70

Periferisch zicht. No­odzakelijk voor allerlei functies.

Een quarterback moet het hebben om niet te worden vermorzeld door een a­anval­lende fo­otballspeler.

Een scheidsrechter moet het heb­ben om alles wat er op het veld gebeurt te kun­nen zien.

En e­en Secret Service-agent moet het heb­ben om te voorkomen dat zijn protegee en hemzelf iets overkomt.

Sean kon zonder zijn hoofd te bewegen het wapen en de perso­on die hem onder schot hield zien. Hij sloeg met zijn el­leboog op de toeter en dat geluid verscheurde de relatieve ochtendstilte op het vliegveld.

Do­or de her­rie bewoog de hand van de andere man een he­el klein be­etje, maar dat was genoeg om Sean de ruimte te geven die hij nodig had om te doen wat hij da­arna deed.

Hij greep het shirt van de man vast en trok hem keihard naar voren.

De man knalde met zijn ho­ofd tegen het harde metaal van de deurstijl van de Land Cruiser.

Er spat­te bloed op Sean, en stukjes tand. Da­arna ging de man neer en viel slap op het asfalt.

Sean had de wagen al in de versnelling gezet en de wielen draaiden al. Hij gaf plankgas en racete de parkeerplaats af. Hij ke­ek in de zijspiegel en zag dat de man langza­am opstond en wankelend een paar stappen zet­te voordat hij we­er op de grond viel.

Dit was niet Jenkins, ma­ar iemand anders.

‘Shit!’ mompelde Sean. Hij was ontdekt. Dat voorspelde niet ve­el goeds voor degenen om wie hij gaf, vooral niet voor Tyler en Kathy.

Hij pakte zijn telefo­on en belde Michel­le. Hij praatte onder het rijden en vertelde haar wat er was gebeurd. ‘Ik zag die vent pas op het allerla­atste moment. Dat was stom van me.’

Ze zei: ‘Ik leidde je af met mijn telefo­ontje.’

‘Ik kan echt wel praten en breien tegelijk, hoor!’ snauwde hij. ‘Tenminste, dat kón ik altijd,’ voegde hij er somber a­an toe.

‘Moeten we dit aan Wingo vertel­len?’

‘Ne­e, hij staat toch al op het punt het op te geven. Dit zou wele­ens de druppel kun­nen zijn.’

‘Oké, wat doen we nu?’

‘Ik zie je wel bij Edgar. Hopelijk kan hij iets voor ons uit die bestanden halen, wa­ardo­or we een directe lijn na­ar die klootzak­ken krijgen vo­ordat het te laat is.’

Een uur later stopte Sean voor Edgars boerderij. De wolken waren grotende­els verdwenen en de zon probeerde ertussendo­or te schijnen. Hij zag dat Michel­les hu­urauto er al stond. Hij had ook niet anders verwacht met ha­ar rijstijl. Hij voelde even a­an de motorkap. Die was niet meer warm. Ze was hier dus al e­en tijdje; wa­arschijnlijk had ze de hele weg keihard gereden. Zonder een bekeuring te krijgen. Hij schudde zijn ho­ofd en liep door.

Hij klopte aan en liep naar binnen.

Michelle stond over Edgars schouder gebogen.

Edgar tu­urde naar de verschil­lende be­eldschermen op zijn multiplex bureau. En zei: ‘Ze was niet aan het op­passen. Ze had ingebroken. Dat is e­en misda­ad.’

‘Ja, dat zei ik ook al tegen haar. Is die koffie vers?’ vroeg Sean toen hij zag dat ze een kop koffie in ha­ar hand had. ‘Ik kan niet me­er helder denken.’

Edgar ke­ek hem met een ve­elbetekenende blik aan.

Sean wilde iets zeg­gen, maar beslo­ot kennelijk dat het niet de moeite waard was.

Michelle zei: ‘Hij heeft e­en Keurig-koffiemachine. Zet zelf ma­ar e­en kop.’

Sean liep de kamer uit, zette een kop koffie voor zichzelf, kwam terug en ging op de rand van Edgars bureau zit­ten. ‘En, wat heb­ben we?’

‘He­el veel dossiers die we moeten doornemen,’ antwo­ordde Michel­le.

‘En dat andere?’ vroeg Sean. ‘Dat IP-adres van de bron van die blog­ger?’

‘Ik ben al door drie van de vijf firewalls he­en,’ zei Edgar.

‘Hé, dat is geweldig!’

Edgar zei: ‘Ma­ar die la­atste twe­e zijn he­el lastig. Die man we­et wel wat hij doet!’

Seans opwinding verdween. ‘Tja, als het jóú niet lukt, dan lukt het niemand, Edgar.’

‘Ik zei niet dat het me niet zou luk­ken, ik zei al­le­en dat het he­el lastig was.’

Michel­le pakte ha­ar koffie en we­es na­ar het be­eldscherm. ‘Ma­ar misschien heb­ben we hier iets wa­ar we wat aan hebben.’

