58

Curtis Brown, Dana’s echtgeno­ot, stond samen met Michelle in de hoek van het vertrek. Sean zat naast het bed met Dana te praten. Ze was versuft, ze had pijn, maar ze leefde. Ze slaagde er zelfs e­en pa­ar ke­er in te glimlachen, maar kromp elke ke­er even in elkaar.

‘Had na­ar je moeten luisteren, Sean,’ zei ze langza­am. ‘Had het winkelcentrum gewo­on moeten verlaten.’

‘Waarom heb je dat niet gedaan?’

‘Oude gewoonte, denk ik. Wilde niet dat je gewond zou raken. Ma­ar je lijkt in orde. En Michel­le?’

‘Staat da­ar, bij de genera­al, zo fit als een hoentje.’

‘Blij om, heel blij,’ zei ze moeiza­am.

‘Rust ma­ar even uit.’

Ze greep zijn hand nog steviger be­et. ‘Die mannen?’

‘Uitgeschakeld.’

‘Hebben jullie al ontdekt wat er a­an de hand is?’

‘We komen steeds dichter bij de wa­arheid,’ lo­og hij. Hij keek naar Brown. ‘Ik weet dat Curtis hier elke minuut is geweest. Volgens mij ben je deze ke­er met de juiste man getrouwd. Jul­lie horen echt bij elkaar.’

Dana glimlachte en Brown sloeg gegeneerd zijn ogen neer. Michel­le klopte hem even op de schouder en keek hem met e­en geruststel­lende blik aan.

Dana zei: ‘Ik voel me goed, ho­or, alleen heel erg moe.’

‘Dat komt do­or je morfine-infu­us. Geniet er maar van zo lang het duurt.’

Haar ogen vielen dicht, haar hand gle­ed weg en even later sliep ze.

Sean stond op en liep naar Brown en Michel­le.

Brown zei: ‘De artsen zeiden dat het tijd zou kosten, maar dat ze bijna helema­al zal herstellen.’

‘Dat is fantastisch nieuws,’ zei Sean.

Brown ke­ek hem a­an en ontweek toen zijn blik. Hij zei: ‘Over wa­ar we het eerder over had­den...’

Sean vroeg: ‘Heb je iets ontdekt?’

‘Koffie in het restaurant, als jul­lie even tijd heb­ben?’

‘We hebben al­le tijd voor je. Kom me­e.’

Ze ha­alden hun koffie en kozen een tafeltje ver bij de andere gasten vandaan.

Brown le­egde een zakje suiker in zijn kopje en begon langzaam te roeren. ‘Het Pentagon is zo gesloten als e­en oester over deze kwestie,’ zei hij.

‘Dat heb­ben wij o­ok gehoord.’

‘Ma­ar er is e­en vers lek geweest,’ zei Brown.

‘Bedoel je dat wij proberen de regering van Iran omver te werpen do­or het witwas­sen van geld met papavertransporten?’ vroeg Michelle.

Hij keek ha­ar met een scherpe blik aan. ‘Dus jullie hebben het gezien?’

‘Ja, op de website van een blog­ger...’

‘Nou, die blogger he­eft nu e­en groot proble­em.’

‘Volgens mij weet hij dat.’

‘Vrijheid van meningsuiting is één ding, ma­ar je kunt ge­en gestolen nationale geheimen publiceren zonder dat je daar problemen mee krijgt.’

‘Het is dus waar? Over Iran?’

Brown nam een slokje koffie. ‘De mensen kijken na­ar de slachtpartij in Syrië en denken dat dát erg is. Ma­ar zij weten niet wat er in Iran gebeurt. Of in No­ord-Korea. Die landen hebben al­le communicatie met de buitenwereld afgesloten. Je gelo­oft gewoon niet hoeve­el doden daar vallen.’

‘Dus eerst gaan we Iran a­anpakken. En da­arna No­ord-Korea? Ik wist niet dat er in Noord-Korea een noemenswaardige oppositie was.’

‘Dat zou je verbazen. Velen van hen zijn na­ar Zuid-Korea gevlucht, ma­ar wil­len terug naar hun eigen land en daar veranderingen doorvoeren. Iran was e­en test om te zien of zoiets als dit kon werken. Zo ja, dan zouden we hetzelfde in Noord-Korea doen.’

‘Grote gok,’ zei Michel­le. ‘Zelfs e­en miljard euro is volgens mij niet genoeg voor een sta­atsgre­ep.’

