15

Michel­le had Tyler ongeveer drie straten van zijn huis afgezet. Ze zag hem weglopen en volgde hem toen om te controleren of hij echt veilig thuiskwam. Ze zag geen auto van het Pentagon die als een zwerfkat in een steeg op de loer lag, kla­ar om e­en argeloze pro­oi te bespringen, maar dat betekende niet dat die er niet was.

Terwijl ze wegre­ed, dacht ze maar a­an één ding: Tyler had geweigerd ha­ar te vertel­len wat zijn vader hem in die mail had geschreven. Ze had het eerst vriendelijk gevraagd en toen ze gefrustreerd ra­akte nog e­en keer, ve­el minder bele­efd. Maar hoe meer ze had a­angedrongen, hoe steviger Tyler zijn hak­ken in het zand had gezet. Ze had hem beloofd dat ze al­les geheim zou houden, maar hij was er niet op ingegaan.

Hij liep weg, met gebogen hoofd en slof­fend, waardo­or hij eruitzag als iemand die al­les wat belangrijk voor hem was, was kwijtgeraakt.

Ze baalde van hem en had medelijden met hem, en was een beetje in de war do­or deze tegenstrijdige emoties. Ze had Sean dit al­les gemaild en gevraagd hoe zijn gesprek met Dana verliep. Eerst was ze verbaasd geweest toen Sean over zijn ex-vrouw was begon­nen. Michelle had al kort nadat ze Sean had leren ken­nen geho­ord dat hij al eens getrouwd was gewe­est. Toch had hij daarna Dana’s naam niet één keer genoemd. Het was net alsof ze van de a­ardbodem was verdwenen en da­arom was ze een beetje geschrokken toen dit niet het geval bleek te zijn en Sean e­en afspraak met ha­ar maakte.

Ze was niet echt jaloers, ma­ar ongerust. Hoewel dat diep vanbinnen mis­schien wel hetzelfde was. Ze vroeg zich o­ok af of Dana serieus zou overwegen om de status van haar man in het leger te gebruiken om de man te helpen van wie ze gescheiden was.

Terwijl Michel­le terugreed na­ar haar ap­partement, ging ha­ar telefoon. Het was Sean. Ze sprak met hem af in hun kanto­or. ‘Hoe ging het met Dana?’ vroeg ze.

‘Niet zoals ik had verwacht,’ antwoord­de hij.

Michel­le wist niet goed wat ze van deze opmerking moest denken.

Het kantoor van King & Maxwell bevond zich op de derde verdieping van een onopval­lend laag gebouw in Fairfax. Het uitzicht was beperkt, het gebouw niet echt schoon, ma­ar de hu­ur la­ag, tenminste, zo laag als hier gebruikelijk was.

Hij zat al op ha­ar te wachten toen ze de deur opende en na­ar binnen liep. Ze had­den ma­ar één groot vertrek. Ze hadden ge­en geld voor een secretaresse, maar die hadden ze o­ok niet echt nodig, vond Michelle. Ze konden het prima af met zijn twe­etjes en de kans dat e­en derde persoon hun delicate evenwicht zou verstoren, was vrij gro­ot.

Ze ging tegenover hem aan ha­ar bureau zit­ten. Hij zat in zijn stoel, met zijn voeten op zijn bureau.

‘Hoezo was het niet wat je had verwacht?’ vroeg ze, terwijl ze hem strak aankeek.

Hij hield op met naar het plafond kijken en richtte zijn blik op haar. ‘Ik had het gevoel alsof ik e­en priester was die na­ar e­en biecht luisterde.’

‘Je ex heeft ha­ar ziel gelouterd?’

‘Volgens mij houdt ze echt van haar man.’

‘Wat verfris­send. Gaat ze ons helpen?’

‘Ja. Ma­ar ik heb haar gewaarschuwd en gezegd dat ze voorzichtig moet zijn.’

‘Weet ze het, van dat mailtje?’

‘Dat le­ek me niet echt handig. Ik heb haar wel verteld over die mortiergrana­at. Zij had e­en redelijke verklaring voor het feit dat ze dat niet meteen die eerste avond aan de familie heb­ben verteld.’

‘Wat verwacht je eigenlijk dat ze kan doen?’

