47

De man zei: ‘Dit is wa­ardevoller dan goud, weet je dat wel? Dan platina. Dan, verdomme, dan weet ik veel!’

Alan Grant zat in de auto en ke­ek na­ar hem.

‘Dat begrijp ik,’ zei Grant. ‘Me­er dan platina. En toch vraag je niet me­er dan de prijs van platina. Bedankt voor die deal.’

De andere man was Milo Prat­t. Hij was klein, mol­lig en had jaren do­orgebracht op plaatsen waardoor hij het platina kon krijgen dat Grant nodig had. Hij glimlachte tegen Grant. ‘We­et je wel wat platina kost?’

‘Ve­el. Veel me­er dan goud, denk ik.’

‘Goud is gratis hierme­e vergeleken. Hoe heet je ook alwe­er?’

‘Niet belangrijk.’

‘Wa­arom wil je het hebben?’

‘Ik ben nieuwsgierig, altijd al gewe­est,’ zei Grant. ‘Ik vind het gewoon leuk.’

Pratts glimlach werd breder. ‘Maar wa­arom dit? Waarom deze info? Moet ik wel vragen. Dat snap je toch wel?’

‘Zeker weten. Ik zou teleurgesteld zijn als je het niet had gevra­agd.’

‘Goed, goed. Dus wa­arom? Waarom, echt?’

‘Ligt dat niet voor de hand?’

‘Ben je een landverrader? Ik bedoel, daar zou ik ge­en proble­em mee hebben, maar ik zou het wel gra­ag willen weten.’

‘Ge­en landver­rader, het tegendeel eigenlijk.’

‘Ben je e­en Fed? Is er een maffe, geheime operatie aan de gang of zo?’

Grant we­es na­ar hem en glimlachte. ‘Wat ben jij slim, zeg!’

‘Het is natuurlijk wel aan veranderingen onderhevig. Daar kan ik niets aan veranderen.’

‘Dat begrijp ik volkomen. Da­ar zal ik gewoon rekening me­e moeten houden tijdens die operatie.’

Pratt liet hem e­en usb-stick zien. ‘Hier staat het op.’

‘Dat gelo­of ik mete­en.’ Grant stak zijn hand uit en nam hem aan.

‘Ik we­et dat het geld op mijn rekening staat, anders zou je dat ding nu niet in je hand heb­ben,’ zei Pratt.

‘Als ik jou was, zou ik hetzelfde doen. Ma­ar met één klein verschil.’

‘O, wat dan?’

Grant sloeg Prat­t met zijn hals tegen het stuur, zodat zijn luchtpijp vermorzeld werd. Hij wacht­te tot Pratt was gestikt en opzij viel in zijn stoel.

Grant zei tegen de dode man: ‘Ik zou de handelswa­ar no­oit persoonlijk afleveren op een eenzame plek, want dat zou ik mis­schien met de dood moeten bekopen. Zoals jij.’

Hij stapte uit de auto en liep weg. Een minuut later stapte hij in zijn eigen auto en re­ed bin­nen de maximumsnelheid na­ar zijn volgende bestemming. De renovatie van het oude radiostation verliep vo­orspoedig. Hij wist dat zijn man­nen hard werkten, maar ze zouden nóg harder moeten werken. Zodra de renovatie kla­ar was, zou hij zijn technische team laten komen. Dat was e­en multinationale groep mensen die niemand anders dienden dan zichzelf. Daar zaten dus geen superpatriot­ten bij. Dat wilde hij graag zo. Als geld de motivatie was, wist je precies waar je stond. Zij waren de besten die hij kon vinden en Grant wist precies waar hij moest zoeken.

Het was nu even druk in het Pentagon als overdag. Dit was inderdaad een gebouw dat no­oit sliep en waar mensen vierentwintig u­ur per dag kwamen, aten en werkten. Hij pas­seerde de security en ging mete­en door na­ar het kanto­or van zijn schoonvader. Hij mocht gewoon doorlopen, want hij werd verwacht. Hij en Dan Marshall zouden vanavond met elkaar dineren en Grant verwacht­te dat hij e­en pa­ar geruchten zou horen, dingen die hij moest weten.

