60

'Ik kan het niet geloven,' bleef Nicholas Benoit maar half verdoofd zeggen, ik kan het niet geloven, dat hij zou durven ...'

'We hebben haar paard gevonden,' zei kolonel Belmont kortaf, meer ontdaan dan hij wilde tonen. 'En haar hoed. Afgezien daarvan - alleen deze onbeschofte brief van Manoio! Mijn God, man ...' zei hij plotseling. 'Denk je dat het mij niets kan schelen? Dit kan mij mijn carrière kosten; indien je plekken weet, waar zij verborgen zou kunnen zijn of waar hij haar misschien heengebracht heeft...'

ik begrijp het,' zei Benoit snel en zijn gezicht drukte niets dan afschuw uit. 'Goed. Wat gaat u doen?'

'De sheriff verzamelt een hulptroep om zich bij de soldaten te voegen, die ik de moerassen al heb laten doorzoeken. Ik heb telegrammen verzonden en ik heb boodschappers naar alle naburige steden gestuurd.'

'Goed,' zei Benoit. 'We zullen natuurlijk allemaal helpen. Ik weet een paar mannen, die geboren en getogen zijn in de moerassen en die daar beter de weg weten dan elke buitenstaander. We zullen haar vinden.'

'Wat ben jij een goede acteur, Nicky, schat,' zei Toni zacht, toen ze terugreden. 'We zullen haar vinden,' imiteerde zij zijn stem, voor ze smadelijk lachte. 'Wat moedig! Ik weet zeker dat de kolonel onder de indruk was. Ik ook, trouwens. Maar zou je haar echt willen vinden? Wat zou je met haar doen, wanneer je haar zou vinden?'

'Mijn God, Toni! Zelfs jij zult toch niet zo gek zijn om ...'

'Natuurlijk niet! Ik ben toch de hele middag bij jou geweest? Maar Matt heeft het gedaan - voor mij - en nu, Nicky, hebben wij de troeven in handen, is het niet? Ben je niet trots op me, om het lef te hebben om te doen wat jij niet durfde?'

'Je bent gek,' zei Nicholas Benoit, half gefluisterd. En Toni giechelde; het geluid liep langs zijn wervelkolom als een ongewilde rilling van begrip, waaraan hij niets kon doen.

' Ben je dat ? Zou je willen ontdekken hoever ik gaan kan, Nicky ? Wil je haar hebben? Het kreng - denk jij dat ze beter zal zijn dan een ander, nu je haar kent? Je kunt haar krijgen, Nicky - en niemand zal het weten, behalve wij tweeën. Je kunt met haar doen wat je wilt - windt die gedachte je niet op? En - wanneer ze moeilijk doet - dan wil ik haar ook hebben. Het zou leuk zijn om haar voor jou klaar te maken.' Weer dat hoge gegiechel. 'Als we althans Matt een tijdje kwijt kunnen raken. Hij is zo ouderwets en zo saai! Maar ik moet hem nog een tijdje aanhouden - tot hij ophoudt nuttig voor me te zijn.'

'Toni, je bent een maniak!'

'Natuurlijk, schat! En jij zou er ook graag een zijn, is het niet? Nu, vanavond krijg je je kans. We zullen haar vandaag alleen laten en jij kunt je bij de reddingsploeg voegen. Ze zou dan honger moeten hebben en dorst - en tegen die tijd positief hysterisch van angst,' zei Toni zelfgenoegzaam, ik zal Matt uitsturen om een oogje op de soldaten te houden en dan is ze dus helemaal alleen voor jou. Windt dat je niet op, of ben je nog steeds te bang om een man te zijn?'

'Houd op, verdomme, houd op!'

Maar hij was opgewonden, ondanks zich zelf en ondanks alle oude, voorzichtige instincten, die hem tot behoedzaamheid aanmaanden.

Alsof ze zijn gedachten had kunnen raden, fluisterde Toni: 'Je zou haar naakt willen zien rondkruipen, is het niet? Ik heb haar kleren laten aanhouden - dan kun je ze afrukken, Nicky. Was dat niet goed overlegd van me?'

En de slimme Toni - in plaats van haar in het moeras te verbergen, met al die soldaten, die naar haar aan het zoeken waren en waar ze dus gevonden kon worden. Toni was slim genoeg geweest om haar gevangene te verbergen in haar 'kerker' - de kelder onder de kelder, die niemand wist of bijna niemand.

'Daar beneden staat een bed - en ik heb haar met één enkel vastgeketend,' zei Toni en haar ogen werden weer glanzend. 'Dat is de manier, waarop de oude heer zijn slavinnen altijd ketende - degenen die hij wilde inrijden. Ik wed, dat jij dat niet eens weet. Ik vraag me af hoe ze zich voelt, om zelf als een slavin geketend te zijn!'

