16

Toen Michel­le de volgende ochtend haar appartement verliet, was de zon nog maar net opgekomen.

Toch was hij er al.

Sean stond naast zijn Lexus, met twee bekers kof­fie in zijn handen. Hij rilde van de kou.

‘Wa­arom ben jij hier?’ vroeg ze.

‘Om te zeg­gen dat het me spijt dat ik gisteravond zo’n klootzak was.’ Hij hield de beker kof­fie omhoog. ‘Het is niet ve­el, ma­ar de kof­fie is heet. Ik heb je komst precies goed getimed.’

Ze keek hem een pa­ar ongemak­kelijke seconden aan, liep vervolgens na­ar hem toe en griste de kof­fie uit zijn hand.

‘Het spijt me écht,’ zei hij zacht.

‘Je hoeft nergens spijt van te hebben. We zijn zakenpartners. Waar je over fantase­ert in je vrije tijd is helema­al je eigen zaak.’

‘Ik fantase­er niet over haar. Vergeet niet dat ik haar al­leen ma­ar heb opgezocht omdat jij het me vroeg.’

Michel­les boosheid verminderde door deze opmerking. Ze nam een slok koffie en staarde na­ar de bestrating.

‘Kijk Michel­le, Dana is gelukkig getrouwd. Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar ze houdt echt van ha­ar generaal. Ze ble­ef ma­ar over hem praten.’

‘En jij?’

‘Ik ben heel blij dat ze van ha­ar generaal houdt.’

Ze keken elkaar even aan.

‘Ik snap het,’ zei Michel­le.

‘Gelo­of me, mijn jaren met Dana waren een paar van de slechtste jaren van mijn leven. Ik heb niet genoeg tijd om dat nog een keer te doen, zelfs als ik dat zou wil­len, wat niet zo is.’

Michelle nam e­en slokje van haar kof­fie. ‘Oké, wat doen we nu? We zitten te wachten op Dana en Kathy en op dit moment kun­nen we Tyler niet opnieuw benaderen.’

Michel­les telefoon ging. Ze ke­ek naar het scherm en hield hem toen zo dat Sean de tekst kon lezen. ‘We heb­ben net Tylers mailadres van Kathy gekregen.’

‘Dan gaan we nu na­ar Edgar Roy.’

‘Na­ar zijn boerderij?’ vroeg ze.

‘Nee, ik heb het gecheckt. De rest van de we­ek werkt hij in D.C.’

‘Bunting Enterprises?’

‘Een bijkantoor da­arvan,’ antwo­ordde Sean.

‘Kunnen we hem daar opzoeken? Is dat niet geheim en beveiligd?’

‘Dat gelo­of ik wel, ja. Maar we kunnen hem bel­len en vragen of hij buiten Emerald City met ons wil afspreken. Dan zeg ik wel dat hij zijn laptop moet me­enemen.’ Sean liep na­ar zijn Lexus en wilde achter het stuur ga­an zit­ten.

Michelle zei: ‘Ik rij wel.’

‘Ma­ar...’ Sean wilde ertegenin ga­an, maar Michelle stapte al in ha­ar auto.

Sean opende het passagiersportier, waarna er een stapel troep op de stoep viel. Hij sprong opzij toen de inhoud van een halfleeg pak sina­asappelsap op zijn schoenen spat­te.

‘Go­oi maar gewo­on op de achterbank,’ zei Michelle.

‘Zal ik al­les ma­ar gewoon in die afvalbak daar smijten?’ zei hij kwaad.

‘Maar het is geen afval.’

‘Als het eruitziet als afval en stinkt als afval...’

‘Op de achterbank, Sean! Bedankt.’

Sean ke­ek even na­ar de troep en sme­et het toen met geweld naar achteren. Zodra hij da­armee kla­ar was, gooide hij het portier dicht.

‘Voel je je nu beter?’ vroeg ze.

‘Ne­e, niet echt,’ zei hij met opeengeklemde kaken en met zijn blik strak naar voren gericht. ‘Er zit sinaasappelsap in mijn sok­ken.’

‘Dan worden je voeten in elk geval niet verkouden.’

Onderweg belde Sean Edgar op. Deze hield zich niet aan de gebruikelijke werktijden en was al e­en tijdje a­an het werk.

Toen ze bij het kantoorgebouw kwamen, iets voorbij K Street, zagen ze hem tegelijkertijd. Edgar Roy was niet gemakkelijk over het ho­ofd te zien. Hij was twe­e meter vijf en dat is uitzonderlijk lang als je niet op e­en basketbalveld staat. Hij was ook bijzonder mager, waardo­or hij zelfs nog langer leek. En hij had e­en laptop onder de arm.

Ze stopten langs de stoeprand en Sean de­ed zijn raampje naar beneden. ‘Hé, Edgar.’

Edgar ke­ek na­ar hem. Zijn ogen, die gede­eltelijk schuilgingen achter zijn dik­ke bril­lenglazen, waren verbonden a­an zo ongeveer het beste stel hersenen van het land, of mis­schien wel van de wereld. Edgar Roy was de me­est wa­ardevol­le analist van de Amerika­anse geheime diensten. Zijn brein stelde hem in sta­at om binnen de wereld van de geheime diensten de al­lerkleinste spelden in de ho­oiberg te vinden.

Ma­ar het enige wat Sean nu wenste, was dat hij de mail van e­en tiener zou hacken.

Sean en Michelle sprongen uit de wagen en liepen na­ar Edgar toe. Hoewel ze al­lebei niet klein waren, moesten ze toch omhoogkijken om Edgar recht in de ogen te kunnen kijken.

