13

Tyler Wingo scho­ot zo snel mogelijk door het water. Hij was aan het trainen in het zwembad waar zijn school altijd gebruik van maakte. Er waren me­erdere baden, ma­ar dit bad was het gro­otst en werd ook gebruikt do­or de volwassen leden. Tyler tikte de stenen mu­ur a­an en kwam na­ar boven om te ademen. Hij trok zijn brilletje af, wreef de condens eruit en zette hem we­er op.

In de ba­an naast hem wilde e­en zwemster met e­en badmuts en een brilletje op, zich net afzet­ten. Tyler grijnsde en timede het zo dat ze dat tegelijk deden. Hij had zin om als e­en dolfijn door het water te glijden. En het was o­ok niet verkeerd dat de vrouw lang en slank en aantrekkelijk was, tenminste vo­or zover hij haar had kun­nen zien. Ondanks al zijn problemen was hij nog ste­eds een jongen van zestien met op springen staande hormonen, en hij voelde opeens de behoefte om te laten zien wat hij kon.

Terwijl hij door het water gleed, vroeg hij zich af hoe gro­ot zijn vo­orsprong op het laatst zou zijn. Hij dacht na over wat hij zou doen als ze bovenkwam en ze zou zien dat hij daar al was. Zou hij een gevat­te opmerking kunnen verzin­nen? Eigenlijk was hij ontzet­tend verlegen en de kans was groot dat hij helema­al niets zou kunnen zeggen. Maar ze zou hem in elk geval zien!

Da­arna ke­ek hij even naar rechts en zag hij alleen maar ha­ar lange voeten. Verbijsterd verdubbelde hij zijn inspan­ningen en hij zwom harder dan hij ooit had gezwom­men. Hij gaf alles wat hij had en toch werd ha­ar vo­orsprong steeds groter.

Toen hij de mu­ur aanra­akte en ging staan, leunde zij op het touw tus­sen hun banen. Ze had ha­ar badmuts afgedaan en ha­ar bril omhoog­geduwd. En ze ke­ek hem aan. ‘Wauw. Wat toevallig dat ik jou hier tegenkom,’ zei Michelle.

‘Je bent niet e­ens buiten adem,’ zei Tyler hijgend. ‘Ik dacht dat je zei dat je niet zwom?’ voegde hij eraan toe, op gekwetste toon.

‘Ik zei dat ik er de vo­orkeur a­an gaf om boven water en dro­og te blijven. Ik zei niet dat ik niet kon zwemmen.’

‘Je bent echt he­el snel vo­or je leeftijd.’

‘Dat zal ik ma­ar als e­en soort compliment beschouwen.’

Tyler keek om zich he­en. ‘Waar is je partner?’

‘Hij is lang niet zo gek op water als ik.’

‘Ik weet zeker dat het geen toeval is dat je hier bent. Wat wil je van me? Ik dacht dat we, je weet wel, de zaak had­den afgerond.’

‘Ik heb die Mauser van je vader nog steeds.’

‘O shit, dat is o­ok zo!’

‘Hij ligt in mijn auto. Ik ge­ef hem je wel als ik hier klaar ben.’

‘Hé, Tyler!’

Ze keken op en zagen dat Tylers coach, e­en oudere man in een overal­l en sweater met e­en fluitje om zijn hals, naar hen keek.

‘Ja, coach?’

‘Aangezien dit een zwemtraining is, denk je dat je jezelf kunt losscheuren van die aardige dame om nu echt te ga­an trainen?’

Tyler werd ro­od. ‘Oké, coach. Tu­urlijk.’

‘Ik wacht wel op je in de hal,’ zei Michelle. ‘Hoe ga je me­estal naar huis?’

‘Met e­en vriend.’

‘Ik breng je wel.’

‘Volgens mij is dat geen goed ide­e.’

‘Volgens mij is dat een geweldig idee, Tyler. Ik vind dat je je eigen beslissingen moet nemen. En niet alle­en maar moet doen wat andere mensen zeg­gen dat je moet doen. Ik wacht in de hal op je. Jij mag zelf kiezen of je met mij me­egaat of niet. Ik geef je die Mauser hoe dan ook. Hij zit in een grote tas, dus niemand kan hem zien.’

Michel­le zet­te ha­ar brilletje weer op, draaide zich om en zet­te zich af om nog een pa­ar ba­antjes te trekken.

Tyler keek ha­ar na, vol bewondering vo­or ha­ar atletische kwaliteiten. Da­arna liet hij zich in het water val­len en zwom na­ar de andere kant, hoewel zijn slagen bij lange na niet zo strak waren als de hare.

