12

Michel­le trof Sean later die avond in een bar in Georgetown. Ze zaten aan een tafeltje bij het raam, bestelden een glas bier en probe­erden al­les wat ze over de za­ak-Wingo te weten waren gekomen in elkaar te pas­sen.

‘Nog repercussies van het Pentagon?’ vroeg Michel­le.

‘Niet zoals bij jou,’ zei hij. ‘Ma­ar dat betekent niet dat het morgen niet gebeurt. Ik hoef natu­urlijk niet te zeggen dat ik niet verwacht dat een van mijn andere contactpersonen me op korte termijn zal terugbellen.’

Michel­le nam e­en slok bier en leunde achterover in haar stoel. Het sne­euwde niet me­er en de temperatuur was een be­etje gestegen, wa­ardoor de sne­euw die al gevallen was, nu aan het smelten was. ‘Dus als we niet op bezoek kunnen bij Tyler of zijn stiefmoeder, en het Pentagon e­en muur he­eft opgetrok­ken, blijft alleen de werkgever van zijn vader over, dti. Je zei dat je wilde kijken wat je via internet te weten kon komen.’

‘Dat heb ik gedaan. Ze werken voor de overheid.’

‘Dat doet zo ongeveer de helft van al­le bedrijven hier. Wat doen ze?’

‘Ze verzorgen vertalingen vo­or het leger.’

‘Dat is heel lucratief, heb ik gehoord.’

‘Dat kan zeker het geval zijn. Maar zij zijn gespecialise­erd in het Midden-Oosten, dus als het leger zich da­ar terugtrekt, heb­ben zij misschien e­en probleem.’

‘En was Wingo daar verkoper, zoals Tyler zei?’

‘Ik heb niet de kans gehad daar e­en levend wezen na­ar te vragen.’ Hij nam een slok van zijn bier. ‘Volgens mij loopt het spoor dood, Michel­le.’

Ze legde haar vingers om het bierglas en scho­of het heen en we­er over de tafel. ‘Ik geef niet gra­ag toe dat ik ben verslagen.’

‘Ik wel, denk je?’

‘Jij kunt wonderen ver­richten, Sean. Je kent iedereen. En nu wil jij me vertel­len dat je geen enkele andere manier kunt verzin­nen om dit probleem a­an te pak­ken?’

‘Eerlijk gezegd probeer ik te beslis­sen of dit de moeite waard is of niet.’

‘Ik dacht dat we dat al had­den besloten?’

‘Jíj mis­schien wel.’

‘Ik heb een goede ingang bij zijn vriendin, Kathy Burnett. Ik heb de basis al gelegd.’

‘En krijg je er geen slecht gevoel bij als je e­en onschuldig meisje bij al dit gedoe betrekt?’

‘Als ik wist wat “al dit gedoe” was, zou ik er misschien wel een slecht gevoel bij heb­ben. Dit is e­en kip-of-eikwestie.’

‘Ik vind het nog ste­eds een slecht ide­e.’

‘Ik heb ha­ar niet gevraagd Tyler te bespioneren, Sean. Ik heb ha­ar al­leen gevraagd contact met me op te nemen zodra ze dacht dat ze informatie had die Tyler zou kun­nen helpen.’

‘Ik betwijfel of zij in de positie verkeert om dat te bepalen.’

‘Dan zal ik tegen haar zeggen dat ze niets moet doen, als jou dat een beter gevoel geeft.’

Ze zaten elka­ar een be­etje geïr­riteerd a­an te kijken.

Sean zei: ‘Luister, ik wil me niet terugtrekken, ma­ar ik we­et gewoon niet zeker wat we kunnen bereiken.’

‘Tja, als je nagaat dat we tot nu toe nog helemaal niets hebben bereikt, is er niet ve­el nodig om de lat hoger te leg­gen.’

‘Ik begrijp dat we het hier niet over e­ens gaan worden.’

‘Ik ben zo redelijk als wat.’

‘Echt wa­ar? Dat vind ik niet.’

Ze keek hem fel a­an. ‘Wat bedoel je daarme­e?’

Hij boog zich naar voren. ‘Je kent die jongen amper en nu doe je net alsof hij je kleine broertje is en zijn problemen jouw problemen zijn. Hoe kan dat redelijk zijn?’

