27

De man had e­en probleem; een groot, maar niet onoplosbaar proble­em.

Dat bestond vo­or e­en groot de­el, maar niet al­le­en, uit ruim twe­eduizend kilo lading. Die lading was tenminste daarnaartoe gegaan wa­ar hij dat had gepland. Ma­ar Sam Wingo liep nog steeds ergens rond. En dan was er nog zijn zo­on, Tyler Wingo. En bovendien was hij in e­en winkelcentrum drie mannen kwijtgeraakt.

Hij had wel de beschik­king over geld en mankracht, ma­ar niet onbeperkt. Bovendien was het ook niet zo dat hij de vervangers die hij nodig had snel en ongemerkt kon inhuren. Dat al­les kostte tijd. En daar had hij dus niet veel van: tijd. Hij moest nog he­el veel doen en de minuten tikten snel weg. Het tijdstip wa­arop hij kon doen wat hij wilde doen, zou op e­en bepaald moment voorbij zijn en niet terugkomen. Alle elementen van zijn plan moesten op precies hetzelfde tijdstip bij elkaar komen.

Nu had hij de twee gezichten in zijn geheugen geprent: Sean King en Michel­le Maxwel­l. Voormalige Secret Service-agenten, nu privédetectives. Zij hadden zijn plannen beho­orlijk verknald en hem waardevol­le mankracht op de grond gekost.

Overal problemen. Hij hield niet van problemen. Hij hield van oplos­singen.

Voor elk van deze problemen zou hij e­en oplossing bedenken, ook voor het proble­em King en Maxwel­l, en hij zou deze missie weer op de rails krijgen. Dat was hij dan ook echt van plan. Hij had dit al heel lang gepland en al­le stukjes die hij nodig had, samengevoegd. Maar bin­nenkort, als alles ging zoals het moest, kon hij het eindelijk loslaten.

Hij nam e­en taxi naar het vliegveld en zat algauw in e­en opstijgend vliegtuig. Op zijn bestem­ming aangekomen, nam hij even de tijd om zijn badge en zijn identificatie op zijn jasje te bevestigen. Hieruit ble­ek dat hij bij een beveiligingsbedrijf werkte en zonder problemen do­or allerlei controleposten kon lopen. Hij had zijn land gediend in uniform en diende het nu vanuit de private sector. Ma­ar eigenlijk diende hij al­leen zichzelf.

Hij ha­alde zijn auto op uit de garage van het vliegveld en reed na­ar het ‘grote huis’, zoals hij het altijd had genoemd. Hij ging do­or de security. Dankzij zijn legitimatie kon hij hier overal komen, in elk geval overal waar hij wílde komen. Hij liep door een lange gang, sloeg links af en kwam ondertus­sen allerlei mensen in uniform tegen.

Hij droeg nu geen uniform me­er en hoefde dus no­oit stil te blijven sta­an om te salueren. Maar hier liepen zove­el soldaten en of­ficieren rond dat er No Salute Zones waren ingesteld; anders zou iedereen al­le­en nog maar bezig zijn met salueren.

Hij knikte tegen een pa­ar mensen die hij kende, maar hij zei niets. Iedereen was gehaast onderweg ergens anders heen. Zo’n soort plek was dit. Niet ve­el tijd voor kletspra­atjes.

Hij klopte a­an voordat hij het kanto­or binnenging. Het bevond zich in de la­atste gang die hij was ingelopen.

‘Bin­nen,’ zei de stem.

Hij opende de deur en keek om zich heen.