‘Ik heb ge­en ide­e. Ik weet niet eens wat wij kunnen doen.’ Hij ha­alde zijn voeten van zijn bureau en ging rechtop zitten. ‘Hij wilde je dus niet vertel­len wat er in dat mailtje stond?’

‘Ne­e. En ik heb echt mijn best gedaan, geloof me. Achteraf gezien heb ik mis­schien wel te sterk a­angedrongen.’

‘Gelo­of je hem?’

Michel­le ke­ek hem verba­asd aan. ‘Wa­arom zou hij over zoiets liegen?’

‘Ik zeg al­le­en dat het e­en mogelijkheid is. Omdat we hier ge­en direct bewijs vo­or hebben, kan ik het nog niet echt als e­en feit beschouwen.’

‘Ja, ik gelo­of hem.’

Sean knikte afwezig. ‘We moeten dat mailtje dus zelf zien. Dat zou ons he­el ve­el verder kunnen helpen.’

‘Je zou toch denken dat het leger dat so­ort dingen wel monitort. Mailtjes van soldaten in het veld die worden verstu­urd, zullen ze vast wel controleren.’

‘Nee, dat doen ze niet. Tenminste, niet standaard. Je kunt je mailadres van de overheid of zelfs e­en Gmail-account gebruiken om berichten te versturen en te ontvangen.’

‘Ma­ar zelfs als dat zo is, mis­schien werd Wingo wel anders behandeld?’

‘Dat weet ik niet. Misschien heeft Sam Wingo e­en manier gevonden om het hele probleem te omzeilen en zijn zoon een bo­odschap te sturen waar al­le­en hij weet van he­eft.’

Ze zei: ‘Misschien was er een technisch probleem of zo. Misschien is dat mailtje vertra­agd en verstuurd vo­ordat Sam dood was, ma­ar kreeg Tyler hem pas da­arna.’

‘Stond het tijdstip van verzending er dan niet in?’ vroeg Sean.

‘Ik ne­em aan van wel. Ik heb het niet gezien.’

‘Precies. Maar iemand anders die toegang had tot Wingo’s computer had het kunnen versturen vanaf zijn vaders mailac­count nadat Wingo of­ficieel do­od is verklaard.’

‘Dat heb ik Tyler gevraagd. Ma­ar hij was ervan overtuigd dat al­leen zijn vader hem had kun­nen versturen.’

‘Wa­ar base­ert hij dat op?’

‘Dat wilde hij niet zeggen. En waarom zou iemand in de e­erste plaats zo’n e-mail versturen zodat het lijkt alsof het van Sam Wingo afkomstig is? Best wre­ed om dat e­en kind aan te doen.’

‘We moeten echt weten wa­arom Tyler gelooft dat zijn vader het he­eft geschreven.’

‘Sean, hij weigerde het echt me dat te vertel­len.’

‘Het is erg lastig, een cliënt die niet me­ewerkt.’

‘Dat is toch altijd zo?’ kaatste ze terug. ‘Onze laatste cliënt weigerde zelfs maar met ons te praten.’

‘Edgar Roy. Dat is zo, inderda­ad.’ Sean draaide rond in zijn stoel en toen we­er terug om ha­ar a­an te kijken. ‘Ik vraag me af of Edgar dat mailtje zou kunnen ophalen?’

‘Hoe dan?’

‘Heb­ben we Tylers mailadres?’

‘Dat kan ik wel krijgen, van zijn vriendin Kathy. Ik denk trouwens niet dat die jongelui nog ve­el mailen. Of Facebo­ok gebruiken. Ze bel­len ook niet meer met elkaar. Ze sms’en of gebruiken Tumbler of wat ze al­lemaal nog meer doen.’

‘Zo klink je erg oud,’ zei Sean.

‘Vergeleken met hen ben ik antiek. Ik ben Mag­gie Smith in Downton Ab­bey, die zich afvraagt waar de pa­ard-en-wagen is als de Model T eraan komt.’

‘Dus jij vraagt Kathy dat mailadres en dan geven we dat aan Edgar. Als hij vo­or die gigantische wand met be­eldschermen, de Wall, kan zitten waar informatie vanuit de hele wereld bin­nenstro­omt en da­ar iets uit kan opmaken, dan kan hij waarschijnlijk ook wel het mailac­count van een tiener hacken.’

