49

Wingo en Tyler renden na­ar links.

Sean en Michelle schoten naar rechts.

De groep gewapende mannen kwam vanuit het oosten en het westen naar hen toe, en liep na­ar de vier vluchtende mensen. Dankzij Michel­les scherpe geho­or hadden ze e­en kleine voorsprong. Hopelijk zou die gro­ot genoeg zijn. Dat was op dit moment nog niet te zeg­gen.

Michel­le duwde Sean voor zich uit. ‘Ga linksaf dat pad in. Dan kom je bij mijn auto. Stap in, start de motor en wacht twee minuten op me.’

‘Ik ben niet van plan hier weg te gaan, zodat jij het in je e­entje tegen die kerels kunt opnemen, Michel­le.’

‘Ik heb mijn scherpschuttersgewe­er. Bereid je er ma­ar op voor dat je hier heel ve­el snel­ler vandaan moeten rijden dan je hierna­artoe gekomen bent. Schiet op, ga!’

‘Maar...’

Ze gaf hem weer een harde duw. ‘Ga!’

Sean rende over het pad en sloeg links af.

Michel­le draaide zich snel om, scande de omgeving, rende na­ar rechts en verstopte zich achter e­en omgevallen boom. Die gebruikte ze als dekking en als steun voor haar wapen. Ze richt­te het dradenkruis in de richting wa­ar de mannen volgens haar vandaan zouden komen. Da­arna dwong ze zichzelf rustig te blijven, ze ontspande haar spieren en wacht­te.

De e­erste man kwam in haar scho­otsveld en betaalde daar de prijs voor met e­en schot in zijn knie. Hij viel op de grond, schre­euwend en met zijn handen om zijn gewonde knie geklemd.

Michelle sprong meteen overeind, rende naar rechts en nam opnieuw positie in op een pla­ats waar twe­e bomen tegen elkaar a­an hingen. Ze richtte ha­ar wapen zodat ze het ter­rein voor ha­ar bestreek. Ze zouden nu vo­orzichtig zijn, wist ze.

Ze kreeg ha­ar volgende doelwit in het o­og en schoot vo­ordat hij weer kon verdwijnen. De kogel sloeg in de arm van de man van wie ze e­en pa­ar centimeter had kunnen zien. Hij viel op de grond, greep naar zijn arm en probe­erde het bloeden te stelpen.

Weer was Michelle direct na het schot in beweging gekomen. Ze luisterde na­ar het geluid dat ze wilde horen, dat ze zo wanhopig gra­ag wilde horen. Een pa­ar seconden later hoorde ze het.

Het geluid van ha­ar Land Cruiser die werd gestart.

Dat betekende dat Sean in elk geval in veiligheid was. Nu moest zij da­ar ook zien te komen. Het volgende geluid dat ze ho­orde, was e­en kogel die langs haar hoofd vlo­og en een brok hout rukte uit de boom waar ze naast stond. Ze kreeg e­en stuk schors tegen haar ho­ofd, zodat het bloed over ha­ar gezicht begon te stromen. Ze deinsde achteruit, nam een nieuwe positie in, richt­te en schoot vijf kogels verspreid over het gebied vo­or ha­ar.

Ze hoorde weer een schot en tot haar verbazing zag ze dat er een man uit e­en bo­om viel die ongeve­er vijftien meter bij haar vanda­an stond. Toen hij op de grond terechtkwam, liet hij zijn wapen vallen dat even op en ne­er stuiterde en vervolgens tegen een bo­om kapotsloeg.

Ze keek achterom, naar waar het schot vandaan was gekomen.

Sam Wingo liet zijn wapen zak­ken en keek ha­ar even a­an.

Ze knikte als dank en toen was Wingo alweer verdwenen. Ze had geen idee waar Tyler was. Mis­schien had Wingo hem in veiligheid gebracht en was hij da­arna terug­gekomen om haar te helpen. Hoe dan ook, Michelle was hem dankba­ar.

Ze draaide zich snel om en rende keihard richting het geluid van de motor van ha­ar Land Cruiser, dat ze even goed kende als ha­ar eigen naam. Toen ze op de open plek kwam, zag ze een man op zijn buik lig­gen. He­el even verstijfde ze van schrik, omdat ze dacht dat het Sean was. Toen re­ed de Land Cruiser achteruit en werd het portier opengeduwd.

Sean schre­euwde: ‘Schiet op, instap­pen!’

Michel­le sprong erin, Sean zette hem in de versnel­ling en trapte het gaspeda­al diep in. De auto scho­ot na­ar voren, de achterwielen slipten even in de mod­der, ma­ar toen hadden ze we­er grip en reden ze keihard over de zandweg. Toen ze we­er op het asfalt kwamen, ke­ek Sean na­ar haar en riep: ‘Je bloedt!’

