8

Tyler ontmoet­te hen in het Panera Café tegenover zijn middelbare school. Hij droeg een schooluniform: een kakikleurige broek, e­en zwarte polotrui met het logo van de scho­ol en zwarte schoenen.

‘Wil je kof­fie?’ vroeg Michelle a­an hem toen ze met z’n drieën naar bin­nen liepen.

‘Ik ne­em gewo­on wat water,’ zei Tyler.

‘Krijg je in het zwembad niet genoeg water binnen dan?’ vroeg Sean een beetje gekscherend.

Tyler le­ek hem niet te horen en liep gewo­on door.

Sean en Michel­le namen e­en kop koffie, terwijl Tyler zijn eigen flesje water bestelde. Hij sloeg hun aanbod om dat vo­or hem te betalen af. Ze gingen a­an een tafeltje achterin zit­ten. De enige andere mensen in het café waren studenten die een laptop bij zich hadden en twee moeders met jonge kinderen in e­en wandelwagen. Een knappe brunet­te, ongeve­er even oud als Tyler, zwaaide naar hem. Hij zwaaide verlegen terug, waarna hij zich tot Sean en Michelle wend­de.

‘Ik wil jul­lie inhuren.’

Sean leunde achterover en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat zei Michelle al. Waarom?’

‘Dat heb ik al tegen ha­ar gezegd,’ antwoord­de Tyler. ‘Om wat over mijn vader uit te zoeken.’

‘En je zegt dat het leger je niet he­eft verteld hoe hij is gestorven?’

‘Nee, ze zeiden dat hij was do­odgeschoten.’

‘Oké. Dat is in Afghanistan gebeurd, toch?’

‘Dat zeiden ze.’

‘En jij gelooft dat niet?’ vroeg Sean.

‘Misschien wel. Ik bedoel, ik weet het niet.’

‘Oké, ma­ar we zijn niet in Afghanistan, Tyler. We heb­ben niet echt een manier om naar Afghanistan te gaan om over de schouder van het leger te kijken. Geen bevoegdheden. Ge­en bronnen. Niets.’

Tyler nam e­en slok water en nam er de tijd voor om te antwo­orden. ‘Maar jul­lie zijn privédetectives. Jul­lie hebben toch zeker wel mogelijkheden om dingen uit te zoeken? Ik bedoel, dat is toch wat jul­lie doen, of vergis ik me?’

‘Ja, dat is zo,’ zei Michelle en ze bo­og zich naar hem toe. Ze ke­ek even na­ar Sean en zei toen tegen Tyler: ‘Maar al­les op zijn tijd. Hoe heet je vader?’

‘Samuel, ma­ar iedere­en noemt hem Sam.’

‘Wat heeft het leger je precies verteld over je vader?’

‘Ze zeiden dat hij met zijn eenheid in Kandahar was. Dat hij op een avond op patrouil­le was en dat iemand hem heeft doodgeschoten.’

‘Was die iemand van de taliban, Al Qaida, e­en overgelopen Afgha­anse solda­at?’ drong Sean aan.

‘Ze zeiden dat ze dat niet wisten. Degene die hem do­odscho­ot, is ontsnapt, zeiden ze, maar ze zijn nog ste­eds na­ar hem op zoek.’

Sean knikte langzaam. ‘Dat soort dingen gebeurt hela­as in een oorlog, Tyler. Ik ben er zeker van dat het leger alles zal doen om uit te zoeken wie je vader heeft omgebracht en ervoor zal zorgen dat hij wordt bestraft.’

‘Wan­neer komt zijn stof­felijk overschot a­an op de luchtmachtbasis in Dover?’ vroeg Michelle.

Tyler schud­de zijn hoofd. ‘Dat heb­ben ze niet gezegd.’

Michel­le fronste. ‘Maar het lichaam van iedere gesneuvelde soldaat komt via Dover het land binnen. Normaal gesproken la­at het leger de familie da­arna­artoe komen als het stoffelijk overschot a­ankomt. En dan kun je de begrafenis laten plaatsvinden op de Arlington National Cemetery. Al­le soldaten die in de strijd zijn gesneuveld krijgen die eer.’

Sean ke­ek haar verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat al­lemaal?’

‘Ik heb gisteravond even wat informatie opgezocht.’

Sean fronste zijn wenkbrauwen en vroeg zachtjes: ‘Vo­or of na je ontspan­nende bad?’

Tyler schudde zijn hoofd. ‘Ze hebben het helemaal niet over Dover gehad.’

Sean zei: ‘Nou, mis­schien vertel­len ze je die details later wel. Je moeder...’

Tyler ke­ek hem geprikkeld aan.

Sean zei: ‘Sorry, je stiefmoeder zei dat het leger nog me­er mensen langs zou sturen. Misschien heb­ben zij die informatie wel. Heb je hier al met ha­ar over gepraat?’

‘Nee. Ik ben vanochtend al vroeg na­ar scho­ol gega­an. Dan ligt zij altijd nog in bed,’ voegde hij er afkeurend a­an toe.

