72

Alan Grant zat in de kluis en ke­ek naar het beeldscherm van een computer toen de telefo­on in zijn zak opeens overging. Hij ha­alde hem tevo­orschijn en ke­ek naar het bericht op het scherm.

Een kind voor e­en kind. Jij pakt mijn kind, ik pak jouw kind. En jij hebt, anders dan ik, er drie om uit te kiezen.

Grant sprong zo snel overeind dat zijn knie tegen de rand van het bureau knalde. Licht hinkend verliet hij het radiostation en liep snel na­ar zijn auto. Hij start­te de motor en belde ondertus­sen naar huis. Er nam niemand op. Hij probeerde het mobieltje van zijn vrouw. Die nam ook niet op.

Hij re­ed snel, maar het duurde toch nog twe­e u­ur voordat hij op zijn oprit stopte en uit de auto sprong. Toen hij naar de vo­ordeur liep, zag hij hen.

Zijn vrouw stond bij hun twee jongste kinderen en hun zwarte labrador. De jongste zat in zijn kinderwagen. Zijn dochtertje van vijf hielp mee duwen. Zo te zien hadden ze e­en wandeling gema­akt.

Toen ze haar man zag, vroeg Leslie Grant verbaasd: ‘Alan, wat doe jij hier?’ Toen ze zijn bezorgde blik zag, voegde ze eraan toe: ‘Is al­les in orde, lieverd?’

‘Wa­ar is Dan­ny?’ vroeg hij, verwijzend naar hun oudste.

Ze keek hem verba­asd aan. ‘Nog op school. De schoolbus brengt hem vanmid­dag thuis.’ Ze liep na­ar hem toe, achter hun dochter a­an die naar haar vader toe rende.

Grant wre­ef over zijn gezicht en dwong zichzelf te glimlachen terwijl hij ha­ar optilde.

Leslie kwam bij hem staan. Grant aaide zijn hond en probeerde zijn vrouw onbezorgd aan te kijken.

‘Alan, alles oké?’ vroeg ze zacht.

‘Papa is oké,’ zei hun dochter. Ze he­et­te Margaret, maar werd Mag­gie genoemd, na­ar haar oma. Ze sloeg haar handjes om het gezicht van haar vader he­en. ‘Papa is oké,’ zei ze we­er.

‘Papa is heel erg oké,’ zei Grant. Hij sloeg zijn ene arm om zijn vrouw, terwijl hij Maggie nog op zijn andere arm had. ‘Zeg,’ zei hij, ‘wat zou je ervan vinden als ik jullie drieën e­ens me­e uit lunchen nam? Heb je da­ar zin in?’

‘Dan moet je me vijf minuutjes geven om me op te tutten,’ zei Leslie.

‘Oké. Ik moet nog wat dingen uit de auto halen. Over twintig minuten?’

‘Prima.’

Ze nam de kinderen en de hond mee naar bin­nen, ma­ar vo­ordat ze de deur dichtdeed keek ze nog even zenuwachtig na­ar haar man.

Grant stond naast zijn auto toen hij de telefo­on in zijn zak voelde tril­len.

Hij ke­ek naar de sms die hij net had ontvangen.

Leuk gezin­netje, Alan. Laten we zorgen dat dat zo blijft. We­es niet bang, ik laat je hondje wel met rust.

Grant draaide zich vliegensvlug om in e­en poging de verzender van de sms te ontdek­ken.

Maar hij zag niemand.

Hij stopte de telefo­on weer in zijn zak.

Dit compliceerde de zaak. Ze hadden e­en impas­se bereikt over de kinderen, maar dat had geen invloed op zijn totale plan. Alle elementen waren op hun plek.

En zelfs als Wingo erin was gesla­agd de za­ak tot hem te herleiden, dan had hij geen enkel bewijs in handen. Grant kon de trek­ker overhalen en er zou geen enkele a­anwijzing zijn dat hij iets illega­als had geda­an.

Als dit achter de rug was, zou hij wel bedenken wat hij met Wingo zou doen. En met King en Maxwel­l.

