60

‘Het is alwe­er even geleden dat we hier waren,’ zei Sean toen de suv waar ze in zaten door het hek reed dat eruitzag alsof hij een op hol geslagen tank zou kunnen tegenhouden.

‘Ja, en de vorige ke­er was niet bepa­ald a­angenaam,’ merkte Michel­le op.

‘Ja, dat weet ik nog.’

Ze werden do­or e­en escorte via e­en gang naar de westvleugel van het Witte Huis gebracht.

‘Jij hebt de president nooit beschermd, wel?’ vroeg Sean.

‘Mijn car­rière was al ten einde vo­ordat het zover was,’ zei ze. ‘Een van de weinige dingen waar ik spijt van heb.’

‘Het is niet zo bijzonder als wordt gezegd.’

‘Leugena­ar!’ zei ze en ze porde spe­els met haar ellebo­og in zijn zij.

Ze werden na­ar een kleine vergader­ruimte gebracht waar ze moesten wachten.

Terwijl Sean door de kamer dwaalde en na­ar diverse beroemde schilderijen aan de mu­ur ke­ek, vroeg Michelle: ‘Herken je iemand van de beveiliging?’

‘Ben al te lang weg. Al mijn tijdgenoten klussen inmiddels bij bij andere diensten. En jij?’

‘De vrouw voor het ziekenhuis kwam me bekend voor, ma­ar ik we­et niet hoe ze heet.’

‘Jaloers?’

‘Ja, waarom niet?’

‘Jij werkt fulltime met mij samen.’

‘Dat is ge­en antwoord op mijn vra­ag.’

‘Nou, dank je wel!’

De deur ging open en het ho­ofd Beveiliging kwam binnen gevolgd do­or president Cole en de rest van zijn mensen. Sean en Michelle stonden meteen op en wachtten tot Cole zat. Da­arna gingen zij o­ok weer zitten.

Cole keek hen aan. ‘Blog­ger?’

‘Ja, meneer,’ zei Sean.

‘Wat weten jul­lie daarvan?’

Sean gaf niet mete­en antwoord. Hij vroeg zich af wat de bedoeling van de vra­ag precies was. ‘George Carlton. Onafhankelijk. Niet verbonden a­an een persagentschap.’

‘Heb­ben jullie hem opgezocht?’

‘Dus uw mensen zijn ons gevolgd?’ vroeg Michel­le.

‘Nee. Ze hielden Carltons huis in de gaten. Jul­lie kwamen op bezoek. Een van de redenen dat jul­lie hier nu zijn.’

Sean keek taxerend na­ar Cole. De man leek tien ja­ar ouder sinds hun bezoek a­an hem in Camp David.

Hij denkt dat dit zíjn Watergate is, dacht Sean.

‘Het verbaast me dat de Feds hem niet al hadden opgezocht.’

‘Vrijheid van meningsuiting. De pers is de vierde macht,’ zei Cole. ‘Lastige kwestie. Ik heb geen zin de media te censureren. Er wordt me al me­er dan genoeg in de schoenen geschoven zonder dat ik daar nog extra aanleiding vo­or hoef te geven. Ma­ar jul­lie zijn de regering niet. Jullie kun­nen dingen doen die wij niet kun­nen doen.’

‘En u daarna vertel­len wat we heb­ben ontdekt?’ vroeg Michelle.

Sean keek nerveus na­ar haar.

Cole zei: ‘Ik dacht dat we hadden afgesproken dat jullie dat inderdáád zouden doen? Samenwerken in deze zaak. Te beginnen met het vinden van Sam Wingo do­or jullie relatie met de zo­on.’

Sean ke­ek weer na­ar Michelle, ma­ar zei niets.

Cole voegde era­an toe: ‘En voor het geval dat jullie die vriendjes van jullie in Hoover willen dek­ken: ik we­et al dat de fbi de jongen is kwijtgera­akt.’

‘We hebben ge­en vriendjes in Hoover, mene­er,’ zei Michelle. ‘Tenminste, zij zijn dat niet.’

Cole ha­alde zijn schouders op. ‘Als deze kwestie een positief einde heeft, wordt als het aan mij ligt niemand ergens op aangekeken.’

‘Dat is he­el genereus van u, meneer,’ zei Sean, hoewel de blik op zijn gezicht zijn wo­orden we­ersprak.

Cole leek het niet te zien en als dat wel zo was, leek het hem niets te kunnen schelen.

Sean vroeg: ‘Dus Iran? Is dat waar we me­e bezig zijn?’

‘Ne­e, zo e­envoudig ligt het niet.’

‘Geld voor wapens voor opstandelingen in Iran. En Noord-Korea is het volgende land op het lijstje?’

‘Wie he­eft jullie dat verteld?’

‘Wij zijn privédetectives, mene­er. Wij moeten onze bron­nen beschermen.’

‘Net zoals we dat met u doen,’ voegde Michelle eraan toe.

‘Het is dus niet zo e­envoudig dat u het ons kunt uitleg­gen?’ vroeg Sean.

‘Wa­arom zou ik?’

‘We moeten precies weten wat er a­an de hand is als we hier iets a­an wil­len doen, meneer de president.’

