78

Het stu­ur van het Beest werd uit de handen van de chauffeur gerukt en maakte een scherpe bocht naar links. Tegelijkertijd werd het gaspeda­al diep ingedrukt en de ruim zevenduizend kilo zware auto ac­celere­erde en klapte met maximumsnelheid tegen de stenen brugleuning. Deze leuning was wel sterk, maar niet ontworpen om e­en auto die zo zwaar was en zo snel re­ed tegen te houden. Het vo­orste de­el van het Beest knalde dwars door de stenen muur he­en en de vo­orwielen kwamen los van de grond. De achterwielen bleven draaien, kregen we­er grip en even later kwam het Be­est helemaal los van de brug. Hij bleef even in de lucht hangen, met de neus na­ar beneden. Een pa­ar seconden later viel hij en klapte met de voorkant op het water. De achterkant volgde en de auto stabilise­erde op het water.

Het Beest kon veel indrukwekkende kunstjes. Ma­ar op het water drijven hoorde da­ar niet bij, zodat de auto snel zonk.

‘Michel­le!’ schreeuwde Sean in de telefoon. Er kwam geen antwoord. Sean zei tegen Wingo: ‘Er is iets helemaal mis. Ze is bij de president en...’ Zijn telefo­on ging. Er kwam nog e­en telefoongesprek binnen. Het was Edgar.

‘Edgar, wat is er aan de hand?’

‘Ik heb Michel­le net een sms gestu­urd,’ zei hij. ‘Ze is bij de president.’

‘Dat we­et ik. Ze belde me net. Maar toen gebeurde er iets. Ik kan ha­ar niet bereiken.’

Edgar zei niets. ‘Edgar, ben je daar nog?’

Toen Edgar daarna weer iets zei, klonk zijn stem gespan­nen. ‘Sean, ik krijg net e­en nieuwsflits binnen op mijn beeldscherm.’

‘Waar gaat het over?’ vroeg Sean ongerust.

‘De limo van de president is net van de Memorial Bridge gereden en in de Potomac geval­len.’

‘Wat! Hoe kán dat nou?’

‘Daar sms-te ik ha­ar net over.’

‘Waar héb je het over?’

‘De satel­liet, Sean. Ze hebben de satel­liet gehackt die de presidentiële limo gebruikt vo­or navigatie en communicatie. Het is te ingewik­keld om uit te leggen hoe ze dat heb­ben gedaan.’

‘Oké, ze heb­ben die satel­liet gehackt. Maar wat houdt dat in?’

‘Die limo he­eft meer dan dertig miljoen regels code, Sean. De computer regelt al­les in die auto. Als je de hersens hackt...’

Sean ma­akte de zin voor hem af. ‘... dan heb je de macht over de auto,’ zei hij verdoofd.

‘Ja. Snelheid. Besturing. Remmen. Al­les.’

‘Grant,’ zei Sean met zijn blik op Wingo gericht. ‘Die klootzak heeft net wra­ak genomen op e­en president die absolu­ut niets te maken had met de dood van zijn ouders.’ Met tril­lende stem voegde hij era­an toe: ‘En Michelle is bij hem.’

Edgar vroeg: ‘Wat ga je nu doen?’

Sean liet de telefo­on val­len, trapte het gaspedaal in en de auto schoot na­ar voren.

Wingo had de radio aangezet en ze luisterden naar de nieuwsflits. Het zag er slecht uit. Er was snel een reddingsactie op touw gezet, maar ze zouden zware ap­paratuur nodig heb­ben om de auto van de bodem van de rivier te krijgen. Het goede nieuws was dat de auto zijn eigen zu­urstofvoor­raad had en comple­et geseald was zodat er ge­en water naar binnen kon dringen.

Wingo zei: ‘De fbi zal alles doen wat in zijn macht ligt. En je hebt het gehoord op de radio: de auto is geseald en ze hebben hun eigen zu­urstof.’

