77

‘Mijn excuses dat ik u heb laten wachten, mevrouw Maxwel­l.’

President Cole zag er gekweld en afwezig uit toen hij de Oval Office binnenstapte.

‘Geen probleem, mene­er,’ zei Michel­le, die snel opstond.

‘En meneer King?’

‘Niet hier. We hebben ons opgesplitst. Vandaag moet u het al­le­en met mij doen.’

Cole knikte, maar zei niets. Hij le­ek diep in gedachten.

‘Slechte dag, meneer?’ vroeg ze, in e­en poging zijn aandacht we­er bij dit gesprek te krijgen.

Hij schrok op, ke­ek ha­ar aan en probe­erde te glimlachen. ‘Dat kun je wel zeggen. Maar in deze functie is al­les relatief. Op e­en echt slechte dag sturen we jonge mannen en vrouwen op pad om vo­or hun land te sterven.’

‘Dus ik ne­em aan dat een gewo­on schanda­al niet heel erg is.’

‘Nee, maar het leidt wel af. En het geeft mijn politieke vijanden am­munitie in handen. Hoewel ze dat niet nodig lijken te heb­ben om op mij te schieten.’

‘Wat kan ik vo­or u doen, meneer? Ik weet dat elk moment van uw dag tot op de minu­ut is volgepland.’

‘Ja, en ik ben dan o­ok bang dat we hier een mobiele bespreking van moeten maken.’

Toen pas viel het Michelle op dat Cole e­en smoking droeg. ‘Meneer?’

‘Of­ficiële bijeenkomst vanavond in Mount Vernon, het grote huis van president Washington. Ik ben de hoofdspreker. Zin in een ritje in het Be­est?’ Hij glimlachte. ‘Mijn mensen geven u wel e­en lift terug.’

‘Ja, meneer.’

Toen ze naar buiten liepen, na­ar de wachtende stoet auto’s, ha­alde ze ha­ar telefoon tevoorschijn, ze zet­te hem a­an en typte snel een sms naar Sean en Edgar. Ze drukte op Verzenden, glimlachte even en stopte de telefoon we­er in haar zak.

Een Secret Service-agent die ze kende, hield het portier van de limo voor haar open. De president stapt altijd als laatste in. Zodra hij zit, gaan de auto’s rijden. Michelle kon haar glimlach niet verbergen toen ze de wagen inging en op de stoel tegenover die van de president ging zitten, zodat ze achteruit zou rijden.

Zodra hij was ingestapt, werd het portier dichtgedaan en verdwenen alle geluiden van buiten. Die zouden ze pas weer horen als de portieren weer opengingen, want de raampjes die zo dik waren als een telefoonboek zouden niet naar beneden gaan. De stoet begon te rijden.

Het Beest leek vanbuiten op de Caddy dts die hij was, maar was in elk ander opzicht uniek. Voor driehonderdduizend dollar waren een paar interessante wijzigingen aangebracht. De limo woog ruim achtduizend kilo en was helemaal geseald voor het geval iemand het voertuig met biochemische wapens zou willen aanvallen. De benzinetank was volledig afgedicht met schuim. Zelfs als de tank werd geraakt, zou de auto niet ontploffen. Er was een voorraad zuurstof en brandblussers in de kofferbak, plus een zakje bloed met de bloedgroep van de president. In de voorste bumper waren nachtkijkers en traangaskanonnen ingebouwd. De buitenkant van de auto was een combinatie van keramiek, titanium en het oude, betrouwbare staal. De banden hadden een huid van kevlar en konden niet lek raken. De portieren waren loodzwaar dankzij de bijna twintig centimeter dikke bepantsering. De buitenste lagen van de ramen waren kogelvrij en konden een hagel van kogels tegenhouden, terwijl de binnenste lagen gemaakt waren van een speciaal soort plastic dat elke kogel zou opvangen als een vlieg in een spinnenweb.

De twee nadelen waren de lage snelheid en het hoge benzineverbruik. Door het enorme gewicht reed het Beest maximaal honderd kilometer per uur en slechts drie kilometer op een liter benzine.

Michelle keek naar de chauffeur en de andere agent die voorin zaten. Daarna keek ze naar buiten naar de dertig auto’s waar de stoet uit bestond. Vervolgens naar het chique interieur van het achterste gedeelte.

Cole zat enigszins geamuseerd naar haar te kijken. ‘Eerste keer in het Beest?’ vroeg hij.

Ze knikte. ‘Ik heb de Service verlaten voordat ik werd ingeroosterd als bewaker in het Witte Huis.’

