29

Nadat Sean was weg­gereden, verkende Michelle de omgeving voordat ze het huis weer binnenliep. Ze deed al­le deuren op slot en zorgde ervo­or dat er e­en kogel in de kamer van haar pisto­ol zat. Ze keek na­ar de keukentafel wa­ar Tyler a­an zat met stapels schoolboeken voor zich. ‘Veel huiswerk?’ vroeg ze.

‘Altijd,’ zei hij mat, ma­ar hij ma­akte geen a­anstalten e­en boek open te slaan of een pen op te pak­ken.

‘Moet je niet a­an de slag?’

‘Eigenlijk wel.’ Hij zweeg even, klemde zijn kaken op elka­ar. ‘Waar denk jij dat mijn vader nu is?’

‘Misschien in een vliegtuig vanuit het Mid­den-Oosten terug naar hier.’

Tyler bladerde lustelo­os do­or zijn wiskundeboek.

Michelle vroeg zich af of hij de formules wel zag. Ze keek aandachtiger naar hem. ‘Voordat je vader de la­atste ke­er werd ingezet, heeft hij toen nog ergens over gepraat?’

Hij keek ha­ar glazig aan. ‘Zoals wat? We heb­ben het over van al­les gehad.’

‘Over iets wat anders was dan anders? Misschien over iets wat niet belangrijk le­ek.’

Tyler dacht hierover na en schudde toen langzaam zijn hoofd. ‘Hij zei dat ik mijn best moest doen op scho­ol en met mijn zwem­men. Op Jean moest passen. En uit de problemen moest blijven. Dat soort dingen.’

Michelle knikte. ‘Nou, denk nog maar e­ens diep na. Misschien schiet je nog iets anders te bin­nen.’

Michelle ho­orde het geluid voordat Tyler het ho­orde. Ze duwde hem onder de tafel, was met één grote sprong bij het lichtknopje en do­opte de kamer in duisternis.

Ze had haar Sig in ha­ar rechterhand. Ze knipperde snel met ha­ar ogen om ze aan het donker te laten wen­nen.

Tyler fluisterde: ‘Michel­le, wat is er?’

‘Er is iemand buiten,’ fluisterde ze terug. ‘Jij blijft hier. Pak je telefoon. Toets 911 in en als ik bin­nen vijf minuten niet terug ben, moet je bellen.’

‘Ma­ar...’

‘Blijf lig­gen en hou je mond, Tyler! Het komt wel goed.’

Michelle kroop de kamer uit en keek ondertus­sen aandachtig om zich heen. Ze hield er niet van als ze ’s avonds geluiden ho­orde wa­arvan ze wist dat die op stiekeme voetstap­pen duidde. Sean had a­an beide kanten buren, ma­ar tussen de drie huizen in stonden o­ok groepjes bomen. Een ideale verbergplek vo­or een stel misdadigers om hun werk te doen.

Michelles e­erste gedachte was dat de drie doden in het winkelcentrum vrienden hadden die het werk moesten afmaken.

Ze keek heel even door het voor­raam na­ar buiten.

Er stond e­en personenauto die daar e­erder nog niet had gestaan. Ze kon niet zien of er iemand in zat. Ha­ar Land Cruiser stond op de oprit, ma­ar ze kon niet het risico nemen te proberen daar samen met Tyler naartoe te gaan. Ze bleef naar buiten kijken, terwijl ze a­andachtig luisterde of ze geluiden ho­orde die erop wezen dat iemand probe­erde binnen te komen.

Ze verstijfde toen ze de man om de hoek van het huis zag komen. ‘Shit!’ siste ze.

Ze opende de vo­ordeur en riep hem. ‘Is er misschien iets, agent McKin­ney?’

Hij draaide zich om en zag ha­ar.

Ze had het op schertsende toon gevraagd, maar toen ze zijn gezicht zag, veranderde dat. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze.

Hij liep na­ar haar toe. ‘Kun­nen we praten?’

‘Wat doe je hier? Hoe wist je eigenlijk dat je hier moest zijn?’