Sean ke­ek strak vo­or zich uit. ‘Ten eerste kan de klap do­or de stenen brugleuning het Beest kapot heb­ben gemaakt. Het is e­en tank, maar zelfs een tank kan beschadigd raken.’

‘En ten tweede?’

‘De computer controleert al­les in het Beest, Sam. Als jij de computer de ba­as bent, ben je de ba­as over het Beest. En Alan Grant is veel te slim om dat over het hoofd te hebben gezien.’

Toen de limousine de bodem van de rivier ra­akte, ma­akte Michel­le haar gordel los en keek ze hoe het met de president was. Hij was bewusteloos. Ze checkte zijn pols. Die was sterk, hoewel zijn gezicht lijkble­ek was. Ze legde haar handen om zijn hals, op zoek na­ar fracturen of zwel­lingen, maar vond niets. Daarna de­ed ze iets wat ze zelf amper kon geloven.

Ze gaf hem e­en klap in zijn gezicht. Niet één ke­er, ma­ar twe­e ke­er.

Na de tweede klap kwam hij bij en ke­ek ha­ar versuft a­an. ‘Wat is er verdom­me net gebeurd?’ hijgde hij.

‘Bent u gewond, mene­er de president? Hebt u het gevoel dat er iets gebroken is, gekneusd, pijnlijk?’

Vo­orzichtig bewoog hij zijn armen en benen. ‘Pijnlijk, ma­ar al­les voelt in orde,’ antwo­ord­de hij. ‘Wat is er gebeurd?’

Michelle ha­alde diep adem. ‘We zijn van de brug gereden. We lig­gen in de Potomac.’ Ze keek naar buiten, maar zag al­leen ma­ar zwart. ‘Sterker nog, op de bodem van de Potomac,’ zei ze.

‘In de Potomac?’ vroeg hij ongelovig.

Michel­le vond het knopje voor het glazen tussenschot in de console. Vreemd genoeg werkte dat nog ste­eds. Het Beest had nog steeds power, maar als ze hier nog e­en tijdje bleven liggen, zou dat snel afgelopen zijn. De motor was afgeslagen en ze betwijfelde of die onder water opnieuw zou a­ansla­an. En trouwens, waar moesten ze na­artoe rijden?

Het glas gleed naar beneden en ze kroop naar voren om te kijken hoe het met de agenten was die vo­orin zaten. De airbags waren geactiveerd zag ze mete­en, zodat ze hoop kre­eg.

Maar die ho­op verdwe­en zodra ze het bloed en hun geopende ogen zag.

Ze controleerde hun pols, maar wist eigenlijk al dat ze dood waren. De airbags waren opengega­an toen ze tegen de brugleuning klapten. Die klap had­den ze waarschijnlijk wel overle­efd. Maar wat ze niet hadden overle­efd, was de klap op het water. Toen waren er ge­en airbags meer over. Ze ke­ek na­ar de zijra­ampjes en het stalen frame eromheen. Daar zat bloed op. Da­ar waren ze kennelijk tegena­an geslagen. De do­od was waarschijnlijk onmid­dellijk ingetreden.

Zij en de president waren al­le­en op de bodem van de rivier.

Ze kroop met e­erst haar voeten terug naar het achterste deel van de limo.

‘Hoe ga­at het met hen?’ vroeg Cole gespannen.

Michel­le schud­de ha­ar hoofd en zei: ‘Ze hebben het niet overle­efd, mene­er.’

‘O mijn god.’

Michel­le ke­ek om zich heen naar het comfortabele leer met de dik­ke kussens en vulling. Dankzij deze kleine cocon le­efden ze nog, terwijl de agenten die vo­orin zaten de volle impact van de botsing hadden gevoeld.

Michel­le keek naar haar telefo­on. Ge­en streepjes, natuurlijk niet. Soms was haar bereik al slecht op het land, la­at sta­an onder water. Ma­ar...

