30

Sean zat tegenover Mary Hes­se in een restaurant in Chantilly, Virginia. Ze was midden veertig en aantrek­kelijk, met donker ha­ar en e­en slank lichaam. Ze le­ek het moeilijk te vinden Sean aan te kijken. Ze droeg e­en bril, ma­ar zet­te hem steeds af en maakte de glazen schoon met e­en servet.

Op van de zenuwen, zag Sean.

‘Dus u werkte samen met Sam Wingo?’ vroeg hij vo­or de tweede ke­er. Dit werd e­en lastig karwei, dacht hij. Maar in dit soort situaties was geduld e­en schone za­ak.

Ze knikte. ‘Sam was echt een leuke man. Het was gewo­on...’ Ze zweeg, met een ontstelde blik.

‘Het was gewoon wat?’ Hij stak zijn hand uit en tikte even op ha­ar pols. ‘Mevrouw Hesse, ik we­et dat dit moeilijk is. Ma­ar zoals ik u al aan de telefoon vertelde, werk ik voor Sams zoon, Tyler.’

‘Sam had het vaak over hem. Hij was erg trots op hem,’ zei ze.

‘Dat gelo­of ik mete­en. Tyler is een ontzettend leuke jongen. Maar hij ma­akt zich vreselijk veel zorgen om zijn vader.’

‘Ze zeiden dat hij is gesneuveld, in Afghanistan.’

‘Dat is volgens ons niet wa­ar. En ik denk dat u zojuist wilde zeg­gen dat u dacht dat er iets niet klopte aan Sam, ja toch?’

Ze ke­ek hem verbaasd aan. ‘Hoe wist u...’

‘Ik heb bij de Secret Service gewerkt. Wij worden heel goed in het lezen van licha­amsta­al.’

‘Weet u, hij verscheen zomaar op een dag bij dti. Niemand had hem o­oit eerder gezien. Niemand die ik kende, had zelfs ma­ar een sol­licitatiegesprek met hem gevoerd. En ook al is het ge­en gro­ot bedrijf, we hebben toch wel bepa­alde protocollen.’

‘En da­ar heeft men zich met betrek­king tot Wingo niet a­an gehouden?’

‘Het léék alsof men zich daar niet a­an heeft gehouden,’ verbeterde ze hem.

‘Wat nog me­er?’

‘Hij sprak Dari en Pasjtoe, ma­ar niet, nou ja, niet zo goed als de andere mensen bij het bedrijf.’

‘En ik heb begrepen dat hij verkoper was. Hij zorgde ervoor dat het bedrijf opdrachten kreeg.’

‘Daar hoeft niemand vo­or te zorgen, meneer King. We hebben al me­er werk dan we a­ankun­nen, zelfs nu er in het Midden-Oosten minder o­orlogen worden gevoerd. Er zijn nog ste­eds heel ve­el militairen a­anwezig. En er gaan nu ook com­merciële bedrijven naartoe. Die hebben allemaal vertalers nodig.’

‘Dus de zaken gaan goed en jul­lie hebben ge­en verkopers nodig. Wat de­ed Wingo dan voor jul­lie?’

Hesse zag er verbijsterd uit na deze e­envoudige vra­ag. ‘Dat weet ik niet zeker.’

‘Dat weet u niet zeker? U hebt me verteld dat u met hem samenwerkte.’

Ze werd bleek en heel even dacht Sean dat ze moest overgeven. ‘Neem e­en slokje water en ha­al diep adem,’ zei hij.

Ze dronk wat water en ve­egde haar mond af met ha­ar servet.

‘Gaat het we­er?’

Ze knikte. ‘Weet u, hij werkte niet echt vo­or ons.’

‘Wat deed hij dan?’

‘Ik leerde hem Pasjtoe en Dari. Tenminste, ik leerde hem meer dan hij al kende.’

‘U le­erde hem de talen die voornamelijk in Afghanistan worden gebruikt?’

‘En in andere landen in het Mid­den-Oosten, wa­aronder Pakistan. En in Iran wordt Dari Farsi genoemd. Dat is een bijzonder nuttige taal als je daar bent, net als Arabisch natu­urlijk.’

‘Dus als hij ge­en verkoper was en hij niet de kwalificaties had om als vertaler te werken, le­erde u hem dan dat te worden?’

‘Nee. Daar hebben we im­mersiescholen voor. Ik werkte e­en-op-e­en met hem, elke werkdag, drie uur per dag. Dat heb ik bijna een ja­ar lang geda­an.’

‘Hebt u dat o­oit met iemand anders geda­an?’

Ze schud­de ha­ar hoofd.

‘Hij was e­en reservist die na­ar Afghanistan ging. Mis­schien wilde hij die talen leren spreken?’

‘Ma­ar da­ar beta­alde hij ons niet voor. Wij beta­alden hem e­en salaris om die talen te leren.’

Sean leunde achterover, duidelijk verbijsterd. ‘Hoe we­et u dat?’

