28

Het vrachtvliegtuig danste en stuiterde boven de Atlantische Oceaan op e­en ho­ogte van twintigduizend voet.

Sam Wingo zat stevig vastgemaakt aan een canvas stoel. Het was onmogelijk gebleken om e­en normale zitpla­ats te krijgen in e­en commercieel vliegtuig vanuit India. Nadat hij in New Delhi was a­angekomen, was hij een hele dag bezig geweest met het zo veel mogelijk veranderen van zijn uiterlijk. Da­arna had hij in e­en achterafwinkeltje vol computers en hogeresolutieprinters identiteitsbewijzen gema­akt. Toch was het problematisch geweest om langs de security van het vliegveld te komen. Op straat had hij het gerucht opgevangen dat er e­en of­ficiële zoektocht plaatsvond naar een Amerikaanse soldaat, en dat men ervan uitging dat deze zich mis­schien schuilhield in Pakistan of India.

Nou, hij hield zich hier niet schuil. Hij probe­erde dit land zo snel mogelijk te verlaten.

Nadat hij een hele dag al­le mogelijke manieren had verzon­nen om het land uit te komen, had zich opeens een mogelijkheid voorgeda­an. Hiervo­or had hij wel mensen moeten omkopen, maar in Indiase roepies was het niet eens zoveel geld gewe­est. En zodoende zat hij nu in zijn canvas stoel en probe­erde hij te vo­orkomen dat hij van de ene kant van de romp naar de andere werd gesmeten en dat het eten in zijn maag er weer uit kwam.

Niets leek logisch op het moment. Hij wist niet wie zijn vracht had ontvre­emd of wa­arom. Hij wist o­ok niet wat de Amerikaanse regering voor ken­nis hierover had. Wat hij wel wist was dat ze hem de schuld gaven en dat hij onmiddellijk zou worden gear­reste­erd zodra ze hem vonden.

Hij had ge­en idee dat hij zojuist e­en mailtje op zijn smartphone had bin­nengekregen, omdat hij die had uitgezet toen het vrachtvliegtuig was opgestegen. Hij zou die mail niet beantwoorden, in elk geval niet zo lang deze vlucht duurde.

Tijdens de komende uren zou Wingo wat tijd heb­ben om na te denken over wat hij zou doen zodra hij we­er in de VS was. Zijn opties waren beperkt. Hij twijfelde er niet aan dat zijn zo­on in de gaten werd gehouden. Misschien hadden ze zijn mailtje aan Tyler wel onderschept. Verdomme, mis­schien had­den ze zijn jongen wel ergens gevangengezet. Die gedachte vrat zo aan Wingo dat hij dacht dat hij gek werd. Deze missie was vanaf de start een misluk­king gewe­est. Hij was al vanaf het begin de klos en snapte niet waarom hij dat niet had zien a­ankomen.

Zijn schuld zou worden bevestigd door zijn besluit zich niet perso­onlijk te melden, zoals zijn meerdere hem had opgedragen. In hun ho­ofd was hij al in sta­at van beschuldiging gesteld. Ze dachten wa­arschijnlijk dat hij die vracht zelf had gehouden. Nou, hij wilde dát hij dat had gedaan. Hij had dat nu wel kun­nen gebruiken.

Hij had de vracht helemaal niet, maar Tim Simons uit Nebraska, wie die rotzak o­ok was. Wingo was er vrij zeker van dat zijn echte na­am niet Tim was en hij betwijfelde of de man echt uit Nebraska afkomstig was.

Wingo wist dat hij op een bepa­ald moment contact met zijn zo­on moest zien te krijgen en hem moest vertellen wat er was gebeurd. Daarna moest hij de vracht zien terug te vinden. Wan­ne­er hij die vond, kon hij zijn reputatie misschien nog redden en voorkomen dat hij de rest van zijn leven zou doorbrengen in e­en gevangeniscel in de United States Disciplinary Bar­racks, de militaire gevangenis in Kansas.