Ze maakte de middenconsole open. Da­ar zat een telefoon in en die haalde ze eruit. ‘Nu kun­nen we de fabrieksgarantie even testen,’ zei ze.

De president ma­akte zijn vlinderdas en het bovenste kno­opje van zijn overhemd los. ‘Het begint hier een beetje benauwd te worden,’ zei hij.

‘Ik we­et zeker dat ze al e­en reddingsteam aan het samenstellen zijn, meneer. Er zullen al he­el gauw duikers ter pla­atse zijn.’

Michelle had geroeid en kende de Potomac goed. Ze wist dat het gro­otste de­el van de rivier bijzonder ondiep was. De maximale diepte van de Chesapeake Bay hier vlakbij was maar zo’n zes meter. De plaats waar ze nu lagen, was niet ve­el dieper. Ma­ar het kwam er feitelijk op neer dat ze in een tank zaten met ruim zes meter water boven zich, zodat een red­dingspoging e­en ingewik­kelde klus zou zijn.

Ze keek naar de portieren. Twintig centimeter dikke pantserplaten. Ze waren niet gemakkelijk te openen, zelfs niet met hydraulische hulp. Nu er ton­nen water tegena­an drukten, zouden ze zonder zware machines onmogelijk geopend kun­nen worden. En dat zou tijd kosten. En dan zou er water naar binnen stromen. In gedachten zag ze al dat de auto vol water kwam te sta­an terwijl het portier langzaam werd geopend. De kans was groot dat ze verdronken, terwijl hun red­ders slechts e­en pa­ar centimeter bij hen vandaan waren.

Mis­schien kwamen ze met zo’n machine zoals je wele­ens bij een autosloperij ziet, met een magne­et a­an het uiteinde en zouden ze daarme­e proberen om de auto uit het water te krijgen. Maar werkte zoiets ook onder water? En zou die magneet sterk genoeg zijn om een toch al lo­odzware auto uit ruim zes meter diep water te til­len?

De beste kans hadden ze waarschijnlijk als ze een kabel a­an de vo­orkant van het Beest bevestigden en hem a­an land zouden trekken, met e­en machine die op de oever bleef sta­an.

Ma­ar o­ok dat zou tijd kosten.

Hoewel ze nooit e­erder in het Beest had gezeten, wist ze dat de zuurstof uit de dra­agbare vo­orra­ad automatisch vrijkwam zodra de zu­urstof in de cabine onder een bepaald niveau kwam. Dus had­den ze wel wat tijd. Nu was ze blij dat de auto zo goed geseald was. Ze ke­ek om zich heen. Voor zover ze nu kon zien, sijpelde er geen water naar bin­nen.

We­er ke­ek ze naar de telefoon. Ze zou proberen contact op te... Ze ademde in. Ze schrok en ke­ek na­ar Cole. Hij leek nog bleker dan hiervoor. Nu dacht ze pas echt na over wat hij zojuist had gezegd.

Het begint hier e­en beetje benauwd te worden.

‘Mene­er, kunt u naast me komen zitten?’

Ze hielp hem met het losmaken van zijn gordel en ondersteunde hem toen hij naar de andere kant van de cabine kro­op. Ze liet de achterbank zak­ken en kroop in de bepantserde kofferbak. Ze zag de brandblus­sers en de bus met de vo­or­raad bloed. Ze kroop verder en ma­akte de vloerbedek­king van de kofferbak los. Daar waren de zuurtstoftanks. Ze beke­ek ze nauwkeurig. Ze waren zo te zien vol, maar leken niet geactiveerd. Ze tikte met haar knokkels op een van de tanks en drukte haar oor tegen de leidingen die de cabine inliepen. Ze hoorde er geen lucht doorheen stromen.

De meeste mensen zouden nu in paniek raken. Maar net zoals een piloot die een neerstortend vliegtuig moest redden, was Michelle juist voor crisissituaties getraind. Ze had het te druk met het redden van de president en zichzelf, om te gaan gillen.

