19

‘Willen jullie mis­schien e­en kop koffie?’ vroeg Sean toen de geüniformeerde mannen vo­or hun tafeltje bleven sta­an. ‘Het is koud buiten. Bijna even koud als het hierbinnen is geworden.’

‘Sean King en Michel­le Maxwell?’ vroeg e­en van hen.

‘Het leger weet o­ok al­les,’ zei Sean opgewekt.

‘Wil­len jullie even me­e naar buiten komen?’ vroeg dezelfde man. Aan zijn strepen en insignes was te zien dat hij een sergeant van de militaire politie was.

‘Ik vind dat we hier prima zit­ten,’ zei Michel­le.

‘Willen jul­lie me­e naar buiten komen?’ vroeg de man weer.

‘Wa­arom?’ vroeg Sean.

‘We moeten met jul­lie praten.’

‘En dat kunnen we heel goed hier doen.’ Sean wees naar de twe­e lege stoelen a­an hun tafeltje.

‘Wij zouden er de vo­orkeur aan geven dit buiten te doen.’

‘Dan verschillen we da­arover van mening. Ma­ar omdat jullie van de militaire politie zijn en wij niet, zie ik niet hoe jullie ons tegen onze zin me­e naar buiten moeten krijgen als we ge­en enkele wet overtreden waardoor jullie gemachtigd zijn tot e­en burgerar­rest.’

‘U bent de advocaat?’ vroeg de andere man. ‘Dacht ik al,’ voegde hij eraan toe toen Sean knikte.

De sergeant legde e­en hand op de kolf van zijn wapen.

‘Dat zou e­en vergis­sing zijn die weleens een einde a­an uw car­rière zou kunnen maken, sergeant,’ zei Sean. ‘En u en ik zouden dat niet willen.’

‘Dan moeten we de hardere manier maar gebruiken.’

‘O, en hoe ziet die eruit?’ vroeg Michel­le bezorgd.

De sergeant haalde zijn telefoon tevoorschijn en verstuurde een sms.

Vijf seconden later werd de deur van het Panera Café opengeduwd en kwamen er drie mannen in pak binnen.

‘Sean King en Michelle Maxwell?’ vroeg de leider.

‘Wie wil dat weten?’ antwoordde Sean.

Drie badges van Homeland Security werden onder hun neus gedrukt.

‘Kom mee,’ snauwde de aanvoerder.

Terwijl Sean en Michelle van hun stoelen werden gesleurd, zei de sergeant met een glimlach: ‘Dat is de hardere manier.’

Na een rit van drie kwartier in een geblindeerde suv arriveerden ze bij een gebouw in Loudoun County, Virginia, midden in een groot bos. Ze werden via de voordeur naar binnen geduwd en nadat hun wapens in beslag waren genomen langs de beveiliging geleid.

Terwijl ze door een gang liepen, vroeg Sean voor de zoveelste keer, al even zinloos: ‘Wat heeft dit verdomme te betekenen?’

Ze werden naar een kleine, kale vergaderzaal gebracht en kregen te horen dat ze moesten gaan zitten, waarna de deur dicht en op slot werd gedaan.

Sean keek om zich heen.

Michelle vroeg: ‘dhs? Waarom is de binnenlandse veiligheidsdienst hierbij betrokken? Is het ministerie van Defensie niet genoeg?’

Sean legde een vinger op zijn lippen en wees naar een klein afluisterapparaatje boven de houten plint die langs het plafond liep.

Een paar minuten later ging de deur open en kwam er een man het vertrek binnen. Hij was ongeveer even lang als Sean, een jaar of vijftig, nog steeds in goede conditie en met stevige benen waar zijn broek strak omheen spande. Over zijn witte overhemd droeg hij een schouderholster zonder pistool erin.

Hij had een dossier bij zich. Hij ging tegenover hen zitten en zat zo lang in dat dossier te lezen dat Sean net iets wilde zeggen toen hij opkeek. ‘Interessante info,’ zei de man. ‘Ik ben trouwens Jeff McKinney. dhs special agent Jeff McKinney om precies te zijn.’

‘En ik ben een speciaal kwade burger,’ antwoordde Sean.

‘Ik ook,’ zei Michelle.

McKinney leunde achterover. ‘Koffie, water, thee?’

‘Antwoorden en excuses zijn al voldoende,’ antwoordde Sean. ‘Bij voorkeur eerst de excuses.’

‘Excuses waarvoor? Omdat we ons werk doen?’

Sean schudde zijn hoofd. ‘Dat is niet waar, agent McKinney. Volgens mij is het niet het werk van Homeland om twee gezagsgetrouwe burgers in een openbare gelegenheid van hun stoel te trekken zonder te vertellen waarom en zonder hun hun rechten voor te lezen. Dus feitelijk zijn we ontvoerd. Tenzij jullie ernstige misdrijven aan jullie takenpakket hebben toegevoegd, kunnen jullie een zware aanklacht tegemoetzien. En ik wil uw naam graag goed spellen. Is het M-c of M-a-c?’

