘Dat klopt. Ik word over een maand zestien, hij wordt zeventien in mei.’

‘Heeft hij je weleens verteld dat hij zich ergens zorgen over maakt?’

‘Na de dood van zijn vader heb ik nog niet echt met hem gepraat, als je dat soms bedoelt.’

‘En daarvoor, leek hij toen helemaal in orde?’

‘Volgens mij wel. Ik bedoel, hij kon niet goed met zijn stiefmoeder opschieten.’

‘En met zijn vader? Was hij nog steeds kwaad omdat hij was hertrouwd?’

‘Ergens wel. Maar volgens mij had Tyler zich er al bij neergelegd. Hij hield van zijn vader. Hij zou nooit lang kwaad op hem blijven.’

‘Maar nu hij dood is?’

‘Ja, nu zijn alleen hij en zijn stiefmoeder nog over. Niet best.’

‘Wonen er nog andere familieleden in de buurt?’

‘Daar heeft hij het nooit over gehad.’

‘Zou je me willen bellen als je iets te binnen schiet waarmee ik Tyler zou kunnen helpen?’

‘Zoals?’

‘Moeilijk te zeggen. Maar misschien weet je het als het zover is.’

‘Hij zit toch niet in de problemen, hè?’

‘Denk je dat daar een reden voor is?’

‘Nee. Het is echt een goeie jongen.’

‘Ja, dat geloof ik ook. En daarom wil ik hem ook helpen, als ik kan.’

Kathy stopte het visitekaartje in haar jaszak. ‘Misschien bel ik je wel.’

Michelle zei: ‘Prima, uitstekend.’