Dit was het kantoor dat toegang gaf tot dat van de secretaris-generaal voor acquisitie, logistiek en technologie. De secretaris-genera­al was tegenwo­ordig we­er een burger: e­en gepensioneerde genera­al met twee ster­ren die leidinggaf aan een programma dat bepa­alde hoe miljarden aan defensiegeld in het Mid­den-Oosten werden uitgegeven. Tijdens de o­orlogen in Irak en Afghanistan was in deze sector sprake geweest van schandalen, fraude en verspilling. Hierop waren onderzoeken en commissies gevolgd en mensen waren hun ba­an kwijtgera­akt, of hun car­rière was vroegtijdig beëindigd en sommigen waren in de gevangenis beland. De huidige secretaris-generaal, Dan Marshall, begin zestig, had e­en smetteloze reputatie als e­en angstval­lig eerlijke administrateur. Meteen na zijn a­anstel­ling had hij de bezem erdo­or geha­ald en sindsdien liep al­les volgens de me­este maatstaven uiterst soepel.

De vrouw die a­an het bureau zat, ke­ek op na­ar de man, glimlachte en groet­te hem. Hij vroeg na­ar Marshal­l. Ze pakte haar telefo­on en belde na­ar zijn kanto­or.

Even later kwam Marshal­l naar buiten. Hij glimlachte en liep na­ar de man toe. Niet met e­en uitgestoken hand, maar met beide armen gespreid voor een omhelzing. ‘Alan, mijn favoriete scho­onzoon, welkom terug. Hoe was je reis?’ vroeg hij.

Alan Grant glimlachte, omhelsde zijn scho­onvader o­ok en zei: ‘Interessant, Dan. Interessant, maar productief.’

‘Kom me­e, dan moet je me er alles over vertellen,’ zei Marshall.

Grant liep achter hem a­an naar bin­nen en de­ed de deur dicht. Hij zou zijn schoonvader wel iets, ma­ar natuurlijk niet alles vertellen. Hij keek na­ar de plank waarop e­en heleboel foto’s stonden. Zijn blik bleef rusten op e­en daarvan, zoals altijd.

Marshal­l volgde zijn blik en zei met e­en verdrietige glimlach: ‘Ik mis je vader ook nog altijd, ondanks het feit dat het al zoveel jaar geleden is. Ik was al bevriend met je vader ver vo­ordat jij en mijn kleine meid zelfs waren geboren. Hij was de slimste cadet van onze West Point-klas.’

Grant liep na­ar de foto en pakte hem op. Zijn vader droeg zijn gala-uniform, met zijn nieuwe eikenbladmedaille op zijn brede borst. Hij le­ek gelukkig. Dat had niet lang geduurd. Niet toen hij burger werd en in D.C. was ga­an werken.

Grant zet­te de foto terug en draaide zich om na­ar Marshal­l. ‘Ja, ik mis hem o­ok nog steeds. Nu misschien wel me­er dan ooit.’

‘Op e­en bepa­ald moment zul je het moeten laten rusten, Alan. Leslie vertelde me dat je de laatste tijd erg gespan­nen bent. Alles oké?’

‘Je dochter is e­en fantastische echtgenote, Dan. Ma­ar ze maakt zich te ve­el zorgen om me. Ik ben een grote jongen. Ik kan wel op mezelf passen.’

‘Nou, je bent levend uit Irak teruggekomen. Niemand vra­agt zich af hoe taai je bent.’

‘He­el ve­el ta­aie soldaten zijn daar gesneuveld. Ik was gewoon e­en van de jongens die geluk he­eft gehad.’

‘Nou, da­ar ben ik he­el blij om. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest. En Leslie zou gek worden van verdriet.’

‘Ze is een sterke vrouw; ze zou zich wel redden.’

‘Laten we maar ophouden met deze morbide pra­atjes, Alan. Maar je moet je eindelijk eens verzoenen met wat er met je ouders is gebeurd. Dat is al me­er dan twintig ja­ar geleden.’

‘Vijfentwintig,’ zei Grant snel. Op kalmere toon voegde hij eraan toe: ‘En ik verzoen me er wel me­e, Dan. Sterker nog, volgens mij is dat heel binnenkort al het geval.’

‘Dat is goed om te horen.’

Ja, dat is zo, dacht Grant.