26

Ze spraken niet af in het Panera Café of in het zwembad, ma­ar op een plek buiten de bebouwde kom, ongeveer vijftien kilometer ten westen van Tylers huis. Sean was er al toen hij er aankwam in de pick-uptruck van zijn vader.

Tyler stapte uit en keek hem aan. ‘Wa­ar is Michel­le?’ vroeg hij.

Sean we­es over zijn schouder. ‘Vlak achter je.’

Michelle stopte en stapte uit ha­ar Land Cruiser.

Sean keek na­ar ha­ar. ‘Problemen?’

‘Niemand is hem gevolgd,’ zei ze.

Tyler ke­ek haar scherp aan. ‘Ik heb niet eens gezien dat je me volgde.’

‘Dat is o­ok eigenlijk de bedoeling,’ zei ze, terwijl ze na­ar hem toe liep en naast hen ble­ef sta­an.

Het was kil, klam en bewolkt. Ze begonnen tegelijkertijd te rillen.

Michel­le zei: ‘Laten we in e­en van de auto’s gaan zit­ten.’

‘Niet in die van jou,’ zei Sean snel. ‘Ik ben ertegen om een bespreking te houden in een afvalbak. Laten we maar in mijn wagen ga­an zitten.’

Michel­le ke­ek hem even vuil aan, maar liep toen met hen mee naar de Lexus. Ze stapten allema­al in. Michel­le ging achterin zitten en hield de wacht, terwijl Tyler en Sean voorin gingen zitten.

‘Vertel ons over Jean,’ zei Sean. ‘Wa­arom denk je dat ze is verdwenen?’

‘Ze is altijd thuis als ik terugkom van mijn zwemtraining. Ze maakt het eten kla­ar. Ze zeurt me a­an mijn kop over mijn huiswerk. Altijd.’

‘Maar vanavond was ze niet thuis?’ vroeg Michel­le. ‘Geen eten, geen gezeur?’

‘Dat is niet het enige. Haar auto is weg. En ha­ar kleren zijn o­ok weg.’

‘Een briefje?’ vroeg Sean. ‘Sms, berichtje op je voicemail?’

Tyler schudde zijn hoofd. ‘Maar ik heb het nagevraagd bij e­en van de buren. Mevrouw Dobbers, e­en oude vrouw van de overkant, zei dat ze Jean rond twaalf u­ur vandaag he­eft zien vertrek­ken. Ze vertelde dat ze heeft gezien dat Jean e­en koffer in de achterbak zet­te.’

‘Is er een reden wa­arom ze ergens na­artoe zou gaan?’ vroeg Michel­le. ‘Een ziek familielid in de buurt? Is er tus­sen jul­lie iets gebeurd?’

‘Ik weet niets van zieke familieleden. Daar heeft ze het no­oit over gehad. Zij en ik hadden gisteravond wel ruzie. Maar niet erger dan anders. Ze was niet bo­os en ze huilde niet of zo.’

‘Wat he­eft ze precies gezegd?’ vroeg Sean.

‘Dat zij het o­ok heel erg vond dat mijn vader do­od was. Dat wij al­leen elka­ar nog had­den. Toen werd ik kwaad. Ik zei tegen haar dat ik me me­er een wees voelde.’ Hij leek beschaamd. ‘Dat had ik niet mogen zeggen. Dat was dom.’

‘Ma­ar ze begon niet te huilen of zo?’ vroeg Michelle.

‘Ne­e. Ik ben gewo­on weggega­an. O, ik zei tegen haar dat ik de wa­arheid wilde achterhalen. En dat ik jul­lie weer wilde inhuren om de zaak uit te zoeken.’

‘Bingo!’ zei Michelle.

Sean knikte en keek naar Tyler. ‘Volgens mij is ze da­arom vertrok­ken.’

‘Ik begrijp het niet. Wa­ar zou zij zich druk over maken? Ik wil alle­en mijn vader maar vinden.’

‘Dit is niet me­er dan giswerk,’ begon Sean.

‘En we zouden het verkeerd kun­nen hebben,’ voegde Michelle eraan toe.

‘Wat?’ snauwde Tyler.

‘Je vader is heel snel met ha­ar getrouwd. Zo te zien hadden ze niet ve­el met elka­ar gemeen. Jij was niet eens uitgenodigd voor de ceremonie in het gemeentehuis. Dat is niets vo­or je vader, toch?’

‘Ne­e. Dat zei ik o­ok.’ Hij zweeg opeens en zijn ogen werden groot toen het tot hem do­ordrong. ‘Willen jul­lie zeg­gen dat het allemaal verzon­nen is?’

‘Dat zou kun­nen,’ verbeterde Sean. ‘Ma­ar op dit moment is het al­le­en ma­ar een theorie. We heb­ben ge­en bewijzen. Nog niet in elk geval.’

‘Wa­arom zou mijn vader dat doen?’

‘We zijn vanda­ag e­en pa­ar dingen over je vader te weten gekomen, Tyler.’

‘Vertel!’ zei hij snel.

‘Hij zat niet echt bij de reserve. Hij zat nog steeds bij het gewone leger.’