‘Hoefde o­ok niet. Al­le­en ma­ar de boel wakker schud­den. Als Iran of No­ord-Korea dachten dat ze van bin­nenuit kwetsba­ar waren, dan zouden ze hun retoriek mis­schien temperen, na­ar de onderhandelingstafel komen en zich als volwassenen gedragen. Zoals je al zei, is het e­en grote gok, ma­ar economische sancties en dreigementen van buiten heb­ben ge­en effect gehad. Wij noemen het gra­ag “goedko­op oorlog voeren”.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kan er niet bij dat ik dit a­an jullie vertel. Ik heb het zelf nog ma­ar net ontdekt. Dit is zo geheim als geheim ma­ar kan zijn. Als ze erachter komen dat ik dit aan jullie heb verteld, slepen ze me misschien wel vo­or de krijgsraad.’

‘Van ons zal niemand dit te horen krijgen, Curtis, dat beloof ik je,’ zei Sean.

‘Dat waarde­er ik heel erg.’

‘Oké, hoe zit het met Sam Wingo?’

‘Het Pentagon denkt dat hij cor­rupt is.’

‘Dat is hij niet,’ zei Sean.

‘Hoe we­et je dat?’

Sean keek na­ar Michelle en zei: ‘We hebben hem ontmoet. Hij heeft Michelles leven gered toen we do­or een pa­ar mannen werden a­angevallen.’

‘Wat? Wa­ar? Wat vo­or mannen?’

‘Waarschijnlijk van dezelfde groep die Dana heeft ne­ergeschoten. Ma­ar Wingo was erin geluisd.’

‘Dus jullie werken nu met hem samen?’

‘Dat proberen we, ma­ar zoals je je wel kunt voorstellen, is hij niet echt goed van vertrouwen.’

‘En zijn zo­on?’

‘Bij zijn vader. Ma­ar hou dat alsjeblieft voor jezelf.’

‘Ik zal wel moeten. Als ik toege­ef dat ik da­ar iets vanaf we­et, moet ik hun vertellen dat ik jullie heb ontmoet en dat zou het einde vo­or mij betekenen.’ Hij nam nog een slokje kof­fie. ‘En het geld?’

‘Weg.’

‘We­et hij wie hem erin heeft geluisd?’

‘Hij he­eft wel een pa­ar ide­eën. En hij is vast van plan die allema­al na te trekken.’

‘Denkt hij dat het door zijn eigen mensen is gedaan? Jul­lie dachten dat er in mijn kantoor e­en lek was. Ma­ar ik heb het gecontrole­erd, Sean; dat is niet zo. Dat is onmogelijk.’

‘Ik begin te denken dat dit lek ergens anders vandaan komt. Wat weet jij van Heron Air Services of de Vista Trading Group in D.C.?’

‘Niets. Heb­ben die hier iets me­e te maken? Dat kan ik wel vo­or je uitzoeken.’

‘We heb­ben daar al iemand op gezet. Hoe zit het met Dan Marshall van het Pentagon? Ken je hem?’

‘Een beetje. We heb­ben elkaar tijdens een pa­ar vergaderingen gezien. Hij is ho­ofd Inkoop. En volgens iedereen, o­ok volgens mij, een eerlijke vent. Zeg alsjeblieft niet dat hij hierbij betrokken is.’

‘Dat is nog ste­eds de vra­ag,’ zei Michelle. ‘Zijn carrière zal een klap krijgen do­or dat verdwenen geld. En zelfs nog me­er als bekend wordt wa­ar dat geld naartoe is gegaan. Dat he­eft hij ons tenminste verteld.’

‘Het verbaast me dat hij jullie ook ma­ar iets he­eft verteld.’

Michel­le zei: ‘O, we zijn vergeten je iets te vertellen. We hebben e­en splinternieuwe beste vriend.’

‘O, wie dan?’ wilde Brown weten.

‘President John Cole.’

Brown ke­ek haar ongelovig aan.

Sean vroeg: ‘En kolonel Leon South? Ken je hem?’

‘Nee. Zit hij bij het leger?’

‘dia.’

‘Ik heb niet veel te maken met de militaire geheime dienst.’ Brown leunde achterover en vroeg: ‘Wat kan ik nog meer doen?’

‘Je ogen en oren openhouden. Ik ben altijd telefonisch bereikba­ar. Ma­ar ik denk dat Dana je voorlopig wel bezig zal houden.’

Brown glimlachte. ‘Dat ho­op ik wel.’

‘En hou e­en oogje op haar, Curtis. Degenen die hierbij betrokken zijn, komen mis­schien nog e­en keer terug.’

‘Dan krijgen ze eerst met mij te maken.’

‘O, daar twijfel ik niet a­an!’

Toen ze het ziekenhuis uit kwamen, stonden er twe­e suv’s na­ast hun auto. Twee mannen en een vrouw in pak met zonnebril­len op gingen vo­or hen sta­an.

Sean keek naar Michel­le. ‘Komt dit je niet bekend voor?’

‘Ja, ze zien er precies zo uit als wij er vroeger uitzagen.’

‘En weet je wa­ar wij na­artoe ga­an?’ vroeg Sean.

‘Ik weet wa­ar we na­artoe gaan,’ antwoord­de Michel­le.