Sean nam hem a­andachtig op. ‘Het verba­ast me dát je vandaag na­ar scho­ol bent gewe­est, Tyler. Zal wel moeilijk zijn gewe­est na gisteravond.’

Hij ha­alde zijn schouders op en mompelde iets, ma­ar zo zacht dat Sean en Michelle het niet konden versta­an.

Sean zei: ‘Nou, mis­schien moet je je stiefmoeder even bel­len en het vragen. Doe het nu ma­ar, wij wachten wel.’

In plaats van ha­ar te bel­len, typte Tyler een sms en verstuurde die.

Sean keek na­ar Michelle. Ze glimlachte e­en be­etje en zei zonder geluid te maken: wat zei ik je?

‘Ze antwoordt toch niet, in elk geval niet snel,’ zei Tyler.

‘Heeft ze haar telefo­on niet bij zich?’ vroeg Michelle.

‘O, jawel, maar de sms was van mij en dus niet belangrijk.’

Michelle en Sean keken elka­ar weer a­an.

‘Oké, ik zal het je ma­ar recht op de man af vragen: hebben we hier te maken met het “gemene stiefmoeder”-syndro­om?’ vroeg Sean.

Tylers gezicht werd bijna even rood als zijn haar. ‘Ik zeg helemaal niet dat ze gemeen is. Ze he­eft gewoon ge­en idee. Ze is ve­el jonger dan mijn vader. Ik begrijp niet eens wa­arom hij met ha­ar is getrouwd.’

‘Wat is er met je moeder gebeurd?’ vroeg Michelle vriendelijk.

Tyler peuterde aan het etiket van zijn waterflesje, trok het eraf en verscheurde de stukjes op het tafelblad. ‘Ze werd ziek en ging dood. Vier ja­ar geleden.’

‘Wat erg vo­or je,’ zei Michelle.

‘Hoe lang is het geleden dat je vader is hertrouwd?’ vroeg Sean.

‘Wat ma­akt dat nou uit?’ snauwde Tyler. ‘Ik wil gewoon weten wat er met hem is gebeurd! Dat andere gedoe is gewoon shit. Dat he­eft nergens iets me­e te maken.’

Hij had behoorlijk luid gepra­at en de knap­pe brunet­te keek bezorgd hun kant op.

Tyler zag haar kijken, ke­ek beschaamd en tu­urde na­ar het hoopje papier vo­or zich.

Michelle legde e­en hand op zijn schouder. ‘Ik we­et dat dit heel moeilijk is, Tyler. Ik heb o­ok heel onverwacht een ouder verloren. Maar hoe me­er Sean en ik weten, hoe meer ide­eën we kun­nen bedenken. Da­arom stellen we je allerlei vragen die nu niet belangrijk lijken. In e­en za­ak we­et je no­oit wat uiteindelijk wel of niet belangrijk is. Dat begrijp je toch wel?’

Tyler likte zijn gebarsten lippen en nam nog een slok water. ‘Ze zijn ongeveer e­en jaar geleden getrouwd. Ze hebben ge­en echte bruiloft gevierd; ze zijn al­leen naar het geme­entehuis gegaan of zo. Mijn vader wilde het me pas na afloop vertellen. Ik kende ha­ar niet e­ens goed. Ze hadden nog niet heel lang een relatie en ze is zo’n vijftien ja­ar jonger dan hij. Het was vre­emd.’

‘Ik begrijp wel wa­arom dat alles lastig maakt,’ zei Sean.

‘Ja,’ zei Tyler. ‘He­el erg lastig.’

Michelle vroeg: ‘Was je vader beroepssoldaat?’

Tyler schud­de zijn ho­ofd. ‘Hij he­eft een tijd bij het leger gezeten maar ging toen bij de reserve. Toen werd hij opgeroepen. Hij was al twe­e ke­er eerder ingezet toen hij nog gewoon in het leger zat, maar toen kwam hij weer thuis. Ik dacht dat hij voorgoed thuis zou blijven, ma­ar hij werd we­er opgeroepen als reservist.’

Sean pakte een notitieblokje en begon e­en pa­ar dingen op te schrijven. Michelle keek hem dankbaar a­an.

‘Hoe oud was je vader?’ vroeg hij.

‘Vijfenve­ertig.’

‘Lastig om op die leeftijd weer ten strijde te trekken.’

‘Wa­arschijnlijk wel, vo­or som­mige mensen. Maar mijn vader is heel goed in vorm. Hij deed aan hardlopen, gewichthef­fen en o­ok a­an karate. En hij zwom ook vaak met mij me­e. Op een bepaald moment kon hij me niet me­er bijhouden, ma­ar hij was ve­el beter dan veel andere man­nen van zijn le­eftijd. Hij heeft zelfs een pa­ar triatlons geda­an.’

Sean zei: ‘Ik betwijfel of ik één baantje in het zwembad zou kun­nen trekken. Zo te horen was je vader een man van staal.’

‘Ja, dat ís hij.’ Tyler beet op zijn onderlip en kre­eg vochtige ogen.

Sean vroeg snel: ‘Wat de­ed hij voordat hij werd opgeroepen?’

