50

Alan Grant had bijzonder geïnteresse­erd naar het nieuws geluisterd. Milo Prat­ts lichaam was in zijn auto gevonden, met e­en verbrijzelde luchtpijp, do­od. De politie had ge­en aanwijzingen en ge­en verdachten, en hoopte dat het publiek tips kon geven met behulp waarvan zij de mo­ordena­ar konden vinden.

Grant wist dat niemand van het publiek zich zou melden en dat er geen tips waren om de politie te helpen e­en verdachte a­an te houden. Hij had ervoor gezorgd dat niemand hem zag. Hij had geen bewijzen achtergelaten.

Het licha­am van Jean Shepherd was niet gevonden. Hij betwijfelde of dat o­oit zou gebeuren. Maar zelfs dan maakte hij zich geen zorgen. Hij had zijn sporen zorgvuldig gewist. De politie zou hem op geen enkele manier met ha­ar in verband kun­nen brengen.

Hij verliet de stad en re­ed door tot hij bij zijn laatste bestem­ming was. Hij pas­seerde de controlepost, reed de smal­le weg in en stapte uit zijn auto. Grant maakte e­en rondje over zijn nieuwe terrein. Het radiostation zag er totaal anders uit dan kortgeleden. De elektriciteit deed het we­er. Zijn man­nen werkten precies en snel. Zodra ze klaar waren, zou het technische team arriveren en hun wonderen ga­an ver­richten.

De zendmast zou worden vo­orzien van satellietschotels. Hij keek na­ar e­en van zijn mannen die hoog in de lucht in een ho­ogwerkersbak hing, met een schotel naast zich in de kooi. Daarna keek Grant naar de tablet die op de motorkap van zijn auto lag. Hij had een rustig plekje nodig om deze mail op te stellen, maar die rust was hier niet te vinden door de geluiden van de arbeiders in het radiostation.

Hij maakte gebruik van een niet te traceren e-mailportal. Iedereen dacht dat tegenwoordig niets meer ontraceerbaar was, maar dat gold niet als je wist wat je deed. En dat wist hij.

Hij stelde de mail op en bracht er nog een paar veranderingen in aan. Toen hij de woorden ‘Afghanistan’ en ‘papavers’ typte, glimlachte hij. Daarna, tevreden met de inhoud van de mail, drukte hij op Verzenden. Het was net alsof hij een torpedo lanceerde. Hij ging ervan uit dat deze mail nóg verwoestender gevolgen zou hebben dan zijn eerste mail over bepaalde opstandelingen die door de Amerikaanse overheid werden gefinancierd.

Hij wiste het geheugen van zijn tablet via de nsa-methode, waardoor hij elk spoor van de mail verwijderde en stopte het apparaat in zijn zak. Zijn telefoon piepte. Hij haalde hem tevoorschijn en keek op het scherm. Zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een frons.

King en Maxwell waren er ongelofelijk handig in om te ontsnappen, bleek. Maxwell had twee van zijn mannen neergeschoten, terwijl King een derde had uitgeschakeld. Een vierde man was omgebracht door Sam Wingo, die er ook in was geslaagd om te ontsnappen, samen met zijn zoon Tyler.

Grant stopte zijn telefoon weer in zijn zak, leunde tegen zijn auto, keek naar de donkere lucht en sloot zijn ogen. Hij neuriede de melodie van Rhapsody in Blue; een van zijn favoriete manieren om zich te ontspannen. Daarna opende hij zijn ogen, hij keek naar zijn radiostation en dacht kalm na over zijn volgende stap.

De mail die hij zojuist had verstuurd, zou als een bom inslaan in D.C. Daarna zouden de schokgolven zich steeds verder verspreiden. Het was tegenwoordig heel eenvoudig om een bericht viraal te maken, doordat iedereen op de sociale media zat en er altijd wel een paar nieuwsgierige ogen was dat alleen maar zat te wachten tot er weer iets belangrijks in het digitale spectrum zou verschijnen.

Dus was zijn plan wat dat betreft in orde. Dat gold niet voor bepaalde andere onderdelen.

Deze voormalige agenten van de Secret Service waren een grote stoorzender voor zijn project. Maar hij zou hen steeds tien stappen voor blijven. En Wingo zou zich nu zelfs nog meer schuilhouden. En zijn zoon bij zich houden. Het had geen zin om nu fanatiek achter hem aan te gaan. Hij kon zijn aandacht beter richten op doelwitten die minder door de wol geverfd en minder moeilijk te vinden waren: King en Maxwell.

Zij waren natuurlijk niet echt gemakkelijke doelwitten, maar Grant dacht dat de kansen nu wel in zijn voordeel zouden gaan werken. En als hij er op die manier naar keek, dacht hij, waren zij inderdaad degenen op wie hij zich moest richten. En er waren manieren om dat te doen zonder direct achter hen aan te gaan. Hij zat niet te wachten op nog meer doden onder zijn mensen.

Hij haalde zijn tablet weer tevoorschijn en typte een paar zoektermen in. Het resultaat kwam snel en was informatief. Hij keek naar haar Facebook-pagina: jong, lief, onschuldig. Zij kon niet vermoeden dat ze al heel binnenkort zou worden ontvoerd.

Daarna kon hij zich op King en Maxwell richten. En zodra hij hen in zijn macht had, zou hij hen kunnen dwingen hem naar Wingo te brengen. En als deze van het toneel was verdwenen, zou hij er veel meer vertrouwen in hebben dat zijn plan zou slagen.

Hij belde iemand op en gaf zijn instructies door. Ze zouden snel en efficiënt worden uitgevoerd; dat wist hij zeker.

Daarna keek hij naar zijn radiostation. Dit was de sleutel. Dit was waar het om ging. Als hij kon zorgen dat dit lukte, was verder niets nog echt belangrijk.