32

De volgende ochtend zet­te Michelle Tyler af bij zijn school. Ze zei: ‘Als er iets vreemds gebeurt of als je bezoek krijgt van mensen die je niet kent, sluit je jezelf op in het kantoor van de directeur en bel je mij.’

Tyler beloofde dat hij dat zou doen.

Michel­le ke­ek hem na tot hij het scho­olgebouw binnen was gega­an. Ze had nooit e­en kind gehad en zichzelf no­oit in e­en moederrol gezien. Maar op dit moment voelde ze zich een overbezorgde moeder. Sterker nog, ze vond dat deze verantwo­ordelijkheid nog zwa­arder woog dan toen ze in ha­ar Secret Service-tijd vips had moeten beschermen. Moest je naga­an!

Ze reed weg en belde Sean via Bluetooth. ‘Het babyvogeltje is afgezet,’ zei ze. ‘Wat ga­an we nu doen?’

‘Denk jij dat McKin­ney ons nog een ke­er wil spreken?’

‘Dat weet ik niet. Hij heeft zijn visitekaartje achtergelaten. Ik kan hem wel bel­len.’

‘Doe dat maar.’

‘Wa­arom McKin­ney?’

‘We hebben een officiële ingang nodig, Michelle. En die kan hij ons geven. Anders zijn we afgesloten van alle informatie en krijgen we ge­en enkele a­anwijzing meer.’

‘Hij gaat ons heus niet vragen mee te helpen met zijn onderzoek.’

‘Da­ar kon jij je nog weleens in vergis­sen.’

‘Wat we­et jij dat ik niet weet?’

‘Bel hem nou ma­ar. Twaalf uur op kantoor.’

‘Wat ga jij ondertus­sen doen?’

‘Kijken hoe het met Dana ga­at.’

‘Maar je zei dat je geen familie was.’

‘Er zijn altijd manieren.’

‘Wat wil je dat ik doe, behalve McKinney bellen?’

‘Detectiveje spelen en probe­er Jean Wingo te vinden.’

‘Oké. Ik zou willen zeg­gen “pas goed op jezelf”, maar ik we­et dat je dat al doet.’

Hij verbrak de verbinding.

Michelle re­ed na­ar Tylers buurt. Die zag er net zo uit als honderden andere bu­urten in het land. Arbeiderswoningen waar arbeiders wo­onden. Alle­en was deze bu­urt anders. Bepaalde mensen die hier wo­onden, waren zeker niet wat ze leken te zijn.

Michelle klopte a­an bij Alice Dob­bers, de buurvrouw die Jean de dag daarvoor had zien weg­gaan.

Dobbers de­ed de vo­ordeur open. Ze was ver in de tachtig, klein en ongeve­er dertig kilo te zwaar. Ha­ar armen en benen waren opgezwol­len en het leek alsof ze pijn had. Ze had e­en bril op en in ha­ar rechteroor zat een geho­orapparaat.

Michelle vertelde wie ze was en wat ze wilde. Ze voegde eraan toe: ‘We proberen Tyler te helpen.’

Dobbers knikte. ‘Dat we­et ik. Tyler vertelde me over jou en je partner. Ik kan jou vertellen wat ik hem heb verteld. Zag ha­ar tegen twa­alven vertrekken, mijn soap zou net begin­nen. Daar zijn er niet ve­el me­er van, soaps bedoel ik, dus weet ik zeker hoe laat het was. Ik keek toevallig naar buiten, tijdens de reclame. Een kof­fiereclame. Ik drink ge­en kof­fie meer. Word ik hyper van en ik moet er ’s nachts van plas­sen. Ik vind het niet prettig als ik hyper ben en ik wil ’s nachts niet plas­sen. Het kost me veel te ve­el moeite om uit bed te komen. Heb luiers geprobeerd. Vond ik niet prettig. Voelde net alsof ik weer een baby was. Niet op e­en goede manier, luiers, snap je?’ Ze zette ha­ar bril halverwege ha­ar neus en wierp een veelbetekenende blik op Michelle.

‘Dat geloof ik gra­ag,’ zei Michel­le snel. ‘Dus ze had e­en koffer bij zich?’

‘Nee, eerst zet­te ze de groene container buiten. Was ze zeker vergeten.’

‘Wát was ze vergeten?’

‘Gisteren haalden ze het gewone afval op, niet het gft-afval. Wa­arom ze dat niet op dezelfde dag doen, ik begrijp er niets van. Ma­ar ik leef niet lang genoeg meer om me over dat so­ort onzin druk te maken.’

‘En toen?’

