22

Wingo’s e­erste gedachte was dat hij erin was geluisd en dat de bewaker naast hem bij deze samenzwering betrokken was. Nadat er een kogel door het raampje vlo­og die het achterho­ofd van de bewaker do­orboorde, dacht Wingo dat niet me­er.

Hij schreeuwde in het Pasjtoe tegen de chauf­feur dat hij het gaspeda­al zo diep mogelijk moest intrap­pen als hij wilde blijven leven. De taxi spoot naar voren terwijl de kogels van de auto afketsten.

Terwijl de dode bewaker tegen hem aan gle­ed, pakte Wingo de AR-15 van hem af. Hij richt­te het wapen door de verbrijzelde achter­ruit, wacht­te tot de andere auto dichterbij kwam en haalde de trekker over. Er zaten drie man­nen in de andere auto, ma­ar hij richtte slechts op e­en van hen.

Het bloed van de chauffeur van de andere auto spatte tegen de voor­ruit. De auto zwenkte van de weg af, vloog in brand en explode­erde e­en paar seconden later.

Wingo draaide zich weer om en keek naar zijn chauf­feur. ‘Shit!’

Hij voelde dat de auto begon te slingeren. Wingo klom na­ar voren en ging naast de chauffeur zitten. Het was e­en oudere man die echter geen dag ouder zou worden, want hij was in zijn achterho­ofd gera­akt door e­en kogel; waarschijnlijk een afgeketste kogel.

Wingo greep het stu­ur, strekte zijn be­en naar voren en trapte op de rem. Hij stuurde de auto de berm in. Gelukkig was er op dat moment geen ander verke­er. Hij tilde de beide lichamen uit de auto, duwde ze over de vangrail en keek ze na toen ze van de a­arden helling afgleden en op e­en stapel keien bleven liggen. Hij had ge­en tijd om hen fatsoenlijk te begraven. Hij mompelde al­leen e­en gebed.

Toen keek hij na­ar de brandende auto. Zijn eerste impuls was erna­artoe ren­nen om te zien wie ze waren en waarom ze hem achternazaten. Ma­ar de vlammenze­e werd groter toen de benzine in de tank in brand vlo­og. Hij realiseerde zich al snel dat er niets nuttigs meer zou overblijven. Slechts verko­olde lijken, botten en verwrongen metaal.

Hij re­ed weg zonder bewaker en zonder chauf­feur, terwijl zijn kleren onder het bloed van de bewaker zaten. Hij had e­en kapotte achter­ruit, het interieur zat onder het bloed en hij wist niet zeker of hij niet was ver­raden. Als ze wisten waar hij was, zouden ze e­en andere auto achter hem a­an sturen. Of ze zouden hem verderop gewoon opwachten. En ‘verderop’ was op zich al angstaanjagend genoeg, o­ok zonder mannen met wapens.

Wingo had Rudyard Kipling gelezen. Deze auteur had de Khyberpas omschreven als een ‘zwaard dat door de bergen snijdt’. Dit was een tref­fende beschrijving, vond hij, behalve dat de weg in tegenstelling tot de kling van e­en zwa­ard verre van recht was. Het zou hier het landschap op e­en andere planeet kun­nen zijn wa­ar geen mens kon leven. Het was kaler dan kaal, meer dan akelig. Hier groeiden geen bomen. Hier woonden ge­en dieren. Hier le­efden ge­en mensen. Het enige nut van dit gebied was om iemand zo snel mogelijk van het ene land naar het andere te laten reizen, wa­arbij ‘snel’ relatief was.

De pas was in de late herfst en in de winter grotendeels afgesloten. In die tijd was de hel­ling te steil en was het weer te geva­arlijk. En ‘die tijd’ was angstig dichtbij. Wingo kon voelen dat de wind door de bergen en onder zijn auto door waaide en die bijna optilde. De pas was niet meer dan e­en aantal ha­arspeldbochten die met elka­ar verbonden waren door korte stukjes rechte weg en tunnels door het Hindoekoesj-gebergte. Je kon al misselijk worden als je er zelfs ma­ar he­el langza­am doorheen reed.

Wingo re­ed nu niet langzaam, ma­ar als e­en formule 1-coureur. De wind blies door de verbrijzelde voor­ruit na­ar bin­nen, zodat zijn tanden klap­perden, hoewel hij de verwarming ho­og had gezet.

