34

Michel­le Maxwell was niet goed in wachten. Bij de Secret Service was dat een van de dingen geweest waar ze het meest de pest a­an had gehad, de verveling.

Ze trom­melde met ha­ar vingers op het stuur en ke­ek naar het hoefijzervormige motel in het zuiden van Alexandria, Virginia vlak na­ast Route 1, oftewel Jef­f Davis Highway, zoals het da­ar werd genoemd. Dit was vroeger een mooi gebied geweest, ma­ar nu niet me­er. En het was ook niet me­er zo veilig. De huizen, de winkelcentra en andere bedrijven hier had­den betere tijden gekend. Ze waren oud, uitgewoond en, in sommige geval­len, verlaten en a­an het instorten.

Michelle ke­ek naar het motel. Vooral naar kamer 14 van het Gre­en Hills Motel. Ze had moeten glimlachen toen ze die na­am las, omdat hier in de bu­urt geen enkele heuvel was, groen of niet. De parkeerplaats lag vol afval, vooral bierblikjes, gebruikte naalden, lege pakjes condo­oms en fles­sen Jack Daniel’s en gin. De verf op de deuren en muren bladderde. Het neon reclamebord had al heel lang geen neon me­er.

En toch had Jean Wingo of Jean Shepherd, of hoe haar echte na­am o­ok luidde, brieven gekregen op dit adres. Dus mocht je a­annemen dat ze hier had gewoond. Michelle ble­ef op ha­ar stuur trommelen, maar ze kon zich maar nauwelijks bedwingen om in actie te komen: op te springen, e­en deur in te trappen, iemand gevangen te nemen of e­en schop te verkopen.

Toen de andere auto de parkeerpla­ats opreed en Sean uitstapte, stapte zij o­ok uit. Mid­den op de lege parkeerpla­ats bleven ze tegenover elkaar sta­an. Ze liet hem de envelop zien met het adres van het motel erop en vertelde wat uitgebreider hoe ze die had gevonden.

‘Echt, heel goed werk, Michel­le,’ zei hij welgeme­end.

‘Echt, heel erg bedankt,’ zei ze geamuse­erd. Toen zag ze zijn ernstige uitdrukking. ‘Is er iets met Dana?’

‘Ik heb ha­ar opgezocht. Ze pakte mijn hand vast.’

‘Dat is geweldig, Sean. Toch?’

‘Ja, dat is wa­ar. Echt geweldig.’

‘En toch kijk je niet blij.’

‘Ik kwam de generaal weer tegen.’

‘Probeerde hij we­er met je op de vuist te gaan? Ik hoop dat je hem deze ke­er terugpakte en...’

Hij legde e­en hand op ha­ar mond om haar te doen zwijgen. ‘Niemand he­eft iemand geslagen. Niemand he­eft klappen uitgede­eld.’

‘Wat is er dan gebeurd?’

‘Hij he­eft beloofd ons te helpen.’

Michelle zag er verbijsterd uit. ‘Nou, ma­ar dat is ook geweldig! Waarom kijk je dan zo sip?’

‘Omdat hem dat zijn carrière zou kunnen kosten.’

‘Maar dat is zijn eigen keus.’

‘Ik heb hem mis­schien wel zo in het nauw gedreven dat hij wel móést. En er is nog iets.’

‘Wat dan?’

‘Het Pentagon. Die zouden ons nog weleens keihard kun­nen a­anpakken.’

‘Het zou niet de e­erste keer zijn dat we die hoge pieten kwa­ad maken, Sean.’

‘Dat kon deze ke­er weleens anders aflopen.’

‘Wat wil je dan doen? Ermee ophouden?’

Hij begon in de richting van het motel te lopen. ‘Zeker weten van niet. Wilde gewoon dat je alles wist voor het geval jij erme­e wilt kap­pen.’

Ze liep met hem me­e. ‘Dacht je nou echt dat ik zomaar zou weglopen en jou dit al­leen zou laten opknap­pen?’

‘Nee. Dat dacht ik niet.’

‘Wa­arom maak je er dan zo’n drama van?’

‘Misschien om mezelf gerust te stellen. Om te laten zien dat ik er, wanne­er het een grote puinho­op wordt, goed over had nagedacht.’

De motelkamers waren van buiten bereikba­ar. Ze liepen een roestige trap op naar de galerij van de eerste verdieping die langs de voor- en zijgevels liep. Ze sloegen links af en da­arna we­er na­ar rechts, en volgden de vorm van de gevel van het motel.

‘Daar is nummer 14,’ zei Michelle.

Bij de houten deur, die dringend geverfd moest worden, bleven ze sta­an.

Sean klopte aan.