‘Uh, hij werkte bij dti, een bedrijf in Reston. Hij was verkoper. Niet echt opwindend.’

‘Welke rang had je vader?’

‘Sergeant.’

‘Weet je dat zeker?’

Tyler ha­alde e­en envelop uit zijn rugzak. ‘Ik heb een pa­ar dingen opgeschreven: zijn unit, wanne­er hij werd ingezet, dat soort dingen.’ Hij gaf hem a­an Michel­le.

Ze zei glimlachend: ‘He­el slim van je. Ik wilde dat al onze cliënten zich zo goed voorbereid­den.’

‘Dus willen jullie dit vo­or me uitzoeken? Ik we­et niet hoeveel jul­lie in rekening brengen, ma­ar ik kan jullie betalen. Ik heb geld van een bankrekening die mijn vader vo­or me he­eft geopend. En ik heb me deze zomer kapotgewerkt als strandwacht. Ik heb bijna duizend dollar gespaard.’

‘Dat is geweldig, Tyler,’ zei Michelle. ‘Die details kunnen we later wel bespreken.’

‘Dus je wilt al­le­en ma­ar meer weten over de manier waarop hij is gestorven?’ vroeg Sean.

‘Uh, ja.’

‘We­et je, Tyler, dat zal het leger je al­lemaal vertellen. Je hebt ons niet nodig. En ik wil je geld niet a­annemen om informatie in te win­nen die jij gratis kunt krijgen.’

Tyler wreef in zijn ogen en gaf geen antwoord.

Sean nam e­en slokje van zijn kof­fie en wachtte, hij besloot de stilte niet te verbreken. Hij ke­ek Michel­le a­an en knikte in de richting van Tyler.

Michelle raakte Tylers arm even a­an. ‘Is er nog iets anders? Iets wat je ons niet hebt verteld en wat je dwarszit?’

Tyler begon iets te zeg­gen, maar haalde toen zijn schouders op en keek op zijn horloge. ‘Ik moet ervando­or. We gaan met de bus naar het zwembad waar we altijd trainen. Ik mag niet te laat komen.’

‘Welke slagen doe je?’ vroeg Michelle.

‘De vijftig meter vrije slag en de tweehonderd meter wisselslag. Ik ben niet erg goed, hoor. Ik bedoel, in ons team zitten jongens die veel beter zijn dan ik.’ Toen vroeg hij: ‘Zwem jij ook?’

Michelle zei: ‘Ik geef er de voorkeur aan om boven water en droog te blijven.’

‘Dus... jullie gaan voor me werken?’ vroeg Tyler aarzelend.

Sean wilde iets zeggen, maar Michelle zei: ‘We zullen wat inlichtingen inwinnen, verslag doen en dan praten we verder, oké?’

‘Ja, oké,’ zei Tyler een beetje teleurgesteld.

Hij stond op en liep slungelig naar buiten, met zijn rugzak aan zijn schouder hangend.

Sean keek naar Michelle. ‘Hier klopt iets niet.’

‘Blij dat je dat eindelijk inziet,’ zei ze.

‘Ik bedoel, die knaap was gisteravond één hoopje ellende. Rende buiten rond in een onweersbui met een pistool, gek van verdriet. En dan gaat hij naar school en zit hij hier met ons over de dood van zijn vader te praten alsof het een zakendeal is. Waar was alle emotie? Waar waren de tranen?’

‘Meisjes huilen veel gemakkelijker dan jongens, Sean.’

‘Dat geldt niet voor meisjes zoals jij.’

‘Ik heb vier oudere broers. Ik ben nooit echt een meisje geweest.’ Ze zweeg even en keek Tyler na. ‘Maar ik snap wat je bedoelt.’

‘Wat voor inlichtingen heb je in gedachten?’ vroeg hij.

‘Heb je nog contactpersonen in het Pentagon?’

‘Een paar.’

Michelle hield de envelop omhoog. ‘Nou, laten we maar eens naar deze aantekeningen kijken en dan zien wat we kunnen doen.’

‘En als we alleen maar kunnen bevestigen wat het leger hem al heeft verteld?’

‘Dan zal dat voldoende moeten zijn. Maar ik denk niet dat het zo zal gaan.’

‘Waarom niet?’

‘Die knaap houdt iets achter, Sean. Iets wat hem angst aanjaagt.’

‘Er sneuvelen regelmatig soldaten, Michelle. En dan worden hun naaste verwanten op de hoogte gesteld. Dat is de standaardprocedure.’

‘Nou, dit blijkt misschien de uitzondering op de regel. Maar er is nog iets,’ zei ze.

‘Wat?’

‘Jij sprak steeds over zijn vader in de verleden tijd. Tyler antwoordde en sprak over zijn vader in de tegenwoordige tijd. Alsof hij nog steeds leeft.’

‘Wishful thinking misschien?’

‘Daar leek hij me niet het type voor.’

Sean zuchtte. ‘Oké, we zullen doen wat we kunnen. Maar vergeet onze afspraak over Nieuw-Zeeland niet.’

‘Wees maar niet bang. Ik heb vanochtend via internet al een Speedo voor je besteld.’