‘Ik kan me mijn eerste keer nog herinneren. Ik dacht dat ik droomde.’

‘Is nu afgezaagd geworden, natuurlijk.’

‘Absoluut niet. Het is een eer en een voorrecht, en verdomde cool.’ Hij leunde achterover in zijn stoel en keek naar buiten. ‘Ik kan nooit ergens stiekem naartoe gaan. Ik mag niet eens op de openbare weg rijden.’

Michelle leunde ook achterover. ‘Misschien maar goed ook. U zou toch niet willen dat u gedwongen was een smoesje te verzinnen waarom u te hard reed?’

Hij glimlachte en keek toen naar de agent die voorin zat. ‘Raampje omhoog, Frank,’ zei Cole.

Het glazen tussenschot gleed omhoog.

Cole wachtte tot het schot helemaal dichtzat en keek toen naar Michelle. ‘Ik ga heel open met u praten, mevrouw Maxwell.’

‘Ja, meneer.’

‘Mijn regering heeft een groot probleem.’

‘Die indruk kreeg ik al.’

‘We probeerden iets positiefs te doen, iets waardoor een ander land vrij zou worden.’

‘De beste bedoelingen, de slechtste resultaten.’

‘Mijn tegenstanders roepen altijd dat ik het leger moet sturen en Amerika’s gigantische, militaire macht moet inzetten. Maar als we daadwerkelijk iets doen, met hetzelfde resultaat maar tegen veel lagere kosten, dan dreigen ze met impeachment.’

‘Volgens mij noemen ze dat politiek, meneer.’

‘Alleen heb ik deze keer mijn nek te ver uitgestoken en heb ik geen medestanders. En het staat op springen.’ Hij keek haar wanhopig aan. ‘Hebben u en uw partner al iets ontdekt?’

‘Inderdaad, meneer.’ Ze vertelde hem alles wat ze hadden gevonden, ook over de ontvoering van Tyler Wingo en zijn vriendin Kathy.

‘Mijn god, daar wist ik niets van. En jullie denken dat Sam Wingo erin is geluisd en dat deze Alan achter dit alles zit? Vanwege een politiek schandaal dat ruim twintig jaar geleden tot de dood van zijn ouders heeft geleid?’

‘Ja, dat denken we inderdaad.’

‘En hij is de bron van het lek naar die blogger?’

‘Daar gaan wij ook van uit.’

‘En jullie bewijzen?’

‘Die zijn we aan het verzamelen. Weet u, als ik mijn partner mag bellen, heeft hij misschien nog meer te vertellen.’

‘Ga uw gang.’

Michelle belde Sean.

Hij nam op bij de tweede keer overgaan. ‘Ik heb je sms gezien,’ zei hij. ‘Het Beest, hè? Met de president?’

‘Ja, dat klopt,’ zei ze blij.

‘Nou, wij hebben ook geweldig nieuws. We hebben Tyler en Kathy. Ze zijn allebei oké. Ze zijn in het Fairfax-ziekenhuis. Kathy was gewond aan haar arm, maar het komt wel weer goed met haar. Ze worden zwaar bewaakt door de fbi. Haar ouders zijn ingelicht en zijn nu bij haar in het ziekenhuis.’

‘Dat is geweldig nieuws, Sean!’

‘En we hebben twee van Grants mannen te pakken. Littlefield en McKinney gaan hen de duimschroeven aandraaien. Als zij gaan praten, hebben we een direct lijntje naar Grant.’

‘Het wordt steeds beter.’ Ze wendde zich tot Cole: ‘Meneer, ze hebben de kinderen bevrijd. Ze zijn veilig. En ze hebben de kidnappers te pakken. De fbi houdt hen vast. Zij leiden ons misschien rechtstreeks naar Grant.’

‘Goddank!’ zei Cole. ‘Dat is een wonder.’

Michelle keek naar buiten. Ze reden net over de Memorial Bridge naar Virginia. Behalve de presidentiële stoet reden er geen andere auto’s op de weg, want het Beest deelde de weg niet met gewone stervelingen. Het was inmiddels een prachtige dag geworden nu het niet meer regende en de zon op het koude oppervlak van de rivier de Potomac scheen.

‘Dus waarom ben je bij de president?’ vroeg Sean.

Op Michelles scherm verscheen een sms van Edgar. Haar ogen werden groot en haar maag verkrampte.

‘Michelle?’

‘O, shit!’ riep Michelle.

‘Wat is er?’ vroeg Cole.

‘Michelle, gaat het wel?’ vroeg Sean.

Michelle zei tegen de president. ‘We moeten naar...’

Ze kreeg niet de kans haar zin af te maken.