Toen het vliegtuig e­en keiharde klap van de turbulente lucht buiten kreeg en ongeveer dertig meter na­ar beneden viel, kon Wingo ope­ens weer helder denken.

Alles wat hij zich zojuist had vo­orgesteld, was onmogelijk. Natuurlijk zou hij niet bij zijn zo­on in de buurt kunnen komen. En natuurlijk zou hij die vracht niet kun­nen terugvinden. Die was wa­arschijnlijk al goed verborgen en hij had niet de middelen om uit te zoeken waar. Vo­or hetzelfde geld werd hij al opgewacht do­or de politie mete­en nadat dit vliegtuig in Atlanta was geland.

En misschien zou hij de rest van zijn leven in de gevangenis doorbrengen.

Hij gre­ep zijn ho­ofd vast, sloot zijn ogen en begon te bidden. Om een wonder.

‘Niets,’ zei Tyler.

Vanaf het moment dat hij zijn vader dat mailtje had gestu­urd, had hij alleen maar naar zijn computer zitten kijken. Hij had een Gmail-account gebruikt dat Michelle had aangemaakt. Zijn vader zou de afzender niet herkennen, maar Tyler had hun code gebruikt om zijn bericht te schrijven. Hij had echter niet veel gezegd, voor het geval anderen meekeken en het bericht hadden ontcijferd.

Hij keek op naar Michelle. Ze waren in Seans huis in het noorden van Virginia. Sean en Michelle hadden besloten dat het te riskant was als Tyler naar huis ging om zijn spullen op te halen en waren daarom meteen hiernaartoe gereden. Sean was naar Tylers huis gegaan om een tas in te pakken.

Michelle had het afgelopen halfuur constant op haar horloge gekeken.

Tyler zei: ‘Je kunt hem toch bellen of mailen?’

‘Nee, dan denkt hij dat ik hem controleer.’

‘Dat is toch ook zo?’

‘Inderdaad. En daar kan hij behoorlijk chagrijnig van worden.’

Het was nu donker buiten en Tylers maag begon te rommelen.

Michelle hoorde dat waarschijnlijk, want ze zei: ‘Ik kan wel wat te eten maken. Hoewel ik niet echt goed kan koken.’

‘Ik help je wel,’ zei Tyler.

‘O ja, Kathy heeft me verteld dat je kunt koken. Dat je haar moeder zelfs een paar gerechten hebt leren maken.’

‘Vroeger hielp ik mijn moeder weleens, ze kon heel goed koken.’

‘Dat geloof ik graag,’ zei Michelle somber. Toen klaarde ze op: ‘Dan zullen de meisjes je deur wel platlopen zodra je op de universiteit zit.’

‘Denk je?’

‘Geloof me, er is niets aantrekkelijker dan een man met een spatel en een voornemen.’

Ze keek naar buiten, en opeens schoot haar iets te binnen. ‘Je bent je zwemtraining misgelopen.’

‘Geen probleem. We hebben binnenkort geen wedstrijden, dus ik kan het wel even rustig aan doen.’

‘Maar zal je coach je stiefmoeder dan niet bellen of zo?’

‘Ik heb hem al een mailtje gestuurd. Gezegd dat ik ziek was. Hij weet het van mijn vader. Hij zal er geen probleem van maken.’

Ze besloten een ontbijt klaar te maken, in plaats van een uitgebreide avondmaaltijd. Terwijl Michelle probeerde het spek niet te laten aanbranden, maakte Tyler een ingewikkelde omelet klaar met een heleboel ingrediënten, havermoutpap en eigengebakken broodjes die hij in nog geen uur klaarmaakte.

‘Sean kookt zeker graag?’ vroeg hij.

‘Ja, dat kan hij heel goed, in tegenstelling tot mij, ik kan nauwelijks een ei fatsoenlijk breken. Maar hoe weet je dat?’