Michelle zette ha­ar glas neer en ke­ek na­ar buiten.

Sean vroeg: ‘Ga je me nog vertellen wat er echt aan de hand is, Michelle?’

‘Vind je het verkeerd van me dat ik deze jongen wil helpen?’

‘Ik zeg niet dat het goed of slecht is. Ik zeg al­le­en ma­ar dat het... een beetje vreemd is.’

Ze ke­ek hem aan. ‘Ik we­et hoe het is om bang te zijn als kind, Sean. Toen hij do­or die onweersbui rende, zag ik aan zijn gezicht dat hij do­odsbang was.’ Ze ontwe­ek zijn blik. ‘En dat pisto­ol,’ voegde ze er zacht a­an toe. ‘Dat had ik kun­nen zijn, op de vlucht met e­en pistool.’

‘Ma­ar dat was jij niet, op de vlucht met e­en pisto­ol, Michel­le,’ zei hij gedecide­erd.

Het le­ek alsof ze hem niet had gehoord. ‘Het enige verschil is dat hij er niet me­e kon schieten. Ik wel.’

‘Dat is al he­el lang geleden. En hoe oud was je toen, zes?’

‘Zes of zestien, dat ma­akt toch niets uit? Het is gebeurd.’

‘Je we­et dat het niet zo eenvoudig is,’ zei Sean.

‘Het he­eft de psychiater uren gekost en mij he­el veel tijd in een psychiatrisch ziekenhuis en een terugke­er naar mijn oude thuis om me dat zelfs ma­ar te herin­neren. En zelfs toen kon ik het niet helemaal begrijpen. En omdat ik het niet helemaal kan begrijpen, maakt het me do­odsbang.’

‘Dus jij betrekt jouw ervaringen als kind op Tylers situatie nu?’

‘Misschien wel. Is dat verkeerd?’

‘Dat weet ik niet. Ma­ar waarom doe je dit jezelf nu a­an? Dit is te ve­el.’

‘Ik wilde dat ik je dat kon vertellen. Ma­ar dat kan ik niet. Het leven is lang niet zo eenvoudig of perfect als we zouden willen.’

‘Oké.’

Michelle schudde ha­ar hoofd, alsof ze da­ardoor ha­ar nare gedachten kon verdrijven. ‘Luister, je bent er altijd voor me gewe­est. Altijd. Ik heb niet het recht jou te betrek­ken in iets waar je niets mee te maken wilt hebben. Dat is niet fair.’

‘Eerlijk gezegd heb je da­ar al­le recht toe. Ja, ik ben er voor je gewe­est. Maar jij bent er ook altijd vo­or mij gewe­est. En je hebt meer dan e­ens mijn leven gered.’ Sean dronk zijn bier op en trom­melde met zijn vingers op het tafelblad. ‘Ik heb nog één contactperso­on die ons misschien kan helpen.’

‘Maar je zei dat de gelederen zich had­den gesloten.’

‘Mijn contactpersoon houdt zich niet altijd a­an strenge, militaire protocol­len.’

‘Wie is het dan?’

Sean aarzelde. ‘Mijn ex-vrouw.’

Michel­le keek hem verbijsterd a­an. ‘Je ex?’

‘Je we­et toch dat ik getrouwd was?’

‘Jawel, maar je pra­at nooit over haar.’

‘Nou, ik praat niet gra­ag over haar, omdat er e­en bijzonder vervelende reden vo­or is dat ze mijn ex is. En ik hou niet zo van zelfkastijding.’

‘Ik wist helema­al niet dat ze in het leger zat.’

‘Dana zit ook niet in het leger, maar ha­ar huidige man wel. Ze is acht ja­ar geleden hertrouwd. Hij is sinds kort genera­al met twe­e sterren en gestationeerd bij het Pentagon. Generaal-majo­or Curtis Brown.’

‘Die naam heb ik weleens geho­ord.’

‘Hij funge­ert soms als woordvoerder voor het Pentagon. Hij ziet eruit als e­en generaal: lang, knap en kaarsrecht. Oorlogsveteraan. Toch verba­ast het me bijzonder dat hij Dana he­eft overleefd, want het is geen gemakkelijke tante!’