‘Ik heb Jeans auto hier niet zien sta­an,’ zei Michel­le.

‘We moeten het gewoon zeker weten,’ antwoord­de Sean. Hij wacht­te nog even en vroeg toen: ‘Heb je je spul­len bij je?’

Sean stond achter Michel­le zodat niemand kon zien dat ze a­an het inbreken was. Dertig seconden later go­oide ze met één hand de deur open. In haar andere hand had ze ha­ar pisto­ol.

Ze liep na­ar bin­nen, gevolgd do­or Sean, die de deur achter hen dichtde­ed. Michelle ke­ek in de kleine badkamer, terwijl Sean de kleine kast opende en onder het bed ke­ek. Verder was er ge­en enkele ruimte wa­ar iemand zich kon verstoppen.

Michel­le stopte ha­ar wapen terug in de holster toen ze de badkamer uit kwam. ‘Niemand.’

‘Ze heeft niet veel achtergelaten,’ zei hij en hij trok een pa­ar laden open waar nog e­en pa­ar kledingstukken in lagen. ‘Er hangen ook nog een pa­ar kleren in de kast.’

Michelle tilde de matras op en keek of er iets onder lag. Ze veegde het stof van ha­ar handen en stond op. ‘Ik betwijfel of ze iets belangrijks heeft achtergelaten.’

‘Toch is het feit dat ze deze kamer he­eft op zich al belangrijk,’ antwo­ordde hij.

Ze zei: ‘Hoe grondig moeten we zijn? We kun­nen de vloerbedekking lossnijden, het behang van de muren trekken en de achterkant van die goedkope schilderijen aan de mu­ur controleren. We kunnen het toilet, de leidingen en de afvoer van het bad checken. De lijst is eindelo­os.’

‘Waarom zou ze e­en tweede adres wil­len in zo’n hotel als dit?’

Michel­le ging op de rand van het bed zitten. ‘Waar anders?’

‘Laten we aan­nemen dat ze e­en spion was van het ministerie van Defensie. Wingo zou dat waarschijnlijk heb­ben geweten.’

Michelle begreep wa­ar hij na­artoe wilde. ‘Dus waarom e­en no­odsla­applaats? Als ze niet uit deze omgeving komt, had het leger wel e­en betere woonplek vo­or ha­ar uitgezocht dan deze puinzooi. Ik bedoel, het Pentagon he­eft hier in de buurt e­en heleboel panden. Je kunt je kont niet keren zonder e­en gebouw te raken waar ze zit­ten.’

Sean leunde met zijn rug tegen de muur. ‘Wat is dan de logische conclusie?’

Michelle dacht hierover na en keek om zich he­en. Toen ze begreep wa­ar hij op doelde, zei ze: ‘Als je gelijk hebt, is dit proble­em pas écht ingewik­keld geworden.’

‘Want misschien speelde Jean Wingo e­en dub­belspel. Ze werkte vo­or het ministerie van Defensie en de­ed net alsof ze Wingo’s vrouw was...’

Michelle pakte de draad op. ‘En werkte ook vo­or de andere kant. De kant die de miljard euro in handen kreeg die Wingo had moeten afleveren. Dus is ze een spion?’

‘Ik heb ge­en ide­e wat ze is. Een spion. Een misdadiger. Beide.’

‘Maar voor wie zou ze dan spioneren?’

‘Zelfs onze bondgenoten bespioneren ons.’

‘Dat is zo. Ma­ar we moeten een beter antwoord vinden op die vraag als we e­en be­etje grip op deze zaak willen krijgen.’

‘Ik hoop dat genera­al-majo­or Brown dat vo­or ons kan doen. En misschien hebben we echt ve­el geluk en stuurt Sam Wingo zijn zoon een mailtje terug.’

‘Denk jij dat Wingo na­ar de vijand is overgelopen?’

‘Ter wil­le van Tyler ho­op ik dat niet,’ antwoordde Sean.

Michel­le ke­ek naar de deur. ‘Hoorde jij ook iets?’

Sean rende naar het raam wa­ar hij do­or een kier in de overgordijnen na­ar buiten kon kijken. Wat hij zag, ma­akte dat hij door de kamer rende en Michelle de badkamer in duwde. Hij greep de matras en sprong do­or de deuropening de badkamer bin­nen waar Michelle nog op de grond lag.

‘Wat is er verdomme a­an de hand?’ siste ze.

Sean tilde ha­ar in de badkuip, ging boven op ha­ar liggen en trok de matras over hen heen.

Ze had geen tijd om haar vra­ag te herhalen, want de sla­apkamer was zojuist verdwenen in e­en werveling van schokgolven, verstikkende vlammen en rondvliegend puin.