61

‘Zijn scho­onvader?’ vroeg Sean.

Hij en Michel­le zaten tegenover Edgar Roy in zijn boerderij ten westen van D.C. De woning wekte een vreemde indruk, do­ordat het interieur en de meubels rustiek waren, maar het er toch vol stond met glimmende computerap­paratu­ur.

Toen ze bij het ziekenhuis waren weg­gereden, hadden ze e­en sms van Edgar gekregen: hij had nieuws. Ze waren mete­en naar zijn boerderij gegaan.

Edgar zat a­an zijn bureau, dat in feite niet me­er was dan een rechthoekige, zwart geverfde, zeven centimeter dik­ke plaat multiplex die op een paar schragen rustte. Er stonden na­ast elka­ar drie computerbeeldschermen op.

Edgar knikte, maar keek vre­emd geïr­riteerd. ‘Ja, Dan Marshal­l is Alan Grants schoonvader.’

‘Zijn scho­onvader?’ riep Sean nog een ke­er.

‘Ja. Alan Grant is negen ja­ar geleden getrouwd met Leslie Marshal­l. Ze hebben drie kinderen. Dan Marshal­l is weduwnaar; zijn vrouw Maggie is twe­e ja­ar geleden aan kanker overleden.’ Hij zwe­eg even. ‘Het spijt me dat ik die con­nectie niet eerder heb ontdekt. Ik kan er niet bij dat ik dat over het hoofd heb gezien.’

‘Het is wel goed, ho­or,’ zei Michel­le kalmerend. ‘Daaruit blijkt alleen maar dat je net zo menselijk bent als wij.’

‘Ja,’ bea­amde Sean. ‘Al­le­en ben je vier keer zo intelligent als wij.’

Dit le­ek Edgar op te vrolijken en hij zei met e­en zelfverzekerder stem: ‘Alan Grant heeft in het leger gezeten en is eervol ontslagen. Hij is directeur van de Vista Trading Group. Ik kan ge­en verband ontdekken tus­sen Vista en Heron Air Services.’

Sean zei: ‘En Grants ouders? Je zei toch dat je iets over hen had ontdekt?’

‘Een zelfmoordpact, zij hebben samen zelfmoord geple­egd, in 1988 toen Grant dertien was.’

Michel­le zei: ‘Een zelfmoordpact? Waarom?’

‘Franklin Grant was in de jaren tachtig as­sistent van de nsc, de National Security Council. Hij ra­akte betrok­ken bij Irangate en ik neem aan dat hij da­ar niet me­e kon leven, en zijn vrouw ook niet. Heel, heel triest al­lemaal.’

Michelle keek naar Sean. ‘Oké, is dat belangrijk?’

‘Misschien wel.’

Sean keek Edgar aan. ‘Wat kun je ons nog meer vertellen over Franklin Grants werkzaamheden bij de National Security Council?’

‘Het meeste is nog altijd geheim, Sean. Voor zover ik heb begrepen was Franklin Grant in die tijd misschien op de hoogte van een complot, maar was hij er geen voorstander van. Ik ben een beetje dieper gaan graven dan de kranten en de andere media in die tijd. Het ziet ernaar uit dat Grant heeft geprobeerd tegen zijn superieuren te getuigen, maar dat ze hem als zondebok hebben gebruikt.’ Edgar sloeg zijn ogen even neer en zei: ‘Ik weet hoe dat voelt.’

‘Dat weten we, Edgar,’ zei Michelle. ‘Hij was dus de zondebok en liet vervolgens een jonge en opeens verweesde Alan Grant achter.’

Sean dacht diep na. ‘Ik herinner me dat ik in de krant over de affaire heb gelezen, hoewel ik pas naar Washington kwam toen het al voorbij was. De naam Franklin Grant kan ik me niet herinneren.’

Edgar keek naar zijn beeldscherm. ‘Er was ook niet zoveel te vinden. Er waren toen interessantere zaken. Reagan en al zijn hooggeplaatste overheidsfunctionarissen. Oliver North. Norths secretaresse. Manuel Noriega. Zo te zien is Franklin Grant domweg ondergesneeuwd.’

‘Maar hij was wel de enige die de ultieme prijs betaalde, hè?’ vroeg Michelle.

Sean zei: ‘Ik kan me herinneren dat er, ondanks het feit dat tijdens dat onderzoek ongelofelijk veel documenten zoek zijn geraakt of gemaakt, vrij veel hoge pieten in staat van beschuldiging zijn gesteld of veroordeeld, onder anderen de minister van Defensie. Maar enkele van deze veroordelingen zijn in hoger beroep ofwel vernietigd ofwel nietig verklaard. En degenen waarbij dat niet gebeurde, hebben gratie gekregen van de volgende president. Volgens mij werd North veroordeeld tot gevangenisstraf, maar hij kreeg ook gratie of zoiets.’