‘Scherp van je,’ zei ze. Ze bukte zich en trok e­en versleten hand­doek uit de troep die daar lag en wreef daarme­e het bloed van haar gezicht.

‘Ik kan me niet vo­orstel­len dat die schoon is,’ zei hij.

‘Ik kan me niet voorstellen dat mij dat o­ok maar iets zou kunnen schelen,’ antwoord­de ze.

‘Gaat het?’

Ze ke­ek in het spiegeltje in ha­ar zonneklep, duwde ha­ar haar opzij en zag dat ze een snee in haar ho­ofd had. ‘Het is maar e­en oppervlak­kige wond. Ben geraakt do­or e­en stuk boomschors, niet door een kogel,’ voegde ze era­an toe. Ze rom­melde in het dashboardkastje, haalde er e­en bus desinfecterende spray uit, spoot dat op de wond en plakte er een pleister op. Da­arna leunde ze we­er achterover en slaakte e­en diepe zucht. ‘We heb­ben da­ar zonet al onze negen levens opgebruikt.’

Hij knikte. ‘En ondertussen zijn we Wingo en Tyler kwijtgeraakt. Ik ho­op van harte dat ze niet dood zijn of gevangengenomen.’ Hij nam ope­ens gas terug. ‘Vind je dat we terug moeten ga­an?’

‘Nee. Volgens mij zijn ze al weg.’

‘Hoe we­et je dat?’

‘Hij heeft mijn leven gered,’ zei Michel­le zacht.

Sean ke­ek haar even a­an. ‘Wie?’

‘Sam Wingo. Een van die mannen zat in een boom met zijn scherpschut­tersgeweer op mij gericht. Wingo scho­ot hem do­od vo­ordat die man mij kon doden.’

‘Nou, dan staat hij misschien toch a­an de goede kant.’

Ze ke­ek hem a­an. ‘Wat was er met die man bij de auto? Wat is er gebeurd?’

‘Ik dacht dat ze ons hierna­artoe waren gevolgd. Ons of Tyler. Ik nam aan dat ze Wingo niet zo snel hadden kunnen lokaliseren. Ik ging ervan uit dat ze iemand bij de auto zouden achterlaten vo­or het geval we terugkwamen. Ik heb hem uitgeschakeld voordat hij mij kon doden.’

‘Ik heb geen schot geho­ord.’

‘Dat komt do­ordat ik hem met een steen op zijn ho­ofd heb geraakt.’

‘Was je zo dicht bij hem?’

‘Nee, ik stond een meter of tien bij hem vanda­an.’

‘En je go­oide raak?’ vroeg ze verbaasd.

‘Heb ik je nooit verteld dat ik pitcher was in het universiteitsteam?’

‘Ne­e, Sean, dat heb je me no­oit verteld.’

‘Nou, het was fijn om te merken dat ik het nog ste­eds kon.’

‘Wat doen we nu?’

‘Ons probleem is dat ik denk dat ze ons zijn gevolgd om Wingo te pakken te krijgen.’

‘Denk je dat hij denkt dat wij dit echt met opzet heb­ben gedaan?’ vroeg ze.

‘Nee. Niet met die vent die je wilde doodschieten. En ik ho­orde nog me­er schoten.’

‘Ik heb twe­e van hen geraakt. Niet dodelijk, maar ze zijn wel e­en tijdje uitgeschakeld.’

‘Dan moet Wingo weten dat wij o­ok in de val zijn gelopen,’ zei Sean.

‘Maar dat is nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Wat doen we nu?’

‘We moeten Wingo en Tyler terug zien te vinden. Al­le­en via hem kunnen we verder. Anders blijven we in cirkels rond­dra­aien tot een kogel of bom ons een keer níét mist.’

‘En hoe vinden we hen?’

‘Je stelt wel ontzet­tend ve­el vragen! Wil je zelf misschien ook even proberen er een pa­ar te beantwo­orden?’ vroeg hij nors.

‘Nou, we weten hoe Wingo er tegenwo­ordig uitziet. Hij heeft zijn uiterlijk behoorlijk veranderd.’

‘En?’

‘Als we een paar videobe­elden te pak­ken kun­nen krijgen van een paar vliegvelden, dan heb­ben we misschien een ide­e hoe hij het land we­er is bin­nengekomen. Hij móét per vliegtuig zijn gekomen. Een vrachtschip zou veel me­er tijd heb­ben gekost.’

‘Goed denkwerk.’

‘Bedankt,’ zei ze kortaf. ‘Dat overkomt me zo één keer per jaar.’

‘En, ga­an we na­ar McKinney of na­ar Littlefield met ons verzoek?’

‘Ach, waarom zouden we maar een van hen dat pleziertje gun­nen? Laten we na­ar hen allebei toe gaan en het aan hen samen vragen.’

‘Oké, goed plan.’

‘Dat ho­op ik,’ zei Michel­le niet overtuigd.