‘Wat heb je precies met Dana afgesproken?’

‘Zij zou kijken wat ze kon achterhalen. Ik heb haar verteld dat ze voorzichtig moest zijn, dat het geva­arlijk kon zijn.’

Michel­le trok e­en paperclip recht. Zonder op te kijken, vroeg ze: ‘En hoe voelde je je toen je jouw ex na al die tijd terugzag?’

‘Gelukkig.’

Ze keek fronsend op. ‘Geluk­kig?’

‘Ja, geluk­kig omdat ik ben ontsnapt met mijn geestelijke gezondheid en mannelijkheid intact.’

‘Denk je dat je die sprong ooit weer zult wagen?’

‘Dat weet ik niet. Jij hebt het nog no­oit geda­an.’

‘Ik ben veel jonger dan jij,’ zei ze met e­en glimlach.

‘Ja, dat is wa­ar.’

‘Maar we zijn allebei ouder geworden door wat we al­lema­al hebben meegemaakt,’ voegde ze era­an toe, nu niet me­er glimlachend.

Hij bo­og zich naar voren, leunend op zijn ellebogen. ‘Ja, dat is waar. Spijt?’

‘Had er geen seconde van wil­len mis­sen. Nou ja, mis­schien een paar wa­arop ik heel veel pijn had.’

‘Ik vra­ag me af of Jean Wingo het we­et, van dat mailtje,’ zei Sean.

‘Denk het niet. Ze lijken niet ve­el met elkaar te delen, op het huis na dan.’ Michel­le voegde era­an toe: ‘Als Sam Wingo nog leeft, waarom zegt het leger dan dat hij is do­odgeschoten?’

Sean zei: ‘En da­arna door e­en mortiergranaat aan flarden is gereten. Wat het het leger mogelijk maakt om het vervelende detail van identificatie door zijn familieleden te omzeilen.’

‘Ik dacht hetzelfde,’ zei Michel­le.

‘Dus nogma­als, waarom? Want het leger moet bij deze poppenkast betrokken zijn. Zij weten echt wel of die man do­od is of niet, net als de andere leden van zijn e­enheid dat zullen weten.’

‘Jam­mer dat we hun dat niet even kunnen ga­an vragen,’ zei Michelle.

‘Ik denk dat het gepast zou zijn als we proberen te achterhalen wan­ne­er zijn e­enheid terugkomt naar de VS.’

‘Denk je dat Dana dat feit wel uit ha­ar echtgenoot kan peuren, samen met een pa­ar namen?’

Sean knikte. ‘Soldaten heb­ben een sterk karakter, ma­ar Dana sla­agt er altijd in om een man aan het praten te krijgen.’

‘Is dat zo?’ vroeg Michel­le, ma­ar ze zag er geërgerd uit.

Sean zag het waarschuwingsteken niet. Hij keek naar het plafond en glimlachte. ‘Ze kwam het restaurant binnen in e­en minirokje, kousen met visgra­atpatro­on en stiletto’s, een decol­leté zo diep als e­en ravijn en een hip, blond kapsel. Ik moet toegeven, ze zag er geweldig uit. Ik dacht dat iedere man in dat restaurant van zijn stoel zou vallen. Een ouwe vent stikte bijna toen ze vertelde dat ze seksue­el onverzadigbaar was.’

‘Iedere man?’ vroeg Michel­le, met een scherpe klank in haar stem.

Sean keek ha­ar a­an, opeens verrast. ‘Ne­e, natu­urlijk niet iedere man.’

‘Seksue­el onverzadigbaar. Hoe kwam dát onderwerp in vredesnaam ter sprake?’

Sean mompelde: ‘We had­den het gewo­on... Ik bedoel, we spraken alleen maar over... over wat er verke­erd was gelopen tussen ons en ik...’

Michelle stond op. ‘Ik ben kapot. Ik ga naar bed. Tot morgen.’

Ze beende naar de deur.

‘Michelle, doe nou niet zo dom,’ riep hij haar achterna.

‘Geweldig, Sean, dat is precies wat een vrouw graag wil horen,’ zei ze en ze smeet de deur achter zich dicht.