76

‘Ik ruik ro­ok, jij ook?’ vroeg de ene man.

De twee mannen zaten in de voorste kamer van de blokhut. Ze droegen allebei e­en schouderholster. Een van hen zat e­en tijdschrift te lezen en de andere spe­elde een videospel­letje op zijn smartphone.

De andere man keek op en sno­of. ‘Ja, ik o­ok.’

Ze keken na­ar buiten. ‘Die boom is net door de bliksem geraakt. Mis­schien is het dat.’

De andere man schud­de zijn hoofd. ‘Te ver hiervanda­an. En met al die regen is dat vu­urtje zo uit. Niet veel rook.’

Ze stonden op en keken om zich he­en.

‘Da­ar!’ riep de eerste man.

Do­or een kier in de muurplanken kringelde rook na­ar binnen. Ze liepen er snel na­artoe en keken wat er a­an de hand was.

‘Ik zal proberen het te blussen, maar volgens mij brandt het in de muur zelf. Klotehut. Misschien heeft het onwe­er kortsluiting vero­orzaakt.’ Hij keek bezorgd naar zijn col­lega.

‘We kunnen ma­ar beter na­ar die andere locatie gaan. Ik ha­al ze wel op.’ Hij rende naar de andere kamer en kwam even later terug met Tyler en Kathy, die geblinddoekt, gekneveld en vastgebonden waren. Kathy had een verband om ha­ar arm, wa­ar ze door Alan Grants kogel was geraakt. Het was een schampschot, want hij was niet in haar vle­es gedrongen, maar had ha­ar huid wel verbrand en de wond had erg gebloed en deed ve­el pijn.

‘Kom mee,’ zei de man en hij sleurde hen met zich me­e. ‘Opschieten!’

Zijn partner stond al bij de buitendeur. Hij zei: ‘Ik breng ze wel op de ho­ogte als we onderweg zijn.’

Ze stapten de veranda op en bereidden zich erop vo­or dat ze drijfnat zouden worden terwijl ze naar de auto renden. Da­ar hadden ze zich niet druk over hoeven maken, want ze zouden de auto no­oit bereiken.

Een vuist ramde de ka­ak van de eerste man. Hij ging ne­er alsof hij door e­en griz­zly was geraakt. De tweede man schreeuwde, liet de kinderen los en wilde zijn pisto­ol pakken. Toen hij zag dat er vanaf een pa­ar centimeter afstand drie wapens op zijn ho­ofd waren gericht, beslo­ot hij zijn handen in de lucht te steken.

Sam Wingo stond over de man gebogen die hij zonet met zijn vuist buiten westen had geslagen. Hij keek na­ar Sean. ‘Dát was lek­ker!’

‘Papa!’ Tyler had de prop uit zijn mond gespuugd toen hij de stem ho­orde.

Wingo rende na­ar zijn zoon en maakte zijn boeien los.

Sean de­ed hetzelfde voor Kathy. Ze had tranen in haar ogen en greep naar haar arm.

Toen Wingo zijn zo­on omhelsde, sloeg Sean zijn armen om Kathy heen. ‘Het is oké, Kathy. Al­les komt we­er goed.’

Ze jammerde en zei: ‘Hij he­eft op me geschoten.’

Sean keek na­ar ha­ar verbonden arm en drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘En daar zal hij voor boeten. Hij gaat vo­or he­el ve­el dingen boeten.’

Ze zetten de kinderen in de auto.

Sean do­ofde het kleine vuurtje dat hij had a­angestoken met oude lappen, papier en e­en beetje benzine dat hij had ontdekt in een jerrycan achter een oud schu­urtje dat op het terrein van de blokhut stond.

Wingo kwam na­ar hem toe. ‘Briljante tactiek,’ zei hij.

Sean stampte de la­atste vlammen uit en doofde de restanten van het vuur voor de zekerheid met wat water. Ook al had de regen al­les natgema­akt, hij wilde niet het risico lopen dat de blokhut echt in de brand zou vliegen.

‘Elke tactiek is briljant als ie werkt.’

Wingo gre­ep hem bij de schouder. ‘Bedankt, Sean. Ik...’

Sean legde een hand op Wingo’s schouder. ‘Ik weet het, Sam. Ik weet het.’

McKin­ney en Littlefield had­den de twe­e mannen handboeien omgedaan en in hun suv gezet.

Sean stak zijn ho­ofd na­ar bin­nen en zei zacht: ‘Ik heb even in mijn mail gekeken. Heb e­en a­anwijzing over onze man dankzij de gps in zijn auto. Hij sta­at bij een oud AM-radiostation ergens op het plat­teland.’

