23

‘Ik begrijp wat je bedoelt,’ zei Michelle tegen Sean toen de vrouw na­ar hen toe liep.

Ze zaten in het restaurantgede­elte van het plaatselijke winkelcentrum. Het was al laat in de middag zodat er niet ve­el restaurants me­er open waren. Ze zaten aan een tafeltje zo ver mogelijk bij de andere klanten vandaan.

Dana Brown kwam na­ar hen toe. Ze was minder opval­lend gekle­ed dan de vorige keer dat Sean haar had gezien, maar haar strak­ke, zwarte broek en wit­te shirt stonden goed bij ha­ar lange, goed gevormde lichaam.

‘Ze heeft het hele pak­ket, in elk geval wat betreft de buitenkant,’ merkte Michelle op terwijl ze staarde na­ar de vrouw die hen naderde.

‘Ja,’ zei Sean. ‘Ma­ar zeg dit en dat so­ort dingen alsjeblieft niet hardop. We zijn hier om informatie te krijgen en daarvo­or moeten we he­el aardig doen.’

‘Ik doe altijd aardig.’

Hij ke­ek na­ar haar, schud­de zijn hoofd en keek weer naar zijn ex toen ze bij hun tafeltje a­ankwam. Ze stonden op en Sean zei: ‘Michel­le Maxwell, Dana Brown.’

De vrouwen keken elkaar met een bele­efd glimlachje a­an en gaven elkaar snel e­en hand. Daarna gingen ze al­lemaal zit­ten.

Sean zei: ‘Ik ne­em a­an dat je iets voor ons hebt, a­angezien je zelf een ontmoeting voorstelde?’

Dana ke­ek nog even na­ar Michelle ma­ar zei toen tegen Sean: ‘Het was moeilijker dan ik had verwacht.’

‘Had je dan gedacht dat het mak­kelijk zou zijn?’ zei Michelle.

‘Omdat ik met mijn echtgenoot te maken had, ja, eigenlijk wel. Ik ben ervan overtuigd dat je we­et hoe gemak­kelijk een man gemanipuleerd kan worden als een vrouw maar a­an zijn basale behoeften voldoet.’ Ze wierp e­en kuise blik op Sean. ‘Een gesprekje tus­sen de lakens, zoals je gezegd had.’

Michelle keek Sean a­an en zei: ‘Dat zal vast.’ Ze voegde era­an toe: ‘Maar zo te horen was het nu niet voldoende om aan zijn basale behoeften te voldoen?’

Dana glimlachte en ging achteroverzit­ten. ‘Daarom moet je altijd e­en plan b hebben. Ik zal niet in detail treden over hoe ik het heb gedaan. Ik neem a­an dat je al­leen de resultaten wilt.’ Ze richtte zich op Sean. ‘Het Pentagon ne­emt dit Wingo-gedoe he­el erg serieus.’

‘Ma­ar hoe heb je het ter sprake weten te brengen?’ vroeg Sean. ‘Ik heb gezegd dat ik niet wilde dat je onnodige risico’s nam.’

‘Ik vertelde hem dat ik bezorgd was over hem. Hij at slecht, was humeurig. Ik wist dat er iets aan de hand was. Dus heb ik ronduit gevra­agd wat er mis was en gezegd dat ik ge­en genoegen zou nemen met het antwoord dat er problemen zijn met nationale veiligheid. Ik ben zijn echtgenote en dat heb ik als troefkaart uitgespeeld. Dat als hij me niet vertrouwde, we grote problemen had­den.’

‘En wat heeft hij je verteld?’ vroeg Sean.

Dana sloeg haar ogen neer, ze zag er niet meer zo zelfverzekerd uit. ‘Ik weet dat het misschien een beetje vreemd overkomt dat ik dit nu zeg, maar ik voel me een beetje schuldig dat ik dit doe, Sean. Hij heeft me in het striktste vertrouwen bepaalde dingen verteld en ik geloof dat ik nu een beetje ben gaan twijfelen.’

