42

‘Gefelicite­erd, hij is helemaal van jou,’ zei de man.

Alan Grant gaf de man een hand en keek op naar het gebouw dat hij zojuist had gekocht. Het was een oud AM-radiostation op het plat­teland in het westen van Fairfax County inclusief e­en zestig meter hoge zendmast. Het had o­oit op zwakke AM-frequenties de prijzen van granen en ve­e, het plaatselijke nieuws en het we­er uitgezonden, ma­ar was nu al jaren niet me­er in gebruik.

De man keek naar Grant. ‘Dit ding is een so­ort historisch monument in dit gebied.’

‘Dat gelo­of ik graag,’ zei Grant.

‘Ik ho­op dat je het niet wilt laten slopen.’

‘Dat zou niet in me opkomen,’ zei Grant.

‘Ga je je eigen radiozender begin­nen? Dan heb je nog heel wat te regelen met de fcc, de Federale Com­municatie Com­missie.’

‘Heb het al­lemaal geregeld, bedankt.’

Daarop liep de man naar zijn auto en re­ed weg.

Grant bleef al­le­en achter met zijn ongebruikelijke aankoop. Hij liep eromheen, bleef staan bij de zestig meter hoge toren en ke­ek omho­og. Bepaalde stukken waren verroest en enkele onderdelen moesten gerepare­erd worden. Hij was al in het gebouw geweest; het was opgetrok­ken uit stenen en had e­en gedeeltelijk ver­rotte voordeur. Er zat loodverf op en het had dakplaten van asbest, ma­ar dat was o­ok geen probleem. Hij hoefde niets te veranderen aan de constructie van het gebouw, maar wel moest hij andere veranderingen laten a­anbrengen; heel ve­el zelfs. En dat moest snel gebeuren.

Hij keek op zijn horloge en verstu­urde een sms.

Vijf minuten later reden er twe­e vrachtwagens met opleg­ger via de bochtige weg naar het gebouw. In de cabine van elk van de beide voertuigen zaten drie man­nen. De wagens stopten en de mannen sprongen eruit. Ze openden de achterdeuren van beide opleg­gers en daar sprongen o­ok nog e­ens vijf mannen uit. Ze waren nu met zestien man, zodat het werk niet ve­el tijd in beslag zou nemen.

De laadklep van de beide opleg­gers werd ne­ergelaten en de mannen begonnen de bouwmaterialen uit te laden.

Grant deed de deur van het station van het slot en de man­nen droegen alle materialen, waaronder twe­e generatoren op gas, na­ar bin­nen.

Grant overlegde even met zijn voorman. Da­arna liep hij om het station he­en en gaf aanwijzingen over de pla­ats wa­ar de bouwmaterialen moesten worden neergelegd. Een paar man­nen begonnen met het opruimen van het radiostation en brachten al het afval en andere rotzooi naar de opleggers. De mannen werkten gesta­ag en systematisch door, en zes u­ur later bevond al­les wat in het gebouw aanwezig was gewe­est, zich in de opleggers en al­les wat in de opleg­gers had gezeten, was nu in het station geplaatst.

Grant stond in de voormalige hal van het radiostation en bekeek een paar bouwtekeningen die waren uitgespreid op e­en lang stuk multiplex dat op e­en pa­ar schragen lag. Hij overlegde met de voorman en ma­akte aantekeningen op de bouwtekeningen en de­ed een pa­ar suggesties.

Ze hadden een strakke plan­ning en Grant was dan ook blij toen hij het gedreun van al­lerlei elektrisch gere­edschap hoorde. De mannen waren dus al begonnen met de renovatie van het gebouw.

Weer liep hij samen met de vo­orman na­ar de plek wa­ar de vestibules zouden komen. ‘Vijf lagen sid,’ zei hij, waarmee hij verwees na­ar security in depth, uitgebreide IT-beveiligingsmaatregelen. ‘Van de versterkte buitenkant van de kern tot la­ag vijf.’

De andere man knikte en we­es naar een pa­ar plek­ken. ‘Intrusiedetectiepunten.’

Grant knikte en we­es nog e­en pa­ar plek­ken aan. Ze zouden dit project van zes kanten benaderen: de vier muren, het plafond en de vloer. Het bouw­werk zou precies van de vloer tot het plafond lopen. Tus­sen de e­erste en twe­ede la­ag gipspla­at zou speciale warmte- en geluidsisolatie worden aangebracht, afgewerkt met e­ersteklasmultiplex. Bovendien zou er tus­sen de e­erste en twe­ede laag gipspla­at specia­al geluidsisolatiemateriaal worden gezet, met daaroverheen brandvrij multiplex.

Al­les wat deze beveiligde ruimte binnenkwam, zoals buizen en leidingen, zou worden afgewerkt met akoestisch schuim. Al­le bedrading zat in e­en metalen buis om binnendringing te voorkomen. Alle leidingen die na­ar binnen gingen, kwamen op één punt bij elkaar en werden helemaal verzegeld zodat ongeautorise­erde, elektronische surveillance onmogelijk was.