Over de krib lag een dunne deken, maar Ginny Morgan verwaardigde zich niet die te gebruiken. En bang leek ze evenmin te zijn. Ze zat kalm op de rand van het bed.

Nicholas Benoit merkte dit alles op, terwijl Toni de lantaarn die ze droeg aan een haak in de muur hing.

'Jij bent toch niet verlegen, is het wel? Of misschien ben je gewend om aan de klanten te tonen wat je hebt.'

is hij een klant? Heb jij hem de normale prijs berekend?'

Het gezicht van Nick Benoit liep roodgloeiend aan, ondanks al zijn voornemens en hij hoorde Toni sissen van woede.

'Jij hoer, jij!'

ik vermoed, omdat je er zelf een bent, dat het voor jou gemakkelijk is om iemand van jouw soort te herkennen. En maakt u er een gewoonte van, rechter Benoit, om hoeren te bezoeken?'

'Misschien zul je blij zijn voor mij die rol te mogen spelen, vóór ik met je klaar ben,' spotte hij. 'Jij was toch een van de hoeren van de aartshertog Maximiliaan, is het niet? En daarna ging je van hand tot hand. Een Fransman, die zich graaf noemde. Een Mexicaanse kolonel - dacht jij, dat ik door jouw voorstelling geïmponeerd was?'

ik vermoed dat u verkeerd bent voorgelicht, rechter Benoit.' Haar stem was koel. 'En wat is dit voor ingewikkeld complot? Was deze ontvoering uw idee? Of alleen van haar?'

'Nicky - ze wordt brutaal. Geef haar een lesje! Of zal ik? Sla haar, Nicky,' zei Toni Lassiter ademloos. 'Dat heeft ze nodig. Ik zal een zweep voor je halen. We kunnen haar aan die ijzeren ringen in de muur vastbinden.'

'Vind jij dat echt nodig?' zei Ginny koeltjes. 'Of is Nicky niet in staat om een vrouw over te halen hem te begeren?'

ik geloof niet, dat ze je mag, Nicky! Kijk eens hoe koel ze doet. Misschien moeten we een andere minnaar voor haar vinden, om haar voor jou klaar te maken - wat vind je? Jammer, dat Matt niet hier is - hij is gek op me, maar ik geloof niet, dat hij het erg zou vinden om haar te proberen. Maar misschien moeten we haar echt vastbinden en haar eerst een poosje slaan. Schiet op, Nicky! Daar zit ze en ik heb nog niet gezien, dat ze tegen je vecht. Tenslotte...'

'Tenslotte - wat?'

Het was Ginny, die het eerst hijgde met opengesperde ogen. Toni Lassiter draaide zich om en Nick Benoit stond zo stil alsof hij door de bliksem getroffen was.

'Comanche!' Toni ademde de naam.

'Laat me je niet tegenhouden. Het zag er naar uit, dat er althans twee mensen plezier zouden hebben.'

'Comanche,' zei Toni opnieuw en toen; 'Schat, ik had het gevoel dat je zou komen opdagen. En precies op tijd ook. Ik heb een échte man nodig, alleen voor de verandering. Nicky denkt dat hij er een is, maar hij is zo langzaam! En was dit nu jouw plan van het begin af? Schat, je hebt toch geen wraakgevoelens? Tenslotte - daar was al dat uitgeloofde geld en jij zou toch hetzelfde gedaan hebben, is het niet?'

'Misschien.'

'Zie je, Nicky ? Comanche heeft geen wrok tegen ons. En ik vind dat hij een ronde met haar verdiend heeft.'

'Verdomme,' zei hij toen, verachtelijk en terloops, ik heb mijn beurt al gehad. Waarom ga je niet gewoon door met wat je bezig was te doen, Benoit?'

'Jij verrotte, laag-bij-de-grondse-schoft!'

Dat was voor hem bedoeld, dat Ginny Steve vervloekte, die hem daar maar zag staan kijken, zijn hardblauwe ogen dwaalden over haar, terwijl hij rustig Nicholas Benoit inviteerde om haar te betasten.

Toni lachte schril, en Benoit graaide naar Ginny en drukte haar achterover op de krib. Hij had gedacht, omdat Toni hem verteld had dat ze met haar enkel geboeid was, dat ze hulpeloos zou zijn. En ze had niet geprobeerd om hem vechtende van zich af te houden. Maar nu, met een plotselinge woede die hem verraste, duwde ze haar knie in zijn lies en sloeg gemeen met de zijkant van haar hand tegen zijn adamsappel.