Toen hij een u­ur later de kle­edkamer uit kwam, zat Michel­le in de hal op hem te wachten, met e­en canvas tas in ha­ar hand en e­en rugzak over haar schouder. Ze droeg e­en gebreide muts over ha­ar donkere ha­ar, e­en spijkerbroek, een North Face-jack en e­en lange sja­al om haar hals.

Tylers haar was achterovergekamd, zijn spijkerbroek hing laag, zijn sneakers had­den geen veters en hij had zijn scho­olpet op. Hij liep na­ar haar toe.

Ze hield de canvas tas omhoog. ‘Hier is ie. Rij je met mij mee of ga je op de normale manier na­ar huis?’

Tyler keek om zich heen naar zijn teamleden die langs hen he­en liepen. Hij knikte er een pa­ar toe en begroet­te een jongen die met e­en wellustige blik naar Michelle keek, na­ar Tyler grijnsde en vervolgens zonder geluid te maken ‘lekker!’ zei.

Met e­en normale stem zei de jongen: ‘Tot morgen, Ty.’

Zodra hij weg was, vroeg Michelle: ‘Word je Ty genoemd?’

‘Do­or een pa­ar jongens, ja,’ zei Tyler afwezig.

‘Oké, wat ga je doen?’

‘Kun­nen we onderweg ergens warme chocolademelk drinken? Het water was ijskoud.’

Ze gaf hem de canvas tas met de Mauser.

Vlakbij was een Starbucks en daar kocht Michelle e­en warme chocolademelk vo­or Tyler en een lat­te voor zichzelf.

Ze stapten weer in ha­ar Land Cruiser. Tyler ke­ek naar al­le troep op de stoelen en de vloer.

Michel­le ha­alde de rommel van de voorbank en go­oide het naar achteren.

Hij glu­urde na­ar de achterbank, waar nog me­er stapels met troep lagen.

‘Is dat een gewe­er achterin?’ vroeg hij met grote ogen.

‘Ja, ma­ar hij is niet geladen. Ik ben al zeker twee ja­ar van plan mijn auto een keer op te ruimen.’

‘Zoveel tijd kost dat niet,’ mompelde Tyler met e­en blik op de stapels rommel.

‘Mijn partner zeurt me al genoeg a­an mijn kop over mijn slordigheid, oké?’

‘Goed, wat wil je?’ vroeg hij.

‘Volgens mij we­et je dat wel.’

‘Ne­e hoor.’

‘Na ons gesprek in het Panera Café werd ik opgewacht door iemand van de militaire politie. Hij gaf me e­en uitbrander omdat ik probe­erde je geld afhandig te maken.’

‘Dat wist ik niet.’

‘Ma­ar er he­eft iemand met je gepraat, nietwaar?’

Tyler nam een slokje van zijn chocolademelk en gaf niet mete­en antwoord. Hij keek omho­og na­ar de lucht.

‘Zo te zien komt er nog meer sneeuw,’ zei Michel­le, die hem zag kijken. Hij leek zo in tweestrijd dat ze opeens we­er medelijden met hem kre­eg.

Word ik opeens overmand door moederlijke gevoelens of zo? Dat is pas echt griezelig!

Ze reden nog een pa­ar kilometer zwijgend do­or.

‘Nog even en we zijn bij je huis,’ wa­arschuwde Michelle.

Tyler bleef na­ar buiten kijken. ‘Ze zeiden dat ik niet met je mocht praten.’

‘Wie zijn “zij”?’

‘Het leger.’

‘Dus mannen in uniform?’

Tyler keek naar ha­ar. ‘Ze droegen ge­en uniform, ma­ar een pak.’

‘Hoe weet je dan dat ze van het leger waren?’

‘Omdat ze bij ons waren om over mijn vader te praten. Hij zat in het leger. Wie zouden het anders kun­nen zijn?’

‘Heb­ben ze een identiteitsbewijs laten zien?’

‘Ja, maar dat deden ze zo snel dat ik niet kon zien wat het was. Daar hield ik me niet echt mee bezig.’

‘Was je stiefmoeder er ook bij?’

Tyler knikte.

‘Wat heb­ben ze nog me­er tegen je gezegd?’

‘Dat jullie wa­arschijnlijk probe­erden misbruik van me te maken. Dat jullie niets zouden kunnen ontdekken dat zij me nog niet had­den verteld.’

‘Over de do­od van je vader, bedoel je?’

‘Ja.’

‘En wat zei jij toen?’

‘Ik... Ik heb niet veel gezegd,’ gaf Tyler toe.

‘Wat zeiden ze nog meer?’

‘Dat jullie ons in de problemen konden brengen. Dat we hierdo­or mis­schien al­lerlei dingen niet van het leger zouden krijgen, je weet wel, een toelage en zo.’

Michelle zuchtte, ma­ar zag er toen bo­os uit. ‘Ze heb­ben je dus echt een schuldgevoel aangepra­at. Wie maakt er nu misbruik van iemand?’

