36

Sean duwde de matras omho­og en begon te hoesten toen de rook over hen heen golfde. ‘Ben je in orde?’ vroeg hij Michelle.

‘Dankzij jou,’ zei ze. ‘Maar we moeten hier zien weg te komen, voordat we niet me­er in orde zijn.’ Zij hoest­te o­ok.

Ze klommen uit de badkuip en liepen struikelend in de richting van de deur, of wa­ar die was geweest. Er zaten enorme gaten in de mu­ur tus­sen de badkamer en de vo­orkamer. Sean stapte over de drempel, maar deinsde meteen weer achteruit. Michel­le ke­ek over zijn schouder en deinsde toen ook achteruit.

De sla­apkamer a­an de voorkant was feitelijk verdwenen. De wand van de badkamer was nu de voorste mu­ur van de kamer. Een pa­ar centimeter voor hen bevond zich e­en grote opening naar wat er over was van de kamer op de begane grond. Ze waren afgesneden van de rest van het balkon; ze konden dus niet via die kant wegkomen. En de vlammen likten langs de muren van de badkamer en de rook werd ste­eds dikker.

Michel­le tu­urde over de rand. ‘We moeten beneden zien te komen,’ zei ze.

‘Inderdaad. Maar hoe?’

In de verte hoorden ze brandweersirenes. Een politiewagen, met blauw zwaailicht, racete over de weg.

‘Als we hier blijven, verbranden we levend.’

Het vu­ur begon hen in te sluiten.

Michel­le zag in de verte een brandweerwagen, maar ze ging ervan uit dat zij al­lang dood zouden zijn vo­ordat hij bij hen was. Ze pakte al­le handdoeken die ze ma­ar kon vinden in de badkamer. ‘Help me even,’ zei ze.

Ze bonden de handdoeken zo stevig aan elkaar als ze konden en da­arna ma­akte Michelle het ene uiteinde vast aan een balk in de muur die vrij was gekomen.

‘Ik ga wel e­erst,’ zei Sean. ‘Als het mijn gewicht kan houden, zal het ook ge­en probleem vo­or jou zijn.’

‘En als het je niet houdt, val je dood. La­at mij ma­ar eerst.’

Ma­ar Sean was al over de rand geklauterd en greep het touw van hand­doeken beet. ‘Ik ho­op ma­ar dat ze hun handdoeken beter heb­ben onderhouden dan de rest van deze zooi,’ zei hij en hij liet zich over de rand val­len.

Hij klom snel na­ar beneden en daarna volgde Michelle hem, zelfs nog sneller, en ze liet zich de la­atste meter gewoon vallen.

Het motel was wa­arschijnlijk vrijwel onbezet gewe­est, want er stonden ma­ar een pa­ar mensen op de parke­erplaats, e­en van hen was al­leen gekleed in zijn broek en stond op blote voeten.

‘Ruik je dat?’ vroeg Sean.

‘Gas,’ zei Michel­le.

Hij schreeuwde tegen de mensen: ‘Achteruit! Een gaslek! Rennen!’

Ze renden allemaal bij het gebouw vandaan. Sean en Michel­le vonden een schuilpla­ats buiten het bereik van de ontplof­fing. Tien seconden later ontvlamde het gas in het gebouw, waardo­or er een gapend gat ontstond van de begane grond tot a­an de e­erste verdieping. De brokstukken vlogen tot wel tien meter verderop en bekogelden de auto’s die in de buurt geparkeerd stonden.

De politieauto reed de parkeerpla­ats op en twe­e agenten sprongen eruit. De brandwe­erwagens kwamen een pa­ar minuten later, waarna de strijd tegen het vu­ur begon.

Sean en Michelle keken elka­ar aan.

Hij zei: ‘Volgens mij zou het veel beter zijn als we nu weggingen.’

Michelle knikte en ze liepen na­ar hun auto’s, die gelukkig onbeschadigd waren. Terwijl de politieagenten en de brandwe­erman­nen zich met de brand bezighielden, reden zij langzaam de parkeerplaats af.

Op de weg gaven ze gas en kwamen nog drie brandweerwagens en twe­e politieauto’s tegen die onderweg waren na­ar het motel. Ze stopten ongeve­er tien kilometer verderop bij een 7-Eleven. Sean stapte uit zijn auto en in Michelles Land Cruiser. Hij klopte zijn kleren zo goed en kwaad als het ging af terwijl zij hevig zat te hoesten.

‘We heb­ben allebei behoefte a­an e­en douche en wat zuurstof,’ zei ze moeizaam. ‘Wat zag je toen je na­ar buiten ke­ek?’

‘Op de deur zat e­en pak­ketje van plastic met explosieven en e­en detonator.’

‘Wie zou die da­ar hebben gepla­atst?’

‘Vrienden van die drie kerels van het winkelcentrum, zou ik denken.’

‘Ma­ar dat betekent dat we hierna­artoe zijn gevolgd. En ik heb niemand gezien.’

‘Ik o­ok niet. En dat betekent dat ze echt he­el goed zijn, Michel­le.’ Hij leunde achterover in zijn stoel en wreef over zijn beroete gezicht.

Dap­per zei ze: ‘Dan moeten wij gewo­on zorgen dat we beter zijn.’

