62

‘Je bent moeilijk te vinden,’ zei Sean.

‘Nou, hier ben ik dan!’ zei Wingo. Hij zet­te een stap in hun richting.

‘Ja, hier ben je dan,’ zei Sean. ‘En hoe komt het dat je hier bent?’

‘Ik ben jullie gevolgd. Maar verder deed niemand dat, voor het geval je da­ar bang vo­or was.’

‘Dan ben je echt he­el goed, want we hebben je niet gezien,’ zei Sean. ‘Wa­ar heb je ons opgepikt?’

‘Bij het ziekenhuis. Tyler vertelde me over je vriendin. Ik ben even op de uitkijk gaan sta­an en toen kwamen jul­lie era­an. Was dat de Secret Service die jullie daar afzette?’

‘Inderda­ad,’ zei Sean.

‘Wa­ar zijn jullie gewe­est?’

‘Geheim.’

Michel­le keek over Wingo’s schouder. ‘Waar is Tyler?’

‘Op e­en veilige plek. Ik moest e­erst iets zeker weten voordat ik hem me­enam.’

Sean zei: ‘Je bedoelt dat je eerst wilde weten of je ons kon vertrouwen. En, doe je dat?’

‘Ik heb hulp nodig. En dat zeg ik niet gauw. En Tyler gelooft dat jullie oké zijn. Dus gelo­of ik dat jullie oké zijn.’

‘En als ik nou e­ens zeg dat wij er nog niet uit zijn of we jou kun­nen vertrouwen?’ zei Sean.

‘Dat zou ik geloof ik wel kunnen begrijpen.’

‘Op de video van de bewakingscamera’s van het vliegveld zagen we dat je een man achtervolgde,’ zei Michelle. ‘Heron Air Services. Die jou naar de Vista Trading Group leid­de?’

Sean ke­ek zenuwachtig om zich heen. ‘We staan hier wel een be­etje open en bloot. Kun­nen we ergens anders na­artoe gaan, bij vo­orkeur naar een plek met vier muren en een deur met e­en slot erin?’

Michel­le haalde haar sleutels tevoorschijn en glimlachte naar Wingo. ‘Ho­op dat je me bij kunt houden.’

Ze reden terug naar het motel wa­ar Sean en Michelle loge­erden en gingen naar Seans kamer. Michel­le ging op het bed zit­ten, Wingo stond naast de deur en Sean nam pla­ats in een stoel.

‘We luisteren.’

‘Jul­lie weten al wel vrij veel.’

‘Ma­ar de interes­santste delen waarschijnlijk niet,’ antwo­ordde Michel­le.

‘Ik heb het nieuws gezien. Over Iran.’

‘Wist je dat dat onderde­el was van de missie?’ vroeg Sean.

Wingo knikte.

‘En wat vond je daarvan?’ vroeg Michelle.

‘Het ho­orde niet bij mijn werk om daar iets van te vinden. Ik ben soldaat. Ik heb me vrijwil­lig gemeld vo­or e­en missie. Mijn enige zorg was die tot e­en goed einde te brengen.’

‘Wa­ar je niet in bent geslaagd,’ zei Sean.

‘Gelo­of me, da­ar ben ik me van bewust,’ snauwde Wingo.

‘Vista?’ begon Sean.

‘Weet ik niet veel van. Tyler he­eft dat bedrijf gegoogeld, maar er was niet zoveel te vinden.’

‘Maar kennelijk is er wel e­en relatie met Heron Air Services,’ zei Michelle.

Wingo knikte. ‘Zoals je al zei, achtervolgde ik e­en vent van Heron na­ar Vista. Dat was de relatie.’

‘En die vent van Heron was interessant omdat...?’

‘Hij was e­en van de lui die me in Afghanistan opwachtten. Ik nam a­an dat e­en particuliere chartermaatschappij een goede manier was om geld te vervoeren, vooral als het om meer dan twe­eduizend kilo ga­at. Een vriend in het buitenland had me bovendien getipt dat Heron erbij betrok­ken was. Dat bracht me in de eerste pla­ats op hun spoor.’

Sean zei: ‘De directeur van de Vista Trading Group is Alan Grant. Ken je hem?’

‘Ne­e. Wat is zijn belang in deze zaak?’

Michel­le antwoordde: ‘Dat kon weleens erg persoonlijk zijn en zou wele­ens decennia terug kun­nen ga­an.’

Wingo begreep er duidelijk niets van.

‘Lang verhaal,’ zei Sean. ‘Maar Grant heeft mogelijk wel e­en perso­onlijke vendet­ta en misschien gebruikt hij die miljard euro wel om die uit te vechten.’

‘Oké,’ zei Wingo langzaam. ‘Maar kun­nen jullie dat bewijzen?’

‘Nog ge­en kruimel ervan,’ zei Michel­le.

‘Weet je wat zijn uiteindelijke doel kan zijn?’ vroeg Wingo.