‘Wat?’ riep Tyler met e­en verba­asde uitdruk­king op zijn gezicht. ‘Dat he­eft mijn vader me nooit verteld.’

‘Wa­arschijnlijk is hem dat verboden,’ zei Sean. ‘Wij denken dat hij met e­en speciale missie voor het leger in Afghanistan was.’

‘Maar ik begrijp het niet. Wa­arom zou hij daarvo­or net doen alsof hij met iemand was getrouwd?’

Sean zei: ‘Da­ar kunnen verschillende redenen voor zijn. Hij kon sneuvelen, Tyler. Hij moest hier iemand heb­ben om voor je te zorgen. Jij kon nog niet echt op jezelf wonen, niet op jouw leeftijd. Misschien was dat zijn enige optie. En mis­schien zijn ze niet eens echt getrouwd. Jij was er niet bij tijdens de plechtigheid, toch? Je zei dat ze je plompverloren vertelden dat ze getrouwd waren.’

Tyler ontwe­ek hun blik, zijn lip­pen trilden. ‘Het was dus allema­al een leugen. Hij heeft gewoon tegen me gelogen.’

Sean, die wel zag hoe gekwetst Tyler was, zei: ‘Dat bewijst alle­en maar hoeve­el je vader om je gaf. Hij wilde niet dat je alle­en was.’

‘Dat is onzin!’ schreeuwde Tyler. ‘Als hij echt om me gaf, had hij dit so­ort leugens niet opgehangen. Dan had hij me de wa­arheid verteld. Hij zei dat hij getrouwd was. Hij heeft me verdomme gedwongen een he­el ja­ar met haar in één huis te wonen. En dat waren al­lemaal leugens?’

Michelle zei: ‘Dat weten we niet zeker, Tyler. Zoals Sean al zei, dat is slechts één theorie.’

‘Ik durf te wed­den dat het wa­ar is,’ riep Tyler. ‘Ik zag heus wel dat mijn vader niet echt van haar hield. Ze hielden no­oit elka­ars hand vast. Ik heb nog no­oit gezien dat ze elkaar kusten. Ik heb zelfs nooit gezien dat ze elka­ar even knuffelden. Het was al­lema­al bedrog.’

Sean keek na­ar Michelle en ha­alde diep adem. ‘Deze mis­sie moet wel heel erg belangrijk zijn gewe­est, Tyler, en heel veel voorbereidingstijd heb­ben gekost. Hij is tenslotte al e­en ja­ar geleden uit het leger gega­an en daarna met Jean “getrouwd”. Je weet toch dat wan­ne­er soldaten worden ingezet, ze a­an niemand mogen vertel­len waar ze zijn, zelfs niet aan hun eigen familieleden?’

‘Dat weet ik heus wel, ma­ar dit is anders.’

‘Het is een beetje anders, ma­ar niet he­el veel anders. Kennelijk was de mis­sie van je vader heel gevaarlijk en heel geheim. Ze heb­ben hem ervo­or uitgekozen, en daaruit blijkt wel hoe goed ze hem vonden. Hij heeft heel ve­el opgeof­ferd. Ma­ar het belangrijkste was dat hij jou heeft verlaten.’

‘Terwijl hij jou niets mocht vertellen, Tyler,’ voegde Michel­le eraan toe. ‘Ik weet zeker dat hij dat verschrikkelijk vond.’

Tyler ke­ek ha­ar a­an. ‘Dat zeg je alleen ma­ar om mij e­en beter gevoel te geven. Maar ik voel me niet beter, oké? Mijn vader heeft tegen me gelogen. Zo eenvoudig is het.’ Hij zweeg een tijdje en zei toen: ‘Wat vo­or mis­sie? En is die nu afgerond?’

Michelle zei: ‘We weten niet zeker wat die mis­sie inhield. Ken­nelijk moest hij iets afleveren in Afghanistan.’

‘Komt hij dan weer thuis? Leeft hij echt nog?’

Sean antwoord­de: ‘Hela­as kan ik die vragen niet beantwoorden, Tyler, want ik weet het niet. Ik kan je vertellen dat er ken­nelijk iets mis is gega­an met die mis­sie. En dat het leger denkt dat je vader nog leeft. Ze weten alleen niet waar hij is.’

‘Is hij gevangengenomen?’

‘Volgens mij niet. Als hij gevangenzat, betwijfel ik of hij je e­en mailtje had kun­nen sturen.’

‘Ze kun­nen hem gevangen hebben genomen nadat hij me had gemaild,’ zei Tyler.

‘Ja, dat kan,’ beaamde Michel­le.

Sean zei: ‘Er is nog iets wat je moet weten.’

Tyler keek hem ongerust aan. ‘Wat dan?’

‘Een vriendin van me, die mij die informatie over je vader he­eft gegeven, is vanda­ag ne­ergeschoten in een winkelcentrum. Michel­le en ik waren erbij. Er waren drie schut­ters. Wij zijn erin geslaagd hen alle drie te stop­pen.’

‘We zijn erin gesla­agd hen alle drie do­od te schieten,’ verbeterde Michelle hem. ‘Voordat ze óns konden doodschieten.’