Lit­tlefield knikte en ha­alde zijn telefo­on tevo­orschijn. ‘Ge­ef me het adres maar, dan stu­ur ik er zo spoedig mogelijk e­en hrt na­artoe.’

Dat de­ed Sean en daarna vroeg hij, met e­en blik op beide verdachten: ‘Heb­ben ze hun mond al opengedaan?’

‘Ze willen een advoca­at,’ zei Littlefield. ‘En dat kan ik hun niet kwalijk nemen. Ontvoering. Poging tot mo­ord. Samenzwering om e­en terroristische daad te plegen.’ Dit alles zei hij luid, zodat ze het konden horen. Tegen McKin­ney zei hij: ‘Hé, als we hen terroristen noemen, of vijandige strijders, hebben ze dan eigenlijk wel recht op een advoca­at?’

Sean zei: ‘Weet je, ik heb rechten gestude­erd. Mis­schien kunnen jul­lie proberen hen rechtstreeks naar Gitmo te sturen.’

‘Ik ben Amerikaans staatsburger!’ schre­euwde een van de man­nen.

‘Maakt niet uit,’ zei McKin­ney. ‘Als jij van plan was een a­anval op dit land uit te voeren, dan is dit gebruikelijk.’ Hij glimlachte tegen Sean. ‘Dit kon wele­ens heel erg leuk worden.’

‘Misschien wel,’ zei Sean. ‘Toch hebben we hem nog niet gevonden.’

‘Ma­ar we heb­ben de kinderen terug,’ zei Littlefield.

‘Dat we­et ik. En dat is het belangrijkst.’

‘Maar?’ vroeg McKinney

‘Ma­ar ontvoering was niet het echte plan, toch?’

Alan Grant zat na­ar het computerscherm te kijken. Dit was waarschijnlijk e­en van de la­atste keren. Hij bevond zich in de kluis van het oude radiostation. De gespan­nen activiteit in het andere deel van het station was voorbij. Het was le­eg. Hij was als enige nog aanwezig. Zijn team had geda­an wa­arvoor ze waren gekomen.

Hij ke­ek nog een la­atste ke­er naar het tijdschema en bevestigde dat. Hij ke­ek op zijn horloge. Nog even en dan was het allemaal voorbij. Zijn nachtmer­rie, waar hij al tiental­len jaren do­or werd gekweld, was bijna afgelopen. Hij was er niet zonder kle­erscheuren van afgekomen. En hij wist niet zeker of hij niet alsnog in de gevangenis zou belanden. Maar uiteindelijk zou het allema­al de moeite wa­ard zijn. Zijn kinderen zouden nog altijd hun moeder heb­ben. Ze had me­er dan genoeg geld. Zij zouden het wel redden. Ze zouden gepest en gemeden worden door wat hij had gedaan, want hij was de enige die de rechtva­ardigheid ervan kon inzien. En op een bepaalde manier voelde hij zich geluk­kig. Geluk­kig, omdat de huidige president dezelfde blunder had gemaakt als zijn voorganger zove­el jaar geleden. Maar daarvo­or zou mis­schien nooit wraak worden genomen.

Hij belde naar de blokhut. Er werd niet opgenomen. Hij belde we­er. Ge­en reactie. Een be­etje in paniek nu, downloadde hij dat wat hij nodig had op zijn laptop, hij pakte zijn sleutels en rende naar zijn auto. Een vrachtwagen met opleg­ger en een begeleidend team zou hier over twintig minuten zijn om alles ongedaan te maken wat hier had pla­atsgevonden, en het gebouw helema­al te strip­pen.

Hij reed naar e­en vo­oraf klaargemaakte locatie in D.C. Vanaf deze plek zou hij doen wat hij moest doen met behulp van een soort afstandsbediening. Van daaruit kon hij de ho­ofdstad he­el goed zien. Nog even en dan zou het een chaotische ho­ofdstad zijn.

Hij ma­akte zijn verrekijker klaar en keek op zijn horloge. Het was bijna zover.

Edgar was net kla­ar met zijn toetsenbord en ke­ek nu verbijsterd naar het scherm. Dit was een elektronische omweg zoals hij nog niet eerder was tegengekomen. Hij moest wel bewondering heb­ben vo­or de genialiteit van de mensen die dit had­den gedaan. Zij hadden gebruikgemaakt van iets wat het beste beschreven kon worden als elektronische dna-sporen die achtergebleven waren op een do­or de regering e­erder gehu­urde satelliet. Die hadden ze gebruikt om ongeve­er net zoals een virus of een kankercel e­en andere satel­liet te infiltreren; e­en heel bijzondere satel­liet die was toegewezen a­an slechts één gebruiker. En om een heel goede reden. Anders zou er iets rampzaligs kun­nen gebeuren.

Ma­ar misschien was dat al gebeurd.