Edgar zei: ‘Hij werd veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf en heeft een werkstraf gekregen. Maar zijn vonnis is later nietig verklaard en alle beschuldigingen tegen hem zijn ingetrokken.’

‘Dus Franklin Grant was écht de enige die alle schuld kreeg,’ zei Sean.

‘Misschien voelde hij zich schuldig, ook al was hij de klokkenluider,’ zei Michelle.

‘Of was hij meer integer dan alle andere betrokkenen,’ zei Sean. ‘Maar waar het om gaat is dat dit Alan Grant een sterk motief geeft om alles te plannen wat er nu gebeurt.’

‘Ik moet bekennen dat ik te jong was om de affaire te volgen. Wat is er toen precies gebeurd?’ vroeg Michelle.

Sean keek Edgar aan. ‘Ik was niet te jong. Maar jij hebt het net allemaal uitgezocht. Misschien kun jij het beter uitleggen dan ik, Edgar. Ik kan me alle details niet meer zo precies herinneren.’

Edgar keek hem medelijdend aan. ‘Je bent inderdáád heel veel hersencellen kwijtgeraakt.’

Michelle hoestte om te verbergen dat ze in de lach schoot.

Sean zei verontwaardigd: ‘Oké, luister, ik ben het normale aantal hersencellen kwijtgeraakt voor iemand... voor iemand van mijn leeftijd.’

‘Daar zijn medicijnen voor,’ zei Edgar ernstig. ‘En ik ken wel een paar specialisten op dat gebied.’

Michelle moest weer een lach onderdrukken.

‘Irangate, oké? Kunnen we het daarover hebben?’ zei Sean verwachtingsvol. ‘Want het is tijdverspilling om het te hebben over het aantal hersencellen dat ik kwijtraak.’

Edgar leunde achterover. ‘Het klinkt ingewikkeld, maar eigenlijk is het heel eenvoudig. Het begon als een manier om Amerikaanse gijzelaars te bevrijden die werden vastgehouden door een radicale groepering die banden had met Iran. Het oorspronkelijke plan was dat Israël wapens naar Iran zou sturen en dat de VS Israël tegen betaling vervangende wapens zouden doen toekomen. Vervolgens veranderde het in een zuiver wapens-voor-gijzelaars-complot waarbij er wapens aan Iran zouden worden verkocht, iets wat volgens de Amerikaanse wetgeving verboden was, en in ruil voor die verkopen zouden er gijzelaars worden vrijgelaten. Vervolgens werd het plan weer aangepast. Nu werd er een tussenhandelaar in Iran ingeschakeld om de wapens te verkopen, en een deel van de opbrengst werd gebruikt om geld naar de contra’s in Nicaragua door te sluizen. Het doel hiervan was Manuel Noriega en zijn Panamese defensiemacht te helpen bij het afzetten van de sandinisten, die geen vrienden van ons waren. Maar het Congres had extra steun aan de contra’s door de Amerikaanse geheime diensten verboden. Dat was dus de reden van dat geheime plan, om dat verbod te omzeilen, terwijl tegelijk werd geprobeerd de vrijlating van de gijzelaars uit Iran te bewerkstelligen door die wapenverkoop.’

‘En dat noem je eenvóúdig?’ riep Michelle.

‘Uh, ja,’ zei Edgar nuchter.

‘Even eenvoudig als politici die alles lijken te kunnen maken,’ merkte Sean op. ‘En Noriega bleek later helemaal niet zo’n goede vriend te zijn.’

Edgar knikte. ‘Niet ongebruikelijk. We hielden toch ook van Saddam Hussein, tot we niet meer van hem hielden.’

‘Herinner me daaraan als ik ooit in de regering zou willen stappen,’ zei Michelle.

‘Of dictator zou willen worden,’ zei Sean. Hij leunde achterover in zijn stoel en keek Michelle aan. ‘Irangate in de jaren tachtig. En nu heeft George Carltons bron beweerd dat de VS via de verkoop van Afghaanse papavers hebben geprobeerd om geld aan een groepering die tegen het Iraanse bewind is te geven voor de aankoop van wapens. Om de regering daar omver te werpen. Dat is niet echt parallel.’