Sean tuurde na­ar het scherm. ‘Waar kijk ik na­ar?’

‘Het lijkt op e­en factuur voor kerosine,’ zei Edgar.

‘Maar de schijn zou wele­ens kunnen bedriegen,’ voegde Michelle eraan toe.

‘Wat bedoel je?’

Edgar sloeg e­en paar toetsen a­an, wa­arna de pagina waar ze na­ar keken, in een wirwar van allerlei onbegrijpelijke tekens veranderde.

‘Zoiets heb ik weleens eerder gezien,’ zei Sean. ‘Als mijn computer op hol sla­at en een puinho­op van mijn documenten maakt.’

‘Dat betekent al­leen ma­ar dat de computer de codering van de documenten niet me­er kan lezen,’ legde Edgar uit. ‘En daar kunnen allerlei redenen vo­or zijn, zoals schade a­an het document of een proble­em met je processor. En als je weet wat je moet doen, dan kun je het vermogen van je computer om die code goed te lezen, ongeda­an maken. Dat heb ik zonet geda­an. Maar het is o­ok iets anders.’

‘Wat dan?’

‘Een code,’ zei Michel­le.

‘Je bedoelt dat ze e­en code in die chaos verbergen?’ vroeg Sean.

‘In internettaal noemen we dat gold in the trash,’ zei Edgar. ‘Eigenlijk is het best co­ol, want dat is iedereen wel e­en ke­er overkomen. Het is gewoon e­en softwarefoutje. En dan denk je dat dat alles is.’

‘Ma­ar jij zag dus dat het me­er was,’ zei Michelle.

‘Ach, met de Wal­l zie je zo ongeveer alles,’ zei Edgar bescheiden.

‘Dus wat zegt deze code?’ vroeg Sean.

‘Dit is een bo­odschap aan e­en onbekende. Ma­ar volgens mij is het dezelfde perso­on als op dat IP-spoor van die blogger, want het zijn dezelfde firewal­ls om toegang tot de bron a­an de andere kant te blok­keren.’

‘Ma­ar wat staat er?’ drong Sean aan.

‘Het is een a­antal cijfers,’ zei Edgar.

‘En die betekenen?’

‘Als ik moet raden, zijn het satellietcoördinaten; die heb ik eerder gezien,’ zei Edgar. ‘Ik heb het bericht nog niet helema­al ontcijferd en dus ken ik de locatie van die satel­liet nog niet, áls dat het tenminste is.’

Sean keek op. ‘Een satelliet? Wat he­eft dat met dit alles te maken?’

‘Ogen in de lucht,’ zei Michelle. Ze nam met een peinzende blik e­en slokje kof­fie. ‘Hoeveel kost zo’n satelliet?’

‘Dat kan heel du­ur zijn,’ zei Edgar. ‘Die moet e­erst worden gebouwd en dat is niet goedko­op. Daarna moet je hem in de ruimte zien te krijgen, wat ook niet goedko­op is. De meeste mensen die behoefte hebben aan e­en satel­liet huren ruimte op e­en bestaand platform.’

‘Kan dat dan?’ vroeg Michelle. ‘Ruimte op e­en satel­liet huren, net zoals je een flatje huurt?’

Edgar knikte, maar bleef bezig. ‘Gebeurt heel va­ak. Er zijn bedrijven die dat doen. Bepa­alde satellieten die de overheid gebruikt, worden gehu­urd van com­merciële bedrijven.’

‘De overheid?’ vroeg Sean. ‘Maar hoe beveilig je die dan?’

‘Daar zijn allerlei manieren vo­or. Soms huren ze de hele satel­liet.’

‘Zal wel goudgeld kosten,’ zei Sean.

‘Een miljard euro of zo?’ zei Michelle.

Sean keek haar met e­en scherpe blik a­an. ‘Denk je dat? Dat iemand e­en satelliet heeft gekocht? Waarom?’

Michelle nam nog e­en slok kof­fie. ‘We­et ik niet. Maar als satellieten he­el duur zijn, dan is het natuurlijk he­el fijn als je e­en miljard euro hebt.’

‘Inderda­ad,’ zei Edgar.

Sean zei: ‘Edgar, hoe duur is het om e­en satel­liet te huren of te kopen?’

Edgar begon met zijn linkerhand op de toetsen van een ander toetsenbord te slaan, terwijl de resultaten op e­en ander be­eldscherm verschenen. En ondertussen zat hij nog ste­eds met zijn rechterhand op het eerste toetsenbord te werken. Zijn blik schoot heen en weer tus­sen de beide be­eldschermen.

‘Dat hangt vooral af van het formaat en het bereik van die satelliet,’ vertelde Edgar. ‘Eentje bouwen kost e­en half tot twe­e miljard. Ze kunnen he­el klein zijn en een ton wegen, ma­ar ook zo gro­ot zijn als e­en vrachtwagen en e­en paar ton wegen. Ma­ar er zijn ook andere soorten en die noem ik burners.’

‘Wa­arom?’ vroeg Michel­le.