‘Zijn keukenkastjes en koelkast staan vol geweldige dingen. Het blijkt ook uit de indeling van de keuken en de keukenspullen en zijn messen.’ Hij liet een mes zien. ‘Dit mes is niet iets voor amateurs. Dat geldt ook voor die keukenmachine die daar staat.’

‘Je zou een goede detective zijn. Kathy vertelde me dat je slim bent. Een van de besten van je klas.’

‘Zei ze dat?’ vroeg Tyler terwijl hij een glimlach probeerde te onderdrukken.

‘Ja, dat zei ze.’

Ze gingen aan de keukentafel zitten en begonnen te eten. Michelle dronk koffie en Tyler sinaasappelsap. Na het eten spoelden ze hun borden en kopjes af en zetten alles in de vaatwasser. Tyler maakte de rest van de keuken schoon, terwijl Michelle keek of ze nog berichtjes had.

‘Sean komt zo.’

‘Waar is hij geweest?’ vroeg Tyler.

‘Naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Dana gaat, volgens mij. En hij wilde nog een paar dingen controleren, terwijl ik hier bij jou bleef.’

‘Ik hoef morgen niet per se naar school.’

‘Nee. Het is beter als je gewoon doorgaat zoals altijd.’

‘Wat doen we met Jean? Als de mensen merken dat ze weg is?’

‘Dat bedenken we wel als het zover is, Tyler.’

‘Dat is misschien al gauw.’

‘Ja, misschien wel,’ zei ze.

Twintig minuten later schenen de koplampen van een auto door het woonkamerraam.

Michelle keek naar buiten en zag dat Sean uit zijn auto stapte.

Een paar seconden later kwam hij binnen, verward en gedeprimeerd. Hij had een grote rugzak bij zich die hij aan Tyler gaf. ‘Volgens mij heb ik alles wat je nodig hebt.’

‘Heeft iemand je gezien?’ vroeg Michelle.

‘Volgens mij niet. Had de auto een straat verderop neergezet en ben vanaf de achterkant naar het huis gelopen. Terug langs dezelfde weg. Ik heb gekeken of ze het huis aan de voorkant in het oog hielden, maar heb niemand gezien.’

‘Ben je weer naar het ziekenhuis geweest?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben geen familie, niet meer. Als je afgaat op wat de chirurg in de wachtkamer zei dan zullen de eerste achtenveertig uur waarschijnlijk kritiek zijn.’

‘Nou, daar kun je dus niets aan doen op het moment,’ zei Michelle.

‘Ik heb al meer dan genoeg voor Dana gedaan, en haar bijna vermoord.’

Die opmerking bleef zwaar in de lucht hangen, tot Michelle vroeg: ‘Heb je al iets gegeten?’

‘Nee, ik heb geen trek.’

‘Tyler heeft lekker gekookt. Er is nog wel wat over.’

‘Ik heb geen trek, Michelle,’ zei hij gedecideerd.

Ze keek naar hem omhoog, terwijl Tyler zich zenuwachtig op de achtergrond hield en door de kamer ijsbeerde.

‘Oké. Tyler heeft geen antwoord gekregen op zijn mailtje. Wat doen we nu? Heb je nog nagedacht toen je weg was?’

‘Dat heb ik, maar ik kon niet veel bedenken.’ Hij keek naar Tyler. ‘Ik hoop echt dat je vader reageert. Anders hebben we niet veel om mee te werken.’

‘Is er al meer bekend over die drie mannen in dat winkelcentrum?’ vroeg Michelle.

‘Ik ben ervan overtuigd dat er heel veel bekend is, maar dat krijgen wij gewoon niet te horen.’

‘McKinney zal ons dat zeker niet aan de neus hangen,’ zei Michelle droog.

‘Het enige wat hij wil, is ons arresteren.’

‘Of ons doodschieten,’ zei Michelle.

