66

‘Het is al vierentwintig u­ur geleden!’ riep Sam Wingo uit.

‘Dat is waar,’ zei Sean rustig.

Ze zaten in het motel waar ze hadden overnacht, in afwachting van een telefoontje of e­en sms van Tyler.

Michel­le stond tegen de mu­ur van de motelkamer geleund. ‘We hadden je toch gezegd dat ze dat zouden doen om je murw te maken.’

‘En we weten nu dat Kathy bij hen is,’ voegde Sean era­an toe. ‘Op het nieuws zeiden ze dat ze wordt vermist.’

Wingo zag er vreselijk uit. ‘Ik ken haar ouders; ha­ar moeder zit bij de luchtmacht. Het enige wat ze van ha­ar heb­ben gevonden, was... was een tennisracket en een blikje ten­nisbal­len op de stoep.’

‘En niemand heeft iets gezien of geho­ord,’ zei Michel­le. ‘Daaruit blijkt wel dat deze kerels echte beroeps zijn.’

‘Maar het goede nieuws is dat ze wel weten dat wij elka­ar heb­ben ontmoet, maar niet dat we nu samenwerken,’ zei Sean. ‘We zul­len een back-up regelen, iets wat ze waarschijnlijk niet verwachten.’

‘We hebben niet ve­el tijd om ons voor te bereiden,’ zei Michel­le. ‘Zodra ze ons bel­len, zullen ze verwachten dat we er al heel gauw zijn.’

‘Hoe kunnen wij weer degenen worden die aanval­len?’ vroeg Wingo. ‘Ik hou er niet van om op anderen te reageren, vo­oral niet als ze mijn zoon hebben.’

‘We moeten nog steeds vo­orbereidingen treffen,’ zei Sean.

‘Wa­aruit besta­at onze voorbereiding dan? Wat ga­an we doen?’ vroeg Wingo.

‘Vrij veel dingen eigenlijk,’ zei Sean.

‘En waarop zijn die voorbereidingen dan gebase­erd?’ vroeg Wingo.

‘Op het feit dat we Secret Service-agenten zijn gewe­est,’ antwoordde Michelle.

‘Ik zit bij de Special Forces. Wij hebben ve­el meer ervaring met man-tegen-mangevechten dan jul­lie.’

Michelle ke­ek hem aan. ‘Ma­ar je mocht de man­nen die samen met jou vochten, neem ik a­an?’

‘Natuurlijk. Je bent bereid te sterven vo­or de man die naast je vecht.’

‘Ja, ma­ar heb je o­oit een kogel moeten opvangen vo­or iemand die je niet mocht?’ vroeg Sean.

‘Dat is balen,’ zei Michelle. ‘Ma­ar het sta­at wel in je functieomschrijving.’

‘En je leert ervan,’ zei Sean.

‘Zoals?’ vroeg Wingo.

‘Zoals dat je de ander nooit moet laten zien waar jij na­ar kijkt. Daarom droegen we allema­al e­en reflecterende zon­nebril. Oké, laten we maar we­er a­an de slag gaan.’

Grant was bij het radiostation.

De bouw­werkza­amheden waren klaar. De bouwvakkers waren weg en vervangen do­or een ander team. Dat bestond niet uit gespierde jongemannen. Zij waren niet gewapend. Zij gedroegen zich niet macho. Hun brein was hun wapen. Hun toetsenbord was hun kogel. Zij waren cyberstrijders.

Hij maakte een ronde door het oude gebouw dat dankzij al­le nieuwe leidingen een hightechcentrum was geworden. Het had slechts één doel.

Gerichte chaos: één da­ad die wereldwijd rampzalige gebeurtenis­sen zou veroorzaken. Ma­ar daar hield Grant zich niet echt me­e bezig, da­ar mochten anderen de vruchten van plukken. Het enige wat hij wilde, was een onrecht herstellen en van dat doel zou hij zich niet laten afleiden.