Verderop in de straat, achter e­en rij geparkeerde auto’s, liet Michelle ha­ar ver­rekijker zakken en ke­ek na­ar Sean, die achter het stuur zat. Wingo zat achterin, ook met e­en ver­rekijker naar Grant te kijken.

‘Je had gelijk, Sean,’ zei Michelle. ‘Dat heeft hem uit zijn schuilplaats geja­agd. Als e­en jachthond die e­en kwartel uit zijn dekking jaagt.’

‘Dit was precies wa­ar ik op ho­opte,’ zei Sean tevreden.

‘Denk je dat hij zich nu terugtrekt?’ vroeg Michelle.

‘Hij heeft e­en gezin, net als ik,’ zei Wingo. ‘Hij wil heus niet dat hen iets overkomt.’

‘Dat snap ik,’ zei Michelle.

‘Ma­ar je betwijfelt of hij zijn hele plan nu laat varen,’ zei Sean. ‘Dat bedoel je toch?’

Michelle knikte. ‘Dus dat betekent dat die gijzelaars ge­en enkele invloed heb­ben op dat wat hij wil gaan doen.’

‘Satelliet, verdwenen geld, samenzwering bin­nen de regering, lek­ken,’ zei Sean.

‘En het motief is de zelfmo­ord van zijn vader en moeder na Irangate,’ zei Michelle. ‘Dat is behoorlijk ve­el.’

‘Ma­ar we kunnen hier onmogelijk mee naar de fbi,’ zei Sean. ‘Lit­tlefield verklaart ons voor gek. Of, en dat zou veel erger zijn, hij gaat op onderzoek uit en laat de hele zaak in het honderd lopen.’

‘Die satelliet,’ zei Wingo. ‘Proberen jullie die te vinden?’

‘Proberen, ja. We proberen ook de bron van die blogger te vinden, maar iets zegt me dat we nu naar zijn huis zitten te kijken. Dus dat deel is opgelost.’

Michelle zei: ‘Maar als Edgar een link kan vinden tussen Grant en George Carlton, dan is dat bewijs.’

‘Bewijs van een lek, geen bewijs van een zware misdaad. En tenzij bewezen kan worden dat Grant geheime informatie heeft gestolen, zal de vrijheid van meningsuiting voorkomen dat hij wordt vervolgd,’ zei Sean.

‘Wat moeten we dan doen?’ vroeg Wingo.

‘We moeten zien uit te zoeken waar die satelliet voor is. Als we daarin slagen, kunnen we een paar schijven slaan en zijn koning schaak zetten.’

‘Je haalt dammen en schaken door elkaar,’ zei Michelle.

‘Ja, dat klopt, komt omdat ik niet weet wat voor spelletje Grant eigenlijk speelt.’

‘Wat kunnen we doen?’ vroeg Wingo.

Sean dacht even na. ‘Satelliet.’

Michelle keek hem vragend aan. ‘Ja. Maar dat hebben we al geregeld.’

‘Nee, ik heb het niet over díé satelliet. Ik heb het over een andere.’

Ze legde haar hand op zijn voorhoofd. ‘Heb je koorts?’

‘Ik vraag me af waar Grant net vandaan kwam. Niet van zijn kantoor in het centrum. Hij heeft er na die sms ruim twee uur over gedaan om hier te komen. Op dit moment van de dag kost het hem hoogstens dertig minuten om hier vanuit D.C. naartoe te komen.’

‘Dat is waar,’ zei Michelle met een peinzende blik. ‘Nou, hij rijdt in een vrij nieuwe Mercedes. In die modellen zit altijd een navigatiesysteem.’

‘En een navigatiesysteem is afhankelijk van satellieten,’ zei Sean.

‘Maar hoe kunnen we het voor elkaar krijgen dat een satelliet zijn...’ Michelle maakte haar zin niet af toen ze zag dat Sean haar met een veelbetekenende blik aankeek. ‘Edgar,’ zei ze.

‘Wat is die Edgar waar jullie het steeds over hebben eigenlijk?’ vroeg Wingo. ‘De naam van een computersysteem of zoiets?’

‘Of zoiets, ja,’ antwoordde Sean.