Marshall begroet­te hem even enthousiast als de vorige keer, gaf hem e­erst een hand en omhelsde hem toen stevig. ‘Leslie zegt dat je tegenwo­ordig nog tot laat doorwerkt, Alan. Vergeet niet dat je wat tijd vrij moet houden voor mijn kleinkinderen.’

‘Zal ik doen, Dan. Dat belo­of ik. Er ligt nu even behoorlijk ve­el op mijn bordje, we­et je. Ik wil een goed leven opbouwen. En Leslie en ik willen je nog meer kleinkinderen geven. We houden het niet bij drie. We zijn nog steeds relatief jong.’

Dan stra­alde. ‘Mij ho­or je niet klagen over nog me­er klein grut om mee te spelen.’

De twee mannen liepen na­ar een restaurant in het Pentagon en gingen a­an e­en tafeltje zitten ver bij de andere gasten vandaan.

‘Je lijkt je ergens zorgen over te maken,’ zei Grant met e­en onderzoekende blik op Marshal­l.

Marshal­l grin­nikte, wre­ef over zijn gezicht en nam e­en slok van het biertje dat hij had besteld. Grant dronk alle­en water. Toen Marshal­l zijn glas ne­erzet­te, grin­nikte hij niet me­er en keek hij ve­el ernstiger. ‘Heb je het nieuws gelezen?’ vroeg hij.

Grant knikte. ‘Bizar, om het ma­ar vo­orzichtig uit te druk­ken. Hoe is het mogelijk dat meer dan e­en miljard dol­lar uit de schatkist in Afghanistan is verdwenen, samen met een reservist?’

Marshall keek om zich he­en om te controleren of er niemand zo dichtbij zat dat hij hem kon horen. ‘Eigenlijk waren het euro’s.’

‘Euro’s? Waarom?’

‘Kan ik je niet vertel­len.’

‘Wa­ar was dat geld verdomme voor?’ Grant voegde er snel aan toe: ‘Sor­ry, dat is natuurlijk geheim.’

‘In de media stikt het van de geruchten. Heel erge. Samenzwering. Wetsovertreding. Misbruik van gelden. En het gaat he­el hoog in de hiërarchie.’

‘Geruchten met e­en be­etje waarheid erin?’ vroeg Grant zacht.

‘La­at ik het zo zeggen, Alan. Ik kan niet zonder meer zeggen dat ze niet waar zijn.’

Je we­et de helft niet, dacht Grant.

Grant legde een hand op de arm van zijn scho­onvader. ‘Dan, jij zit bij de inkoop. Jij ko­opt spullen in vo­or het leger. Jij ga­at over heel veel geld. Maar jij bent hier toch niet bij betrok­ken, wel?’

Grant mocht Dan Marshal­l graag, he­el graag zelfs. Maar hij mocht hem nu o­ok we­er niet zo graag dat hij niet bereid was hem op te of­feren om zijn doel te bereiken. Zo gra­ag mocht hij niemand.

Marshal­l wreef weer over zijn gezicht, alsof hij er e­en laagje huid van af wilde wrijven. ‘We­et je, Alan, ik zou zeg­gen dat dit probleem gro­ot genoeg is om een heleboel lui de das om te doen.’

Grant trok zijn hand terug. ‘Dat spijt me, Dan.’ En ergens spe­et het hem echt. Ma­ar dat was alles. Hij had zijn scho­onvader in deze situatie gebracht. Hij wist dat het zover zou komen. Hij hoopte voor zijn vrouw dat haar vader grotende­els zou worden gespaard.

Ma­ar mijn vader en moeder werden niet gespa­ard. Zij werden geruïne­erd, vermorzeld, en daarna pleegden ze zelfmo­ord. De enige slachtof­fers. De enige, terwijl het er ve­el me­er hadden moeten zijn.

Hij vroeg: ‘Hoe zit het met die reservist, die Sam Wingo? Wat is zijn verhaal?’

‘Wie weet? Die klo­otzak is niet meer gezien sinds hij ervandoor is gega­an met dat geld van Uncle Sam.’