‘Toen kwam ze we­er na­ar buiten met e­en kof­fer en zet­te die in de kofferbak van ha­ar auto. Ge­en we­ekendtas. Een grote kof­fer. Zaten wa­arschijnlijk al ha­ar bezittingen in. Heb ha­ar niet zien terugkomen. Zal ha­ar niet mis­sen.’

‘Wa­arom zegt u dat?’

Dobbers ke­ek ha­ar weer met zo’n veelbetekenende blik aan. ‘Ik ben zevenenvijftig ja­ar getrouwd geweest. Niet met dezelfde man, ho­or. Met drie man­nen, maar in totaal waren het voornamelijk goede jaren tot ze niet me­er goed waren. Dus ik weet wel iets af van de liefde. En van trouw. Dat weet ik als ik het zie. En ik weet het als ik het niet zie.’

Michel­le keek na­ar de overkant. ‘En da­ar zag u dat niet?’

‘Ik kende Sam Wingo’s eerste vrouw. Ja, dát was e­en vrouw die verliefd was en een man die van haar hield. De tweede keer niet. We­et niet waarom hij met Jean is getrouwd. Ma­ar niet uit liefde.’

‘Hebt u met een van hen gepra­at?’

‘Heb vaak met Sam gepra­at. De cv-ketel houdt er altijd me­e op als ik hem echt nodig heb. Dan kwam hij hier en kreeg hij het ding weer aan de pra­at. Toen ik zelf nog autore­ed, verversten hij en Tyler de olie, controleerden de banden en ma­akten mijn auto vaak heel goed scho­on. Jean niet, ho­or.’

‘Hebt u met haar gepra­at?’

‘Wel geprobe­erd. Moeilijk vo­or me om daarnaartoe te ga­an. Diepveneuze trombose, reuma, diabetes type twee, jicht. Noem ma­ar iets op en ik heb het wa­arschijnlijk. De medische stand zet me na mijn dood vast op sterk water, zodat ze al­le dingen die me mankeren kunnen bestuderen.’ Ze zwe­eg en ke­ek Michelle vragend a­an. ‘Uh... Waar had ik het over, liefje? Waar was ik?’

‘U probeerde met Jean Wingo te praten?’ zei Michel­le behulpzaam.

‘Ja verdom­me, sor­ry vo­or mijn taalgebruik. Voor mij is die stra­at oversteken hetzelfde als e­en marathon lopen, ma­ar dat heb ik wel geda­an, meer dan eens zelfs. Heb zelfs een ta­art voor haar gebak­ken om ha­ar te verwelkomen in de buurt en ik bak nooit me­er tegenwoordig, omdat ik soms zo vergeetachtig ben dat ik de boel hier zomaar in de fik zou kun­nen steken. We­et je wat ze deed? Ze nam de taart aan, bedankte me en de­ed de deur vo­or mijn neus dicht. Een andere ke­er zag ik haar in de tuin de bloemen water geven. Ik liep naar ha­ar toe om even met haar te kletsen. Ze keek naar me alsof ik stront was en liep na­ar bin­nen vo­ordat ik de straat zelfs maar was overgestoken.’

‘Niet bepa­ald e­en aardige buurvrouw,’ zei Michelle meelevend.

‘Helemaal ge­en bu­urvrouw, tenminste, niet volgens mijn maatstaven.’

‘Enig ide­e wa­ar ze naartoe kan zijn gegaan?’

‘Nee. Ma­ar ik ben blij dat ze weg is. Ik ma­ak me alleen zorgen om Tyler. Die jongen is gek op zijn paps. En nu is zijn paps dood en de vrouw die zijn vader wa­arschijnlijk a­an de ha­ak had geslagen, vertrokken. Veel veranderingen. Weet niet wat hem hierna te wachten staat.’

‘Ik o­ok niet,’ zei Michel­le. ‘Nou, bedankt.’

‘Gra­ag gedaan.’ Dobbers ke­ek naar haar omho­og. ‘Zag die vent van je. Tyler zei dat jul­lie partners zijn. Ex-superspion­nen of zo.’

‘Voormalige Secret Service,’ verbeterde Michel­le ha­ar.

‘Verdomd knappe vent. Als ik jonger was, zou ik misschien wel proberen of hij echtgeno­ot num­mer vier zou kunnen worden. Ik ge­ef je nog één goede raad.’ Ze bekeek de lange Michelle van top tot teen. ‘Jij hebt al­les wa­ar het hoort te zitten. Dus als ik jou was, zou ik zijn lekkere kontje grijpen en inpak­ken, liefje, vo­ordat een of andere sloerie met hem a­an de haal ga­at. En dat gebeurt. Daar zijn er me­er dan genoeg van. Nou dag, moet plas­sen!’ Ze dra­aide zich om en liep haar huis in.