‘Hij zal nooit horen dat je het aan ons hebt verteld, Dana. Dat beloof ik. Zelfs als ze ons dagvaarden en we meineed moeten plegen en naar de gevangenis worden gestuurd, zal jouw naam nooit genoemd worden.’

Hij keek naar Michelle, die knikte. ‘Dat beloof ik je ook, Dana. Zoals je weet zijn we voormalige agenten van de Secret Service, met de nadruk op “secret” van “geheim”. We proberen alleen maar een jongen te helpen die de waarheid over zijn vader wil weten.’

Dana haalde diep adem en boog zich naar hen toe. ‘Sam Wingo zat niet echt bij de reserve, maar gewoon in het leger. Hij vertrok een jaar voordat zijn pensioen zou ingaan.’

‘Waarom?’ vroeg Sean.

‘Om de indruk te wekken dat hij een gewone burger was. Om bij een bedrijf te gaan werken.’

‘En om te trouwen met een vrouw die hij amper kende?’ vroeg Sean.

‘Dat heeft Curtis niet gezegd, maar ik neem aan dat dit wel het geval was.’

‘Heel veel geheimzinnigheid. Maar met welk doel?’ vroeg Michelle.

‘Er is iets gebeurd in Afghanistan. Wingo was op een supergeheime missie om iets bij iemand af te leveren. Alleen is het daar nooit aangekomen.’

‘Wat was het dan?’

‘Dat wilde Curtis me niet vertellen. Misschien weet hij het niet. Hij is een generaal-majoor, maar daar zijn er heel veel van en het is net alsof ze hier een muur omheen hebben opgetrokken, in elk geval rondom de meest belangrijke details. Curtis heeft het alleen ontdekt via verschillende, discrete bronnen en het is niet makkelijk geweest om dat voor elkaar te krijgen, volgens hem.’

‘En Sam Wingo?’

‘Kan niet worden gelokaliseerd.’

‘Vermoeden ze dat hij een soort dubbelspel heeft gepleegd?’ vroeg Michelle.

‘Curtis scheen te denken dat het een goede man was. Maar omdat hij niet is teruggekomen, ziet het er niet meer zo goed voor hem uit.’ Ze keek naar Sean. ‘Wat weet jij hiervan?’

Sean en Michelle keken elkaar aan.

Sean zei: ‘Omdat jij eerlijk tegen ons bent geweest, zal ik ook eerlijk tegen jou zijn. Tyler denkt dat zijn vader nog leeft.’

‘Tja, volgens Curtis ziet het ernaar uit dat het Pentagon dat ook denkt. Dat kia-gedoe is misschien alleen maar verzonnen om de zaak te verbloemen.’

‘Terwijl ze op zoek zijn naar Wingo?’ vroeg Michelle.

Dana knikte. ‘En nu het ministerie van Defensie achter hem aan zit, betwijfel ik of de man zich nog langer kan verbergen.’ Ze keek Sean scherp aan. ‘Maar waarom denkt Tyler dat zijn vader nog leeft? Hij is toch zeker niet ingewijd in de geheimen van het ministerie van Defensie?’

Sean aarzelde. ‘Als ik het aan jou vertel, zeg je het dan tegen je man?’

‘Ik kan Curtis niets vertellen zonder hem over onze gesprekken te vertellen. En als ik dat doe, breng ik mijn huwelijk in gevaar. Dus nee, jullie geheim is veilig bij me.’

‘Sam Wingo heeft Tyler een mailtje gestuurd. Kennelijk nadat hij zogenaamd was gesneuveld.’

‘Wat stond erin?’

‘Vergeef me alsjeblieft. Het spijt me.’

‘Was dat een bekentenis van iets wat hij verkeerd had gedaan?’

Michelle zei: ‘Of een verontschuldiging omdat het leger zijn zoon had verteld dat hij kia was.’

‘Tja, als ik een kind had en er gebeurde zoiets, zou ik me, geloof ik, ook willen verontschuldigen,’ zei Dana. Ze tikte met haar nagels op het formica tafelblad. ‘Wat gaan jullie nu doen?’ vroeg ze.