‘Ben je na­ar hun bruiloft gewe­est?’

‘Wat denk jij? De enige reden die ik kon bedenken, was dat ik nu eindelijk kon ophouden met alimentatie betalen!’

‘Heb je genera­al-majoor Brown ooit ontmoet?’

Sean schud­de zijn hoofd. ‘Als ik hem ooit zou ontmoeten, zou ik hem sterkte wensen. Dana is niet bepaald mak­kelijk...’

‘Zo te horen is het niet iemand die je kunt bel­len met de vra­ag of ze je een plezier wil doen.’

‘Ik kan alles doen, als ik ma­ar de juiste motivatie heb.’

‘Wat bedoel je da­armee?’

‘Daarmee bedoel ik dat als jij dat wilt, ik Dana zal bellen om haar te vragen of ze iets vo­or ons kan doen. Mis­schien hangt ze meteen we­er op. Mis­schien zegt ze dat ik de pot op kan en hangt ze daarna op. Maar dat is de enige mogelijkheid die ik nog zie. Dus jij mag het zeggen: is Tyler Wingo dit wa­ard?’

‘Dat is niet e­erlijk, Sean. Zo zet je me voor het blok.’

‘Nee, ik vertel je alle­en ma­ar hoe de za­ak ervoor staat.’

Michelle zuchtte en ke­ek na­ar ha­ar lege bierglas. ‘Misschien wil je haar één ke­er bellen?’

‘Doe ik.’

‘Je weet dus hoe je ha­ar moet bereiken?’

‘Altijd al, ja. En zo niet, dan kan ik altijd e­en goede privédetective inhuren.’

Ze ke­ek hem grijnzend aan. ‘We­et je, jij hebt mijn broers en mijn vader ontmoet, ma­ar ik heb jouw familieleden nog nooit gezien.’

‘Mij zussen wonen in Ohio. Ze komen hier no­oit na­artoe en zelf heb ik nooit e­en goede reden gehad om daarnaartoe te gaan. Mijn ouders wonen in Florida en genieten daar van hun pensioen.’

‘Spre­ek je hen va­ak?’

‘Zelden. Toen ik uit de Secret Service werd geschopt, nou, laat ik maar zeggen dat ze toen niet echt het gevoel had­den dat ze me moesten steunen.’

‘Rare familie heb je.’

‘Ho­or wie het zegt,’ zei hij op scherpe toon.

Ze perste ha­ar lippen op elka­ar en zei: ‘Het spijt me dat ik zo raar in elka­ar ste­ek.’

‘Dat is e­erlijk gezegd een van je me­est innemende eigenschappen.’

‘Ik ho­op dat we no­oit zullen weten hoe het is om elka­ar niet te heb­ben.’

‘Ik zal je altijd steunen,’ zei hij.

‘Dat weet ik,’ zei ze zacht.

Sean keek weg, met zijn mondhoeken na­ar beneden.

Ze wist ken­nelijk wat hij dacht, want ze zei: ‘Ik ben niet doodgegaan, Sean. Ik ben er nog.’

‘Maar je realiseert je niet dat je er bijna niet me­er was,’ antwo­ord­de hij en hij keek haar we­er a­an.

‘Dat realiseer ik me wél. Dat kon ik aan je gezicht zien toen ik eindelijk we­er bij bewustzijn kwam. En je moet niet vergeten dat ik ook bij jou a­an het ziekenhuisbed heb gestaan en datzelfde heb gedacht.’

Weer ontweek hij ha­ar blik. ‘Ik denk dat dat bij ons vak ho­ort.’

‘Daar heb ik nooit a­an getwijfeld. Tyler Wingo?’

‘Ik zal het a­an mijn ex vragen.’

‘Ik denk dat ik o­ok iets moet doen.’

‘Michelle, we hebben te horen gekregen dat we de za­ak moeten laten rusten. Dat geldt in elk geval vo­or jou.’

‘We moeten dat pistool nog terugbrengen, Sean.’

‘Jij wilt dus naar hun huis gaan?’

‘Zo opval­lend hoeven we dat nou ook weer niet te doen, hè?’

Hij dacht hierover na. ‘Nee. Heb je een plan?’

‘Volgens mij wel,’ zei ze. ‘Maar het is beter als ik alleen ga.’