‘Wij zijn de dhs,’ gromde hij. ‘We heb­ben onze bronnen, weet je.’

‘Sean is er niet. Maar je kunt wel met mij praten.’

Hij knikte en liep langs haar he­en na­ar bin­nen.

Ze keek over zijn schouder en checkte de omgeving nog een keer vo­ordat ze de deur achter zich op slot deed. Michel­le riep tegen Tyler in de keuken dat al­les oké was. Ze deed het licht aan.

Tyler kwam met knik­kende knieën de wo­onkamer bin­nen. Hij ke­ek verba­asd toen hij McKin­ney zag. ‘Wie is dat?’ vroeg hij.

‘Agent McKinney van Homeland Security.’

‘Homeland Security?’ vroeg Tyler. ‘Wa­arom zijn jul­lie hierbij betrok­ken?’

McKin­ney zei: ‘We houden het land veilig. Zoals de na­am al zegt.’ Hij ke­ek met een harde blik na­ar Tyler en vroeg toen a­an Michel­le: ‘Wa­arom is hij hier? Kunnen jul­lie dan verdom­me echt niet gewoon doen wat je gezegd wordt?’

Michelle zei: ‘Het is een lang verha­al, maar Tyler is veiliger bij ons. Dus wa­arom sluip je om Seans huis he­en?’

McKinney ging zitten en haalde e­en pakje Marlboro’s tevoorschijn. ‘Heb je er bezwaar tegen als ik rook?’

‘Ja, dat heb ik. En ik we­et dat Sean dat ook he­eft.’

Hij stopte het pakje we­er weg en leunde achterover. ‘Hebben jul­lie enig idee waar je bij betrokken bent?’

‘Dat proberen we uit te zoeken,’ zei Michelle. ‘Ma­ar als je ons daarbij wilt helpen, gra­ag.’

‘Een internationaal incident,’ zei McKin­ney, die net deed alsof hij ha­ar niet had geho­ord.

Michelle ging tegenover hem zitten, terwijl Tyler met een verbijsterde blik op zijn gezicht ble­ef sta­an.

‘Wat voor internationa­al incident?’ vroeg Michelle rustig.

McKinney ke­ek ha­ar aandachtig a­an. ‘Ik we­et niet zeker of ik die vra­ag wel kan beantwoorden.’

‘Waarom ben je hier dan in vredesna­am?’ zei ze venijnig. ‘Om ons te vertellen dat je niet met ons kunt samenwerken? Gelo­of me, die bo­odschap hebben we al e­erder luid en duidelijk doorgekregen.’

McKin­ney kra­akte zijn knokkels. ‘Die dode man­nen waren ex-militairen.’

‘Allemaal?’

Hij knikte. ‘Maar ze zijn al he­el lang geleden uit dienst gegaan en zijn betrok­ken gera­akt bij dingen wa­ar mannen die het uniform van dit land hebben gedragen no­oit bij betrok­ken had­den mogen raken.’

‘Zoals?’ vroeg Michel­le.

‘Zoals drugs- en wapensmokkel. En bij bepaalde militieactiviteiten, waarschijnlijk vermengd met e­en beetje binnenlands ter­rorisme. De lijst wordt da­arna alleen nog ma­ar langer.’

‘Denk je dat dit daarom gaat?’

‘Dat denk ik niet. Maar ik we­et het niet zeker.’

Michel­le keek naar Tyler, die zei: ‘Mijn vader zou zich nooit met dat so­ort dingen inlaten.’

McKin­ney wend­de zich tot hem: ‘Hij lijkt er middenin te zitten, wat het o­ok maar is.’

‘Wat hield die missie in, McKinney? Wat was Sam Wingo a­an het doen? We weten dat hij iets moest afleveren, ma­ar dat de lading no­oit is aangekomen.’

‘Wie heeft jou dat verdom­me verteld?’

‘Ma­akt dat uit?’ vroeg Michelle.

‘Misschien wel,’ snauwde McKinney.