Sean zei: ‘Wat jij ons hebt verteld, helpt ons bij het beantwoorden van een paar vragen die we hadden. Maar het brengt ons niet dichter bij Wingo en de echte waarheid.’

‘Ik denk dat je gelijk had toen je zei dat ik voorzichtig moest zijn,’ zei Dana. ‘Dit klinkt allemaal bijzonder geheim en als iets waar de gewone burger niets van mag weten.’

‘Dat is zo,’ zei Michelle. Ze keek naar links en verstijfde heel even. Haar Secret Service-training had haar weer eens een dienst bewezen. Ze pakte haar koffiekopje op en zei heel zacht: ‘Drie mannen, op zes, negen en twaalf uur, met wapens en oortjes. En hoewel ze er legitiem uitzien, denk ik toch dat dit niet het geval is.’

Sean keek niet op. Hij keek alleen maar naar Dana en zei: ‘Dana, ik wil dat je heel aandachtig naar me luistert en dan precies doet wat ik zeg.’

Ze schrok van zijn toon, maar ze had zichzelf algauw weer in de hand. ‘Ik luister.’

‘Er is een politiepost in dit winkelcentrum, die gang door en dan linksaf. Daar zijn twee politieagenten gestationeerd. Ik wil dat je opstaat en daarnaartoe gaat. Loop niet te snel. Kijk niet om je heen. Loop gewoon. Als je daar bent, zeg je tegen hen dat je in het restaurantgedeelte drie mannen hebt gezien met wapens en dat je bang bent. Zij zullen versterking oproepen en op onderzoek uitgaan. Daarna loop je via de kortste route naar je auto en rij je meteen naar het Pentagon. Is Curtis daar?’

Ze knikte langzaam.

‘Oké, bel hem onderweg op en zeg dat jij je ergens zorgen over maakt. Dat je met hem moet praten.’

Dana likte langs haar lippen. ‘En jullie dan?’

‘Wij redden ons wel.’

‘Dat zei je ook altijd tegen me toen je nog bij de Secret Service zat.’

‘Sean,’ siste Michelle. ‘Ze komen hiernaartoe.’

‘Ga maar, Dana. Nu!’

Dana glimlachte, stond op en zei: ‘Tot de volgende keer. Pas goed op jezelf.’ Ze draaide zich om en liep weg in de richting van de politiepost vlak om de hoek.

Sean stond op en Michelle ook. Maar zij liepen de andere kant op, in de richting van de drie mannen die naar hen toe kwamen. Sean en Michelle gingen uit elkaar, de een liep naar rechts en de ander naar links. Dat betekende dat hun tegenstanders twee doelwitten in de gaten moesten houden in plaats van een.

Sean wist dat wanneer zij namens de autoriteiten kwamen, ze nu hun legitimatie zouden tonen. Dat deden ze niet. Hij keek aandachtig naar hun gezicht. Zijn conclusie: het leger. Maar als dat zo was, waarom legitimeerden zij zich dan niet?

Misschien zijn het ex-soldaten.

Ze waren nog geen anderhalve meter bij elkaar vandaan. Vanuit zijn ooghoeken zag Sean dat Michelles hand naar haar middel ging. Zijn eigen hand ging dichter naar het pistool in zijn schouderholster. Hij wilde dit liever buiten doen, want hoewel het hier niet erg druk was, was er nog altijd kans op heel veel doden en gewonden.

De man die vlak bij Sean was, bleef staan en zei: ‘We willen dat u met ons meekomt. Ook de vrouw die zojuist bij u was. Bel haar op en zeg dat ze terug moet komen.’

‘En op wiens verzoek is dat?’

‘Dat wordt allemaal uitgelegd zodra u met ons mee naar buiten bent gegaan.’

‘Dacht het niet. Mijn moeder zei altijd dat ik nooit met vreemde mannen mee mocht gaan.’

‘Jullie hebben geen keus.’

Michelle riep: ‘Je hebt altijd een keus!’

Sean wilde net iets zeggen toen iemand riep: ‘Staan blijven!’

