71

Alan Grant was niet blij met wat er die dag al­lemaal was gebeurd.

Sean King was bij Heron Air Services geweest, maar was alweer ontkomen.

Er was ingebroken in de woning van Trevor Jenkins en hoewel het leek alsof er niets ontbrak, kon hij da­ar niet zeker van zijn.

Hij pakte de telefo­on en active­erde een elektronisch filter om zijn stem te vervormen. Toen de telefo­on nog maar één ke­er was overgega­an, nam Sam Wingo al op. ‘Ja?’

‘We heb­ben een probleem, Wingo.’

‘Wat dan?’

‘Twee problemen eigenlijk. King en Maxwel­l.’

‘Ik we­et niet waar je het over hebt.’

‘Ik heb je gevra­agd niets me­er te doen.’

‘Dat doe ik ook niet. Ik heb niets gedaan sinds je vorige telefo­ontje.’

‘Ma­ar je vrienden wel.’

‘Het zijn mijn vrienden niet.’

‘Wil je dat ik een licha­amsdeel van je zoon naar je toestu­ur om je te laten zien wat ik bedoel?’

‘Nee, doe hem alsjeblieft niets a­an!’

‘Ik we­et dat je samenwerkt met King en Maxwell, dus probeer me maar niet voor de gek te houden. Als jij soms denkt dat ik niets doe, terwijl zij proberen mij te vinden, dan vergis je je gruwelijk.’

‘Wat wil je dat ik doe?’

‘Ontsla hen, zorg dat ze hiermee ophouden.’

‘Hoe?’

‘Dat la­at ik a­an je eigen fantasie over. Als je wilt, kun je hen doden. Mij maakt het niet uit. Als ik ontdek dat ze zich hier nog een keer me­e bemoeien, wordt Tyler in een lijkenzak bij je thuisbezorgd. Begrepen?’

‘Ja,’ zei Wingo met schor­re stem.

Sean en Michel­le stopten op de parkeerpla­ats en stapten uit de auto.

Sean zei: ‘Ik weet echt niet hoe we dit met Sam moeten bespreken.’

‘Moet je ook niet aan mij vragen. Ik ben tenslot­te even diplomatiek als die klo­otzak uit Pyongyang.’

‘Luister, dat bedoelde ik niet letterlijk.’

‘Echt wel!’

Sean klopte aan bij Wingo. ‘Sam, wij zijn het.’

‘Kom binnen, de deur zit niet op slot,’ riep Wingo.

Ze liepen naar bin­nen en Michelle de­ed de deur achter hen dicht. Toen ze zich weer omdra­aide, zag ze dat Sean zijn handen omhooghield en ze ke­ek na­ar Wingo.

Hij hield hen onder schot.

‘Is er een proble­em?’ vroeg Sean.

‘Ik ben opgebeld. Jullie zijn a­an het rondsnuffelen gewe­est. Ze zeiden dat Tyler als jul­lie daarme­e doorga­an in e­en lijkenzak bij me wordt teruggebracht.’

Sean keek naar het pisto­ol. ‘Sam, we hebben je verteld wat we gingen doen. We hebben samen besloten dat dat de beste manier was om hem veilig terug te krijgen.’

‘Ne­e, júl­lie heb­ben besloten dat dat de beste manier was. Ik had daar niet echt iets over te zeg­gen.’ Hij zwa­aide met het wapen. ‘Nu wel.’

Michelle zei: ‘Je spe­elt hen precies in de ka­art, Sam. Als we niets doen, komt Tyler nooit terug.’

‘Ik zal jullie e­ens vertellen wat ik weet. Als wij niet stoppen, is hij dood. Als wij wel stoppen, he­eft hij nog een kans.’

‘Dat gelo­of je niet echt,’ zei Sean.

‘Jij hoeft me echt niet te vertel­len wat ik wel of niet geloof!’ brulde Wingo. ‘Ik la­at niet toe dat jullie ervo­or zorgen dat mijn zo­on ter dood wordt veroordeeld.’

Ze zei: ‘Dat heb je zelf al gedaan, Sam, doordat je doet wat je nu doet.’

‘We heb­ben a­anwijzingen,’ voegde Sean era­an toe. ‘Sterke. We komen dichterbij.’

‘Jullie kun­nen zeggen wat je wilt, ma­ar ik moet aan mijn zo­on denken.’

‘Denk je soms dat wij dat niet doen?’ vroeg Sean. ‘Je zoon was de reden dat we hiermee zijn begonnen.’

Wingo sloeg zijn ogen even neer. ‘Luister, ik ge­ef jullie de schuld niet, oké? Ik we­et dat jul­lie proberen te helpen. Maar nu zit ik gewoon tussen twee vuren.’

Michel­le zei: ‘Tja, die situatie heb jij gecreëerd. Wij niet. En Tyler al helema­al niet. Het is jouw beslis­sing geweest om die missie aan te nemen.’

Wingo’s blik verhard­de zich. ‘Denk je soms dat ik dat niet weet? Mete­en nadat ik die beslis­sing had genomen, had ik er alweer spijt van.’

Sean ging op de rand van het bed zitten. ‘Dus wat jij wilt doen, is hier gewo­on zit­ten wachten en hopen dat die mensen die al e­erder heb­ben gemo­ord je zo­on vrijlaten? Is dat je strategie?’

Wingo liet zich zwaar in e­en stoel zak­ken die tegen de mu­ur stond, ma­ar hield zijn pisto­ol op hen gericht. ‘Ik heb toch ge­en keus?’

‘Stel dat we de rollen omdra­aien?’

‘Hoe?’

‘We weten nu zeker dat Alan Grant hierbij betrok­ken is.’

‘Oké, wat heb­ben we da­araan?’

‘Hij he­eft o­ok een gezin.’

‘Nou en?’

Sean keek hem aan. ‘Jij sta­at met je rug tegen de muur. Je kunt ge­en kant op. Je bent tota­al wanhopig.’

‘Ik begrijp je niet.’

‘Hij heeft gedreigd je zoon te vermoorden.’

‘Ja, dat he­eft hij inderdaad!’ snauwde Wingo. ‘Maar wat kan ik daara­an doen?’

Sean zei: ‘Ik heb er geen zin me­er in om ste­eds weer te reageren op wat die klo­otzakken allemaal doen. Ik stel voor om in de a­anval te gaan.’

‘Hoe dan?’ vroeg Michel­le.

Sean zei: ‘Sam kan dreigen dat hij Grants gezinsleden vermoordt.’

Michel­le verstijfde.

Wingo begreep het niet. ‘Hij zal no­oit geloven dat ik dat zou doen.’

‘Ben je wanhopig?’

‘Natu­urlijk ben ik dat.’

‘Nou, wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen.’

‘Zelfs áls ik dat zou willen doen, hoe neem ik dan contact met hem op?’

Sean we­es na­ar Wingo’s telefoon. ‘Da­armee.’

Michelle zei: ‘Sean, we ga­an Grants kinderen niets a­andoen.’

‘Natuurlijk niet. Ik zei “dreigen”. Me­er niet.’

‘Ma­ar...’ begon Michel­le.

Sean viel haar in de rede: ‘Laten we dat dreigement versturen. En afwachten wat er gebeurt.’

Michelle begre­ep het opeens. Ze ke­ek na­ar Wingo, die er zo te zien nog steeds niets van snapte.

Na e­en tijdje stopte Wingo zijn pistool weg en pakte zijn telefo­on. ‘Zeg ma­ar hoe ik dit moet doen.’

‘Eerst moeten we ergens naartoe,’ zei Sean.