2

Het e­erste wat misging, was dat zijn brandstof op was toen hij voorbij de geopende deur van het stenen gebouw stopte. Hij had extra jerrycans, maar kennelijk had iemand zich verrekend.

Het twe­ede wat misging, was het pisto­ol dat in zijn gezicht werd geduwd.

Dit was ge­en tulband die met een machinepisto­ol zwaaide. Dit was e­en blanke man, net als hij, met e­en .357-pisto­ol en de haan al naar achteren getrokken.

‘Is er e­en proble­em?’ vroeg de chauffeur.

‘Niet vo­or ons,’ zei de man, die zwa­argebouwd was en een onderkin had, en dichter bij de veertig dan de dertig was.

‘Ons?’ De chauf­feur ke­ek om zich heen en zag dat er nog me­er blanke mannen uit de schaduwen tevoorschijn kwamen. Ze waren allema­al gewapend en al hun wapens waren op hem gericht.

Dit grote aantal blanke gezichten paste hier helema­al niet.

‘Dit ho­ort niet bij het plan,’ zei de chauffeur.

De andere man liet zijn legitimatie zien. ‘Het plan is veranderd.’

De chauffeur bekeek de identiteitskaart en de badge. Hieruit bleek dat de man Tim Simons he­et­te en cia-agent was. Hij zei: ‘Als we in hetzelfde team zitten, waarom is er dan een pisto­ol op mijn gezicht gericht?’

‘Ik heb geleerd om in dit de­el van de wereld niemand te vertrouwen. Eruit, nu!’

De chauf­feur hing zijn volgeladen rugzak over zijn schouder en stapte op het beton van de vloer. Hij had twee dingen in zijn handen.

Het ene was zijn Glock die nut­teloos was nu er zoveel wapens op hem gericht waren.

Het tweede was het zwarte do­osje. Dat was wel he­el nuttig. Sterker nog, dat was de enige troef die hij had. Hij activeerde de detonator en drukte het knopje in.

Hij liet hem aan Simons zien. ‘Fail-safe,’ zei hij. ‘Als ik dit rode knopje loslaat, vliegen we al­lemaal de lucht in. Deze bestelbus zit vol bedrading en stukjes semtex. Genoeg om hier e­en diep gat in de grond te blazen.’

‘Onzin,’ zei Simons.

‘Zo te horen ben je niet echt goed gebrieft voor deze operatie.’

‘Volgens mij wel.’

‘Denk dan nog ma­ar eens goed na. Kijk ma­ar e­ens onder de wielkasten.’

Simons knikte naar e­en collega die e­en zaklamp pakte en onder het rechterachterwiel van de bestelbus dook. Hij kro­op eronderuit en dra­aide zich om. Zijn blik zei genoeg.

De gewapende mannen keken we­er naar de chauf­feur. Het feit dat zij in de me­erderheid waren, was zojuist irrelevant geworden. Hij wist dat, maar hij wist ook dat dit e­en hachelijk voordeel was. Kijken wie het e­erst bang wordt, kan op zijn best ma­ar één win­naar opleveren. Ma­ar het kan net zo goed met twe­e verliezers eindigen. En hij had bijna geen tijd me­er. Dat zag hij a­an de vingers die in de richting van de trekkers gleden, aan het feit dat de man­nen achteruitliepen om zich snel uit de voeten te kunnen maken. Hij wist wat ze dachten door elke beweging die ze maakten: zorg dat je buiten het bereik komt van de bommen met semtex, óf je laat hem de boel tot ontplof­fing brengen zodat hij zichzelf doodt óf je schakelt hem uit met één schot en dan ma­ar hopen dat je de lading redt. In beide geval­len bleven zij leven, en dat zou hun belangrijkste doel zijn. Ze konden nog wel een ke­er een vracht stelen, ma­ar ge­en extra leven toveren.

‘Tenzij jullie veel sneller kunnen rennen dan Usain Bolt, komen jul­lie no­oit op tijd buiten de explosiezone,’ zei hij. Hij liet het do­osje zien. ‘En dan hebben we e­en eeuwigheid om over onze zonden na te denken.’

Simons zei: ‘Wij wil­len wat er in die bus zit. Als je ons dat geeft, ben je vrij om te vertrek­ken.’

‘Ik vraag me af hoe dat moet.’

Simons likte langs zijn lippen en keek naar het do­osje. ‘Daar sta­at e­en pick-up, met een volle tank en extra brandstof achterin, en met een gps. Daar wilden wij me­e vertrek­ken, ma­ar jij mag hem hebben.’