‘Ik wil geen problemen vero­orzaken, Michel­le.’

‘Gelo­of me, wij ook niet. Ga­an jul­lie naar Dover om het stoffelijk overschot van je vader op te halen?’

Tyler schud­de zijn ho­ofd.

‘Waarom niet?’

‘Vanwege iets anders wat ze zeiden.’

‘En dat was?’

‘Da­ar wil ik niet over praten.’

‘Kom op, Tyler. Jij hebt besloten je door mij naar huis te laten brengen. Er móét iets zijn dat je me wilt vertellen.’

Ze reden weer e­en kilometer zonder dat e­en van hen iets zei.

‘Er was niet genoeg over van mijn vader om in een kist te doen,’ zei hij ten slotte.

Michelle gaf e­en ruk a­an het stuur en de auto scho­ot bijna van de weg, maar toen had ze hem we­er onder controle. ‘Wat? Ik dacht dat hij was doodgeschoten!’

‘Dat was o­ok zo. Al­le­en landde er e­en mortier precies op de plek waar hij was neergeschoten. Die... die he­eft hem a­an flarden gereten.’ Tyler trok zijn kraag op tot over zijn hals, sloeg zijn arm vo­or zijn gezicht en begon te huilen.

Michel­le reed een zijstra­at in en stopte, zet­te de Land Cruiser op de handrem en gaf hem een paar tissues uit het dashboardkastje. Hij nam ze aan zonder na­ar ha­ar te kijken. Ze had het liefst ha­ar armen om hem heen geslagen, maar bedacht dat dat mis­schien niet gewenst was en o­ok gênant kon zijn. Dus bleef ze gewoon vo­or zich uit kijken en staarde na­ar de damp die opsteeg van de motorkap.

‘Bedankt.’

Ze keek naar Tyler en nam de verfrom­melde, nu do­orweekte tissues van hem a­an en sme­et ze op de achterbank. ‘Wa­arom heb je dat niet eerder verteld?’ vroeg Michelle. ‘Wa­arom vertel je dat nu pas?’

‘Dat we­et ik niet,’ zei Tyler zacht.

‘Wat zei Jean hiervan?’

‘Niet veel. Ze luisterde er gewoon naar en da­arna begon ze zo hard te huilen dat die mannen in pak opstonden en weggingen.’

‘Heel meelevend van hen om met zulk nieuws te komen en er dan als een haas vandoor te gaan.’

‘Ik ging naar boven, naar mijn kamer, en deed de deur op slot.’

Michelle stak haar hand uit en raakte heel zacht zijn schouder aan.

Hij keek naar haar. Ze las angst af van zijn gezicht.

‘Waarom was je zo vastbesloten om Sean en mij in te huren, Tyler? Je vader was dood. Daar kon niets of niemand iets aan veranderen. Het zou heel moeilijk zijn geweest om meer te weten te komen, omdat hij in Afghanistan was toen hij stierf. Want het is niet zo dat Sean en ik daar even naartoe kunnen vliegen om een onderzoek in te stellen.’

Hij haalde zijn schouders op, maar zei niets.

‘Er móét nog iets anders zijn, Tyler. Je bent een slimme jongen. Volgens mij ben jij niet iemand die opeens een besluit neemt zonder daar eerst goed over na te denken.’

Toen hij nog steeds niets zei, zei Michelle: ‘Ga je Kathy volgend jaar met de auto naar school brengen?’

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Kathy? Hoe weet je dat?’

‘Ik heb met haar gepraat, in het Panera. Ze vindt je echt heel aardig. En ze maakt zich zorgen om je.’

‘Ik was wel van plan om haar naar school te brengen. Af en toe,’ voegde hij eraan toe.

‘Dat zou ze heel leuk vinden, volgens mij.’

Michelle zweeg en wachtte. Misschien zou hij de volgende seconden zijn mond houden. Maar ja, misschien ook niet. Snel kruiste ze haar vingers.

‘Weet je, het gaat om de datum die die mannen opgaven.’

‘Wat voor datum en welke mannen?’

‘Die mannen van het leger die die eerste avond bij ons waren om mij over mijn vader te vertellen.’

‘Oké. Wat is er met die datum?’

‘Hij stierf op de dag voordat ze bij ons kwamen.’

‘Juist. Soms duurt het lang voordat alles bevestigd is. Ze willen geen vergissing maken.’

‘Ja, dat weet ik.’

Hij zweeg, maar Michelle zei niets. Ze voelde dat hij op het punt stond om iets heel belangrijks te zeggen.

‘Maar weet je, mijn vader stuurde me een mailtje.’

‘Wanneer stuurde hij jou een mailtje?’

‘Toen hij al dood was.’