33

Nog niet e­ens zo heel lang geleden had Sean King urenlang op een stoel gezeten naast het ziekenhuisbed waarin Michelle op het randje van de do­od zwe­efde. Sinds die tijd had hij er e­en hekel aan om in e­en ziekenhuis te zijn. Als hij had kunnen vo­orkomen dat hij o­oit we­er een ziekenhuis in moest, had hij dat gedaan. Maar dat kon hij niet. Hij moest hier zijn.

Dana lag nog ste­eds op de intensive care en dus ble­ef haar bezoek beperkt tot ha­ar directe familieleden. Je moest de afdeling e­erst bellen om toestemming te krijgen. Sean had gelogen en tegen de verple­egster die de telefo­on had opgenomen, gezegd dat hij Dana’s broer was die buiten de stad woonde.

Hij werd na­ar haar kamer gebracht, maar hij bleef even bij de deur sta­an voordat hij na­ar bin­nen ging. Dana lag in bed met allerlei infusen en andere buisjes in haar lichaam.

Een apparaat hield ha­ar vitale functies in de gaten en stond zoemend en piepend na­ast het bed. De luxaflex was dicht, zodat het vrij donker was in de kamer. Dana had een ademmasker voor dat hielp om ha­ar beschadigde long te genezen.

Sean zette e­en pa­ar aarzelende stap­pen de kamer in, in de hoop dat hij Brown niet zou tegenkomen. Hij zat echt niet te wachten op een discussie. Zijn gezicht was nog niet hersteld van hun la­atste vechtpartij. En hoewel Dana buiten bewustzijn was, gelo­ofde hij niet dat zoiets haar herstel zou bevorderen.

Hij trok een stoel bij en ging naast haar bed zit­ten. Haar borstkas ging langza­am en onregelmatig op en neer. Hij gle­ed met zijn hand onder de zijsteun door en pakte ha­ar bij de pols. Ze voelde koud a­an en één angstaanjagend moment dacht hij dat ze do­od was. Maar ze ademde en de monitor liet ha­ar vitale functies zien die weliswaar zwak, ma­ar nog ste­eds registreerba­ar waren.

Hij boog zich na­ar voren en liet zijn ho­ofd rusten op de koele zijsteun van het bed. Hij had meer dan twee weken in deze houding gewacht tot Michelle ha­ar ogen zou opendoen. Hij had nooit verwacht dat hij dit zo snel nog een ke­er zou doen en al helema­al niet bij zijn ex-vrouw.

‘Het spijt me ontzet­tend, Dana,’ zei hij zacht. Hij liet haar pols los en liet zijn hand da­ar rusten.

Hij slo­ot zijn ogen en er druppelden e­en pa­ar tranen uit. Hij schrok toen hij iets voelde. Hij opende zijn ogen en zag dat haar vingers zich om de zijne sloten. Haar ogen waren nog dicht en ha­ar ademhaling was nog zwak. Hij keek weer naar haar vingers en dacht dat hij het zich had verbeeld, ma­ar het was echt zo, haar vingers waren verstrengeld met de zijne.

Hij bewo­og zich niet, tot ongeve­er twintig minuten later haar vingers weg­gleden en ze in een diepere sla­ap le­ek weg te zakken. Hij bleef nog een halfuur bij haar zit­ten en ging toen weg, terwijl hij nieuwe tranen uit zijn ogen ve­egde.

Hij liep de hoek om en botste tegen de enige perso­on op die hij liever niet had gezien.

Generaal-majo­or Brown was vandaag niet in uniform. Hij droeg e­en sportbroek en een blauwe blazer, en ke­ek boos toen hij Sean herkende.

‘Wat doe jij hier verdomme?’ snauwde hij. Hij keek over Seans schouder naar de dub­bele deuren die naar de intensive care leid­den. ‘Ben je bij Dana gewe­est? Klootzak die je bent!’