‘Maar misschien wel het beste wat hij gezien de omstandigheden kon doen,’ zei Michelle. ‘Hij was niet de initiator van dat complot, Sean. Misschien had hij het net ontdekt en was dat voor hem de reden om te doen wat hij doet.’

‘Hebben we het nu over Alan Grant?’ vroeg Edgar.

Sean knikte. ‘Hij speelt onder één hoedje met iemand met banden met Heron Air Services. Sam Wingo volgde die man en misschien heeft die hem ook wel naar Grant geleid, dat weten we niet.’

Edgar zei: ‘Maar ik kon geen enkele relatie ontdekken tussen Vista en Heron.’

‘Misschien is er ook geen zichtbare relatie. Of misschien hebben ze hun sporen heel goed uitgewist. Misschien was dit zelfs de luchtvaartmaatschappij die is gebruikt om dat geld uit Afghanistan te krijgen. Wingo zei dat de kerels die de lading van hem hebben afgenomen met cia-legitimaties zwaaiden.’

Michelle zei: ‘Maar dan is dat geld misschien niet eens in Iran gearriveerd.’

‘Nee. Volgens mij is het hier ergens terechtgekomen.’

Michelle zei: ‘Luister, misschien is dit gewoon een uiterst ingewikkelde diefstal. Grant is Marshalls schoonzoon. Marshall was op de hoogte van de euro’s. Misschien heeft hij daarover iets aan Grant verteld en heeft Grant vervolgens de roofoverval gepland en het geld gepikt.’

Sean schudde zijn hoofd. ‘Dat zou geloofwaardig zijn, als we dat nieuws over zijn ouders niet hadden gehoord. Dat lijkt mij een behoorlijk sterk motief. Ik denk niet dat het alleen maar om een miljard euro gaat. Als het een eenvoudige diefstal was, waarom zou hij George Carlton dan al die info voor zijn blog geven? Nee, hij brengt Cole en zijn regering in diskrediet. En Grant heeft het geld niet nodig, toch Edgar?’

‘Zijn bedrijf lijkt erg succesvol; hij heeft diverse grote klanten bij de overheid. En zijn huis is bijna een miljoen dollar waard en de hypotheek is drie jaar geleden helemaal afgelost. Zijn financiële verleden is uitstekend: hij heeft geen openstaande boetes en er lopen geen strafzaken tegen hem. Ik heb zelfs zijn belastingaangiftes gehackt en met zijn inkomen staat hij in de groep van hoogste vermogens.’

‘Heb jij zijn belastingaangiften gehackt?’ vroeg Michelle. ‘Is dat niet illegaal?’

‘Niet echt. Ik heb min of meer carte blanche om te kijken waar ik wil kijken. De nationale veiligheid is een behoorlijk grote vrijbrief. En dat privilege heb ik gewoon een beetje opgerekt voor het werk dat ik voor jullie deed,’ voegde hij er weinig overtuigend aan toe.

Sean haalde de usb-stick uit zijn zak. ‘En nu hebben we dit.’

‘Wat staat erop?’ vroeg Edgar gretig, terwijl hij hem aannam van Sean en in zijn computer stopte.

‘De mails van de bron van die blogger. Er staat het gebruikelijke IP-spoor op. We hoopten dat jij ons zou kunnen vertellen waar dat vandaan is gekomen. Ik betwijfel of de afzender het gemakkelijk heeft gemaakt, maar als het maar enigszins kan, zouden we het fijn vinden als jij het adres kunt traceren.’

Edgar sloeg op zijn toetsenbord, terwijl zijn blik op het beeldscherm gericht bleef. ‘De gebruikelijke protocollen werken niet.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Michelle.

‘Omdat ik die net heb geprobeerd.’

Sean en Michelle keken elkaar aan.

Sean zei zacht: ‘Volgens mij krijgt hij elke dag juist méér hersencellen in plaats van minder. Misschien pakt hij wel wat van mij af, door osmose of zo.’

‘Weet je eigenlijk wel wat osmose is?’ siste ze.

‘Dat wist ik wel toen ik nog op de middelbare school zat.’ Iets luider zei hij: ‘Als je het hebt ontdekt, laat het ons dan alsjeblieft zo snel mogelijk weten.’

Sean en Michelle stonden op en vertrokken.

‘Waarom voel ik me altijd zo dom als ik bij hem in de buurt ben?’ zei Sean.

‘Omdat we dat ook zijn, vergeleken met hem.’ Ze bleef opeens staan.

Sean botste tegen haar op. ‘Wat doe je nou?’ riep hij uit. ‘Michelle, ben je...?’

Hij hield zijn mond toen hij zag wat zij zag.

Sam Wingo stond hen aan te kijken.