‘Geen flauw ide­e,’ zei Sean. ‘Ma­ar als hij da­arvo­or e­en miljard euro en publiciteit nodig he­eft waardo­or de VS openlijk worden beschuldigd van zaken die tot e­en o­orlog met Iran of tot nieuwe ter­reura­anslagen zouden kun­nen leiden met als gevolg vele doden, dan denk ik dat je dat niet te licht moet opvatten.’

‘En hoe moeten we dat vo­orkomen?’ vroeg Wingo. ‘Wat “dat” o­ok is?’

‘Als Grant of e­en col­lega van hem de bron was van die blogs over dat verdwenen geld en de omverwerping van de Iraanse regering, dan is dat iets wat we a­an de autoriteiten kun­nen overlaten. Dan kunnen zij Grant te pakken nemen.’

‘Hoe wist hij het eigenlijk, van die euro’s?’

‘We hebben net ontdekt dat Dan Marshal­l zijn schoonvader is.’

‘Secretaris-genera­al Marshal­l?’ riep Wingo uit.

‘Juist.’

‘Hij was op de hoogte. Dat weet ik zeker. Denk je dat hij samenwerkt met Grant?’

‘Geen ide­e,’ antwoordde Sean.

Wingo vroeg: ‘Dus wat doen we ondertussen? Gewo­on afwachten tot er iets gebeurt?’

Michelle antwo­ord­de: ‘Persoonlijk hou ik niet van wachten.’

‘Zij is me­er iemand van “ik neem hem te grazen en leg daar later wel verantwoording voor af”,’ vertelde Sean, wat hem op e­en nijdige blik van zijn partner kwam te staan.

Wingo ke­ek naar Michel­le. ‘Dat is een eigenschap die ik he­el erg bewonder.’

Ze glimlachte. ‘Nog bedankt dat je mijn leven hebt gered tijdens onze e­erste ontmoeting. Had die man in die boom helemaal niet gezien.’

‘Nee, jij had wel iets anders te doen,’ zei Wingo. ‘En volgens mij heb je o­ok mijn leven gered.’

‘We kun­nen elkaar later wel complimentjes geven,’ zei Sean. ‘Ik wil e­en plan bedenken om Grant uit de tent te lokken om te zien of hij echt wil gaan doen wat hij volgens mij wil ga­an doen.’

Wingo’s telefo­on ging.

‘Het is Tyler.’ Hij keek na­ar het bericht. ‘O, shit!’

‘Wat is er?’ vroeg Sean.

Wingo antwo­ord­de niet. Hij stuurde een sms terug en toetste toen e­en nummer in. ‘Toe nou, toe nou, ne­em je telefo­on op!’

Hij sprong op de voicemail.

Wingo zei: ‘Blijf waar je bent, dan komen wij na­ar je toe. Doe niets en ga nergens heen, oké? Ho­or je me? Ga nergens na­artoe!’

Hij stopte zijn telefoon weg en ke­ek op.

‘Wat is er?’ vroeg Sean.

‘Kathy Burnett belde hem op. Ze zei dat ze hem meteen in Tyson’s Mall moest spreken.’

‘Wa­arom?’ vroeg Michelle.

‘Ze zei dat de cia ha­ar had opgezocht. En dat zij wil­len dat ik na­ar hen toe ga om met hen te praten.’

‘Hoe hebben ze de link met Kathy gelegd?’ vroeg Michelle.

‘We­et ik niet.’

‘En wa­arschijnlijk is het de cia helema­al niet,’ zei Sean.

‘Ne­e, dat denk ik ook niet.’

‘Maar je zei dat zij hem belde en waarschijnlijk met hem he­eft gepraat. Klonk het dringend? Bang?’

‘Dat schreef hij niet.’

‘Denk je dat hij al onderweg is na­ar ha­ar?’ vroeg Sean.

Wingo kalmeerde en keek na­ar hem. ‘Ja, daar ben ik wel bang voor.’ Hij keek na­ar de sms. ‘Verdom­me, hij is nog niet verzonden. Hij is nog steeds bezig. Tenzij het allemaal onzin is.’

Michel­le zei: ‘Wij heb­ben o­ok ontdekt dat je hier slecht bereik hebt.’

‘Maar jullie heb­ben wel een voicemail ingesproken,’ zei Sean.

‘Tyler zet zijn telefoon altijd op stil; hij weet mis­schien niet e­ens dat ik hem heb gebeld.’

Hij gaf e­en stomp tegen de muur. ‘Waarom luisteren kinderen tegenwo­ordig niet me­er naar hun ouders? Waarom nemen ze hun telefoon niet op? Waarom al dat stomme ge-sms?’

‘Zei hij o­ok wa­ar in Tyson’s Mall?’ vroeg Michel­le op e­en kalmerende toon.

‘Starbucks vlak bij Barnes & Noble.’

‘Laten we gaan.’

Daarna renden ze al­le drie de kamer uit.