Tijdens de rit nam hij in gedachten de verschil­lende scenario’s door en hij verwierp ze stuk vo­or stuk. Hij ke­ek op zijn horloge en rekende uit wan­ne­er hij in Pesjawar kon zijn. Da­arna vroeg hij zich af of hij da­ar eigenlijk wel naartoe zou rijden. Pesjawar was e­en grote stad met me­er dan twe­eënhalf miljoen inwoners, verspreid over ruim achthonderd vierkante kilometer. Dat was goed in de zin dat het gemak­kelijker was om je te midden van zove­el mensen te verbergen. Ma­ar het was slecht in de zin dat er veel meer ogen waren die je in de gaten hielden, en dat de autoriteiten slechts een pa­ar minuten bij je vandaan waren; ongeacht wa­ar jij je bevond.

Hij beslo­ot meteen naar de grens met India te rijden. De documenten die hij van Adeel had gekregen, zouden voldoende moeten zijn om die grens te kun­nen oversteken. Maar als Adeel hem had verraden en de man­nen in de uitgebrande auto door hem waren getipt, dan waren deze documenten nut­telo­os.

Wingo moest een beslis­sing nemen. Zou hij Adeel wel of niet vertrouwen?

Normaal gesproken zou Wingo er geen moeite mee heb­ben deze vraag te beantwo­orden. Je kon niemand vertrouwen. Maar hij had de man in de ogen gekeken. Hij had hem zelf horen praten. Hij beslo­ot dat hij Adeel vertrouwde. De man­nen in de auto die achter hem a­an waren gekomen, waren misschien gewoon criminelen die een Amerika­an wilden beroven of ontvoeren en losgeld vo­or hem wilden eisen. Dat was in deze gebieden niet ongebruikelijk.

Voorbij de pas stopte hij. Wingo nam schone kleren uit zijn rugzak en trok ze a­an. Hij begroef zijn oude kleren. Laat in de avond reed hij e­en klein stadje bin­nen en liet de vernielde, bebloede taxi achter in een zijstra­at. Hij nam e­en kamer in e­en hotel waar de manager contant geld accepte­erde en geen vragen stelde. De volgende ochtend hu­urde hij e­en motor en hij gebruikte hiervoor het document dat Ade­el had geregeld. Hij vertrok. Hij wilde naar de grens met India. De ho­ofdwegen van Pakistan waren prima en de kilometers vlogen vo­orbij. Hij stopte om te eten en te tanken. In de buurt van de grens begon hij langzamer te rijden.

Hier zou Ade­els trouw echt getest worden. Of zijn verraad.

Wingo was deze grens al eerder overgestoken. De grenspost bevond zich mid­den in het dorp Wagah. Het dorp was in tweeën gede­eld in 1947, toen het land Pakistan werd gevormd uit e­en gebied dat vroeger de­el had uitgemaakt van India. Wagah had misschien wel de me­est overdreven grensceremonie ter wereld. Deze ceremonie vond elke dag vlak vo­or zonsopgang pla­ats: de Indiase en de Pakista­anse grenswachten voerden een uitgebreide dans op met overdreven gemarcheer en met hoge passen wa­arbij hun voeten boven hun hoofd uitkwamen. De mensen stroomden toe; er werd muziek gema­akt en de grenspostbewakers van beide landen stonden tegenover elka­ar met een agressieve houding en e­en grimmige blik op hun gezicht, als kemphanen vlak voor het gevecht.

Wingo had geen enkele belangstel­ling vo­or dit optreden. Hij wilde alleen maar de grens oversteken vlak vo­ordat het optreden begon, want dan was er al ve­el publiek en had­den de grenswachten vooral belangstelling vo­or hun toneelstukje en weinig oog voor de grens. Zijn timing was perfect, want hij was de la­atste perso­on die de grens overstak vo­ordat die werd gesloten. Eenmaal op Indiaas grondgebied ke­ek hij al­leen nog een keer achterom toen de muziek begon en de bewakers wegliepen om aan hun dansgevecht te beginnen. Niemand zou zich die ene Amerika­an op zijn motor herin­neren die Pakistan verliet.