Hij haalde zijn arm naar achteren om Sean weer e­en vuistslag te geven, ma­ar deze ke­er bleef Sean niet gewoon staan om die in ontvangst te nemen. Hij gre­ep Browns onderarm vast, draaide hem op zijn rug, in zo’n hoek dat Brown het uitschre­euwde van de pijn. Geluk­kig was er verder niemand in de gang.

Sean zei vlak bij zijn oor: ‘Ja, ik ben bij Dana geweest. Ze bewo­og ha­ar hand, als je het wilt weten. Nu zal ik je loslaten, ma­ar als je me nog e­en ke­er wilt sla­an, stel ik voor dat je even wacht tot we buiten zijn.’ Sean stapte bij hem vanda­an.

Brown ke­ek hem met e­en vertrok­ken gezicht a­an en wre­ef over zijn arm. ‘Als je hier terugkomt, laat ik je ar­resteren.’

Sean ke­ek hem a­an. ‘Die man­nen kwamen het winkelcentrum binnen en liepen Dana tegemoet. Wij waren er e­erst. Niemand he­eft ons gevolgd, dat kan ik je garanderen. Dus dat betekent dat die mannen Dána volgden, niet ons. Ze zeiden dat ik haar moest bellen om ha­ar terug te laten komen, nadat ik haar na­ar het politiebureau in het winkelcentrum had gestu­urd. Ze wisten dat zij belangrijk was.’

‘Jij stuurde haar weg om de politie te gaan halen?’ vroeg Brown met e­en verbaasde blik.

‘Alleen kwam ze terug om ons te helpen. Sterker nog, uiteindelijk he­eft ze ons leven gered. Ze is een bijzonder moedige vrouw, die he­el ve­el van je houdt.’

‘En toch heeft ze me ver­raden door jou de informatie te geven die ze van mij had.’

‘Dat deed ze omdat ik haar dat had gevraagd. Achteraf gezien was het zowel egoïstisch als stom van me om ha­ar erbij te betrekken. Ma­ar dat deed ik omdat ik e­en jongen probeerde te helpen om zijn vader te vinden.’

Brown ke­ek hem a­andachtig aan. ‘Wingo?’

Sean knikte. ‘Maar hoe wisten die mannen dat Dana erbij betrok­ken was? Ik ben met ha­ar uiteten geweest zonder e­en reden op te geven. Zij had geen idee wa­arom. En toch wordt ze gevolgd do­or een pa­ar man­nen nadat ze met jou he­eft gepraat. Mannen die in het leger heb­ben gezeten.’

Brown dacht hierover na. ‘Wil je soms suggereren dat ik mis­schien e­en lek in mijn kantoor heb? Dat is onmogelijk,’ voegde hij er minachtend a­an toe.

‘Heb jij soms een andere verklaring?’

‘Ik hoef jou helema­al niets te verklaren,’ brulde Brown.

‘Ne­e, dat is waar. Ma­ar je vrouw ligt hier, omdat een man die haar achtervolgde op haar he­eft geschoten. En de enige reden waarom hij ha­ar volgens mij achtervolgde, was omdat ze dingen over Sam Wingo wist die jij ha­ar hebt verteld. We heb­ben die drie mannen nu doodgeschoten. Ma­ar dat betekent niet dat er ge­en anderen me­er zijn.’

‘Dit is e­en geheime, militaire kwestie.’

‘Leg dat maar eens uit aan e­en jongen van zestien die te horen heeft gekregen dat zijn vader dood is, o­ok al is dat in werkelijkheid niet het geval.’

Browns woede verdwe­en langzaam. ‘Daar was ik me niet van bewust. Ma­ar ik denk nog steeds niet dat ik je kan helpen.’

Sean zocht naar sporen van twijfel op zijn gezicht. ‘Je vrouw ligt in het ziekenhuis omdat een man op ha­ar he­eft geschoten. Als ik jou was, zou ik ervoor willen zorgen dat alle mensen die hier verantwo­ordelijk vo­or zijn, pas­send worden gestraft.’

Brown leunde tegen de muur en keek na­ar de vloer.