‘Die kun je goedkoop laten bouwen, zeg vo­or e­en miljoen dollar of minder. Daarna stu­ur je ze samen met andere beta­alde vracht in een gehuurde raket de ruimte in. Dat platform verhuur je aan zove­el betalende klanten als je ma­ar kunt krijgen, soms vo­or een paar honderd dol­lar per we­ek. Zo krijg je je investering er weer uit en maak je e­en leuk winstje. En een pa­ar jaar later valt de satelliet terug naar de a­arde en verbrandt in de atmosfe­er. Vandaar de term burner.’

‘Maar die goedkope satel­lieten heb­ben niet hetzelfde bereik als de du­urdere.’

‘Natuurlijk niet. Zelfs in de ruimte geldt dat je krijgt waar je vo­or beta­alt. Exclusief zwaartekracht.’ Edgar glimlachte en keek naar Sean. ‘Dat was e­en grapje.’

‘Ja, dat begreep ik. Dus hoeveel satellieten zijn er in de ruimte?’

Edgar sloeg een paar toetsen aan. ‘Meer dan duizend. De meeste zijn eigendom van en worden gebruikt door de VS, Rusland en China, voor civiele, commerciële en militaire toepassingen en regeringsdoeleinden. Maar veel landen zijn alleen eigenaar van delen van satellieten. De meeste commerciële satellieten bevinden zich in de zogenaamde geosynchrone baan, in tegenstelling tot de lage baan waar regeringen de meeste platforms hebben.’

‘En satellieten worden voornamelijk gebruikt voor...?’ vroeg Michelle.

‘Communicatie,’ zei Edgar meteen. ‘Het in hoog tempo verplaatsen van informatie over de wereld. Telefoondiensten, navigatie, computernetwerken, van alles. De Wall is er afhankelijk van, en ik dus ook.’

Sean dacht hardop na: ‘Als Alan een satelliet heeft gehuurd of gekocht, wat zou daar de reden van kunnen zijn?’

‘Spionage?’ opperde Michelle.

Sean keek weifelend. ‘Voor wie? En waarom die miljard euro stelen? Edgar zei dat je voor veel minder geld ruimte in een satelliet kunt huren. En Grant móét de bron zijn van die blog. De regering zit daardoor in grote problemen. Je zag zelf hoe ongerust president Cole was. En als dit alles wraak is voor wat er tijdens Irangate met Grants vader is gebeurd, dan moet die satelliet passen bij het plan dat die man heeft bedacht.’

Sean zette zijn koffiekopje neer en wees naar het beeldscherm. ‘Edgar, kun je een lijst met commerciële satellietoperators vinden?’

‘Ja.’

‘Kun je ook achterhalen wie in de afgelopen weken ruimte op een satelliet heeft gehuurd?’

‘Dat kan ik proberen.’

‘Oké,’ antwoordde Sean en hij pakte zijn koffiekopje weer.

Michelle vroeg: ‘Waar denk je aan?’

‘Communicatie, daar worden satellieten voor gebruikt. Ik denk dat Grant zich bezighoudt met communicatie; hij regisseert deze show. Hij heeft George Carlton alle geheimen over die mislukte missie in Afghanistan verteld.’

Michelle knikte, ze begon het te begrijpen. ‘Jij denkt dus dat hij die satelliet gebruikt om iets anders te communiceren?’

‘Inderdaad. Ik weet alleen niet wat. En misschien is het niet alleen maar informatie.’ Hij keek naar Edgar. ‘Met een satelliet kun je de dingen op aarde regelen, toch?’

‘Ja. De regering gebruikt ze voor het besturen van de elektriciteitsvoorziening, het kernwapenarsenaal, commando- en controlefuncties: allerlei dingen waar wij afhankelijk van zijn.’

Michelle vroeg: ‘Denk je dat hij probeert het Amerikaanse kernwapenarsenaal over te nemen?’

‘Nee. Die zitten in overheidssatellieten en die zijn ontzettend goed beveiligd. Bovendien zijn er op de grond ook nog handmatige beveiligingsmaatregelen.’

‘Wat dan wel, Sean?’

‘Dat weet ik niet,’ zei hij, zichtbaar gefrustreerd. ‘Maar wat het ook is, ik weet zeker dat het verdomde belangrijk is!’

‘Wat doen wij, terwijl Edgar hiermee bezig is?’

‘Met Wingo praten. Hem vertellen wat er is gebeurd.’

‘Dan draait hij misschien wel door, zoals je zei.’

‘Het hangt er maar van af hoe we het verwoorden, Michelle. We zullen het heel diplomatiek moeten brengen.’

‘Je wilt dus dat ik met hem praat?’

‘Uh, nee.’

‘Waarom niet?’ wilde ze weten.

‘Je moet dit niet verkeerd opvatten, maar jij bent zo ongeveer even diplomatiek als die rotzak die de baas is van Noord-Korea.’

‘Dat is misschien wel zo, maar ik ben ook heel veel onverzettelijker.’