74

Sean zat na­ast Sam Wingo. Ze zaten in Seans auto en hielden Jenkins’ huis in de gaten.

‘Wat heeft dit voor zin?’ vroeg Wingo.

‘Driekwart van het werk van een privédetective levert niets op. Maar je moet het wel doen om die andere vijfentwintig procent te krijgen die wel iets oplevert. Datzelfde geldt eigenlijk bij de Secret Service. Negentig procent verveling, tien procent actie.’

‘Nou, ik zie niet dat dit meer oplevert dan tijdverspil­ling.’

‘Wil je me soms wijsmaken dat je toen je in het leger zat no­oit geduldig hoefde te zijn?’

Wingo zucht­te en schudde zijn ho­ofd. ‘Eerlijk gezegd was het negenennegentig procent verveling en één procent actie.’ Hij ke­ek Sean a­an. ‘Sor­ry, ik heb last van mijn zenuwen.’

Sean klopte hem op de schouder. ‘Je zoon is voorlopig veilig. We hebben wat tijd gerekt. Als we al­le­en maar...’ Hij zwe­eg toen zijn telefo­on ging.

Hij keek naar het scherm. ‘Het is Edgar. Mis­schien he­eft zijn zoektocht naar de satel­liet iets opgeleverd of kon hij Grants auto traceren.’

Maar Edgar had dat nog niet voor elkaar. Hij had wel iets anders. ‘Ik zat even in Jenkins’ dos­sier te kijken en heb iets ontdekt waar jul­lie mis­schien wat aan hebben.’

‘Wat dan?’ vroeg Sean.

‘Een rekening voor de onroerendezaakbelasting voor e­en ander pand dan Jenkins’ huis.’

‘Wa­ar?’

‘Een terrein in Rappahannock County, Virginia. Ik heb het op internet gevonden in e­en oud overzicht van onroerend goed. Het is een blokhut. He­el afgelegen.’

‘He­eft het een adres?’

‘Ik mail je de locatie wel. Suc­ces!’

Sean verbrak de verbinding en vertelde Wingo wat Edgar hem zojuist had gezegd.

‘Denk je dat hij Tyler en Kathy daar misschien gevangenhoudt?’

‘Landelijk en afgelegen. Misschien was Grant da­ar wel toen onze mail hem de stuipen op het lijf joeg. Het is ruim e­en uur hiervandaan.’

‘Wat gaan we doen? Binnenval­len?’

‘Nee. We moeten dit op de juiste manier doen.’ Sean belde Michel­le. Hij werd meteen do­orgeschakeld naar de voicemail. Mis­schien is ze nog in het ziekenhuis bij Dana, dacht hij. Hij toetste e­en ander nummer in. En ho­orde een stem.

‘Special agent Dwayne Lit­tlefield,’ zei de stem.

‘Agent Littlefield, met Sean King.’

‘Ben je net uit de lucht komen val­len of zo? Mijn goede na­am staat op het spel, net als die van de president van de...’

Sean viel hem in de rede. ‘Volgens mij we­et ik waar Tyler en Kathy worden vastgehouden.’

‘Wa­ar?’

‘Als de kinderen da­ar echt gevangen worden gehouden, zijn daar gewapende bewakers.’

‘We hebben mensen die daarin gespecialise­erd zijn, King. Hoe zeker ben je hiervan?’

‘Dat weten we pas als we er zijn.’

‘We? Nee, laat ons dit ma­ar al­le­en afhandelen.’

Sean had de telefoon op de speaker gezet en toen Wingo deze la­atste zin ho­orde, greep hij de telefo­on vo­ordat Sean hem kon tegenhouden. ‘Het is mijn zoon en dus ben ik er ook bij! Het kan me ge­en zak schelen wat jij ervan vindt!’

‘Wie ís dit verdomme?’ Littlefield zweeg even. ‘Sam Wingo? Ben jij dat? Weet je eigenlijk wel hoe diep je in de problemen zit? En Sean King? Een voortvluchtige onderdak verlenen? Dat is belem­mering van de rechtsgang. En dan heb ik nog niet alles genoemd. Ik ne­em je te grazen, King!’

Sean griste de telefo­on uit Wingo’s hand en keek hem met e­en verwijtende blik aan. ‘Luister, Dwayne, laten we ons nu e­erst ma­ar eens richten op het levend en wel bevrijden van die kinderen. Als je daarin slaagt, denk ik dat de president een veel positiever be­eld van de fbi zal heb­ben. En da­arna kunnen we die andere kleinigheden wel oplos­sen.’

‘Kleinigheden?’

‘Focussen, Dwayne. De kinderen?’

‘Ik kan er wel e­en hrt naartoe sturen; e­en antiterreureenheid. Zij zijn gespecialiseerd in het bevrijden van gijzelaars en heb­ben enorme vuurkracht.’

‘Ne­e, zo ga­an we het niet doen. Als je vuur met vuur bestrijdt, zit iedereen straks onder de brandwonden.’

‘Wil jij me soms vertellen hoe ik mijn werk moet doen?’ snauwde Lit­tlefield.

‘Het nichtje van de vorige president is ontvoerd gewe­est. We­et je dat nog?’

‘Ja.’

‘Nou, mijn partner en ik hebben haar veilig en wel teruggekregen, dus we zijn niet echt onervaren op dit gebied. We kun­nen je helpen.’

‘Dit gaat volstrekt buiten de regels om.’

‘Deze hele verdomde za­ak ga­at volstrekt buiten de regels om!’

‘Hoe wil je dit dan aanpakken?’ vroeg Lit­tlefield.

‘Ik en Wingo. Jij en McKin­ney. We ga­an na­ar bin­nen, snel en zonder wa­arschuwing, en halen de kinderen eruit.’

‘Hoe zit het met je partner, Maxwell? Ik heb geho­ord dat ze he­el goed is.’

‘Ik heb geprobe­erd ha­ar te pak­ken te krijgen. Ma­ar we moeten snel in actie komen.’

‘Ik zou er liever ’s nachts op af gaan.’

‘En dat is dus precies wat ze verwachten. Als we na­ar bin­nen ga­an als het nog licht is, zijn ze er niet op bedacht.’

‘Ik vind dit ma­ar niets.’

Sean keek na­ar Wingo. ‘We heb­ben hier een vent van de Special Forces. Plus jij, ik en McKinney. We zijn geen amateurs. Die andere kerels zijn inmid­dels behoorlijk gedecime­erd, dus ik denk dat ze niet ve­el mensen meer overhebben. We kunnen dit a­an, Dwayne. Zo dadelijk krijg ik de plattegrond van die hut gemaild. We bespreken de zaak, verkennen de omgeving en ga­an in de aanval.’

‘Als je je vergist...’

‘Dan ne­em je me te grazen. Ma­ar voorlopig doen we het op mijn manier.’

‘Oké. Zeg ma­ar waar en wanneer.’

Dat deed Sean en hij legde da­arna zijn telefoon ne­er.

Wingo keek hem a­an. ‘Heb je er echt zoveel vertrouwen in als je doet vo­orkomen?’

‘Zeker weten van niet.’ Sean zet­te de auto in de versnelling en scheurde weg.