De drie mannen die voor Sean stonden, konden zien wie dit riep. Toen ze naar hun wapens grepen, wist Sean dat de agenten uit het winkelcentrum achter hem stonden.

Michelle was al naar voren gesprongen en trapte het wapen uit de hand van de man die vlak voor haar stond. Daarna vloerde ze hem met een klap tegen zijn keel. Hij viel op de grond, happend naar lucht.

De man in het midden trok zijn wapen en opende het vuur op de agenten die dichterbij kwamen. Een van de agenten viel dood neer. De andere agent dook over de toonbank van een fastfoodrestaurant. Sean sprong naar voren en greep het wapen vast van de man die tegen hem had gesproken. Ze worstelden om het wapen.

De politieman die het overleefd had, riep: ‘Wapens laten vallen, nu!’

Het enige gevolg was dat er nog meer kogels op hem werden afgevuurd. Hij dook weer weg, terwijl de burgers in de buurt gillend wegrenden.

‘Roep versterking op!’ riep Sean tegen hem.

Michelle bukte zich, zwaaide met haar lange been en trapte de voeten onder de middelste schutter vandaan. Hij viel keihard neer, maar hield zijn wapen vast. Hij richtte het op haar, maar ze was allang niet meer op dezelfde plek. Ze lag op haar rug, met haar voeten naar hem toe en ramde een van haar hakken tegen de zijkant van zijn gezicht. Hij gilde en greep haar enkel beet. Ze rolde om en sloeg met haar rechterelleboog op zijn hoofd. De achterkant van zijn hoofd smakte keihard tegen de vloer, waardoor hij bewusteloos raakte. Ze stond net op tijd op om te zien dat Sean haar kant op viel, nadat hij was gevloerd door de man met wie hij had gevochten.

De man haalde een tweede pistool uit een reserveholster en richtte, maar hij haalde de trekker niet over.

Dat kwam doordat Sean zich had omgedraaid en hem in de borst had geschoten met het pistool dat hij van de man had afgepakt. Hij viel op de grond.

Sean en Michelle draaiden zich op tijd om om te zien dat de man met wie Michelle eerst had gevochten zijn blik had gericht op de tweede politieman die over de balie van het fastfoodrestaurant probeerde te klauteren.

Michelle trok haar wapen en schoot hem in de zijkant van zijn hoofd, een fractie van een seconde voordat de man zelf kon schieten. Hij viel weer op de grond, dood. Maar een van zijn kogels had de agent in zijn arm geraakt en hij viel bloedend op de grond.

Michelle gleed naar de dode schutter en doorzocht zijn zakken. ‘Niets!’ riep ze. ‘Geen portefeuille. Geen identiteitsbewijs.’

Sean rende naar de gewonde agent, trok de mouw van zijn overhemd los en bekeek de wond. ‘De kogel is er in- en er weer uitgegaan. Het komt wel weer goed,’ zei Sean. Hij maakte een tourniquet van de losgescheurde mouw. ‘Heb je versterking opgeroepen?’

De agent knikte, met een van pijn vertrokken gezicht. ‘Wat is er verdomme aan de hand?’

‘Ik wilde dat ik je dat kon vertellen.’

Michelle knielde naast hem. ‘Is hij oké?’

‘Het komt wel goed. Dat geldt niet voor zijn partner.’

Een moment later hoorden ze een onheilspellend geluid achter zich. De slede van een pistool werd naar achteren getrokken. Ze draaiden zich om.

De middelste man was weer bij bewustzijn en had zijn wapen op hen gericht.

‘Nee!’ riep iemand.

Sean keek ongelovig naar Dana, die naar de man toe rende en hem met haar handtas begon te slaan. ‘Dana, niet doen!’ riep Sean.

De man draaide zich om en schoot Dana in de borst. Ze bleef even roerloos staan en viel toen op de grond.

Sean richtte zijn wapen op de man en schoot een kogel in zijn hoofd. Daarna liet hij zijn wapen zakken en keek neer op Dana, die op de grond lag, terwijl het bloed uit haar wond stroomde. Hij rende naar haar toe. ‘Dana!’