Nick Benoit liet een gorgelend geluid van heftige pijn horen en knikte ineen. Het schrille gegiechel van Toni klonk hem nog in de oren.

'Arme Nicky! Zij kent al de trucs van een hoer, is het niet? Is het nu jouw beurt of de mijne, Comanche?'

'Neem haar, als je kunt. Maar haal eerst die verdomde ketting van haar enkel weg. Dat heb jij niet nodig, Messalina.'

Toni, haar stem veranderd in een snauw, beet haar toe: 'Ga op je rug liggen op dat bed, teef, als jij je enkel los wilt hebben. En probeer maar niet om dezelfde truc uit te halen als met Nick of ik zal je gezicht in elkaar rammen.'

Ginny beet op haar lippen en dwong zich om achterover te gaan liggen. Haar enkel, die pijn deed en klopte, was al opgezwollen. Toni haalde een sleutel uit de zak van haar rijkleed en boog zich voorover. De sleutel klikte in het onhandige hangslot en toen was Ginny vrij - en Toni scheen tegelijkertijd voorover te vallen.

Steve kon zich - als hij wilde - even snel en even stil bewegen als een poema in de aanval en zelfs Ginny, die hem geslagen had had nauwelijks de beweging gezien, toen zijn hand neerkwam op de achterkant van Toni's nek.

Van de plaats waar hij naar haar stond te kijken, de benen achteloos uit elkaar, de vingers van zijn ene hand nog steeds achter zijn riem, leek het alsof hij niet bewogen had, zijn ogen hard en koud blauw als altijd.

Ze opende haar mond om iets te zeggen - wat dan ook - om de stilte tussen hen te overbruggen en hij zei vlakweg met een soort bijtende spot in zijn stem: 'Jij blijft daar maar op je rug liggen en ik vermoed, dat je verlangde naar wat zij van plan waren met je te doen. Het spijt me dat ik de tijd niet heb om je te verplichten.'

Ginny schoot overeind, alsof ze geraakt was door een kogel, en de kleur vlamde in haar gezicht op.

'Jij... jij...'

'Wanneer je begint te vloeken, dan krijg jij wat zij gehad heeft - en met een klap over die vuile mond van je om het af te ronden. Ga van dat bed af, tenzij je daar op Matt Carter wilt blijven wachten. En leg die ketting om haar enkel. Vooruit, schiet op.'

Ze keek op om iets kwaads en beschuldigends te zeggen en zag, dat hij op Nicholas toegelopen was, die nog steeds misselijk zat te hijgen en zijn hand in zijn lies drukte.

'Nee!' fluisterde Benoit nu en forceerde het woord uit zijn stijve koude lippen.'In godsnaam, Manoio- zoals Toni zei, het was dat geld! Maar nu ... nu zullen we je laten delen als je dat wilt, we ...'

'Ik heb mijn deel al genomen. En ik heb nooit graag de schuld gekregen voor iets, dat ik niet gedaan heb.'

Zijn ogen flitsten een keer in de richting van Ginny en zij beet kwaad op haar lippen. Waar ter wereld had hij het nu weer over?

'Niet doen! Nee, alsjeblieft niet doen!' hoorde ze Benoit plotseling met krakende stem uitbrengen en hij trachtte achteruit te deinzen voor de blik, die plotseling opvlamde in die harde, blauwe, genadeloze ogen.

'Ik dacht dat ik degene was, die verondersteld werd te kruipen - rechter.'

'Dat was ik niet - dat was Toni. Dat zeg ik je toch! O, God!'

'Die avond klonk het wat anders. Het is waar, dat ik niet in een toestand was om me alles te herinneren, maar ik herinner me wel, dat jij de orders gaf.' De koude, rauwe stem sneed als een zweepslag en beet in de zenuwen, die toch al in flarden waren, van rechter Benoit, en die de laatste resten van zijn zelfbeheersing vernietigden. 'Om nou helemaal eerlijk te zijn, vind ik, dat jij moet ontdekken, hoe het voelt om opgehangen te worden.'

Benoit gilde en toen werd de gil gesmoord, toen hij de greep van het touw rond zijn hals voelde. Hij hijgde en spartelde, zijn ogen rolden heen en weer, terwijl hij voelde dat hij met een minachtend gemak door de ruimte gedragen werd. Toen werd de lus wat losser en daar stond hij wankelend, en probeerde wanhopig om zijn voeten op de gebroken wankele stoel te houden, waar hij opgehesen op stond.