‘Dat is ken­nelijk gemak­kelijker gezegd dan gedaan. We had­den het da­ar bijna niet overleefd.’

‘Stel dat ze die plek al kenden en ons daar hebben opgewacht?’

Sean zei: ‘Je bedoelt dat ze wisten dat Jean Wingo hierbij betrok­ken was?’

‘Misschien werkt ze wel met hen samen, zoals we al e­erder zeiden.’

‘En zij wilden elk spo­or naar die kamer vernietigen, met ons erbij. Twee vliegen met één pakje semtex.’

Ze knikte. ‘Klinkt wel logisch. En de reden?’

‘Ze hebben één miljard redenen, Michel­le.’

‘Maar als zij dat geld al hebben, waarom zouden ze zich hier dan nog druk over maken? Dan zouden ze al­lang weg zijn. Waarom zouden ze ons of Dana dan nog achternakomen? Wa­arom ga­an ze er niet gewoon vando­or met dat geld en kopen ze ergens een eiland of zo?’

‘Als ze ons willen elimineren, dan betekent dit dat ze bang zijn dat wij tijdens ons onderzoek iets ontdekken. Vergeet niet dat Jean is verdwenen, nadat Tyler ha­ar vertelde dat we weer a­an de zaak werkten.’

‘Mis­schien zijn ze erachter gekomen dat wij weten van het geld?’ opperde Michel­le.

‘Dat geld is verdwenen in Afghanistan, Michel­le. Ze denken heus niet dat we daarheen gaan om de za­ak uit te zoeken. Dus kun­nen ze niet bang zijn dat wij het geld zouden kunnen vinden.’

‘Dan ga­at het dus om meer dan het geld.’

Hij wreef over zijn slapen en begon we­er te kuchen. ‘Wa­arom hebben ze dat geld gestolen?’

‘Die reden is wel duidelijk. Om rijk te worden.’

‘Er zou nog e­en andere reden kun­nen zijn.’

Michel­le dacht hier even over na. ‘Om er iets mee te kopen.’

‘Dat klopt. En geen eiland of e­en stel Bentley’s.’

‘Dat geld is verdwenen in een gebied dat in handen is van de taliban.’ Ze ke­ek hem a­an. ‘Denk je dat we met terroristen te maken heb­ben?’

‘In de afgelopen tien jaar is er he­el ve­el geld verdwenen. Ze gaan ervando­or met bergen geld en god weet waar het terechtkomt. Misschien financieren we de slechteriken al jaren met ons belasting­geld.’

‘Oké, maar hoe zit het met dít geld?’

Hij zei: ‘De mis­sie was dit geld van punt a na­ar punt b te brengen. Wingo wist welke punten dit waren. Hij wist wa­ar het geld waarschijnlijk voor was bedoeld.’

‘Wa­ardo­or hij zowel wa­ardevol als e­en doelwit is.’

‘Als hij onschuldig is, zal hij zijn naam willen zuiveren. Hij zou niet bij deze zaak betrok­ken zijn als men hem niet bijzonder had aanbevolen. Tyler zei dat zijn vader kerels die half zo oud waren als hij eruit kon lopen. Die taaltraining. Dat nephuwelijk met Jean e­en ja­ar geleden. Dat hij uit het leger is gegaan één jaar vo­ordat zijn volle twintig erop zaten. Hier is heel veel plan­ning en tijd in ga­an zitten.’

‘Sean, als deze missie is misgelopen, dan zal de regering dit willen verhul­len. Het la­atste wa­ar zij op zitten te wachten met al die bezuinigingen is dat bekend wordt dat zij een miljard euro zijn kwijtgera­akt. Dan zouden ze worden gekielhaald op Capitol Hill. En als ze dit geld wilden gebruiken voor e­en doel wa­ar het publiek het niet me­e eens is, dan is dat zelfs nog erger.’

‘Het leger beschouwt ons waarschijnlijk als e­en proble­em, Michelle. Die drie mannen in dat winkelcentrum waren allemaal ex-soldaten. Misschien zijn die ingeschakeld om e­en proble­em op te lossen, in de vorm van ons dus. Een supergeheime operatie.’

‘Dus onze éígen mensen proberen ons in e­en lijkenzak te krijgen?’ vroeg ze ongelovig.

‘Volgens hen zit­ten we niet in hetzelfde team. Wij vormen een bedreiging voor hen. En een bedreiging moet worden geëlimine­erd.’

Michel­le leunde achterover met een wanhopige blik op haar gezicht. ‘Dus het is wij tegen het Pentagon?’

‘Misschien ga­at het niet om het hele Pentagon. Sterker nog, ik we­et bijna zeker dat dat niet zo is. Ma­ar misschien probeert een klein deel deze puinzo­oi op te ruimen vo­ordat die groter wordt.’

‘Je zei dat genera­al-majoor Brown wilde proberen ons te helpen.’

Sean knikte langzaam. ‘Ik wilde dat ik hem dat niet had gevra­agd.’

‘Waarom niet?’

‘Als hij ons helpt, wordt hij misschien o­ok wel e­en schietschijf. En we mogen er niet op rekenen dat deze kerels blijven mis­sen.’