McKinney glimlachte en tikte op het dossier. ‘Laten we het over Tyler Wingo hebben.’

Sean leunde naar voren. ‘Laten we het eens over ons vrijlaten hebben.’

‘Maar ik heb u mijn vragen nog niet gesteld,’ zei McKinney vriendelijk.

‘Die kunt u aan mijn advocaat stellen. Ik ga hem nu meteen bellen.’

‘U hebt geen advocaat nodig. U bent niet eens gearresteerd.’

‘Wij worden tegen onze zin vastgehouden. Dat is dus hetzelfde. Maar als we niet zijn gearresteerd, dan hebt u niet het recht ons hier te houden.’ Hij stond op.

‘De nationale veiligheid weegt zwaarder dan de grondwet, meneer King. Ga dus alstublieft weer zitten. Ik wil niet gedwongen worden u in de boeien te slaan, maar als het moet zal ik dat doen.’

‘U brengt uzelf alleen maar meer in de problemen.’

‘Volgens mij willen we hetzelfde. Wat goed is voor Tyler Wingo.’

Sean ging weer zitten, terwijl Michelle bezorgd naar de mannen keek.

‘Nou, als u voor het leger werkt, dan waag ik dat te betwijfelen.’

‘Wat hebt u tegen het leger? Dat zijn goede mensen.’

Sean leunde achterover in zijn stoel en leek te bedenken wat te doen. ‘Oké, stel uw vragen.’

‘Wat is uw relatie met Tyler Wingo?’

‘Dat is vertrouwelijke informatie; die mogen we niet geven. Tenzij hij daarvan heeft afgezien.’

‘Hij is niet oud genoeg om uw cliënt te kunnen zijn.’

‘Hoewel het waar is dat we geen contract met Tyler konden afsluiten doordat hij nog niet meerderjarig is, behandelen we al onze cliënten, ongeacht hun leeftijd, met dezelfde professionele vertrouwelijkheid.’

‘Dan wordt dit een heel kort gesprek.’

‘Dat hoopte ik al,’ zei Sean.

McKinney opende het dossier, haalde er een vel papier uit en schoof het naar Sean.

Sean keek ernaar, terwijl Michelle over zijn schouder meelas.

‘Zoals u kunt zien, heeft Tyler Wingo afstand gedaan van alle vertrouwelijkheidsclaims die hij zou kunnen hebben. U kunt mijn vraag dus gewoon beantwoorden. Wat is uw relatie met hem?’

Sean schoof het papier van zich af. ‘Hoe erg hebt u hem moeten bedreigen voordat hij zijn handtekening heeft gezet?’

‘Wij bedreigen geen kinderen, meneer King. Hij heeft dit ondertekend omdat hij dat wilde. Goed, wat is uw relatie?’

‘Hij heeft ons ingehuurd om een onderzoek in te stellen naar de dood van zijn vader.’

‘Zijn vader is kia in Afghanistan. Hij en zijn stiefmoeder zijn hierover naar behoren geïnformeerd. Daar kunt u niets aan toevoegen. Het is niet zo dat jullie naar Afghanistan kunnen vliegen om daar een beetje rond te wroeten. Dat is een oorlogsgebied en een militaire zone, en u zou daar geen enkele jurisdictie hebben, omdat jullie detectivevergunning in het buitenland niet geldig is. Dat heb ik gecontroleerd.’

Sean zei niets.

‘En, probeerden jullie misbruik van die jongen te maken? Heeft hij jullie betaald? Hebben jullie een voorschot gevraagd?’

‘We hebben geen cent van Tyler gekregen.’

‘Nog niet, bedoelt u? Maar jullie zouden hem een rekening hebben gestuurd, toch?’

‘Hebt u ons echt nagetrokken?’ vroeg Michelle. ‘Ik neem aan van wel. Dan weet u ook dat we op een legale manier te werk gaan. We rennen niet als een stelletje ambulancejagers rond om te proberen geld uit de zak van rouwende tieners te kloppen. Wij zagen Tyler midden in de nacht tijdens een onweersbui over straat rennen. Hij was van slag. We hebben hem naar huis gebracht. Hij nam contact met me op en zei dat hij wilde dat wij een onderzoek zouden instellen naar de dood van zijn vader. Wij hebben tegen hem gezegd dat we niet veel konden doen.’

‘En waarom is het daar dan niet bij gebleven?’ viel McKinney haar in de rede.

‘Omdat hij aandrong. We wilden deze zaak niet echt aannemen,’ zei Sean. ‘Maar toen hij bleef aandringen, had ik liever dat wij het deden dan mensen die misschien zouden proberen misbruik van hem te maken.’

‘Wat dacht u nog meer te kunnen ontdekken over de dood van zijn vader? Hij is verdomme in de oorlog in Kandahar gesneuveld!’

Michelle zei: ‘Op het oog leek er niets aan de hand. Zijn vader was dood. Vuurgevecht. Kist naar Dover.’ Ze zweeg even en keek naar Sean. ‘Maar toen begon de zaak een beetje vreemd te worden.’