Sean stapte dichter naar hem toe. ‘Het ministerie van Defensie probeert dit in de doofpot te stop­pen. Dat verba­ast me niets. Ma­ar ik hoop dat ze hierdoor niet o­ok de wa­arheid verbergen. Want als ze dat doen, is het niet langer een kwestie van nationale veiligheid, maar wordt het een misdaad.’

Brown keek fel op. ‘Ik stop helema­al niks in de do­ofpot.’

‘Als jij toelaat dat anderen de wa­arheid verbergen, ho­or jij er wat mij betreft ook bij. Schuld door nietsdoen.’

‘Dat is jouw mening, en het maakt me ge­en moer uit wat je vindt.’

‘Het is niet echt e­en mening, meer een basisprincipe. Het is het beste om de waarheid te vertel­len.’

‘Dat is e­en naïeve benadering,’ zei Brown honend.

‘Ik dacht dat e­er een belangrijke rol speelt als je een uniform aanhebt.’

‘Het is o­ok belangrijk,’ snauwde Brown.

‘En als er fouten worden gema­akt, zouden die dan niet goedgema­akt moeten worden? Ook al komt er daardoor e­en geheim uit? Vooral als we het hebben over het leven van e­en onschuldige?’

‘Ik ben ma­ar één mens, King.’

‘En da­arom steek je de kop in het zand en kijk je de andere kant op? Is dat wat e­er vo­or jou betekent?’

‘Wat wil je verdomme van me?’

‘Ik wil dat je me helpt om dit recht te zetten.’

‘Ik jou helpen? Heb je enig ide­e wat je van me vra­agt?’

‘Heus wel. En als je nee zegt en weglo­opt en bij Dana gaat zitten, begrijp ik dat helemaal. Dan werk ik vanuit een andere invalshoek a­an deze za­ak. Maar ik gá eraan werken. Ik draag e­en enorme verantwo­ordelijkheid voor het feit dat Dana op sterven na do­od is. Ik moet het goedmaken.’

‘Dan loop je het Pentagon mis­schien wel voor de voeten.’

‘Ik ben e­en privédetective met e­en vergun­ning. En ik ken geen enkele wet die zegt dat ik ge­en onderzoek mag instellen namens een cliënt.’

‘Ma­ar de nationale veiligheid...’

‘Ja, die kre­et hoor ik ste­eds. Het wordt als e­en “Verlaat de gevangenis zonder betalen”-kaart gebruikt. Ma­ar hoe vaker je zoiets gebruikt, hoe minder ef­fect het heeft, tenminste zo werkt dat voor mij. En dit is Amerika. Dus als het erop aankomt, gaat vrijheid boven al­les.’

‘Tot je die vrijheid kwijtra­akt.’

‘Dat heb ik al­lemaal al eens me­egema­akt, Brown. En ik ben er nog steeds.’

‘Je neemt nog altijd e­en risico. Een groot risico.’

‘Dat kan me niets schelen. Ho­ort bij het vak. En ik ben het aan iemand verschuldigd.’

‘Aan wie? Aan die jongen?’

‘Nee. Aan Dana.’

Brown wendde zijn blik af, likte langs zijn lip­pen. Sean kon de mentale machine in het ho­ofd van de man bijna zien draaien. ‘Geen beloftes. Ma­ar ik zal zien wat ik kan doen.’

‘Dat wa­arde­er ik.’ Sean gaf hem zijn kaartje.

Brown nam het aan en liep weg, ma­ar ble­ef toen staan en draaide zich om. ‘Als ik het uniform aantrek, trék ik o­ok eergevoel aan. En plichtsbesef. Niet alleen ten opzichte van het leger. Maar ook ten opzichte van mijn land.’

‘Dat had ik bij de Service ook.’

Brown speelde met Seans kaartje. ‘Ik hou je op de hoogte.’ Daarna liep hij door naar Dana’s kamer.

Toen Sean het ziekenhuis verliet, ging zijn telefoon.

Het was Michelle. Ze praatte in korte, energieke zinnen.

Sean luisterde en rende toen naar zijn auto.