‘Ik ken een paar mensen bij de plaatselijke politie,’ zei Sean. ‘Misschien weten zij er iets van.’

‘Zelfs een naam zou al nuttig zijn,’ zei ze.

‘Dat is in elk geval meer dan we nu hebben,’ voegde Sean eraan toe.

Tyler zei: ‘Maar als mijn vader contact met me opneemt, weten we al veel meer.’

Sean keek even naar Michelle.

Tyler zag dat en zei: ‘Mijn vader heeft niets verkeerds gedaan. En hij komt absoluut terug om zijn naam te zuiveren.’

‘Ik ben ervan overtuigd dat hij dat van plan is,’ zei Michelle zacht.

Tyler fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar jullie denken niet dat hij erin slaagt terug te komen. Jullie denken dat hij dood is, ja toch?’

Sean zei: ‘Dat weten we niet, Tyler. We hopen dat hij niet dood is.’

Tyler ontweek zijn blik.

‘Ik heb wel een klein beetje informatie gekregen,’ zei Sean.

Michelle en Tyler schoten overeind. ‘Wat dan?’ zeiden ze tegelijk.

‘De naam van iemand bij dti met wie je vader werkte.’

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ vroeg Michelle.

‘Ja,’ zei Tyler. ‘Hij praatte nooit met mij over zijn werk.’

‘Een vriend van een vriend.’

Michelle keek naar Tyler en zei met een glimlach: ‘Sean heeft heel veel vrienden van vrienden. Hij is erg geliefd op feestjes.’

Sean zei: ‘De collega van je vader was een vrouw, ene Mary Hesse. Heb je hem ooit over haar horen praten?’

Tyler schudde zijn hoofd. ‘Zoals ik al zei, praatte hij eigenlijk nooit over zijn werk.’

Sean knikte traag. ‘Goed. Nou, ik heb voor vanavond met haar afgesproken. Misschien kan zij ons iets vertellen.’

‘Ik ga wel mee,’ zei Michelle.

‘Nee, jij moet hier blijven, bij Tyler.’

‘Waarom gaan we niet met z’n drieën?’ opperde Tyler.

‘Nee,’ zei Sean vastbesloten. ‘Ik heb geen idee of deze Hesse zelfs maar vijf minuten voor me heeft. Aan de telefoon klonk ze heel aarzelend. Als we allemaal komen opdagen, kruipt ze misschien helemaal in haar schulp.’

Michelle zei: ‘Oké, dat klinkt logisch. Ik speel wel voor bodyguard, jij voor detective.’

Tyler zei niets, maar keek niet blij.

Even later liep Michelle met Sean mee naar zijn auto. ‘Ik vind het echt heel erg van Dana, Sean, maar het was jouw schuld niet.’

‘Natuurlijk wel! Maar daar wil ik het niet weer over hebben.’ Hij speelde met zijn sleutels.

Michelle legde kalmerend een hand op zijn trillende vingers. ‘Je zult het voorlopig gewoon moeten laten rusten, Sean. Als je zo doorgaat, heeft niemand daar iets aan, jijzelf ook niet.’

‘Dat weet ik wel,’ zei hij gelaten. ‘Maar ik kan het niet zomaar even wegduwen.’

‘Secret Service. Tunnelvisie. Vergeet al het andere. Zoals je al zei: dit is een gevaarlijke zaak. Haal het beste uit jezelf, oké?’

Hij knikte kort. ‘Ja, doe ik. Bedankt Michelle, voor een zachte schop onder mijn kont.’

‘Graag gedaan. Ik kan als het nodig is je ook harder schoppen.’

‘Alsof ik dat niet weet.’ Hij stapte in de auto. ‘Ik bel je zodra ik op de terugweg ben.’

‘Oké.’

Hij keek naar zijn huis. ‘Het beste uit mezelf halen,’ zei hij. ‘Moet jij ook doen: jij hebt de kostbare lading.’