Cole ble­ef hem e­en pa­ar seconden a­ankijken en leunde toen na­ar achteren tegen de rugleuning van de bank. ‘Zoals al in die stom­me blog stond, waren die euro’s bedoeld om papavers te kopen voor de productie van heroïne. Niet echt natu­urlijk, want die papavers zouden no­oit worden gebruikt om drugs van te maken. Tenminste, niet do­or ons.’

‘Ma­ar jullie had­den e­en manier nodig om die euro’s wit te wassen,’ suggereerde Sean. ‘Vo­ordat ze hun uiteindelijke bestemming had­den bereikt.’

Cole knikte. ‘De a­angekochte papavers zouden in handen komen van een derde partij.’

‘Laat me raden,’ zei Sean. ‘Een internationale wapenhandelaar?’

‘En da­arna zouden de wapens, die tegen de papavers waren geruild, naar Iran gaan.’

‘En wat zou die wapenhandelaar dan met die papavers doen?’

‘Ik zei dat wij de papavers niet zouden gebruiken om er heroïne van te maken. Ik kan natu­urlijk niet voor anderen spreken.’

‘Mag ik e­en openhartige opmerking maken, mene­er de president?’ vroeg Sean.

‘Aangezien je niet meer bij de Secret Service zit, kun je wan­neer je maar wilt openhartige opmerkingen maken.’

‘Degene die dit plan heeft bedacht, moet worden ontslagen, meneer.’

‘Het is e­en belachelijk plan,’ zei Michelle. ‘Het kan op zove­el momenten misgaan. En dat is dus o­ok gebeurd.’

Cole werd rood, ma­ar zijn woede verdwe­en alweer snel. ‘Ik heb het ontslag van deze persoon twee dagen geleden geac­cepte­erd. Niet dat het belangrijk is, want de verantwoordelijkheid ligt bij mij. Ik heb het plan goedgekeurd.’

Even ble­ef het stil in het vertrek.

Cole vroeg: ‘Die blogger?’

‘Uitgespeeld,’ zei Sean. ‘Hij kende zijn bron niet.’

‘Gelo­of je hem?’

‘Ik kan zien wan­neer iemand bang is,’ zei Sean. ‘Hij wist er niets van. Was gewo­on op zoek na­ar de e­erstvolgende primeur.’

‘Hebben jullie a­anwijzingen wie die bron is?’

‘Zijn we mee bezig.’

‘Als die per mail he­eft gecom­municeerd, dan kun­nen mijn mensen de bron wel opsporen, maar...’

‘Die lastige kwestie,’ zei Michel­le. ‘Vrijheid van meningsuiting. De pers is de vierde macht.’

‘Juist. Een schanda­al is één ding, misschien overle­ef ik dat wel. Maar een schandaal verbloemen is onverge­eflijk!’

‘Laat ons dan onze gang ga­an, mene­er de president,’ zei Sean.

‘Kun­nen jullie Sam Wingo vinden?’

‘Dat denk ik wel.’

‘Denken jullie dat hij hierbij betrok­ken is?’

‘Volgens ons is hij erin geluisd.’

‘Do­or wie?’

‘Dat is nog niet duidelijk. Ma­ar we heb­ben een paar aanwijzingen en die zijn we nu a­an het natrekken.’

De president stond op. ‘Dan moet ik jullie ma­ar niet langer ophouden. En ik heb e­en afspraak buiten de deur.’

Sean en Michelle stonden op.

‘Dank u wel, mene­er,’ zei Sean.

‘Laat het maar even weten als ik iets kan doen. Ik kan niet zomaar al­les opzijzet­ten, maar deze kwestie is wel een van mijn prioriteiten.’

‘Begrepen.’

Sean en Michelle liepen achter Cole en zijn beveiligers, die in e­en diamantvormig patro­on om hem he­en liepen, door de gang.

Ze gingen naar buiten, wa­ar de stoet auto’s al klaarstond.

De presidentiële limo, die het Beest werd genoemd, stond met draaiende motor te wachten. De politie van D.C. had al­le straten wa­ar ze do­orheen zouden rijden al afgezet. Het Beest stopt niet vo­or e­en rood verkeerslicht en ook niet voor iets anders.

Voordat het portier dichtging, ke­ek Cole na­ar hen op. ‘Ik reken op jullie.’

Da­arna re­ed de stoet auto’s weg.

Michelle keek de lange rij auto’s die snel wegreden met een verlangende blik na.

‘Het ís indrukwek­kend,’ zei Sean.

‘Ja,’ zei Michel­le.

‘Maar het maakt je snel oud.’

Ze snoof. ‘Inderda­ad.’

‘Deze kant op,’ zei e­en Secret Service-agent.

Ze werden terug­gebracht naar hun eigen auto die bij het ziekenhuis geparkeerd stond.

Terwijl ze in de Land Cruiser stapten, zei Sean, toen hij de gelaten blik van zijn partner zag: ‘Dat was je verleden, Michelle. Je kunt niet in het verleden leven.’

‘Natuurlijk wel, Sean. Als je niet echt enthousiast uitkijkt na­ar je toekomst.’