Edgar knikte hen toe en liet zijn blik toen op Michelle rusten. ‘De vorige ke­er dat we elkaar zagen, heb ik dit niet gezegd, ma­ar ik ben blij dat het zo goed met u ga­at, mevrouw Maxwell.’

Michelle had geprobeerd hem zover te krijgen dat hij ha­ar bij haar voornaam a­ansprak, maar was da­ar niet in gesla­agd. ‘Bedankt, Edgar. Maar ik zou jou o­ok moeten bedanken omdat je mijn leven hebt gered. En we stellen het bijzonder op prijs dat je de tijd hebt genomen om nu met ons te praten. Het duurt niet lang.’

Sean zei: ‘Ik heb hier een e-mailaccount wa­arvan ik hoop dat je dat kunt hacken. We heb­ben een pa­ar van de laatste mailtjes nodig.’

Edgar ke­ek na­ar het mailadres. Sean wist dat hij dat meteen in zijn geheugen had geprent. Edgar ging op een bankje zitten, klapte zijn laptop open en sloeg wat toetsen a­an.

‘Je hoeft het niet mete­en te doen, Edgar,’ zei Sean. ‘Als je even tijd hebt tussen wat je nu a­an het doen bent door, niet terwijl je hier zit in de kou. En dan...’

‘Hier,’ zei Edgar. Hij had zijn laptop zo gedraaid dat ze het be­eldscherm konden zien. Hierop waren Tyler Wingo’s mails te zien

‘Hoe heb je dat zo snel geda­an?’ vroeg Sean.

‘Ik denk niet dat je dat zou begrijpen,’ zei Edgar beleefd.

‘Je zit er al in,’ zei Michel­le. Ze ging na­ast Edgar zit­ten, terwijl Sean zich op de andere kant van het bankje perste. Ze lieten hun blik over het scherm dwalen. Er waren niet veel mailtjes.

‘Ik zie hem niet,’ zei Sean. ‘Misschien he­eft hij hem gewist. En dat betekent dat we de klos zijn.’

‘Dat betwijfel ik,’ zei Edgar. ‘Er zijn manieren om een drive definitief te legen. Als je dat niet doet, betekent het dat je ze niet definitief wist.’ Hij sloeg e­en pa­ar toetsen aan, wa­arop er een nieuwe lijst met mails versche­en. ‘Hij he­eft hem ook uit de Prul­lenbak verwijderd, maar hij is ook naar e­en andere cache gekopieerd die niet zo vo­or de hand lag. Simpel, als je we­et wa­ar je moet zoeken.’

‘Ik ben blij dat jij weet waar je moet zoeken,’ zei Sean.

‘Da­ar!’ zei Michel­le en ze we­es na­ar het derde mailtje van boven. ‘Die is van Sam Wingo.’

Nadat Sean en Michelle de mail hadden gelezen, keken ze elkaar a­an.

Sean zei: ‘In die mail staat niets waarvan Tyler niet zou wil­len dat wij of iemand anders het zouden weten. Hij is vrij kort en zijn vader he­eft het alleen over scho­ol en Tylers zwemmen.’

‘Misschien heeft hij hem da­arom al­leen maar gedeletet en niet echt gewist,’ opperde Edgar.

‘He­eft hij die mail beantwo­ord?’ vroeg Sean.

Edgar sloeg e­en paar toetsen aan, ma­ar schudde ten slotte zijn hoofd. ‘Ne­e.’

Michel­le zei: ‘Sean, kijk e­ens naar het tijdstip. Hij is verstuurd nadat ze hem vertelden dat zijn vader do­od was. Precies zoals Tyler zei.’

Sean las de mail we­er door. Er schoot hem iets te binnen en hij vroeg aan Edgar: ‘Misschien is het e­en code, Edgar. Denk je dat je ons kunt helpen?’

‘Juist.’ Edgar las de tekst, zijn ogen schoten he­en en weer. Zijn lip­pen bewogen wel, ma­ar hij zei niets. Hij opende een ander scherm en typte de letters hsmvma en zei: ‘Ik heb hem door e­en stuk of honderd vo­or de hand liggende coderingsmogelijkheden gehaald. Zo te zien zit de code in de eerste let­ter van elk zevende wo­ord. Lage beveiliging, ma­ar het is al zo oud en het wordt zo zelden gebruikt dat het wel een bepaalde waarde kan hebben. Niet tegen e­en echte cybera­anval natu­urlijk. En een echte decodeermachine zou er ge­en enkele moeite mee hebben. Ma­ar dit ligt iets ingewik­kelder, omdat het e­en acroniem is en geen echte wo­orden vormt, en dat betekent dat deze codering e­en dubbele laag he­eft.’

‘Ma­ar wat betekent dat acroniem?’ vroeg Michelle.

‘Gebruikelijke internetafkortingen,’ zei Edgar verba­asd. ‘Gebaseerd op de eerste letter met een extrapolatie. Ik dacht dat jul­lie dat wel zouden weten.’

‘Die les heb ik gemist,’ zei Michel­le.

‘Ik ook,’ zei Sean snel. ‘Evenals alle wis- en natuurkundeles­sen.’

‘Dit betekent: “Het spijt me, verge­ef me alsjeblieft”,’ zei Edgar.

Sean en Michelle keken elka­ar aan.

‘Heb­ben jullie hier iets a­an?’ vroeg Edgar.

‘Het is zeker niet nut­telo­os,’ zei Sean.