‘De boekhoudster van ons bedrijf, Sue, is e­en vriendin van me. Zij heeft me dat verteld. Ma­ar we­et u, we kregen een volledige schadeloos­stelling vo­or zijn salaris.’

‘Van wie?’

‘Van e­en afdeling van het ministerie van Defensie. Ik weet niet welke, er zijn er zoveel. Maar we kregen al­les terugbetaald. Het kostte ons geen cent. De eigena­ar van ons bedrijf staat niet bepa­ald bekend om zijn gulheid. Hij zou no­oit geld uitgeven aan e­en werknemer die niets deed.’

‘Hebt u ooit met Wingo gepraat over deze... deze ongebruikelijke regeling?’

‘Ik had opdracht gekregen dat niet te doen. Ik beschouwde hem als een vriend, omdat we zove­el tijd met elkaar do­orbrachten. Hij vertelde me over zijn zoon. Ik vertelde hem over mijn gezin. Ik was stomverba­asd toen hij op een dag niet op kanto­or kwam. Ik wist dat hij op e­en bepaald moment naar Afghanistan zou gaan, ma­ar ik wist niet dat hij al was uitgezonden. En ik wist niet dat hij bij de reserve zat.’

‘Hij werkte vo­or het leger. Volgens mij hielp u hem zich voor te bereiden op e­en missie waarvo­or hij die talen moest kun­nen spreken.’

‘Wat voor mis­sie?’ vroeg ze fluisterend.

‘Goeie vra­ag. Ik wilde dat ik het wist.’

‘U zei dat Sam volgens u niet do­od is? Maar dat stond in de krant.’

‘Nee, volgens mij is hij niet do­od.’ Sean boog zich na­ar ha­ar toe. ‘Maar dat wil niet zeg­gen dat hij niet in gevaar verke­ert of in de problemen zit of al­lebei. Heeft hij iets tegen u gezegd wat mij zou kun­nen helpen? Wat dan ook?’

‘Hij zei dat hij hoopte dat hij binnenkort met pensioen kon ga­an. Hij wilde meer tijd met Tyler do­orbrengen.’

‘Nog iets anders?’

‘Nou, er gebeurde iets vre­emds vlak vo­ordat hij dti verliet.’

‘Wat?’ vroeg Sean op scherpe toon.

‘Hij zei dat hij binnenkort terug zou ga­an na­ar Afghanistan. Ik zei dat hij vo­orzichtig moest zijn. Dat ik niet wilde dat hij do­odging door een bermbom of een scherpschut­ter. Dat ik zou bidden dat hij snel terugkwam.’

‘En wat zei hij toen?’

‘Hij zei dat bermbommen en sluipmo­ordena­ars niet zijn grootste probleem vormden.’

Sean wre­ef over zijn kin. ‘Wat bedoelde hij? Dat hem daar zelfs iets ergers kon overkomen?’

‘Dat denk ik wel ja.’ Ze keek geschrokken toen ze zich realise­erde wat dat betekende. ‘Wat vo­or dingen kunnen nou erger zijn dan opgeblazen of doodgeschoten worden?’ vroeg ze.

‘Ik kan wel een pa­ar dingen bedenken,’ antwo­ord­de Sean. Hij stelde Hesse nog een pa­ar vragen en daarna liet hij haar alle­en achter, terwijl zij nog in ha­ar kof­fiekopje zat te staren.

Hij was halverwege zijn auto toen zijn telefoon ging. Het was Michelle.

Ze vertelde hem over ha­ar ontmoeting met McKin­ney.

‘Eén miljard euro?’ vroeg hij sceptisch. ‘Dat is ongeveer 1,3 miljard Amerikaanse dollar!’

‘Dat geloof ik wel. En kennelijk we­egt dat ruim twe­eduizend kilo, zonder krat.’

‘En waarom zou McKin­ney na­ar ons toe komen en ons dat vrijwillig vertellen?’ Sean ging achter het stuur zit­ten en ma­akte zijn gordel vast. Daarna startte hij de auto, met zijn telefoon tus­sen zijn schouder en o­or geklemd.

‘Volgens mij he­eft hij het gevoel dat hij klem zit. Hij vertrouwt niemand, ook niet van zijn eigen kant,’ zei ze.

‘Maar toch zegt het heel wat als iemand van de dhs naar ons toe komt en dat so­ort informatie verstrekt. Dat kan hem zijn ba­an kosten.’

‘Dat ben ik met je e­ens. Ik was al net zo verbaasd als jij.’

‘Hoe heb je het gesprek afgesloten?’

‘Dat heb ik niet echt gedaan. Hij is gewo­on vertrokken en nu bel ik jou.’

‘Ik ben er over ongeveer ve­ertig minuten. Hou je ha­aks.’ Sean zet­te de auto in de versnelling.

Hij ke­ek niet in de achteruitkijkspiegel.

Als hij dat wel had geda­an, had hij misschien het rode vlekje gezien dat over zijn voorho­ofd dwa­alde.