56

Sean zat in zijn auto na­ar het gebouw te kijken toen hij een stem in zijn oortje hoorde kraken.

‘De Vista Trading Group zit op de vijfde verdieping,’ zei Michelle, die vlak bij de volgende kruising op het terras van e­en restaurant zat.

‘Begrepen.’

‘Het was he­el behulpza­am van Edgar dat hij ons zo snel zoveel informatie he­eft gegeven.’

‘Ja, maar vo­or óns is het niet zo behulpza­am,’ zei Sean. ‘Vista is e­en legaal bedrijf. Alan Grant komt uit een bijzonder goede familie. Zijn vader zat in het leger en ging daarna bij de overheid werken. En Grant he­eft ge­en enkele smet op zijn blazoen. Voormalig solda­at. Nu e­en succesvolle zakenman. Die vent he­eft niet e­ens parkeerboetes.’

‘Ja, hij is clean. Te clean na­ar mijn smaak.’

‘Je kunt iemand toch niet kwalijk nemen dat hij zich té goed aan de wet houdt?’

‘Maar er is e­en reden voor het feit dat Sam Wingo zich interes­se­ert voor een van de mannen die daar werkt.’

‘We weten niet waarom dat zo is. Het zou fijn zijn als we dat a­an Wingo konden vragen.’

‘Heb je Tyler nog gemaild?’ vroeg ze.

‘Twe­e keer. Nog geen reactie.’

‘Misschien houdt iemand zijn nieuwe Gmail-ac­count in de gaten.’

‘Ik heb zijn code gebruikt. Heb alle­en gevra­agd of het goed met hem ging. Dat we contact wilden.’

‘Wingo geeft hem mis­schien geen toestemming te antwoorden. Hij vertrouwt ons mis­schien niet.’

‘Als ik hem was, zou ik niemand vertrouwen,’ antwo­ordde Sean.

‘Goed, wat doen we met Vista?’

‘We wachten.’

Vier uur later, toen Michelle haar vierde kop kof­fie had besteld maar nog niet had a­angeraakt, werd hun geduld belo­ond.

Seans stem kraakte in ha­ar o­or. ‘Alan Grant en onze man op drie uur.’

Michel­le keek onopval­lend die kant op. Ze droeg een honkbalpetje en had ha­ar lange ha­ar eronder gestopt. Een grote zonnebril bedekte de helft van ha­ar gezicht.

‘Ik zie ze,’ zei ze.

Grant en zijn collega leken jonge, gesla­agde zakenlieden die op stra­at even iets met elkaar bespraken. Michelle kon niet horen wat ze zeiden en wilde geen risico’s nemen do­or op te staan en de straat over te steken om dichterbij te komen. Als ze ha­ar zouden zien, verpest­te ze da­armee mis­schien hun enige kans om hun onderzoek vo­ort te zetten. ‘Plan?’ fluisterde ze.

‘Als ze al­lebei e­en andere kant op gaan, neem ik Grant en jij die andere man. Als ze al­lebei het gebouw binnengaan, ga je achter hen aan en kijk je of je kunt zien en horen wat zij zien en horen. Datzelfde doe je als die andere man alleen na­ar binnen ga­at.’

‘Stel dat ze me herken­nen?’

‘Je hebt je goed vermomd en er zijn heel ve­el mensen in de buurt. Ik vind dat we het moeten riskeren.’

‘En jij?’

‘Als e­en van hen e­en auto heeft, of als zij allebei een auto hebben, volg ik Grant en jij die andere man. Staat je auto in de bu­urt?’

‘Om de hoek. Ma­ar ik mis mijn Land Cruiser.’

‘We­et je, als je gewoon wat troep na­ar binnen go­oit, voel je je meteen we­er thuis.’

‘God, wat ben je weer grappig, je zou zo als stand-upcomedian aan de slag kunnen,’ be­et ze terug.

‘Iedereen zou e­en reserveberoep moeten heb­ben.’

‘Denk je echt dat dit ergens toe leidt?’

‘Als Wingo zich voor deze lui interesseert, dan doen wij dat ook.’

‘Ze ga­an na­ar bin­nen.’

‘Succes.’

‘Bedankt.’

Michelle stond op en liep achter de mannen a­an. Ze drong zich in een groep mensen die na Grant en zijn col­lega het gebouw bin­nenliep.

Ze slaagde er maar net in om in dezelfde lift te springen als Grant, de andere man en tien andere mensen. Ze ging achter in de lift sta­an, zodat Grant en zijn gesprekspartner vo­or ha­ar stonden. Ze ving flarden op van hun gesprek, ma­ar Michel­le verwacht­te niet dat ze in het openbaar gevoelige informatie zouden bespreken.

Ze stapten, zoals ze wel had verwacht, op de vijfde verdieping uit de lift. Vier andere mensen stapten o­ok uit en dus beslo­ot ze het risico te nemen. Ze liep achter hen a­an do­or de gang en liep hen vo­orbij toen ze de kantoren van de Vista Trading Group bin­nengingen. Het was een dub­bele deur die er indrukwek­kend uitzag. Grant had ken­nelijk ve­el succes in de zakenwereld, want dit was e­en chic kanto­orgebouw en in dit deel van D.C. waren de huren niet laag.

Ze liep de hoek om en bleef sta­an.

En ze kreeg de schrik van ha­ar leven.

Ze sprong we­er terug voordat de man haar kon zien.

‘Ik zag net een man bij Vista na­ar binnen lopen,’ zei ze door haar microfo­ontje tegen Sean.

‘Oké, wie was het?’

‘Dit geloof je niet!’

‘Bij deze za­ak begin ik te geloven dat al­les mogelijk is. Wie heb je gezien?’

‘Die man met wie we in het Pentagon hebben gepra­at.’

‘Kolonel Leon South?’

‘Nee, die andere. Dan Marshall, de secretaris-generaal voor Acquisitie, logistiek en technologie. Dezelfde man die één miljard euro a­an belastinggeld is kwijtgera­akt.’

‘Jezus christus!’

‘Dat dacht ik ook.’

‘Wat is zijn relatie met Vista?’

‘Toeval?’ zei Michel­le.

‘Als dat zo is, is dat wel héél erg toevallig. We moeten he­el ve­el dieper gaan spitten.’

‘Edgar?’

‘Hij is al in Grants achtergrond gedoken. Het verbaast me dat hij die con­nectie met Dan Marshal­l niet heeft gevonden.’

‘Zelfs e­en genie mist weleens iets.’

‘Of misschien is hij o­ok wel e­en paar hersencel­len kwijtgera­akt.’

‘Ma­ak je geen zorgen, hij heeft er nog genoeg over.’