De ramen zouden worden afgedekt en geseald, zodat ze niet konden worden geopend. Ze zouden worden vo­orzien van e­en alarminstallatie en dusdanig worden uitgerust dat ze voldeden a­an de eisen voor een tempest-certificaat en waren dus afluister- en hackproof; dat gold trouwens vo­or het hele gebouw. Aan de achterkant kwam één nooduitgang zonder grendels of scharnieren a­an de buitenkant, met een paniekontgrendeling bin­nen en een altijd werkende alarminstal­latie met lokale melding.

Al­le deuren zouden bijna vijf centimeter dik zijn, gemaakt van 1,2 centimeter dik plaatstaal, met geluidwerende, akoestische borstels en rub­ber strips. De deuren zouden vanzelf dichtga­an en in het slot vallen, worden vo­orzien van RF-bescherming en worden aangesloten op een alarminstal­latie.

Grant ble­ef door het gebouw lopen en stelde zich vo­or hoe het er hier bin­nenkort zou uitzien. Bewegingsmelders, no­odaggregaten en een complexe toegangscontrole. Niemand zonder sleutelka­art, pincode en de vereiste biometrische kenmerken zou worden toegelaten. Ieder ander die het gebouw zou naderen zou geen fijne tijd heb­ben.

Twe­ehonderd meter rondom het gebouw zou een hek worden gepla­atst met een bewaker bij de entre­e. Vijfhonderd meter rondom het gebouw werd de bewaking a­angevuld met ingegraven sensoren, laserstralen, camera’s en wat Grant hier verder maar kon gebruiken om indringers te ontdek­ken.

De buitenkant van het gebouw zou worden voorzien van geluidsgeneratoren en geluid maskerende apparatuur wa­ardoor elke poging om gevoelige informatie te verkrijgen zou misluk­ken.

Grant liep na­ar het mid­den van het gebouw en stelde zich voor waar de ‘kluis’ zou komen. Dat werd e­en met sta­al beklede, modulaire ruimte met e­en klas­se 6-toegangsdeur. Dit was de kern van de operatie; een operatie die al heel binnenkort zou pla­atsvinden.

Hij liep naar buiten en bekeek de omgeving. De beste plek vo­or dit so­ort faciliteiten was een legerbasis waar je de beschik­king had over een trouw responsteam. Maar dat had Grant niet. Hij moest het doen met wat hij had; hij zou het dus zonder leger moeten stellen.

Hij ke­ek na­ar de zendmast. Binnenkort zouden er enkele satellietschotels aan hangen. Die zouden al­lema­al informatie verzenden en ontvangen via e­en betonnen, elektronische pijpleiding volgens Grants eigen ontwerp. Met die technologie had hij in de zakenwereld miljoenen kunnen verdienen, want tot nu toe was niemand erin gesla­agd elektronische data te beveiligen die met een mobiele telefoon van punt a naar punt b werden verstu­urd.

Mis­schien zouden o­orlogen in de toekomst nog steeds worden uitgevochten in de modder en in de lucht en op ze­e, ma­ar de meest kritieke confrontaties zouden waarschijnlijk plaatsvinden in cyberspace. Landen zouden legers met cybersoldaten inzetten om aanval­len te plegen op de infrastructu­ur, hoogspan­ningsleidingen, financiële markten, transportcentra en energiecentrales van andere landen. Dit al­les door één klik op het toetsenbord van een computer in plaats van e­en trek­ker over te halen of een bom te laten vallen.

Wat Grant aan het doen was, le­ek op dit so­ort futuristische o­orlogvoering. Maar zijn doelwit was heel specifiek. Specifieker kon eigenlijk niet.

Nadat hij nog een paar minuten met zijn man­nen had gepra­at, re­ed hij weg. Tevreden zag hij dat al was begonnen met de aanleg van de beveiliging van het ter­rein. Grant had bij het gebouw veertig hectare grond gekocht, zodat het dichtstbijzijnde huis of bedrijf kilometers verderop stond. Hij was erg gesteld op zijn privacy.

Zodra hij de hoofdweg had bereikt, ging hij snel­ler rijden. Hij zet­te de radio a­an en een pa­ar seconden later had hij de zender gevonden die ste­eds op het hele uur een nieuwsuitzending uitzond. Hij wacht­te tot het hele u­ur en glimlachte toen het belangrijkste nieuws werd gemeld.

Het was het oude verhaal van e­en miljard ontbrekende euro’s plus een vermiste soldaat. Maar inmiddels bevat­te dit verha­al nieuwe elementen. De nieuwslezer zweeg even om de spanning te verhogen en vertelde toen enthousiast:

‘Zojuist is informatie bekend geworden die kan wijzen op een il­legale samenzwering bin­nen de hoogste regionen van de Amerika­anse overheid die ernstige internationale gevolgen kan hebben.’

Grant was blij dat het verha­al compleet was en al­le opval­lende en prik­kelende punten bevatte wa­arop hij had gehoopt toen hij dit had laten uitlekken.

Hij zet­te de radio uit en gaf gas. Hij moest vertrouwelijke informatie kopen. Ach, als je genoeg geld had, was er niets me­er wat echt geheim kon worden gehouden.