‘We proberen allebei achter de waarheid te komen.’

Hij ke­ek we­er naar Tyler. ‘Je vader he­eft contact met je opgenomen, hè? Je e­en gecodeerd bericht gestuurd?’

Tyler keek mete­en na­ar Michelle.

Ze aarzelde even, maar knikte toen.

Tyler zei: ‘Ja, dat he­eft hij geda­an. En dat was nadat hij zogena­amd dood was.’

‘En wat hield die boodschap in?’

Michelle gaf antwoord. ‘Dat hij spijt had en dat hij wilde dat Tyler hem vergaf.’

‘We­et je zeker dat dat al­les was?’

‘Ja,’ zei Tyler opstandig. ‘Ik wilde dat er me­er was, maar meer was er niet.’

‘Volgens mij is het e­en soort bekentenis,’ zei McKinney.

‘Da­ar ben ik het niet me­e e­ens,’ zei Michelle vo­ordat Tyler iets kon zeg­gen.

‘Waarom niet?’

‘Mijn instinct.’

McKinney sno­of minachtend.

Dat nege­erde ze en ze vroeg: ‘Wat moest hij afleveren? En was hij alle­en?’

‘Kennelijk was hij alleen. En dat slaat nergens op, gezien de lading. Ma­ar het leger doet dingen mis­schien wel anders.’

‘Dus wat wás die verdomde lading dan?’ vroeg Michelle.

McKinney kraakte we­er met zijn knok­kels. ‘Elke geheime dienst en elke legereenheid is hierbij betrok­ken. Het is groot, echt he­el erg groot.’

‘Dat gelo­of ik gra­ag. Zo gro­ot dat jij een telefo­ontje krijgt van het Pentagon en ons een serieuze waarschuwing ge­eft. Ma­ar dat verklaart niet wa­arom je nu hier bent. Zoals je al zei, je bent van de dhs. Je hebt overal bron­nen. Je hoeft niet naar ons toe te komen om informatie te krijgen.’

‘Wat jij zegt is helemaal wa­ar,’ zei hij.

‘En toch ben je hier.’

McKin­ney haalde diep adem. ‘Ik heb jullie nog eens nagetrokken. Jou en King. Da­arom ben ik hier. Mensen vo­or wie ik respect heb, zeg­gen dat jullie beiden oké zijn. Dat jullie te vertrouwen zijn. Dat jul­lie scherp zijn.’

‘Oké,’ zei Michel­le behoedzaam. ‘Maar wa­arom denk ik nu dat je vooral bent gekomen omdat het moeilijk is om van je eigen kant e­erlijke antwoorden te krijgen? En misschien is er zelfs sprake van wantrouwen.’

McKinney trok zijn wenkbrauwen op, ma­ar zei niets.

Michel­le vroeg opnieuw: ‘Dus wat was de lading?’ Ze voegde eraan toe: ‘Kom op, ik knap van nieuwsgierigheid, agent McKinney.’

McKin­ney ke­ek na­ar Tyler en toen weer naar Michel­le. Het le­ek alsof hij eindelijk een besluit had genomen. ‘Ruim tweeduizend kilo.’

Michelle fronste. ‘Dat was het gewicht? Ruim twe­eduizend kilo?’

McKinney knikte.

‘Wat was het dan?’

‘Wat weegt ruim tweeduizend kilo, voor zover je weet?’

‘Wat voor spelletje spelen we nu, Jeopardy?’ zei Michelle bits.

‘Een atoombom of een vuile bom?’ vroeg Tyler gespannen.

McKinney schudde zijn hoofd. ‘Nee.’

Ze zei: ‘Te licht voor een tank of een vliegtuig. Biologische wapens? Enkele kant-en-klare centrifuges? Een paar honderd Al Qaida-terroristen?’ voegde ze er sarcastisch aan toe.

McKinney schudde zijn hoofd.

‘Oké, we geven het op. Wat dan wel?’ vroeg Michelle.

McKinney schraapte zijn keel. ‘Eén miljard euro.’