‘Ik zag op internet dat iets van dat geld na­ar islamitische rebellen zou gaan. Ma­ar er stond niet bij van welk land.’

Marshall keek hem met een el­lendige blik a­an. ‘Dat heb ik ook gelezen.’

‘Dat zullen bepaalde mensen da­ar niet leuk vinden.’

‘Mij is weinig verteld, ma­ar het is me wel duidelijk dat de diplomatieke kanalen zove­el gebruikt worden dat ze bijna oververhit raken. Ik heb nog steeds geen ide­e hoe de media dit hebben ontdekt. Het was uiterst geheime informatie.’

‘Ik snap er ook niets van,’ loog Grant. ‘Ma­ar ik ben ervan overtuigd dat jul­lie zodra jul­lie Wingo hebben gevonden dit allema­al kun­nen laten rusten. Hebben jullie al aanwijzingen?’

‘Misschien wel. Ik word op de hoogte gehouden om e­en a­antal redenen, vooral omdat mijn positie mede afhankelijk is van de uitkomst. Wingo he­eft e­en zoon, Tyler. Zijn moeder is overleden, maar Wingo is hertrouwd.’ Zachter voegde hij eraan toe: ‘Ma­ar dat was ge­en echt huwelijk.’

‘Wat zeg je me nou?’ riep Grant uit, hoewel hij dit heel goed wist.

‘Nee, dat was nep. Maakte de­el uit van de mis­sie die Wingo zou uitvoeren. Nep, ma­ar hij wilde zijn kind ook niet alleen achterlaten. Die vrouw is nu ook verdwenen en niemand we­et wa­ar ze is.’

Met do­orgesneden keel in een degelijk graf op e­en afgelegen plek omdat ze me niet gehoorzaamde en me da­arna probe­erde te vermo­orden, zei Grant in gedachten, terwijl hij Marshall met e­en bele­efde blik van belangstelling bleef a­ankijken.

Marshal­l vervolgde: ‘En er zijn twee detectives die hier op de e­en of andere manier bij betrokken zijn: Sean King en Michelle Maxwell. Voormalige Secret Service-agenten die zich er nu me­e bemoeien, o­ok al is hun verteld dat ze zich erbuiten moeten houden.’

‘Maar er is niets bekend over waar Sam Wingo nu is?’

‘Ze denken dat hij terugkomt naar de VS, wa­arschijnlijk met e­en privévliegtuig of een vrachtvliegtuig. Mis­schien heeft hij e­en vals paspoort wa­ar niemand iets van af we­et. Volgens al­le verslagen die ik over hem heb gelezen is die vent goed, echt goed. Daarom was hij o­ok uitgezocht voor deze missie.’

‘Hij he­eft het geld mis­schien gestolen,’ zei Grant.

‘Ja, dat kan. En als hij dat heeft geda­an, dan is hij mis­schien teruggekomen om zijn zoon te halen en verdwijnt hij dan we­er. Mis­schien heeft hij dat eigenlijk al gedaan.’ Zijn stem werd een fluistering. ‘Ik kreeg net e­en mailtje wa­arin stond dat Tyler Wingo uit het ho­ofdkantoor van de fbi is ontsnapt.’

Hier schrok Grant van. ‘Wat?’

‘Ja, ik weet het. Ze had­den hem en King en Maxwel­l gearresteerd of vo­or hun eigen veiligheid vastgezet, omdat een motel wa­ar zij waren, werd opgeblazen. Ik ken niet alle details, maar je hebt het waarschijnlijk wel op het nieuws gezien. In het zuiden van Alexandria?’

‘Inderda­ad, da­ar heb ik iets van gezien. Ik dacht dat het een gaslek was.’

‘Dacht het niet.’

‘En waar zijn King en Maxwel­l?’

‘Als ik moest raden, zou ik zeg­gen dat ze proberen Tyler op te sporen. Ze denken wa­arschijnlijk dat ze, als ze Tyler vinden, ook zijn vader hebben.’

Dat denk ik dus o­ok, dacht Grant. Da­arom laat ik hen op dit moment volgen.