'Je kunt maar beter proberen om stil te staan, rechter. Die stoel ziet er niet al te stevig uit, maar het is de beste die in de kerker van Toni te vinden is.'

Met opengespalkte, met afschuw vervulde ogen, zag Ginny hoe Steve kalmpjes het andere eind van het touw aan een van de haken in de muur bevestigde en de knoop betastte vóór hij terug trad. Eindelijk hervond ze haar stem en vroeg zich verwonderd af waarom die als een schreeuw klonk.

'Dat kun je niet doen! Je kunt hem niet zo achterlaten om - om hem te laten stikken! Wat voor soort beest ben je eigenlijk geworden?'

Zijn stem klonk zacht, maar zijn glimlach was een camouflage voor een grijns - slechts een sarcastisch ophalen van zijn lippen.

'Dat, baby, is iets waarvoor je nog tijd genoeg zult krijgen om te ontdekken!'

'Wat - wat bedoel je?' En toen, terwijl Nicholas Benoit weer bijna stikte, en rochelend begon te snikken, overviel haar een rilling. 'O, God! Hoe kun je zo - zo harteloos zijn?'

ik kan hem doden - maar een mes in zijn vette buik is niet half zo langzaam en zo pijnlijk. En hij heeft een kans op geluk op deze manier. Matt Carter komt misschien terug.'

Ze herinnerde zich waar ze was en hoe ze daar gekomen was - en toen Steve haar pols greep en zijn ogen over haar liet flitsen, werd ze zich plotseling bewust van haar naaktheid onder het verscheurde rijkleed.

'Het lijkt erop, Ginny, of je er een gewoonte van maakt om de kleren van je lijf gescheurd te krijgen.' Zijn stem werd plotseling harder: 'Waarom voor de duivel blijf je nog wachten? Ik heb al genoeg tijd verspild om hier te kernen en op jou te letten.'

Hij begon haar voort te slepen en lette niet op haar kreet van pijn, toen haar enkel haar volle gewicht moest dragen.

Hoe had hij geweten waar hij haar kon vinden? Hoe kwam het, dat hij zo goed de weg wist in het huis van Toni Lassiter? Het verbluffende was, dat niemand hen probeerde tegen te houden. De oude butler van Toni, de man die Henri heette, schuifelde weg en keek de andere kant op. En buiten stonden paarden in de kraal, maar verder viel er niemand te zien.

Hijgend, snakkend naar adem, haar haren in haar ogen, zodat ze half verblind was en haar enkel, die verschrikkelijk pijn begon te doen, vroeg Ginny zich af waar zijn paard was. Hij sleurde haar aan haar hand mee.

Drie takken sloegen haar in het gezicht en op haar naakte borsten en schramden pijnlijk haar dijen. Ginny schreeuwde een keer, toen een van haar voeten wegzonk in de slijmerige massa en haar schoen bleef steken - en nog steeds wilde hij niet stoppen.

'Stop - stop!' Ze sloeg in het wilde naar hem met haar ene vrije hand, verloor haar evenwicht en viel op haar knieën en snikte onbedaarlijk; de smak van haar val deed hem een ogenblik wachten. Ze wilde blijven liggen en sterven - het kon haar nu niet meer schelen. Waarom liet hij haar niet met rust? Toen kreeg ze het gevoel alsof haar arm uit de kom gerukt werd, terwijl hij haar ruw overeind trok en zonder enig medegevoel weer op haar voeten zette.

'Nog niet, Ginny. Die jongens van kolonel Belmont zijn overal, op jacht naar ons beiden en ik ben niet in de stemming om vragen te beantwoorden voor de loop van een geweer. Kom mee - blijf lopen - of ik zal je op je mooie gezichtje voortslepen, als het moet.'

'Bruut! Schoft!'

Hij gaf haar een paar klappen, die haar hoofd eventjes deden opklaren zodat ze in staat was om voort te strompelen in zijn spoor, ze proefde het bloed van haar gesprongen lip, tegelijk met de bittere smaak van woede en frustratie.

'Dat zou jij zeker moeten weten, baby!'

Het leek erop alsof ze de complete kringloop voltooid hadden, zij en Steve; alsof ze helemaal opnieuw begonnen. Maar wat was hij nu van plan? Het masker van beschaving was van hem afgevallen alsof het nooit bestaan had en dat hij teruggekeerd was tot datgene wat hij in werkelijkheid was - een wilde - een beest, zoals ze hem vroeger al genoemd had en waardoor hij kwaad werd. Het was alleen nog maar verbazingwekkend, dat hij er nog niet toe gekomen was om haar aan haar haren voort te trekken als een primitieve holbewoner.