Er zat geen handmatig bedienbare opening op de zuurstoftanks, zodat ze die niet zelf kon openmaken. Ze vervloekte deze duidelijke miskleun. Ze haalde oppervlakkig adem en voelde dat ze een beetje licht in het hoofd werd. Het was om gek van te worden dat hier voldoende zuurstof was, maar dat ze er niet bij konden komen.

Ze gaf er een schop tegenaan in de hoop dat de zuurstof zou beginnen te stromen, maar toen ze haar oor weer tegen de leidingen legde, hoorde ze niets. Hoe was het mogelijk dat de fail-safe niet functioneerde? Het was hetzelfde als wanneer alle motoren van een vliegtuig er tegelijkertijd mee ophielden. Zoiets gebeurde gewoon niet!

Toen dacht ze weer aan Edgars sms: zorg dat je uit die limo komt. Daar is een probleem mee.

Op de een of andere manier, tegen alle verwachtingen in, was het machtige Beest gesaboteerd.

Ze kroop terug in het achterste compartiment.

De president keek haar aan. ‘De zuurstof doet het niet, hè?’ vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee.’

‘Is de chauffeur onverwacht ziek geworden?’

‘Dat denk ik niet, meneer.’

‘Hoe is dit dan gebeurd? Zijn we ergens door geraakt?’

‘Ik denk dat het Beest... op de een of andere manier door een derde partij is overgenomen.’

‘Overgenomen? Hoe dan?’

‘Dat weet ik niet zeker.’ Michelle keek weer naar de telefoon, pakte hem en toetste het nummer in, hopend dat het communicatiesysteem van het Beest het geld waard was.

‘Hallo?’ De stem klonk in paniek, wanhopig.

‘Sean, ik ben het.’

‘Michelle, vertel op! Hoe is de situatie bij jullie?’

Dat vertelde ze. Twee agenten dood. President oké. Zuurstof werkt niet.

‘Grant heeft het Beest overgenomen,’ vertelde Sean. ‘Daarom is hij van de brug gereden.’

‘Edgar stuurde me een sms toen ik met jou sprak, dat er een probleem was met de limo. Wat is er daarboven aan de hand?’

‘Ik ben net ter plaatse. Het is afgezet, zoals je je wel kunt voorstellen. Ik heb geprobeerd Littlefield te pakken te krijgen en hij heeft ervoor gezorgd dat ik op de brug sta. Ik sta nu naar je te kijken. Er zijn duikboten onderweg, maar die moeten uit de rivier de Anacostia komen. Dat duurt wel even, maar ze proberen ze sneller hier te krijgen. Er ligt een politieboot boven jullie die probeert radarbeelden van jullie locatie te krijgen. Er komen ook helikopters aan met grijphaken.’

‘Het Beest weegt achtduizend kilo.’

‘Dat weet ik. Ze zullen militaire vrachthelikopters nodig hebben en ik betwijfel of die het kunnen. Jullie zitten onder tonnen water.’

‘Dan moeten we dus op de duikers wachten,’ zei ze, terwijl haar hoop verdween. ‘Maar als ze een kabel aan de bumper vastmaken, kunnen ze ons er vanaf de rivieroever uittakelen...’

‘Michelle, nu moet je even heel goed naar me luisteren. Jullie hebben niet genoeg tijd om te wachten tot ze jullie eruit hebben gehaald. Jij moet jezelf en de president eruit zien te krijgen.’

‘Geweldig, Sean, zeg maar gewoon even hoe!’ snauwde ze.

‘Het is een kleine kans, maar de enige kans die je hebt. Hoeveel zuurstof hebben jullie nog, denk je?’

Ze keek naar de lijkbleke Cole. ‘Als we niet te veel ademhalen een paar minuten, meer niet.’

‘Oké, je moet het volgende doen.’