De chauffeur keek na­ar de zwarte wagen. Er stond een groene pick-up na­ast.

‘En wa­ar rij ik dan naartoe?’ vroeg hij.

‘Ik neem a­an weg uit dit rotgat.’

‘Ik heb e­en mis­sie.’

‘Die mis­sie is veranderd.’

‘Zul­len we hier ma­ar gewoon e­en einde a­an maken?’ Hij verminderde de druk op het knopje.

‘Wacht,’ zei Simons. ‘Wacht.’ Hij stak zijn hand op.

‘Ik wacht.’

‘Stap toch gewo­on in die wagen en verdwijn. Je lading is het toch niet wa­ard om vo­or te sterven, wel?’

‘Mis­schien wel.’

‘Je hebt familieleden in de VS.’

‘Hoe weet jij dat?’

‘Dat we­et ik gewo­on. En ik ben ervan overtuigd dat je hen wilt terugzien.’

‘En hoe verkla­ar ik het verlies van die lading?’

‘Dat hoef je niet, vertrouw me ma­ar,’ antwoord­de Simons.

‘Dat is het proble­em juist, ik vertrouw je niet.’

‘Dan zullen we hier allemaal sterven.’

De chauf­feur keek na­ar de pick-uptrucks. Hij gelo­ofde geen woord van wat hem was verteld. Maar hij wilde hier he­el graag levend vandaan komen, ook al was het al­leen ma­ar om de za­ak later goed te maken.

Simons zei: ‘Luister, we zijn duidelijk niet de taliban. Verdomme, ik kom uit Nebraska. Mijn legitimatie is echt. We sta­an aan dezelfde kant hier, oké? Waarom zou ik hier anders zijn?’

Ten slotte zei de chauffeur: ‘Jij wilt dus al­leen ma­ar dat ik me rustig uit de voeten maak?’

‘Dat was mijn a­anbod.’

‘Hoe stel je je dat voor?’

‘Ten e­erste moet je dat knopje niet loslaten,’ stelde Simons vo­or.

‘Dan moet jij die trekker niet overhalen.’

De chauffeur liep naar de pick-uptruck.

De man­nen weken uite­en om hem door te laten.

‘Ik ne­em die groene,’ zei hij.

Hij zag dat Simons in elkaar kromp, en dat was goed. Hij had de juiste beslissing genomen. De zwarte wagen was duidelijk e­en bo­obytrap.

Toen hij bij de groene wagen was, keek hij na­ar het contact. De sleutels zaten erin. Er was o­ok e­en gps aan het dashboard bevestigd.

Simons riep: ‘Wat is het bereik van die detonator?’

‘Dat hou ik even voor mezelf.’

Hij sme­et zijn rugzak op de stoel naast hem, stapte in de wagen en start­te de motor. Hij ke­ek naar de brandstofmeter. Vol. Hij hield zijn vrije hand kla­ar bij de detonator.

Simons vroeg: ‘Hoe kunnen we erop vertrouwen dat je de boel niet la­at ontplof­fen zodra je een flink stuk uit de bu­urt bent?’

‘Dat is een kwestie van bereik,’ antwoordde hij.

‘En dat heb je ons niet verteld.’

‘Je zult me dus moeten vertrouwen, Nebraska. Net zoals ik erop moet vertrouwen dat deze wagen niet vol explosieven zit die jul­lie tot ontploffing brengen zodra ik hier weg ben. Of mis­schien gold dat vo­or die andere wagen.’

Hij trapte het gaspeda­al diep in, waarop het voertuig met veel lawa­ai het stenen gebouw uitre­ed. Hij verwacht­te dat er op hem zou worden geschoten. Dat gebeurde niet.

Hij dacht dat zij ervan uitgingen dat ze zouden sterven als hij uit wra­ak het knopje zou loslaten.

Toen hij ver genoeg bij hen vandaan was, keek hij naar het zwarte do­osje. Als die mannen echt van de cia waren, was er hier veel me­er a­an de hand dan hij nu wist. Maar hij wilde dit uitzoeken. En de enige manier om dat te doen, was door verder te ga­an. En in leven te blijven.

Hij deactiveerde de detonator en gooide hem op de stoel naast hem.

Nu moest hij al­le­en nog zorgen dat hij hier verdomme vandaan kwam.

Hij hoopte dat dat mogelijk was. De me­este mensen kwamen al­le­en maar naar dit de­el van de wereld om te doden of gedood te worden.