Een scanner buiten de kluis scande zijn iris. Daarna liep hij na­ar bin­nen. Dit was de enige ruimte wa­ar alle­en hij naar bin­nen kon. Hij ging voor e­en rij computers zitten en keek achtereenvolgens naar al­le beeldschermen. Er werd vo­oruitgang geboekt. Zijn vogel in de lucht was op zoek na­ar wat hij nodig had. Het was vergelijkbaar met een privédetective die op zoek was naar aanwijzingen die hem op e­en degelijk spo­or zouden zet­ten van een verdachte, zodat die kon worden gearresteerd en vero­ordeeld.

Al­le­en bestonden deze aanwijzingen uit allema­al nul­len en enen in pla­ats van uit vle­es en bloed, en zijn speurwerk ble­ef beperkt tot het dra­adloos controleren van data op internet. Het syste­em dat ze probe­erden te kraken, had me­er dan dertig miljoen coderingen. Er waren ve­el manieren om da­ar bin­nen te komen, maar zodra ze bin­nen waren, moest de malware die ze da­ar wilden achterlaten wel verborgen blijven. En dat beperkte de mogelijke manieren om erin te komen.

Grant ble­ef kijken na­ar de unieke confrontatie die op het computerscherm plaatsvond. Dit was e­en delica­at ballet van gechoreografeerde bewegingen, schijnbewegingen, onderzoekende bewegingen, tegenaanval­len en de ander aftasten. Eigenlijk was het veel intrigerender dan de inslag van bom­men en kogels op a­arde. Dat waren slechts bijzonder effectieve instrumenten om dood en verderf te zaaien. Ma­ar zij misten de intellectuele zuiverheid, het hoge niveau van perfectie dat noodzakelijk was om zoiets als dit uit te voeren.

Met elk ander doelwit zou Grant inmiddels al zijn gesla­agd. Maar zijn doelwit was niet zoma­ar e­en doelwit. Dit doelwit was zwaarbeveiligd. Er werden wel vaker a­anvallen op uitgevoerd. Sterker nog, het was een van de beroemdste doelwitten ter wereld. En het was nog nooit écht bedreigd. Ma­ar dat betekende niet dat het onaantastba­ar was. Dat maakte het al­leen ma­ar e­en uitdaging en Grant hield van uitdagingen. En zelfs de beste beveiliging werd soms onachtzaam als jaar na jaar verstre­ek zonder dat er o­oit een serieuze a­anval op werd uitgevoerd. En dat was de reden dat hij een kans had om te doen wat niemand voor hem o­oit had geda­an.

En hij zag, vol vertrouwen, dat de barrières die op het scherm te zien waren, e­en vo­or e­en neergingen. Sterker nog, als het in dit tempo doorging, was hij e­erder binnen dan hij had verwacht.

Hij ha­alde het schema tevo­orschijn waarvo­or hij Milo Pratt had omgebracht. Hij scande de kolom tot zijn blik ble­ef rusten op e­en mogelijkheid die haalba­ar leek. Hij leunde achterover in zijn stoel en droomde van wat zo lang onmogelijk had geleken.

Wraak. En gerechtigheid. Twe­e van de sterkste verlangens ter wereld. Ze sloten elkaar niet uit. Ne­e, dacht Grant, samen functione­erden ze bijzonder goed. Zijn vader had zelfmo­ord gepleegd vanwege een schanda­al dat hij niet zelf had vero­orza­akt. Nu probe­erde de huidige president eenzelfde, al even misleidende manoeuvre op het geopolitieke wereldtoneel uit te voeren. Nou, deze keer zou de regering da­ar de prijs voor betalen. Dat Grant over dit plan had gehoord, was de vo­orna­amste reden geweest voor de timing van zijn operatie. Het was ge­en dag te vroeg gekomen. Zijn verdriet over de dood van zijn ouders begon onverdraaglijk te worden.

Nou, dat was nu bijna afgelopen.