‘Vreemd? Hoezo?’ vroeg McKinney.

‘Om te beginnen vertelt het leger hem nu dat zijn vader ook door een mortiergranaat is geraakt en dat er feitelijk niets van zijn lichaam over is. Dus niks Dover.’

‘Nou en?’ vroeg McKinney. ‘Een oorlog is niet netjes en keurig. De man is nog steeds dood. Hij is echt niet de eerste dode en zal helaas ook niet de laatste zijn.’

‘Juist,’ zei Sean. ‘Dus waarom hebben het leger en nu ook de dhs hier belangstelling voor? U zei dat het een kwestie van nationale veiligheid was. Hoezo?’

‘Denkt u echt dat ik die vraag kan beantwoorden?’

‘Nou, als het een kwestie van nationale veiligheid is, dan hebt u ons zo goed als verteld dat deze situatie anders is, omdat de meeste soldaten die in de strijd sneuvelen normaal gesproken niet in het middelpunt van een dhs-zaak staan. U kunt niet beide dingen tegelijk beweren, agent McKinney.’

‘Integendeel, ik kan beweren wat ik wil. Wat ik jullie vertel, is dat jullie je moeten terugtrekken en Tyler Wingo met rust moeten laten.’

‘De jongen krijgt de waarheid dus niet te horen?’

‘Zijn vader is dood. Dat is het enige wat hij moet weten. Nu moet hij de kans krijgen gepast te rouwen.’

‘Maar ís zijn vader wel echt dood?’ vroeg Michelle. Dat kwam haar op een waarschuwende blik van Sean te staan die ze negeerde.

‘Wat bedoelt u daar verdomme mee?’ snauwde McKinney.

Michelle leunde naar voren en keek hem strak aan. ‘Tja, de beweringen van uw dienst gaan zo vaak vergezeld van allerlei leugens en onzin dat ik me dat gewoon afvroeg. Gaan jullie binnenkort weer beginnen met de dagelijkse, kleurenupdates? Waar stond oranje ook alweer voor, dreigend gevaar of levensgevaar?’

‘Weten jullie wel dat ik jullie het leven ontzettend zuur kan maken?’ vroeg McKinney met zijn wijsvinger op haar gericht.

‘Heel zuur,’ antwoordde Sean en hij greep Michelle bij de arm. ‘We gaan nu maar, tenzij u nog meer vragen of bezwaren hebt.’

McKinney keek naar Michelle. ‘Ik wil jullie niet terugzien. Als dat wel het geval is, zal dat niet aangenaam voor jullie zijn. Dat is een belofte en ik hou me altijd aan mijn woord.’

‘Is dat alles?’ vroeg Sean.

McKinney leunde naar voren. ‘Dit is jullie laatste waarschuwing. Jullie staan op de rand van de afgrond. Zet niet nog een stap naar voren.’

Een minuut later werden Sean en Michelle het gebouw uit geëscorteerd en afgezet bij het Panera Café, waarop de zwarte suv brullend wegreed. Ze stonden op de parkeerplaats en keken elkaar aan.

Michelle sloeg haar armen over elkaar en leunde tegen haar Land Cruiser. ‘Nu ben ik officieel verschrikkelijk en ontzettend kwaad,’ riep ze.

Sean wreef bezorgd over zijn slapen. ‘Waarom dacht je dat het slim was om hem te laten weten dat wij eraan twijfelen of Sam Wingo wel dood is?’

‘Omdat ik toen alleen nog maar onofficieel kwaad was en hij zich gedroeg als een eigenwijze flapdrol. Ik had mezelf even niet meer in de hand.’

‘Je móét je emoties beter in de hand houden, Michelle, anders krijgen we pas echt een probleem. We hebben te maken met de dhs en het ministerie van Defensie. Samen zijn zij een gorilla van duizend kilo die iedereen bewusteloos kan slaan als hij dat wil.’

Ze duwde zichzelf af van de auto. ‘We kunnen deze zaak nu toch zeker niet meer laten rusten? Er is iets aan de hand, Sean. Dat weet jij en dat weet ik.’

‘Dat ontken ik ook niet, maar de vraag is hoe we hiermee kunnen doorgaan zonder in de gevangenis te belanden.’

‘We hebben niets verkeerds gedaan.’

‘Denk je soms dat zij een echte reden nodig hebben om ons ergens op te sluiten? Dat heeft hij ons met zoveel woorden verteld. Nationale veiligheid, Michelle. Zoals McKinney al zei, weegt dat zwaarder dan de grondwet. Ze sturen ons misschien wel naar Gitmo, verdomme. Daar zou niemand ons ooit kunnen terugvinden.’

‘Nou, ik ben niet van plan het op te geven.’

‘Ik zei ook niet dat we het moesten opgeven. Ik bedoelde gewoon dat we het slim moeten aanpakken of de zaak moeten laten rusten.’

‘Dus wat is het plan?’

‘O, maak je maar geen zorgen. Zodra ik een plan heb, ben jij de eerste die het weet.’