Michel­le bleef nog even staan, met ha­ar notitieblok opengeslagen zonder dat ze o­ok maar één wo­ord had opgeschreven.

Ze liep na­ar de overkant en keek naar de plek wa­ar Jeans auto had gesta­an. Michelle wist hoe de auto eruitzag en kende het kenteken, omdat ze hem eerder had gezien. Ze had alleen niet de mogelijkheid om de politie opdracht te geven erna­ar uit te kijken. Al­le­en zij konden dat doen. Maar ze was het eens met Dob­bers. Ze dacht niet dat Jean Wingo terugkwam. Aangezien ze van Dana had­den gehoord dat het huwelijk van de Wingo’s waarschijnlijk e­en dekmantel was geweest vo­or zijn missie, wat zou haar dan nog hier houden?

Ze haalde ha­ar telefo­on tevoorschijn en belde McKinney. Ze kre­eg de voicemail. Ze sprak e­en bericht in en vroeg of hij hen die dag in hun kanto­or wilde opzoeken.

Michelle liep naar de achterkant van het huis van de Wingo’s. Tyler had ha­ar e­en huissleutel gegeven en toestemming om naar bin­nen te gaan. Tenminste, dat zou ze zeggen als de politie langskwam. Ze begon op de benedenverdieping en ging vervolgens naar boven. Ze was niet op zoek naar vingerafdrukken; ze had immers geen database om ze doorheen te halen. Dat was nog zo’n nadeel als je privédetective was. Ze had heel graag willen weten wat Jeans achtergrond was. Als Jean was aangesteld om een rol te spelen, zat ze misschien in het leger of werkte ze bij een relatie van het leger. Dan konden ze misschien achterhalen wat haar huidige verblijfplaats was. Misschien kon McKinney dat doen als hij bereid was samen te werken.

Ze nam een paar minuten de tijd om in Tylers kamer rond te kijken. Ze stelde zich voor hoe moeilijk het voor hem moest zijn, nu hij zich afvroeg of zijn vader leefde of niet. Ze hoopte dat zij hem daar uitsluitsel over zouden kunnen geven.

Ze liep naar de slaapkamer van de Wingo’s. Als ze alleen maar een rol speelden, nam ze aan dat de beide volwassenen niet in hetzelfde bed sliepen. Dat was niet gemakkelijk in zo’n klein huis als dit. Ze doorzocht de slaapkamer en de kasten zorgvuldig, maar vond niets nuttigs. Jean Wingo had al haar kleren meegenomen en kennelijk vrijwel al haar persoonlijke bezittingen, aangezien er niet veel vrouwelijke dingen waren achtergebleven.

Geen computers. Geen vaste telefoon. Geen mobiele telefoons.

Michelle ging in een stoel in de slaapkamer zitten en keek om zich heen. Ze vroeg zich af of ze iets over het hoofd had gezien. Ze keek door een raam naar de achtertuin.

Grijze vuilniscontainer bij de achterdeur. Nu ze hier toch was, kon ze die net zo goed even controleren. Ze hoorde een luide motor en het geluid van een hydraulisch systeem. Ze keek door een ander slaapkamerraam dat uitkeek op de straat. Er kwam een vuilniswagen de straat in. Ze keek naar de groene container aan de stoeprand.

Even later rende Michelle de trap af, de voordeur door en via de veranda de voortuin in. Ze was één seconde voor de vuilniswagen bij de container.

Toen een van de mannen achter van de wagen sprong en naar haar keek, zei ze buiten adem: ‘Ben mijn trouwring kwijt en misschien zit hij hierin. Sla mij deze week maar over.’ Ze rolde de container via de oprit naar de achtertuin. Ze deed het hek achter zich dicht en opende het deksel. De container zat halfvol.

Michelle had zich net op tijd gerealiseerd dat iemand die bij zijn volle verstand was en wilde verdwijnen, nooit de tijd zou nemen het gft-afval buiten te zetten. Dus misschien zat hier iets in waar Jean vanaf wilde, iets wat ze niet bij zich wilde hebben. Misschien had Jean Wingo dat gedacht toen ze de ophaaldagen van het gewone en gft-afval door elkaar had gehaald.

Ze zocht twintig minuten lang, en eindelijk vond ze een brief, of eigenlijk de envelop. Hij was gericht aan Jean Shepherd, maar niet op dit adres. Michelle vouwde de envelop op en stopte hem in haar zak.

Even later reed ze in volle vaart in haar Land Cruiser door de straat.