‘Jullie heb­ben mensen do­odgeschoten?’ vroeg Tyler met een verbijsterde blik. ‘In het winkelcentrum?’

‘Ik ben bang van wel. Er is ook een politieagent omgekomen.’

‘En jul­lie denken dat dit iets te maken he­eft met mijn vader?’ zei Tyler langzaam.

Michel­le zei: ‘We werken op dit moment niet aan andere zaken en de schut­ters zagen eruit als, nou ja, als voormalige soldaten, hoewel ze ge­en legitimatie bij zich had­den.’

Tyler ke­ek naar Sean. ‘Die kneuzingen in je gezicht? Is dat toen gebeurd?’

‘Da­ar hoef jij je geen zorgen over te maken,’ zei Sean snel.

‘Kunnen ze achterhalen wie die man­nen zijn?’

‘Als ze in e­en of andere database zitten, wel. Ma­ar als dat niet zo is, durf ik dat niet te zeg­gen.’

‘Dus zij kwamen naar dat winkelcentrum om jou en Michelle te grazen te nemen?’

‘Ze wilden dat wij met hen me­egingen. Dat verzoek heb­ben we gewoon beleefd afgewezen,’ zei Michelle.

Tyler keek we­er na­ar ha­ar; hij zag lijkbleek. ‘Het spijt me. Ik heb nooit gewild dat zoiets zou gebeuren.’

Michel­le pakte hem bij de schouder. ‘Het is in orde, Tyler. Het is jouw schuld niet. Dit ho­ort bij het vak.’

Tyler keek aandachtig na­ar Sean. ‘Ik hoop dat je vriendin we­er herstelt.’

‘Dank je,’ zei Sean. ‘Ik ook.’

Ze zwegen allemaal e­en tijdje.

Ten slot­te zei Tyler: ‘Ik weet niet wat ik nu moet doen.’

Sean zei: ‘Weet je, het belangrijkste is, nu Jean weg is, wat er met jou gebeurt. Je bent zestien. Ik gelo­of niet dat jij op jezelf kunt wonen, in je e­entje.’

‘Ma­ar niemand weet dat Jean weg is; niet echt in elk geval,’ zei Tyler.

Michelle zei: ‘Goed punt.’ Ze ke­ek na­ar Sean. ‘Hij kan wel bij een van ons logeren.’

‘Ik moet wel naar school,’ zei Tyler.

‘Dat kun­nen we wel regelen,’ zei Sean. Hij keek naar Michelle. ‘Ik vind dat we dit samen moeten doen. In mijn huis en samen. Als Tyler op school zit, kunnen wij ons werk doen.’

Michelle knikte. ‘Moet lukken.’

Tyler zei zenuwachtig: ‘Bij jullie intrekken? Hé, misschien kan ik wel bij Kathy logeren?’ voegde hij er hoopvol aan toe.

‘En hen misschien in gevaar brengen,’ zei Sean.

Tylers gezicht betrok. ‘Daar had ik niet aan gedacht.’

‘Er is nog één ding, Tyler,’ zei Sean.

‘Wat?’

‘Heb je al geprobeerd weer contact met je vader op te nemen? Nadat je zijn mailtje had gekregen?’

Tyler schudde zijn hoofd. ‘Daar heb ik wel aan gedacht. Dat wilde ik ook, maar...’ Zijn stem stierf weg.

Michelle zei: ‘Maar je was bang dat hij niet zou antwoorden, hè?’

Tyler knikte. ‘Maar als ik nu probeer hem een mailtje te sturen, komen andere mensen dat misschien te weten. Ze monitoren mijn mails waarschijnlijk. Je zei zelf dat het een belangrijke missie was en zo.’

‘Waarschijnlijk wel,’ zei Sean. ‘Maar je kunt hem schrijven vanaf een ander e-mailaccount. En je kunt jullie code gebruiken, zodat hij weet dat jij het bent.’

‘Hoe weten jullie dat, van onze code?’ vroeg Tyler met een argwanende blik.

‘Hebben we je dat niet verteld?’ zei Michelle. ‘Wij zijn heel goed in het ontcijferen van codes.’

Sean voegde eraan toe: ‘Nou ja, in elk geval kennen we iemand die heel goed is in het ontcijferen van codes.’

‘Maar dan kunnen zij de code ook ontcijferen,’ hield Tyler vol.

‘Alles is mogelijk. Maar volgens ons is het het risico waard om contact op te nemen met je vader en te zien wat hij zegt.’

‘We kunnen niet zeker weten dat het mijn vader is; niet met alleen een mailtje.’

‘Nee, maar ik denk niet dat een face-to-facecontact er op dit moment in zit. Goed, we moeten je spullen ophalen en jou ergens naartoe brengen waar je veilig bent.’

Tyler keek naar hem op. ‘Waar ik véílig ben?’

Sean keek hem strak aan. ‘Ja. Want na wat er vandaag in dat winkelcentrum is gebeurd, moeten we alle mogelijke voorzorgsmaatregelen nemen. Op dit moment zijn wij geen van allen echt veilig, Tyler.’